z cyklu Kordiana z Królikiem wewnętrzne rozmowy, czyli o tym, że lenistwo też bywa każdemu potrzebne

-Ciężki dzień był, co? Tylko do domu po jednej pracy wpadliśmy na obiad i potem robota i robota- kolejna. Pojechałoby się gdzieś na weekend, poszaleć troszkę po mojemu, posiedzieć z książkami dla radochy by się zdało, odpocząć, co nie, Kordian?- cichy głosik zabrzmiał, gdy Kordian poprawiał kolejny raz szkielet scenariusza pewnego spektaklu po jakże ciężkiej, pełnej kłótnie próbie. Tego dnia nie było lekko, faktycznie. Tylko stoicki spokój wewnętrzny wszystko uratował. Tak to jest, gdy pracuje się z osobami dość chimerycznymi.

Kordian podniósł głowę, zastanowił się chwilę.

-Ano, pojechałoby się, Królik. Pogoda taka cudowna,krew krąży szybciej w rozleniwionych ostatnim czasem żyłach. Ale widzisz, Króliku, nie możemy. Mamy zobowiązania.

-Jakie znowu zobowiązania, co ty znowu pleciesz?!-wykrzyczał zbulwersowany Królik, aż opluwając się kolejnym kawałkiem pizzy, wciąganym z rozkoszą tego wieczora.

-No nie udawaj, że nie wiesz. Coraz więcej zleceń w pracy, niedługo zaczną się ekspertyzy, zniosą nam niezliczone próbki do laboratorium a i wiesz, że niedługo przyjdzie nam też do pracy w terenie. Na 14 lutego musimy dopiąć spektakl dla ukochanej Fredsa na ostatni guzik. Musimy skoczyć przecież jeszcze do drukarni, żeby nam nic tam nie spartolili dokumentnie jak ostatnim razem. Pamiętasz tę kłótnię z grafikiem?

-No pamiętam...-rzekł Królik zrezygnowanym już głosem.

-No, to powinieneś rozumieć, o co mi chodzi. Do tego dochodzą kolejne pomysły naszych szalonych aktorów, więc musimy im zrobić do tego muzykę. Mówiąc musimy zrobić nie miałem ciebie na myśli, leniwcze patentowany. Dostaliśmy jeszcze przecież propozycję koncertów z chłopakami, w tym jeden we Wrocławiu i jeden w Krakowie. Wszystko po marcu, ale widzisz, to nie jest tak hop siup, tym bardziej, że jest problem z perkusją. I ty się pytasz, jakie my mamy zobowiązania, mój drogi Króliczku? Nie rozśmieszaj mnie!

-A weź, Kordian. Smęcisz jak cholera. Trzeba było tyle na siebie brać?

-Nie smęcę. Czy ktokolwiek tu smęci? Jak już to tylko ty. Tam bym sobie pojechał, siam bym sobie poleżał do góry brzuchem. W życiu nie ma lekko!

-Tja...jakbym nie wiedział. Myślisz, że nie pamiętam, jak tym swoim w życiu nie ma lekko prawie wysłałeś nas w zaświaty, Kordian?!Jak nas zaharowałeś tak, że wycieńczyliśmy swój organizm?! Nie żebym „Królowi Perfekcji i Pracoholizmu” cokolwiek zarzucał, nie nie, ale może nie pamiętasz- ludzie to nie roboty! Czasem odpoczywamy. I nie rób mi takich wielkich oczu, tak jest. Czasem należy nam się odpoczynek!

-Ty i to twoje odpoczywanie...

-Moje, moje, ale przynajmniej człowiek ma coś z tego życia.

-A ja nie mam? Mi to sprawia radochę!

-Kordian, spoko, chłopie. Ja nie mówię, że nie sprawia, już, nie bulwersuj się tak, bo ci żyłka pęknie, no. Chodzi o to, że nieraz przeginasz.

-Jak to niby, przeginam? Czy to, że chcę się spełniać zawodowo, że chcę dzielić się z genialnymi ludźmi pasją ,że potrzebuję pewnych rzeczy, że lubię pracę, to przegięcie?

-Jeny, już, Kordian, spasuj. Daj mi wyjaśnić. Od kiedy ty się w ogóle denerwujesz stary?

-Od teraz, No ale słucham. Powiedzmy, że słucham.- widmo klasycznego obrażenia się zawisło w powietrzu.

-Widzisz, Kordian, z tobą to nie ma lekko. Całe życie harówka i harówka. Ja wiem, że wpoili nam za dzieciaka, że trzeba nad sobą pracować, stale się doskonalić. Ba, ja bym to nazwał nawet tresurą! Muzyka uczy dyscypliny, jasne, kilka godzin dziennie wyjęte z życiorysu, doganianie ideałów i brak jakiejkolwiek zabawy. Wiem że zabrali nam, jako dzieciom umiejętność wrzucania na luz. Dlatego, ja się nie dziwię, że w tobie, Kordian, zagnieździł się podły pracoholik. Jakbyśmy żyli w Japonii, to pewnie umarłbyś z powodu karoshi*. Ale nie jesteśmy w Japonii, Kordian. Tak na serio- ja rozumiem, że to lubisz. Jasne, kochasz mieć zajęcie konstruktywne. Nie myślisz wtedy za dużo, nie masz swoich dziwnych stanów, padasz jak martwy na wyro i nawet nie masz tych swoich problemów ze snem. Chociaż, nie powiedziałbym że ktoś kto śpi tyle co ty ich nie ma...

-Do czego ty zmierzasz, Królik, co?

-Widzisz, Kordianie mój drogi, nie chodzi o to, żebyś zrezygnował. A ćwicz sobie to granie po 2 godziny nad ranem budząc czasem którąś siostrę, nie ma sprawy. A biegaj sobie po tych spektaklach, bądź stachanowcem w pracy i rób najwięcej ekspertyz. Czaruj dalej panie po urzędach. Ale ja cię błagam, Kordian- nauczymy się wrzucać czasem na luz.

-Jak to?

-Ja wiem, że ty jesteś tym chodzącym ideałem, perfekcjonistą i pracoholikiem.

-Może bez ironii, co?

-Nie da się, drewniaku cholerny, nie da się z tobą bez ironii przeżyć. Ja wiem, że jesteś „pan ja wiem wszystko co należy robić i pedantycznie się tego trzyma”.Ale słuchaj i mnie czasem i bądź...hedonistą. Tak, nie unoś tak tych cholernych brwi, hedonistą, dobrze słyszałeś. Nie tylko takim, co kocha dobrze zjeść, jest „wielkim panem estetą” i kocha swoje zmysłowe podróże. Nie o ten hedonizm mi chodzi tym razem. Nie ten wysokosrający, jakby nam Sisi powiedziała. Mi chodzi o ten najnormalniejszy hedonizm w świecie, stary. Czasem trzeba słuchać własnych potrzeb i się odstresować. Usiąść w brudnej podkoszulce przed telewizorem, że tak ci to jaskrawo nakreślę. Wrzucać na luz, tak, panie „już marszczę pycho ze zniesmaczenia”, wrzucać na luz! Nie jesteś pan, panie Kordian, nadambitny czasem? Nie przesadzasz pan z wymaganiami? Czasem potrzebny nam chillout, nawet tobie! Czasem trzeba rozkoszować się chwilę lenistwem, bo jak ktoś mówił- ta, podpowiedz mi, erudyto- czas spędzony przyjemnie nigdy zmarnowany nie jest. Olej tą całą swoją mobilizację życiową i nieraz- bądź nieproduktywny, stary. Na tym też polega życie!

-Jak cię tak słucham, to ma to jakiś sens, wiesz? Ale...

-Ano, wiem, że ma. Czasem to mógłbyś mnie dopuszczać do głosu. W każdym razie- nie można całe życie się tylko spinać, trzeba mieć też własne lenistwo, ostoję nicnierobienia. Wiem, że może to myśl wywrotowa, ale przy twoim wpadaniu nieraz w mechanizmy przepracowywania, jest cholernie przydatna. Jak to mawia przecież nasz przyjaciel, czasem warto sobie zadać pytanie- czy ty pracujesz żeby żyć, czy żyjesz, żeby pracować?

-Jasne, Królik, masz cholernie dużo racji. Owszem, musimy czasem wrzucać na luz. Ale co, jeśli praca, a przynajmniej jedna, jest pasją, daje cholerną radość i spełnienie? No nie powiesz mi, że nie jest tym dla nas muzyka i teatr. Dają nam wypocząć, dają nam możliwość wylania pewnych emocji nieraz. My kochamy część swojej pracy. My częściowo żyjemy, żeby pracować, Króliku! Ja wiem, że to może wydawać się śmieszne, ale tak jest właśnie z nami! My potrzebujemy tego przepracowania nieraz! Tego poczucia, że coś się dzieje, stałego ruchu! My inaczej gnijemy od środka, zdecydowanie. Przecież nie od parady wmawiają nam mentalne ADHD!

-Owszem, masz rację. Bez tej swojej pasji, pracy, tego chwytania wielu srok za ogon bylibyśmy niczym. No, na pewno nie bylibyśmy Kordianem i Królikiem...ale tym razem, jako głos hedonistycznego rozsądku mówię nam, żebyśmy wypośrodkowali. Bo wiesz, my bez tej pracy, miłości do niej żyć nie umiemy, ale jak przegniemy w drugą stronę, zaczniemy się w tej pasji spalać, to możemy to znienawidzić, wiesz?

-Nigdy tak na to nie patrzyłem.

-A ja tak. Syndrom wypalenia i te inne górolotne głupie hasła, rozumiesz. Wszystko ze spokojem, antyk miał rację ze swoim aurea mediocritas, wiesz?

-W sumie, dobra. Przekonałeś mnie. Musimy znaleźć troszkę czasu na odpoczynek, na kolejny szalony wypad w jakieś dobre miejsce, na zluzowanie i posiedzenie nawet przez cały weekend z książką.

-I nawet czas na pisanie tutaj! Bo to też dla nas hedonizm i lenistwo!

-Na to z reguły mamy czas, jak widać. Ja to nazywam przerwą na kawę. Czasem pisanie tu bzdur jest lepsze niż medytacja.

-A do medytacji wracając, nie przyjmiesz chyba tej oferty z centrum jogi, prawda....?

-A czemu nie? Fajna robota, dorywczo raz, no maksymalnie dwa razy w tygodniu prowadzić zajęcia z jogi i medytacji...

-Kordian, ja cię kopnę w rzyć zaraz! Czy ty nic nie zrozumiałeś?!

-Oj już, spokojnie, teraz ty będziesz zaraz apopleksją tknięty. Rozważyć zawsze można.

-Masz, lepiej dokończ tą pizzę, bo nie mam siły już cię słuchać i skończ to pisanie, czas na moje lenistwo.

-Się robi! Aż zgłodniałem przy tobie!

***

Skoro potrzebne nam dylatacje czasu...niech dzisiaj mobilizuje nas niezastąpiony Brahms, a co!