problem z głodu nienasyceniem, czyli o dwóch sercach bijących miarowo w jednej piersi

„Love letters” wybrzmiało do ostatniej nuty tak, jak wybrzmieć miało. Było piekło i niebo pełne wzruszeń, momentami całkowite rozbawienie. Tak, jak być powinno. Po wszystkim ukochana Freda aż popłakała się z nadmiaru emocji. To chyba dobrze, łzy nieraz są dobrym objawem. Łzy są piękne, kiedy są słuszne, a już zwłaszcza, gdy są szczęśliwe.

Freds więc z Niną poszli na jakiś czas do siebie, do mieszkania nad swoim barem, zostawiając mi go w opiece. Zabawa dalej trwać mogła w najlepsze, zwłaszcza, że wszędzie już porozprowadzane zostały wielkie bębny, na których rytmy wszelkiego rodzaju wygrywać można było. Może i w dobre „święto” wybrzmiały. Może rytm jest wyrazem miłości świata. Miłości pierwotnej i niezbywalnej.

Rytm bowiem należy się każdemu. Nawet mojemu głuchoniememu bratu. Rytm się czuje każdym włóknem mięśnia, każdym włosem, każdym zębem. Bicie wielkiego, zjednoczonego serca. Bawić więc można się było w najlepsze.

O 4 nad ranem zszedł do nas Freds, by ostatecznie zamknąć lokal na 4 spusty. Nie było nas już dużo, ludzie jednak mają pewną wytrzymałość. Usiadł więc ze mną na chwilę, wyraźnie zmęczony ale niezwykle szczęśliwy. To nic dziwnego po takich nocach. Rozumiecie, o co mi chodzi, prawda? Domyślnym wielce nie trzeba być. Nalaliśmy sobie po piwie. Pierwsze i jedyne tej nocy.

To było miłe. Jego radość, że się udało. To było krępujące. Jego wdzięczność, że mu pomogłem to wszystko zorganizować.

Oczywiście, nie mogło obejść się bez ponowienia propozycji. „Jedź ze mną do LA w tym roku, nauczę cię surfować!”. Och, bogowie, chciałbym. Pewnie że bym chciał!

Dla niewtajemniczonych Freds wychował się na słonecznych plażach Kalifornii. W Polsce został bo poznał miłość swojego życia. Od jakiegoś czasu słyszę, że jednak wybrałby się tam. Na miesiąc czy dwa. I oczywiście, zabrałbym mnie ze sobą. Nawet oddał mi już jedną z desek do surfingu, bo przecież ja tak bardzo chce się nauczyć ujarzmiać fale, a w Polsce to niemożliwe.

Wszystko pięknie, jasne, chciałbym.

„A nie chciałbyś ty za dużo, co, Kordianie?”. Jak zawsze pojawił się złośliwy, rozsądny głosik w mojej głowie.

Czy ja chcę za dużo? No tak, nie wszystko naraz, Kordianie. Nie wszystkie sroki za ogon da się naraz złapać. Bo nawet się nie nasycisz. W tym roku czeka mnie już trzytygodniowa podróż na południe Indii, dwa tygodnie zaplanowane w Gruzji...jeśli by dorzucić do tego LA? Powiem po prostu, że mnie nie stać. Co za dużo to niezdrowo. Nawet z moim systemem pakowania się w jeden plecak i spania często pod gołym niebem. Nawet z moimi tanimi metodami. Nawet z moją metodą podróżowania „na wariata”, poznawaniem miejscowego kolorytu przez pakowanie się w najdziwniejsze sytuacje. Takie jak zjadanie surowych serc węży, bo jest się do tego zmuszanym przez tubylców. Różnie bywa. Bo ja wiecznie muszę coś dziwnego wykombinować. Jest przynajmniej potem co w swojej głowie wspominać.

Czy ty nie za dużo chcesz, Kordianie? Nie możesz mieć wszystkiego przecież.

Bogowie, ale właśnie, nieraz mówiłem, że chcieć to móc. Przecież..przecież mogę, czyż nie?

To nie może pozostać tylko obrazem w mojej głowie. Ja chcę dotknąć, posmakować, poczuć. Tylko czasem mam wrażenie, że nie umiem się poważnie zdecydować. Nie mogę dotykać wszystkiego naraz, nie mam miliona nawet mentalnych dłoni.

Czasem rzuciłbym to wszystko. Naprawdę, spakował plecak, odszedł z pracy, ucałowałbym rodzinę na pożegnanie i odnalazł jak Gauguin własne Thaiti. Poczułbym miliony smaków na podniebieniu. Smaki pieczonej przez ludy północnej Afryki tarantuli, smaki mleka kokosowego z owocu prosto z palmy zerwanego, smaki mięsa egzotycznego ptaka i ryby. Zobaczyłbym każdy możliwy wschód słońca i próbowałbym dotknąć gwiazd leżąc na obcej ziemi pod tym samym dla wszystkich niebem. Oddychałbym kwaśnym odorem wielu miast i krystalicznie czystym powietrzem dzikich gór i lasów. Poczułbym na skórze pieszczotę wody każdego z mórz i jezior. Usłyszałbym i odczuł każdy z pierwotnych rytmów, rytmów, jakie są charakterystyczne dla każdego z miejsc. Tak, tego czasem pragnę. Mocno, tak, że serce aż na moment zatrzymuje się w piersi.

Spróbowałem już namiastki tego. Poznałem już większość Europy, niektóre miejsca pobieżnie, przejazdem, gdy stało się na ulicy łapiąc stopa. Inne dokładnie, jak Berlin, Wiedeń czy Barcelonę choćby. Bo tam tańczyło się co noc na ulicach. Zwłaszcza w Barcelonie, gdy rozbrzmiewał z głośników boski głos Luz Casal. Poznałem europejskie góry i lasy. Pływałem w wodach spokojnych różnych miejsc.

Polizałem już rozpaloną skórę Azji, bo Azja jest dziką dla nas kobietą ze skórą, która ma smaki najróżniejsze.

Ale mi ciągle mało. Ja chcę więcej. Chcę znowu poczuć jak pali mnie południowe słońce. Chcę nago wykąpać się w wielu jeziorach i rzekach. Wynająć rozpadający się samochód i podróżować po wielkich szosach USA. Spać w najpodlejszych motelach. Chcę nauczyć się surfingu nie tylko w LA Bo ja mam wielkie potrzeby i pragnienia, zostanę też jeźdźcem fal Australii i Hawajów. Chcę w Australii nie tylko pływać, doznawać głębin rafy, ale też nauczyć się grać na didgeridoo i poznać rytm Aborygenów. Doznać magii Uluru i ich Epoki Snu. Chcę znowu móc wypowiedzieć swoje imię nadane przez Kiowa w lasach Północnej Ameryki. Skoro stałem się jednym z was, chcę, żeby choć jeszcze przez chwilę mówiono do mnie imieniem mojej Indiańskiej duszy. Chcę, żeby gdzieś w końcu przemarzły mi uszy. Zobaczyć zorzę polarną na obu biegunach. Chcę poznać bezkresne stepy Mongolii i nauczyć się jeździć na wielbłądach. Pojechać najdłuższym szlakiem kolejowym, bo przecież w pociągach najlepiej się wiersze pisze. Spać w lesie i być obudzonym przez wycie wilków na dalekiej Syberii. Chcę paść przez chwilę kozy na afrykańskiej pustyni. Zgubić się w Tokio. Nauczyć się gotować trujące ryby. Posmakować prawdziwej yerby na pampie. Posłuchać fletni w Andach. Zobaczyć ostatnie kondory. Zawędrować na najwyższe szczyty i tam oddać znów hołd swoim bogom. Medytować w świątyniach natury Posmakować niespokojnego, suchego wiatru.

Chcę tego wszystkiego i chcę jeszcze więcej. Jestem zachłanny, bogowie, tak, jestem zachłanny na smaki życia i jego kolory. Na poznawanie, zaznawanie i mentalne rozkosze. Zachłanny na trudy wielu dróg. Może popełniam jakiś grzech, grzech obżarstwa i nienasycenia zarazem. Nie obchodzi mnie to, naprawdę tym razem mnie to nie obchodzi. Może do czasu, aż moje „chcę” nie będzie w jakiś sposób destruktywne? Tylko boję się jednego- chcę tak wiele, że nie starczy mi na to czasu. Czasem ogarnia mnie to przerażenie, że nie zdarzę. Że przesadzam z tym wszystkim. Ale tak naprawdę...nikt w życiu ze wszystkim nigdy nie zdążył. Trzeba docenić chociaż to co udało się złapać przed śmiercią, żeby potem powiedzieć sobie, umierając, „fajne mieliśmy życie stary, powtórzyłbym to”. Dlatego ja chwytam. Ja łapię. Ja nie chcę pluć sobie w brodę, że nie próbowałem. Ale dryfuję tutaj niebezpiecznie w stronę zgoła innego tematu.

Czasem może chciałbym po prostu zdziczeć też. Z dala od miast, sięgnąć do rzeczy dawnych, u nas już nie istniejących. Ale...to chyba troszkę inne pragnienia i o nich kiedy indziej przyjdzie mówić.

Widzicie, kiedyś miałem po prostu inne marzenia. Chciałem spokoju i małego domku. Może dlatego, że jako dziecko nie zawsze odczuwałem samo ciepło tego świata. Ale zawsze coś tkwiło, coś tłukło się w piersi. Że to nie wszystko, czego powinieneś oczekiwać, Kordianie. Potrzebujesz więcej. Znacznie więcej. Nie jesteś człowiekiem, który może na tym poprzestać. Na jednym smaku i rytmie.

I teraz już, mam nieraz już wrażenie, że najważniejsze w życiu jest właśnie czucie. Doznawanie. Nie żadne posiadanie. Kolejny telefon, samochód, modniejszy, ładniejszy. Ważniejsi są ludzie na ścieżkach, widzenie i słuchanie świata, Takie naprawdę, takie do głębi trzewi. Póki mamy czas. Smakowanie, póki smak odczuć możemy. Parę lat temu właśnie obudził się we mnie zmysłowy hedonista. Ten, który potrzebuje nowych bodźców. Ten, który chce intensywności wszystkich barw, jakie go otaczają. . Ten który rozszerza swoje nozdrza i chciwie węszy życie. Aż się nim nie zachłyśnie. Ten, któremu serce się wyrywa. I ten, który gra nocami na skrzypcach i śpiewa przy wielu ogniskach. Ten, który potrzebuje wielu historii świata, nie tylko w książkach spisanych, a ludzkich, by móc je z rytmem swoim osobistym jednoczyć.

Więcej i więcej. Jedz, jedz jedz życie garściami, Kordianie.

To jest twoja melodia, którą dawać chcesz ludziom i którą chcesz im zabierać.

Jedna melodia spójna ze światem. Jedna podróż, jeden plecak. Jedno życie.

Czy ja chcę za dużo? Czasem się zastanawiam. Bo choć serce się wyrywa, człowiek żyje w rozdwojeniu. Człowiek taki jak ja.

Krew pompowana przez serce koczownicze zawsze musi się burzyć. Ale jest i serce drugie. To, które kocha tu i teraz. To, które nie łaknie i jest spokojne. To, które ma to poczucie obowiązku wobec rodziny- i potrzebę miłości. Tej najgłębszej, bez odrywania się od korzeni.

Bolesny dualizm. Chcieć tak wiele naraz, chcieć rzeczy, które się wykluczają. I nic nie jest ważniejsze, wartościowsze. Stałe balansowanie na granicy. Czasem się zastanawiam, czemu mnie to musiało dotknąć, tak wielkie chcenie, tak wielki głód. Głód życia na różne sposoby.

Głód wiedzy- tej w książkach i tej poznawanej przez cudze spojrzenia. Głód smaku innego, ale jednocześnie tego co tutaj. Bo nadal tkwi we mnie ten mały domek. Mocno, głęboko. Jak korzeń, którego się nie usunie.

Dwa serca mi w piersi biją równo i miarowo.

Póki co więc próbuje zaspokoić oba. Zostaję tutaj, jestem, trwam. Pracuję, cieszę się ludźmi, którzy są stale. Kocham swoją rodzinę, gram wieczorami z dziadkiem szachy i z niepokojem i czułością jednocześnie patrzę, jak moje rodzeństwo dorasta. Biegam z siostrzeńcami po parkach i śmieję się naprawdę. Bo mi tu dobrze. Tylko czasem coś uwiera, chce się smaku nowego.

A od czasu do czasu rozwiązuję skrzydła spętane, te drugie i znikam. Na wiele tygodni. I nigdy nie opowiadam, co było tam. Bo gdy wracam, czy to się liczy? To jest moje. To należy do serca drugiego. Że pozwolę sobie zacytować pewnego idola

Stworzonko znów dotknęło plecaka i spytało ostrożnie:
- Może byś... Tyle podróżowałeś...
-Nie – odpowiedział Włóczykij. – Nie teraz. – I pomyślał rozgoryczony: „Dlaczego nie pozwolą mi nigdy zachować moich wspomnień o wędrówkach tylko dla siebie? Czy nie mogą zrozumieć, że gadaniem wszystko niszczą? Jeśli im opowiadam, to potem nic nie zostaje. Pamiętam tylko swoje własne opowiadania, kiedy staram się przypomnieć sobie, jak było.”

I gdy jestem „tam”, tęsknota za tym, co stabilne, też uwierać potrafi. Gdyby tak spakować wszystkich, których się kocha do plecaka tak samo jak zapasową parę skarpetek, byłoby łatwiej. Ale to niemożliwe. Za nimi trzeba tęsknić właśnie i to też jest piękne. Że w ogóle można. Że ma się za kim.

A może ważne jest, najpiękniejsze, to, że ma się dokąd wracać?

Póki co wszystko jest w równowadze. Ale może pewnego dnia jedna z rzeczy wygra. Może zniknę, jak Włóczykij, ale na więcej niż jedną zimę. Może nie odejdę już żadnej innej. Czas pokaże, która droga jest dobrą naprawdę dla mnie. Co mnie tu zatrzyma albo co dalej nakaże mi iść. Jestem młody, mam jeszcze czas na decyzje. Jeszcze troszkę.

Ale w końcu zdecydować trzeba. Nie można tkwić całe życie w zawieszeniu, być rozdartym na pół jak drzewo trafione piorunem. Być jak to drzew bo chce się za dużo i w tym i w tym przypadku. Jedno musi zabić drugie. Nie jestem człowiekiem, którego przez całe życie mogą zadowolić kompromisy. Może wreszcie zniknę na parę lat, wędrując...ale czy wtedy właśnie będę miał dokąd wrócić? Czy będzie w ogóle po co wracać?

Póki co przygotuję się dalej duchowo na podróż na południe Indii. Poczekam do maja, żeby i serce koczownika nasycić. Szalonego Gauguina, który podniet nowych potrzebuje. Przygotuję w duszy miejsca na nowy rytm. Co nie znaczy, że zaszkodzi mi pobrać parę lekcji surfingu u Fredsa...tak „na sucho” tylko. Prawda? 

A tymczasem dzisiaj nich zagości ciepły wiatr niosący piasek pustyni: