they keep calling me

We wtorek wieczorem dowiedziałem się, że zmarła. Rzuciła się pod pociąg.

Pamiętam, jak raz opowiedziała mi o „grze na przetrzymanie”. Jak chciałaby w to zagrać. O tym, jak stajesz na torach gdy jedzie pociąg i uskakujesz w ostatnim momencie. Zapytałem jej wtedy, czy to właśnie w tym momencie człowiek ostatecznie decyduje, czy ma żyć, czy umrzeć. Mówiłem jej, że to głupota. Choć, nie tymi słowami.

Ona nie uskoczyła. Może nie zdążyła, powinęła się jej noga...a może nie chciała.

Nie było mnie tam, nigdy się nie dowiem, jak oderwała skrzydła od swojego życia.

Nigdy nie byliśmy ze sobą jakoś specjalnie blisko. Raczej jak statki, które mijają się od czasu do czasu na różnych archipelagach. Na korytarzu uczelni, w jednej sali ćwiczeniowej. Na wielu ogniskach. Rozmawialiśmy o wszystkim. O tych wszystkich bzdurach, sensie istnienia, o jej chłopakach, moich problemach z dziewczyną. Nigdy nie umówiliśmy się z premedytacją na kawę, nigdy nie poszliśmy razem do kina. Ot, byliśmy kiedy byliśmy, dla siebie od czasu do czasu, do porozmawiania. Po prostu jak ludzie, którym nie jest przeznaczone być dla siebie aż tak ważnymi.

Nie myślałem, że tak to odczuję. Zastanawiałem się, czy iść na jej pogrzeb. Nawet przecież nie znałem jej rodziców. Nie wiedziałem, czy wtedy, gdy rzucała się pod pociąg z kimś była.

Kupiłem kwiaty, wziąłem wolne w pracy, założyłem garnitur. Tak jak każe kanon. Nie dotarłem nawet do kościoła, bo pomimo że była ateistką, miała pogrzeb kościelny. Hipokryzja rodziny. Ale ja tam nie dotarłem, na to przedstawienie. Wsiadłem w auto i zamiast pojechać na ten sam cmentarz, na którym leży moja mama, pojechałem do swojego miejsca. Żeby pomyśleć. Znów, żeby pomyśleć, choć całą poprzednią noc biegałem w błocie i nic innego nie robiłem, tylko myślałem.

Kupiłem paczkę papierosów, niebieskie Lucky Strike, takie, jakie zawsze paliłem. Trzymałem je cały czas w ręce, ale nie zapaliłem ani jednego.

Nie zapaliłem ich może dlatego, bo obiecałem. Obiecałem ponad 3 lata temu, gdy umierała moja mama. „Króliczku, ale rzuć palenie, wiem, że nadal popalasz”. Pochopnie powiedziałem, że tak, że przyrzekam, że już nie zapalę. A obietnic się dotrzymuje.

Zmarli wołają zza grobu, wiecie? Jak w tej piosence, „they keep calling me!”. Miałem ochotę tak krzyczeć aż po samo niebo. Aż zabraknie powietrza i siły.

„Nie martw się mamo, już nigdy, postaram się, a teraz śpi spokojnie, morfina powinna działać. Teraz już nie powinnaś rzygać jak struty kot. Możesz spokojnie umierać mamo, wszystkim się zajmę. Twoim pogrzebem, twoimi dziećmi a moim rodzeństwem, tak mamo, będę pilnował, żeby dziadek chodził regularnie do lekarza. I żeby babcia się nie forsowała, bo nadal myśli, że ma 20 lat. Tak mamo, będę nadal kochał. Tak mamo. Ja będę dalej żył. „

Czasem mam ochotę zadeptać swój cień. Czasem mam ochotę uderzać głową w mur, żeby mózg wypłynął razem ze wszystkimi myślami, razem z krzykami moich zmarłych. Wolałbym tą krwawą breję. Bo oni wołają, wołają, wołają.

Ponad 3 lata temu byłem ostatni raz na pogrzebie. Większości unikałem, nie potrafiłem. Nie lubiłem nigdy tej iluzji pożegnania, tego ceremoniału i nieraz ciekawskich, którzy lubią zaglądać do trumien.

Potem odszedł Vincent, ale on pogrzebu nie chciał. Nie chciał kwiatów, płaczu, nie chciał sztucznych łez. Przecież nie przegrał ze swoją głową, ze swoją depresją. Umarł w pewien sposób dumniej, mówił, że nie będziemy go pamiętać przynajmniej jako tchórza, który w strachu przed życiem przedawkował psychotropy po raz kolejny, raz a skutecznie. Mówił, że to śmieszne. Tyle razy na oddziale psychiatrycznym z powodu prób samobójczych, a teraz, gdy już jest wszystko dobrze, dopada go inny potwór w jego głowie, rak. Doprawdy, było to śmieszne, Vincencie? Podły żart. Najczarniejszy humor, humor losu.

Nie musiałem iść na jego pogrzeb, bo go nie było. Oddał ciało nauce. Tak też można zrobić, sam się nad tym zastanawiam. Zrobiliśmy dla niego skromną uroczystość, wszyscy jego przyjaciele. Wino, kobiety i śpiew, tak chciał być żegnany. Muzyką, tańcem pod gwiazdami, śmiechem przemieszanym ze łzami i rozrywaniem serca. Jak prawdziwy szaleniec życia, jak artysta. Tak, to było dobre. Najpiękniejszy pogrzeb, pieśń pochwalna tego, co było i tego, co będzie.

„Indie, ale pamiętaj, ja nie chcę, żebyście srali wielce o tym, kim byłem, bo byłem kupą gówna. Jasne, że się boję śmierci, chociaż tyle razy chciałem umrzeć. Ale wtedy ja chciałem a nie ktoś decydował za mnie, decydowała choroba. To trochę niesprawiedliwe, nie uważasz?

I jasne, że się boję. Boję się jako cholera. Co, może ty mi powiesz Indie, jak było? Ty przecież już umarłeś. Dobra głupi żart. „

Siedziałem w samochodzie, pośrodku wielkiego nigdzie, myśląc o tym wszystkim. O tych wszystkich, których kochałem, a których nie ma. Przede wszystkim o nich.

Kiedy umarła moja mama, a niedługo potem Vincent, zastanawiałem się, czy to jest sprawiedliwe.

Czy to nie ja powinienem był nie żyć, odejść wtedy, jak miałem 14 lat, kiedy stanęło mi serce i kiedy wypływała z niego cała krew po „wypadku”. Może nie powinienem się budzić z tej śpiączki. Może miało być inaczej. Może to mnie nie powinno być, może to ja nie powinienem się narodzić.

Czasem czuję, jakby wisiało nade mną fatum. Jakbym przyciągał umierających. Dobrze, że przestałem pracować z chorymi na raka. Traktowałem to zbyt egoistycznie, jako własną terapię i przyznaję się do tego. Oswajałem śmieć. Jakby można ją było oswoić. Można?

Może jestem jakimś jebanym aniołem śmierci. Może wszyscy jesteśmy. Wszyscy, których kochamy, kiedyś odejdą. A potem wołają cię z zaświatów, krzyczą w twojej głowie.

Naprawdę miałem ochotę zapalić, mamo. Naprawdę. Ale nie zrobiłem tego. Dusiłem się w tym cholernym aucie, więc wysiadłem z niego i usiadłem przy drodze. Z ręką zaciśniętą na paczce Lucków. Zacząłem kiwać się jak dziecko, zostawione przez wszystkich na środku ulicy. Samo, samiusieńkie, nie ma nikogo, do nikogo nie wyciągnie rączek. Jeszcze chwila i się popłacze. Przód, tył, przód, tył.

I nagle wszystko ustało. Zaczęło padać. A mnie deszcz, nic innego tylko deszcz, zawsze ukoić potrafił.

„Tak mamo, będę nadal kochał. Tak mamo. Ja będę dalej żył. „

Przypomniałem sobie dawne słowa, zapisane, gdy umierał Vincent. Odnalazłem je po powrocie do domu. Ale przypomniałem sobie, przypomniałem wszystko. W tej panice, w tej chwili zrezygnowania. Pamiętam.

„Szczęście jest pustką bez bólu, słyszysz. W swojej głowie. Nie sprawisz, że ktoś będzie szczęśliwy jak ty. Nie możesz mu się ze swoim szczęściem narzucać. Nie odwrócisz ruchu, choroby. Nie sprawisz, że przeżyje. Nie sprawisz, że nie będzie rzygał po chemii, nie dasz kolejnych miesięcy łapczywie chwytanych jak tlen. Każdy ma swoje życie, Indie, zrozum to wreszcie idioto! Ale jeśli na kimś nam zależy- ten ktoś jest po części twoim życiem.

Spotykasz mnie, więc jestem. Ja tworzy się w zetknięciu z Ty.

Jeśli spotykałem cię tyle razy, a ty teraz odchodzisz- odejdzie część mnie. Skoro już zabierałaś ze sobą mój uśmiech, gdy przypadkiem widzimy się na ulicy?

Umieramy codziennie w sobie.

Ale umieramy i w drugim człowieku.

Zwłaszcza, gdy go kochamy. Kochamy jak brata, kochamy jak matkę, kochamy miłością kochanka.

Nie chciałbym być wieczny. Nie chciałbym być, trwać, nie umierając w drugim człowieku. To śmierć nadaje kształt mojemu życiu. Każdy początek musi mieć koniec. Zawsze nadchodzi moment, gdy musimy się pożegnać. Czasem żegnamy się latami, czasem to chwila, jak burza przesuwająca się po wiosennym niebie. Czasem nie zauważamy, że ktoś odszedł. Czasem widzimy aż za dobrze. Czujemy tą cholerną pustkę, której i tak nic nie wypełni.

Przeżywałem tą pustkę.

Żegnałem kogoś, kogo kochałem.

Czasem przychodzi taki dzień, gdy wszystko się przypomina. Dlatego, że wiesz, że znów będzie trzeba się pożegnać. Wejść na chwilę do pustego wagonu, który nigdzie nie jedzie tak naprawdę. A potem pociągnąć za zwrotnicę, wybiec i iść dalej. Ten pociąg, ten wagon odjechał i nigdy już się nie spotkacie. Żegnaj.

Tak naprawdę pożegnanie nadaje sens naszemu spotkaniu. Tak naprawdę śmierć powoduje, że żyjemy. Jak to jest umrzeć? „Tak jak urodzić się, tylko, że w drugą stronę”. Cierpienie nadaje jakikolwiek sens życiu. Trzeba coś zburzyć, by można było zbudować. Banały, banały z którymi sobie nie radzimy. W które nie chcemy wierzyć tak naprawdę.

Ty Indie poradziłeś sobie nieraz i wiesz, że gdy znowu staniesz w obliczu tego, poradzisz sobie.

Chcielibyśmy widzieć tylko jedną stronę. Nigdy nie przestawiać zwrotnicy, by nie musieć żegnać kolejnych wagonów. Czasem boimy się spotykać, by żegnać.

Nie można bać się jednak tych dni, gdy doceniasz swoje szczęście. Nie można nie pokochać smutku. Smutek to po prostu inna twarz szczęścia.

I pachnie tego dnia deszczem. Ta tandetna sceneria, gdy deszcz miesza się z łzami, gdy nie widzisz, co tak naprawdę zmyło makijaże uśmiechów. Niektórzy będą stać w deszczu, by udawać płacz. By być bardziej wiarygodnymi. Inni staną w cieniu, by nic nie można było spostrzec. Bo choć deszcz miesza się z łzami- deszcz nie sprawia, że oczy stają się czerwone. Chciałbyś, żeby każdy poczuł czasem taki deszcz. Ten, który oczyszcza, przenika duszę. By poczuł zapach. Smak zimnych kropel na języku. Jego pieszczotę na rozpalonych policzkach. Czasem deszcz jednak możemy poczuć za zbyt wielką cenę. Czasem spłacamy dług latami.

Ale warto. Nawet ugrzęznąć w tym błocie, w którym brodzimy po kostki przez długie miesiące, chcąc się schować w zaciszu, suchym i ciepłym. Deszcz nas osłabia, ale i wzmacnia. Oczyszcza. Jak łzy.

Uwielbiam czuć się wodą. Stawać się jednym z deszczem. Nienawidzę, gdy muszę stać się łzami. Swoje, to co innego. Gdy staję się łzami cudzymi. Nienawidzę, gdy twoje łzy wsiąkają we mnie, bo wiemy, że będziemy się żegnać. Żegnać w twoim bólu, żegnać w momencie, gdy nie można walczyć. Nienawidzę ich, gdy wiemy, że to wszystko, ta walka będzie pozorna, będzie gryzieniem powietrza. Nienawidzę ich nie dlatego, że zostawiają we mnie ślady. Tych śladów się nie boję. Ja sobie dam radę. Nienawidzę, bo choć wiem, że bez cierpienia nie ma szczęścia, zawsze trudno to znieść u kogoś, kogo się kocha. Brata, matki, kochanki. Przyjaciela.

Ale nienawiść daje siłę. Nienawiść do tych łez. Pozwala chwycić mocniej za rękę i czule pogłaskać po głowie. Nie kłamać, wszystko będzie dobrze. Bo nie będzie. Ale dają siłę by powiedzieć „będę przy tobie”.

Nie boimy się śmierci. Gdyby każdy z nas usłyszał, że zaśnie spokojnie, po prostu pewnego dnia się nie obudzi, nikt by się jej nie bał. Boimy się cierpienia i starości. Boimy się igieł powbijanych w ciało i bólu. Boimy się zastrzyków i morfiny na uśmierzenie bólu przerzutów.

Nic dziwnego.

Ale może ten strach da się ukoić, choć trochę, gdy ktoś potrzyma nas za rękę?

Gdy mój oddech staje się twoim oddechem.

Boimy się straty. Że nigdy nie zobaczymy tego tak samo. Że nie poczujemy zapachu.

Boimy się tego, że odejdziesz, a ja zostanę sam. Wycofuję się powoli wcześniej. Wychodzę po angielsku. Ja nie wyjdę. Zostanę. Potem zaboli dwa razy mocniej, ale zostanę.

A gdy już zaśniesz i wiem, że nic nie będzie cię niepokoić do następnego dnia, gdy wiem, że uśniesz tej nocy, wyjdę do domu.

Po drodze zmoknę. Deszcz zmyje cały twój strach, który we mnie przelewasz. Mimo wszystko jestem egoistą. Ktoś powie, że to, że nie wyszedłem po angielsku tylko zostałem aż zaśniesz, to też egoizm. Najświętsza prawda. Altruizm ,przyjaźń, jest największym egoizmem, najdziwniejszym. Ale kto mówił, że egoizm jest zły? Pozwala przetrwać. A czasem każe oddać własne życie. Czasem każe wziąć cudze we własne ręce, ale nadal żyjesz po swojemu. Jak to? Lubię sobie wyobrażać, że cudze życia czasem, w czyichś rękach to pączki kwiatów, które czekają na odpowiedni moment. Ale czasem trzeba je ogrzać w dłoni, gdy przychodzi mróz. Ocalić je przed tym, że nie będą mogły nigdy zakwitnąć. Wszyscy jesteśmy ogrodnikami, grzejącymi kwiaty czyjegoś życia. Bo zawsze jesteśmy z kimś powiązani. Nie żyjemy za kogoś, ale mamy na niego wpływ. Nie unikniemy tego, jakbyśmy bardzo nie zamykali się w swoim świecie, jakbyśmy bardzo mówili „ nie kocham”. Bo nie zdecydujemy, czy ktoś kocha nas. Temu nie idzie zapobiec.

Każdy z nas ma ogród cudzych kwiatów i od nas tylko zależy, czy uratujemy te kwiaty, przez które ktoś jest z nami związany. Czy je ogrzejemy. Od nas zależy, jak nasz ogród wygląda. Czasem to inni decydują, jak wygląda nasz krzew, naszej róży. Pąki w wielu ogrodach.

Moje własne w cudzych ogrodach są doskonale ogrzane.

Ale mam nadzieję, że i ja jestem dobrym ogrodnikiem.

Przynajmniej o te pąki będę się starać. Kochanki, dziadków, brata, siostry. Przyjaciela. Póki nie nadejdzie ich czas. Póki nie będzie powiedziane, że maja przekwitnąć. Bo każde płatki w końcu opadną. Żegnamy się w naszym wspólnym ogrodzie. Żegnamy, bo odchodzisz. Żegnamy, bo cały krzew ciebie umiera.

Ale bez tego kwiatu byłbym innym człowiekiem.

Spotykasz mnie, więc jestem

Część mojego ogrodu, tego, który tworzę stanie się pewnego dnia pusta. Ale nigdy nie zapomnę twoich płatków.

Mojemu krzewowi ktoś będzie musiał też nieraz pomóc.

Bo spotykasz mnie, więc jestem. „

Od wtorku chciałem uderzać swoją głową w mur. Chciałem drapać, gryźć. Chciałem sam odejść tak, by nikt mnie nie znalazł. Zapomniałem o całej czułości. O tym, że idzie się dalej. A ja nie chcę zapominać- przede wszystkim o najważniejszym.

Nie liczy się, że odchodzisz. Nie liczy się, że wszyscy umrzemy. Nie liczy się ta pustka. Liczy się tylko miłość, która była. Która wtedy dawała siłę trwać przy cudzym bólu i która teraz pozwala iść dalej. Bo może nie żyjemy tylko dla siebie. Może żyjemy też dla tych wszystkich głosów. Tych, których żyją i tych, którzy odeszli już dawno. Już nie boli to, że wołają. Już nie są demonami. Są tą drobiną twojego własnego życia, drobinami troski o nie. Drobinami miłość.

Bogowie, jak dobrze, że mogę tęsknić. Tęsknota, słyszenie tych głosów to dar. Bo to znaczy, że kochałem. A co więcej jest potrzebne? Na cóż ja mogę narzekać? To wszystko mój egoizm, wiecie? Mogę się mazać, bo odeszli ci, których kochałem. O nich myślałem też od wtorku. Ale może tak naprawdę maskowałem swoje wyrzuty sumienia. Bo za mało mi zależało być może, bo w jej życiu byłem i pozostałem nikim. Bo znaliśmy się tylko w przelocie. Nie tak blisko, by móc ją ogrzać. Może, gdyby każdy otrzymał choć odrobinę więcej ciepła, czułości, może nikt nie chciał by skakać pod pociągi? Może w tym wszystkim jest też ogromnie dużo mojej winy? To boli. Cholernie rozdziera i każe pomstować na ruch, którego się nie wykonało. Każe łzom się wylewać za to, czego się nie uczyniło. Nie domyśliło się, nie weszło głębiej. Ale może to nie było możliwe? Może nie można ocalić wszystkich? Wszystkim podać ręki? Zresztą, kim ja jestem żeby tak mówić? Jakimś jebanym superbohaterem? Chyba mam przerost ego. Jak można ocalić człowieka, który nie chce żyć? Pan Nikt.

Nie, nie usprawiedliwiam się. Tylko czasem chciałbym mieć jeszcze więcej siły. Więcej odwagi, więcej uwagi dla drugiego człowieka. Chciałbym mieć więcej ciepła bo może...może choć czasem to by coś dało.

„Nie uratujesz wszystkich, Indie”

Kolejne życie zniknęło. Serce przestało bić. Ale ja, niezależnie od tego, jak mało czy jak wiele zrobiłem, czy wyszedłem po angielsku, czy chwyciłem za rękę tuż przed- muszę żyć dalej. Ze swoim sumieniem i głosami, które mówią o miłości. Może to właśnie jest właściwa, prawdziwa pieśń życia.

I może też, skoro czasu się nie cofnie, nie zapobiegnie się tej chwili, kiedy przejeżdżał pociąg, nie cofnie się całego cierpienia- może czas skupić się na żyjących, o zmarłych pięknie pamiętając. Może nie warto za bardzo cofać się ku duchom.

Oczywiście nie dotarłem nawet na pogrzeb. Spóźniłem się. Zostawiłem dla niej kwiaty i pogniecioną paczkę papierosów. Dla tej, która zawsze podkradała mi szlugi przed egzaminami. Dla tej, która nie bała się pociągów, ale bała się życia.

„Szkoda, że nie poznałem cię bliżej. Szkoda, że mijaliśmy się jak statki na archipelagach, jak w naszym ulubionym wierszu. Przynajmniej wiedziałem, jakie wiersze lubiłaś. Szkoda, że muszę mieć wrażenie, że my, którzy zostaliśmy, jednak cię zawiedliśmy. Nie ogrzaliśmy twoich kwiatów w odpowiedni sposób, nie osłoniliśmy przed mrozem tak jak należało. Czasem tu wpadnę, przy okazji, chociaż nie wierzę za bardzo w gadanie do grobów. Jeśli masz mnie słyszeć, usłyszysz mnie wszędzie. A już na pewno usłyszysz moje wołanie w miłości, jaką trzeba mieć dla świata. I dla życia. Mam nadzieję, że jest ci dobrze, gdziekolwiek jesteś, jeśli jesteś. Lepiej niż tutaj. Jeśli chcesz, możesz mnie zawołać, jak inni. Bo ja tęsknię, ale żyję dalej. Mnie to już nie boli.”