uliczna księżniczka ulicznego tańca

Wyobraź ją sobie, gdy tańczy.

Ma ponad 50 lat i całe poszarpane ubranie. Nie pachnie zapewne najpiękniej. Słońce świeci jaskrawo, jakby zaczynała się wiosna, jakby już zaraz miały pękać pąki najcudniejszych drzew owocowych. Wiesz, że to dopiero luty, wiesz, że mrozy jeszcze przyjdą, orkany, śniegi. Ale gdy ona tańczy, nastaje wiosna.

Jest 15.30 i wracasz z pracy po dziwacznym dniu, w którym zjadano cię żywcem. Jesteś ostatnio zmęczony, tak melancholijnie zmęczony. Wyczuwasz swoje zmęczenie, nadchodzące jak mrozy i orkany, zmęczenie, które zdarza ci się raz na rok, cyklicznie. Takie, podczas którego nie możesz ruszyć ręką. Uciekłbyś na Thaiti jak twój ukochany Gauguin.

.Jest 15.30 i popadasz w rutynę, nie chcesz kłócić się ze światem. Jest 15.30 i na jednej z ruchliwszych ulic swojego miasta znów ją widzisz. Wariatkę, która tańczy. Księżniczkę ulicznego tańca, która jest tylko przebrana w szaty bezdomnej królowej. Nie ma nawet zębów, ale komu w tańcu potrzebne zęby? Potrzebne nogi i serce, nic więcej.

Wyobraź ją sobie, jak tańczy. Może i wygląda jak śmieć, toczący się po ulicy. Ludzie od niej uciekają, bo jest śmierdzącą wariatką. Może i jest, ale w tym momencie ma w sobie całe serce Andaluzji, serce wszystkich Esmerald z placu przed Notre-Dame de Paris. Belle. Piękna, choć tak obrzydliwa, dla ciebie, porządnego obywatela. Jest pociągająca i przerażająca w swoim tańcu.

Jest 15.30 i widzisz tańczącą wariatkę.

Jest luty, ale ty znowu masz 12 lat i grzeje cię słońce maja.

Masz 12 lat i jesteś na zakupach z mamą. Upał jest nieznośny, pocą ci się ręce, ale cieszycie się, bo kupiliście wszystko, co jest potrzebne na obiad i może dzisiaj w domu będzie szczęśliwie.

Masz 12 lat, idziesz z mamą ramię w ramię i widzisz ją. Niebezpieczną wariatkę, która zaczepia ludzi na ulicy. Jest ubrana w poszarzałe ubranie i ma włosy w nieładzie. Nie jest żadną bezdomną, stać ją na chleb i własne mieszkanie.

Widzisz ją i się boisz, bo raz zaczepiła ciebie, gdy wracałeś ze szkoły i niosłeś skrzypce w futerale. Próbowała cię zatrzymać, zapytać, a ty uciekłeś. Przecież nawet nie umiałeś mówić, wszyscy się śmiali wtedy z twojego jąkania. Wtedy zaczęła cię szarpać, krzyczeć na ulicy. Niebezpieczna wariatka.

Idziesz więc z mamą i widzisz, że to ta sama osoba. Tym razem nie zaczepia ciebie samego, ale ciebie i twoją mamę. Jesteś słabeuszem, wiesz o tym, cała szkoła się z ciebie śmieje, ale cały sztywniejesz. Jeśli będziesz musiał bronić mamy tu i teraz, tak jak w domu przed ojcem, zrobisz to. Boisz się, ale to zrobisz. Zaczynasz być już przecież od niej wyższy.

Słońce maja rozpala cię coraz bardziej. Krew krąży szybciej przez adrenalinę.

Będziesz jej bronił.

Ale nagle, co to? Mama widzi, jak twoje szczęki zaciskają się tak, że można na nich wyczuć te twarde górki. Może znowu dostaniesz szczękościsku i trzeba będzie iść na ostry dyżur. Ona to widzi, widzi kobietę w nieładzie i wychodzi jej naprzeciw.

Uśmiecha się. A ta niebezpieczna wariatka oddaje uśmiech. Rozmawiają chwile, nie pamiętasz już czym, bo ta scena cię zaczarowała. Rozmawiają chwile, twoje szczęki się rozluźniają, tym razem obejdzie się bez groźby wyłamywania twoich przerośniętych zębów. Rozmawiają chwile, a mama na koniec przytula tą kobietę. Idziecie w swoją stronę, a mama uśmiecha się dalej. Sama jest jak ciepłe słońce.

Jest luty, ale brodzisz w błocie marca.

Masz 13 lat i wsiadasz do tramwaju. Widzisz kobietę w sporym nieładzie, spódnica jej bluzki jest poplamiona. Tramwaj trzęsie niemiłosiernie, a ona chwieje się, przytulona do drążka jak do partnera. Obejmuje go czule. Ona z nim tańczy. Przypominasz sobie, że to ona cię kiedyś wystraszyła i że to ją na ulicy przytulała twoja mama. Masz 13 lat i spieszy ci się na obiad, wysiadasz w pośpiechu na swoim przystanku.

Jest luty i czerwcowe noce są najpiękniejsze.

Masz 16 lat i nienawidzisz siebie i życia. Zastanawiasz się, czy może być jeszcze gorzej. Wracasz wieczorem do domu, nie chcesz do niego wracać. Przeżyłeś, a mimo to traktują cię jak trupa. Wracasz wieczorem i widzisz ją naprzeciw swojego domu. Stajesz chwilę za drzewem, pilnując, by cię nie zobaczyła. Zapomniałeś kluczy i musisz zadzwonić do drzwi. Otwiera ci mama, z zaczerwienionymi oczami. Znów płakała. Otwiera ci mama i widzi tańczącą wariatkę. Macha jej ręką. Wariatka nie widzi. Pytasz się, dlaczego to zrobiła.

Oczy mamy stają się ciepłe i smutne zarazem. Opowiadają historię, zanim ją usłyszysz. Ty kochasz historie, nawet, jak masz 16 lat i chcesz wszystko negować.

„Wariatka była kiedyś nauczycielką w szkole plastycznej, synku. Bardzo dobrą nauczycielką, twoja babcia ją znała. Zna. Nie wiem jak to nazwać już teraz. Była miła, uczniowie ją szanowali. Była szczęśliwa. A potem po prostu spotkało ją coś złego. Straciła miłość, Króliczku. I oszalała. Ludzie potrzebują miłości, bez niej są jak na pustyni, synku. Świat potrzebuje miłości i życzliwości. I każdego człowieka trzeba szanować. Bez względu na to, czy ma ładne ubranie, czy brzydkie. Czy jest wariatem czy jest zdrowy. I każdemu czasem należy się przyjazny gest, Króliczku mój.”

Prychasz wtedy pogardliwie i uciekłeś do swojego pokoju. Myślisz o tym nawet wtedy, gdy twój wówczas 4 letni brat przyszedł do ciebie znowu zapłakany w nocy.

Znów jest luty. Masz 26 lat i wracasz z pracy.

Jest 15.35 a ty nadal widzisz, jak ona tańczy. Widzisz, że jej ubranie jest bardziej poszarpane niż wtedy gdy był maj i słońce paliło ci skórę. Jest 15.35 i widzisz, jaka jest piękna. Masz 26 lat i chcesz zapłakać na ulicy. Podziękować jej za tą podróż w czasie.

Jest luty, 15.36 i zauważasz, że ludzie na ulicy omijają ją coraz większym łukiem. Ona nadal tańczy, słońce opromienia ją jak magiczny twór. Najcudowniejszy symbol na świecie. Zaczyna nagabywać ludzi.

Ona już nie mówi, już bełkocze. Straciła kontakt ze światem. Widzisz 12 latka, który ucieka, jak ty kiedyś. Czujesz w sobie niebywałe ciepło i słońce, tak rzadko spotykane w lutym nie ma nic do rzeczy.

Jest 15.37 i jesteś najbliżej jej ze wszystkich. Ona to dostrzega, tanecznym krokiem podchodzi do ciebie, mówi niezrozumiałe wersy swojej własnej modlitwy. Szarpie cię za rękaw. Ty uśmiechasz się do niej i mówisz, że piękne tańczy. Dajesz jej 10 zł które znalazłeś w kieszeni kurtki, choć wiesz, że może nie powinieneś. Bo od tego są instytucje. Dajesz jej 10 zł i odchodzisz w swoim kierunku, idziesz tyłem i machasz jej na do widzenia.

Ona odmachuje.

W tym momencie nie możesz już powstrzymać tego, że oczy masz wilgotne.

„Ludzie potrzebują miłości, bez niej są jak na pustyni, synku. Świat potrzebuje miłości i życzliwości. I każdego człowieka trzeba szanować. Bez względu na to, czy ma ładne ubranie, czy brzydkie.”

Pamiętam o tym. Nikomu nigdy nie zaszkodzi trochę czułości i ciepła. Też staram się mieć je w oczach.

Każdy też może być piękny i spowodować, że nie chcemy już uciekać. Chcemy wracać i cieszyć się, że nie żyjemy na pustyni. Chcemy kochać. I dziękować, za najpiękniejszy taniec, jaki widziałem dzisiaj w życiu.

P.S. Tańcząca Wariatka istnieje naprawdę. Jest wpisana w miejski krajobraz, zabierana do domów opieki, szpitali, z których notorycznie wraca. Bywa agresywna, często przez alkohol. Naprawdę była nauczycielką, którą spotkała życiowa tragedia. Widziałem ją więcej razy w życiu, ale te zapamiętałem najdokładniej. Były najważniejsze. Przynajmniej, w moich oczach.