tylko siebie można obwiniać o spieprzone życie, czyli o tym co zostawili w nas rodzice rozważania

Telefon o 2 w nocy wyrwał mnie ze słodkiego lenistwa po tej jakże ciężkiej sobotniej nocy. Zaskoczony, odbieram. I słyszę w słuchawce łkanie, przeciągłe, dziecięce podciąganie smarków w nosie.

-Kordian...to się znowu dzieje.

Kto inny. Tylko XYZ może zadzwonić w panice o 2 w nocy, zapłakana, potrzebująca przytulenia. Z XYZ znamy się jak łyse konie, jest moją przyjaciółką od wielu lat. Razem pracujemy nad różnymi działaniami artystycznymi, animujemy rzeczywistość, planujemy kontrolowane skandale, rozmawiamy o wszystkich problemach, które nas dotykają. Czasem XYZ. musi wypłakać mi się w ramię. Bo XYZ. ma swoje głębokie problemy, z którymi jeszcze sobie nie poradziła, problemy wyniesione z domu. Nie pozostało nic innego jak założyć spodnie na tyłek, wsiąść w nocny autobus i zobaczyć, co tym razem się dzieje.

Ta sama śpiewka. Rodzice spieprzyli mi życie, jestem nieszczęśliwa, nigdy nie ułożę sobie porządku w głowie.

O 5 XYZ zasnęła snem sprawiedliwego i mogłem wracać do siebie. Nie chciałem od razu się kłaść, za dużo myśli w głowie. Odstawiłem auto, wziąłem ze sobą swoją nieodłączną towarzyszkę spacerów, pewną sukę która na to miano się nie obrażą, bo naprawdę nią jest- i poszedłem na długi spacer.

Rodzice spieprzyli mi życie. Ile razy to słyszałem? Ile razy, sam wcześniej próbowałem sobie wmówić- ojciec spieprzył mi życie?

Jakoś nie spartolił tego do końca. Bo całkiem dobrze mi się żyje.

Czasem mam wrażenie, że duża część ludzi gloryfikuje własne dzieciństwo. Wspominamy te zabawy w bazy, wspinanie się na drzewa, udawanie superbohaterów. I czasem mam wrażenie, ze ludzie zacierają wspomnienia złe.

Nie znam się na tym. Pamiętam dobre rzeczy z czasów, gdy byłem dzieckiem. Pamiętam wszystkie opowieści mojej mamy na dobranoc, kradnięcie wiśni w sadzie na wakacjach. Ale w dużej mierze moje dzieciństwo było piekłem. Pamiętam strach przed ojcem, wieczne godziny ćwiczenia gry na skrzypcach aż człowiek nie opadał z sił. Kolejne etapy znęcania się, kolejne etapy coraz dalej idących wizyt w nocy. Moje dzieciństwo było piekłem.

Ale- jakby się tak zastanowić- czy dzieciństwo każdego z nas nie jest trochę piekłem? Wiem, może mam skrzywioną perspektywę przez to, że noszę blizny głębokie i czasem utrudniają mi one życie. Może właśnie odzieram ze skóry brutalnie czyjeś sacrum, czyjeś przekonania o niewinności tego okresu. Może to wina moich, powtórzę się tutaj, przeżyć. Ale tak szczerze, obiektywnie dzieciństwo ma znamiona piekła. Przeżywamy je cudem, bo wielu rzeczy nie jesteśmy świadomi. Z tego czasu pochodzą zawsze najgłębsze, często nieuświadomione traumy. Nie wierzę, że istnieje człowiek bez nich. Ponoć, większość fobii, leków przed samotnością, utratą, ba, nawet lęki przed pająkami pochodzą ponoć z tego okresu. A my, często słusznie bądź nie, obarczamy za nie winą rodziców, gdy już zdajemy sobie z nich sprawę.

Dzieci też same tworzą sobie piekło, wzajemnie. „Cesarz jest nagi”. Nie znają norm, nie rozróżniają od razu dobra i zła. Są okrutne w ten najbardziej czysty, ludzki sposób. To też znam dokładnie. To ja byłem kozłem ofiarnym w szkołach przez długi czas. Dzieciństwo zawsze może więc stać się piekłem. Każdy z nas chyba doświadczył jakiejś szykany od niemiłej koleżanki. To też mogło w człowieku zostać, rozwinąć się dziko, jeśli tylko trafiło w czuły punkt.

Ale- rówieśnicy rówieśnikami, ale w dzieciństwie najwięcej radości ale i często krzywdy robią nam rodzice. W pewnym momencie przecież stanowią dla nas cały świat, potem dopiero ważniejsi stają się koledzy, gdy dostajemy małpiego rozumu. To oni nas najbardziej kaleczą i ratują.

Kiedyś usłyszałem od mojego przyjaciela, że chciałby zostawić swojemu dziecku jak najmniej blizn i sprawić, żeby nie bał się świata. Dlaczego jak najmniej blizn? Bo każdy rodzic, tak czy siak, zostawi jakąś swojemu dziecku. To nie jest do uniknięcia, bo nie ma rodziców idealnych i idealnych dzieci. Cudnych modeli wychowawczych sprawiających cuda. Nawet najbardziej kochający czuli rodzice sprawią, że dziecko choć raz zapłacze i to w nim może zostać. To nie do uniknięcia.

Zaryzykuję stwierdzenie, że większość rzeczy zatem, dobrych i złych, zostaje w nas zakorzenionych, gdy jesteśmy dziećmi. Czerpiemy wtedy, wręcz wdrukowujemy sobie pewne wzorce. Wzorce zachowań naszych matek i ojców, wzorce związków, lęki, gdy nasi rodzice się rozwiedli. Uczymy się wtedy świata- i nie tylko od nas zależy, czy będziemy się go bać, czy nie. Czy będziemy doceniać choćby to dzisiejsze słońce. Nie rodzimy się czystą tablicą nie tylko przez geny, ale też przez to, kto nas urodził i wychował. Geny często nie mają żadnego znaczenia jak dla mnie. To ktoś, opiekun, rodzic, ktoś, z kim łączy nas więź pokazuje nam świat. A przecież- nikt nie jest też doskonały. Każdy z nich miał swoje własne paranoje, też wlewane przez swoich przodków. Czasem to się staje błędnym kołem.

I to pozwala nam na wymówki.

Co? Jak to wymówki. Ano tak to. Dobrze przeczytaliście.

Mam wrażenie, że wiele dorosłych już osób, mających swoje osobne życia, wszystkie swoje porażki odnosi do tego, co spotkało je kiedyś. Nie układa mi się z chłopakiem, bo mój tatuś zostawił mamusię/moja mama była alkoholiczką/mój tatuś znęcał się nad mamusią. Podkreślcie sobie właściwe. Rodzice, ci którzy mieli być naszym wzorce, zakorzenili w nas lęki, wzorce patologicznych zachowań. Często nawet tego nie wiedzieli, że to robią. Jasne, to wszystko prawda. Ale ja zapytam może mało wyrozumiale, może trochę brutalnie- no do kurwy nędzy, ile można?

Sam jestem przykładem idealnym spieprzonego dzieciństwa. Nie miałem jedynie wspaniałego aspektu domu, o czym już mówiłem. Owszem, było wiele dobrych chwil, moja mama była wspaniałą osobą. Za to ojciec zgotował mi piekło, z którym długo sobie nie radziłem. Nie będę się licytował, miałem lepiej czy gorzej niż inni. Byłem maltretowany psychicznie jako dzieciak, który zupełnie tego nie rozumiał, byłem wykorzystywany, potem zacząłem być bity. Ojciec prawie mnie zabił. Nie, nie przesadzam. Ale to już dawne historie. Potem zamieszkaliśmy z dziadkami, poplątane sprawy rodzinne. Nie o tym miałem. Mój ojciec, moje jąkanie na tle nerwicowym, maltretowanie przez inne dzieci w szkole, całe moje dzieciństwo można uznać za bagno. Zostawiło mi głębokie problemy w pewnym okresie życia. Całkowita nieakceptacja swojego ciała, zwłaszcza pod względami, nazwijmy to, erotycznymi. Problem z zadawaniem sobie bólu. Tendencje do zachowań skrajnych, określmy je- niebezpiecznymi dla życia, takie jak wędrówki na dachach budynków. Zmienne nastroje. Stany obniżonego nastroju, nazwijmy je, depresyjnymi. Mógłbym dalej mieć z tym wszystkim problemy, jasne.

Mógłbym się nad sobą roztkliwiać. Tatuś zrobił mi kuku, jestem taki nieszczęśliwy.

Jasne, wszystko mógłbym.

Ale mogłem też wybrać co innego. Mogłem spróbować z tego wyjść.

Powinienem być zawsze porąbany, powinienem mieć zawsze problemy...ale, do cholery, liczy się to co powinienem tylko- czy też to, czego chcę?

Rodzice zostawili nam ten bagaż, spadek, zwał jak zwał. To niezaprzeczalne, że nasze zachowania są tym warunkowane i dobrze zdać sobie z tego sprawę. Dobrze wiedzieć, że moja depresja może mieć drugie dno. Dobrze wiedzieć, że mam problem z zaufaniem, bo mama wpoiła mi po zdradzie tatusia, że wszyscy faceci to gnoje. Jasne. Korzenie zachowań i ich odkrycie to niesamowicie ważna sprawa, dzięki poznaniu ich możemy wyrwać wszystkie chwasty.

Bo można je wyrwać. Tylko czasem musimy przestać się usprawiedliwiać. Usprawiedliwiać kolejne porażki traumami, czy DDA, czy molestowania czy po prostu rozwodu rodziców. Jasne, to nas zmieniło. To nas zraniło, cholernie. To zawsze w nas zostanie, nie minie nigdy. Czasem będziemy się nocami budzić z krzykiem. Ja się budzę. Ale co z tego?

Może chodzi po prostu o to, że ranom można dać się zabliźnić. Czasem trzeba je rozdrapać, gdy zaropiałe gniją, ale po tym...po tym to tylko mocniejsza tkanka. Starczy znać specyfikę blizn. Te rany mogą się naprawdę zaleczyć. Mogą się zaleczyć czasem, sesjami z terapeutą, mogą się zaleczyć dzięki naszej własnej sile. Cudzej miłości. To po prostu nie jest rzeczą niemożliwą. Nigdy. Kordian nie wierzy w niemożliwe. Mogą się zaleczyć- a potem możemy żyć po swojemu. Jasne, czasem zostaną z nami pewne ograniczenia. Przyznam się otwarcie- i ja je mam. Do dziś mam dziwactwa różnego typu, na przykład- boję się dotyku obcych ludzi, póki się z nimi nie oswoję. Nie lubię dotykania i już. Ale zdaję sobie z tego sprawę, dlaczego tak jest i z tym żyję. Oswajam się.

Tak często mam wrażenie, że jesteśmy dorosłymi ludźmi, którzy po prostu chcą na kogoś zrzucić swoje niepowodzenia. Nie chcemy tej odpowiedzialności za swoje życie. Owszem, twoi rodzice zrobili ci co zrobili, twoja siostra, brat, nawet ciotka. Zadali takie a nie inne ciosy, jasne. Ale ty już jesteś dorosły. Nie jesteś od nich zależny. Teraz to, czy zbudujesz związek, zależy od ciebie. Jesteś DDA i potrzebujesz terapii, żeby się z tego wyzwolić? Idź na nią! Ale nie wmawiaj potem nikomu, że spartoliłeś swoje relację albo nie umiesz kochać tylko dlatego, że tatuś ci zrobił kuku. Bo nie jesteś już od tatusia zależny a od siebie. I możesz próbować to zwalczyć.

Jesteś osobnym człowiekiem. Masz swoje osobne życie- i niech to się stanie twoją mantrą.

Nikt za ciebie nie żyje. Twoja matka, twój ojciec, którzy są już czasem tak daleko, że nie pamiętasz ich twarzy. Tu i teraz jesteś ty. I twoja przyszłość też do ciebie należy.

Jasne, ma wielkie znaczenie to, co się kształtowało. Ale tak samo ważne jest, co powiesz sobie ty sam. Masz prawo, ba, masz obowiązek teraz już kształtować siebie świadomie.

Bo jeśli już zdajesz sobie sprawę, skąd te rany, te blizny, dlaczego mi tak smutno- czy nie możesz po prostu iść dalej? Zaleczyć te nadal rozdrapane i po prostu nie usprawiedliwiać się dzieciństwem?

Tak, wiem, że to nie jest łatwe. Bogowie, mi do tej pory nie jest łatwo w wielu sprawach. Tak, wiem, że to teoria. Ale ja osobiście nie mam zamiaru się nad sobą roztkliwiać. Mam cholerne blizny, popełniłem przez nie wiele błędów- ale mam zamiar być wolnym, szczęśliwym człowiekiem. Dlatego nie uznaję wymówek, wobec siebie. Przede wszystkim, wobec siebie samego. Nie wierzę, że istnieje bagno z którego nie można się wygrzebać. Tylko to wymaga czasu i odpowiednich środków, jasne. Ale takie ruchome piaski nie istnieją. Chyba, że nie chwytasz uparcie ręki która ma cię z nich wyciągnąć i z własnej woli się z niej zatapiasz. Proszę bardzo, rób to. Ja nie mam zamiaru. Ja mam zamiar żyć.

Czasem mam wrażenie, że ludzie po prostu boją się być szczęśliwymi. Dlatego szukają tych wszystkich usprawiedliwień, wolą płakać latami, gorzknieć, zamiast coś z tym zrobić. Jestem brutalnym zwolennikiem kopania się w tyłek. Nawet kopania się po głowie, przykro mi. Nie umiem już inaczej, ale pewnie dlatego wierzę, że każdy może tym szczęśliwym człowiekiem być.

Czasem potrzebuje czasu, przytulenia. Nie neguję tego, że ktoś naprawdę ma problem, ma depresję, ma syndromy różnego rodzaju. Ma problemy. Takim człowiekiem trzeba się czule zająć ale..najwięcej zależy do niego. Każdy ma szansę na bycie szczęśliwym, chyba, że zdecyduje inaczej o swoim losie w pewnym momencie wyboru.

Czasem wystarczy tylko sobie na pewne rzeczy pozwolić, nie obarczać kogoś winą za swoje spieprzone życie, relacje, związki. Bo za swoje życie odpowiadamy sami i możemy z nim zrobić, co nam się podoba. Czasem wystarczy za dużo nie komplikować i nie rzucać sobie kolejnej kłody pod nogi. Czasem wystarczy zobaczyć, że to my trzymamy ster a nie w panice przekazywać go komuś. I wykorzystać wszystkie możliwości, jakie mamy. Ułoży się w ten albo inny sposób, ale to będzie dobre. Ja w to święcie wierzę.

Twój ojciec, twoja matka, przodkowie, inni ludzie, którzy cię zranili żyją w tobie. I może nieraz wystarczy im przebaczyć. Im, sobie. Odetchnąć nowym wiatrem. Swojego własnego życia, a nie szukać wymówek. To potrwa- ale czy nie warto?

Jeśli chcesz być szczęśliwym- po prostu nieraz sobie na to pozwól. Może to cała tajemnica.