"obydwa one przepaścią są nienawiści, zabijają mnie jednak tak samo"

-Króliczku, usiądź, muszę ci coś powiedzieć.

Zaniepokoiłem się, gdy wczoraj wróciłem do domu. Sisi, zazwyczaj przyjemnie złośliwa albo roześmiana miała bardzo przestraszone spojrzenie. Przestraszone i smutne.

-Co się dzieje babciu?

Powiedziałem, siadając naprzeciw niej w kuchni. Nie zdążyłem nawet ściągnąć kurtki i butów.

-Króliczku...ja...ja chyba widziałam twojego ojca Przynajmniej, wydawało się jej że to on, nie mam pewności, ale...dobrze się czujesz?

Zamarłem. Poczułem nadchodzący atak lęku, poczułem wszystkie swoje połamane kości, poczułem się znowu jak mały chłopiec, który zlał się w spodnie, bo ojciec kazał mu ćwiczyć kilka godzin bez przerwy Kaprysy Paganiniego. Zacząłem spadać. W dół, w dół, w dół. Miałem tylko nadzieję, że Sisi nie zobaczy, jak zaczynam się trząść.

-Nie babciu, wszystko w porządku, ja tylko...jestem zaskoczony.

-Myślałam czy ci w ogóle mówić, ale doszłam do wniosku, że powinieneś wiedzieć. Chociaż wiesz,nie mam pewności ale...ja..wolałam ci powiedzieć. Bo w razie czego, gdybyś wpadł na niego na ulicy...

-Mówiłaś małym?

-Nie, nie mówiłam twojemu rodzeństwu. Nawet Bei, nie miałam okazji. Poza tym, sądziłam, że ty pierwszy powinieneś się dowiedzieć, po tym wszystkim...nie wiem, powinnam im w ogóle mówić? Bea to jasna sprawa ale oni...oni go nawet nie za dobrze pamiętają przecież. Sama nie wiem. Mam wrażenie, że to ty powinieneś zdecydować...

Nie chcę decydować. Chcę uciec, chcę się schować, skulić w kłębek na samym dnie, tam, gdzie nikt nie sięga. To krzyczy, krzyczy, krzyczy. A już myślałeś, że jest po wszystkim, prawda? Łudziłeś się, że przecież to minęło.

„jestem zbyt przywiązany do ciebie,

by odpłynąć, by zniknąć,

dni mijają, a ja ciągle czuję

dotykającego mnie, zmieniającego mnie

konsekwentnie zabijającego mnie” *

-Babciu...ja muszę się zastanowić, muszę to wszystko przemyśleć. -wstałem od stołu, nie patrząc jej w oczy, uciekając. Po protu uciekając.

Poszedłem na górę, na swoje poddasze. Czułem na sobie, idąc po schodach, palący wzrok Sisi. Martwiła się...bo to rozpęta burzę. Czyż nie?

„wąż za mną syczeć zaczyna

ostrzegając przed ranami jakie zadać mógłby,

ma krew przede mną błaga mnie

bym jeszcze raz otworzył swe serce

a ja odczuwam to jako znowu nadchodzącą burzę

konsekwentnie”

Padłem na łóżko. Chciałem być sam i potrzebowałem kogoś. Rozpaczliwe pragnienie krzywdzonego dziecka. Zaufasz komuś? Powiesz komuś? Co zrobisz Kordian?

Myślałeś, że już jest po? Że go już nigdy nie będzie przy tobie, obok, gdziekolwiek? Nie widziałeś go ponad 12 lat. Zaraz stuknie kolejny rok. Tyle, ile ma twój młodszy brat, który nigdy go nie poznał. Tyle, ile ma twój młodszy brat, który do ciebie przychodził w nocy, gdy miał koszmary i dla którego ty, pomimo twoich własnych lęków, musiałeś zachowywać się nieraz jak ojciec. Nadal musisz. I lepiej, że tak wyszło. Lepiej go nie znać przecież.

Ojciec? Ja nie mam ojca. Zawsze pomijałeś ten temat w rozmowach. O swojej mamie mogłeś mówić godzinami. O ojcu wspominasz tylko, że odszedł. Albo umarł. Bo tak łatwiej, ludzie potem się nie dopytują. A wiedząc więcej, będąc bliżej, składają skrawki faktów w całość i już widzą całą historię. Bo o kawałkach umiesz mówić. Nie umiesz powiedzieć wprost, zamykasz się jak ostryga, gdy pytają po prostu „ale co on ci takiego właściwie zrobił?”.

Ale gdy już się domyślą, chociaż części, nie zadają pytań. Bo to już staje się niewygodne dla nich. Lepsza w niektórych momentach jest zasłona milczenia. Łatwiej,lepiej, gdy nie masz ojca, prawda, Kordian? Jeśli kłamiesz, to przede wszystkim wtedy, gdy pytają o to. O blizny ( nie, przecież ja nigdy nie chciałem się zabić, to tylko tak wygląda!), o niego. Kłamstwa które najtrudniej przełknąć sercu, ale najłatwiej wypowiedzieć. Weszło w krew, jak parę innych. Może czasem chce się naiwnie wierzyć, że fikcja powielana wiele razy może zastąpić prawdę.

„jadowity głos kusi mnie,

wysącza mnie, sprawia, że krwawię,

pękniętego i pustego porzuca mnie

ciągnie w dół niczym grawitacja słodka”

Uspokój się Kordian. Uspokój. Bo to już było. Oddychaj, przecież umiesz. Oddychaj. Próbowałem się czymś zająć. Chciałem komuś o tym powiedzieć i tak zrobiłem. Szukałem ratunku. Na oślep, przez przypadki. Uspokoiłem wszystkie myśli, a może po prostu zepchnąłem w dal, zajmując się głupotami. To przecież nic takiego. Przecież już nie masz 14 lat, już umiesz się bronić. Przecież ona nawet nie ma pewności. Wrzuć na luz.

Ale w środku nocy wszystko wróciło. Duszne powietrze w pokoju. Nie można spać. Mdli, wszystko skręca. Miliony ostrzy tnących ciało. Przypalanie żywcem.

Mentalne wymioty nieraz stają się prawdziwymi. Rzygałem jak kot w swojej łazience, aż do granic bólu. Jak jakiś bulimik rzygający własnym życiem. Padłem wreszcie, wyrzuciłem wszystko, z trudem łapiąc oddech. Psyche i soma, prawda?

Wiecie, że noce, kiedy złe myśli i wspomnienia atakują, są właśnie najgorsze. Ale po każdej nocy przychodzi świt. Codziennie, o 4 nad ranem mój świat umiera, a o 5 odradza się, wychodzi z grobu.

Umyłem się, ubrałem. Wyszedłem na spacer ze swoim psem. Wiernym towarzyszem moich częstych nocnych wędrówek.

Łaziliśmy tak kilka godzin, podczas gdy w głowie toczyła się wojna.

Przypomniała mi się rozmowa z moją mamą. Gdy obudziłem się w szpitalu po paru tygodniach, poskładany cudem, z połamanymi jeszcze żebrami, z przedziurawionym sercem. Pamiętam, jak jej powiedziałem, że to przecież nie jej wina. Płakała, tak bardzo płakała. Nie wiem, jak potrafiłem ją wtedy pocieszać. To wszystko jest jak za szybą, rozumiecie? Dawne obrazy jakby nie pochodzące z mojego życia.

Ale wiem i teraz, że to nie była jej wina. Tylko jego...a może moja? Czasem tak myślałem wtedy. Że to wszystko to moja wina. A może...może wcale nie trzeba mówić o winie, nie szukać tych, których trzeba ukrzyżować? Może czasem...trzeba odpuścić? Już trzeba odpuścić?

To dziwne uczucie, nie sądzicie? Gdy ktoś was krzywdzi, a wy się wstydzicie za niego. Wy wstydzicie się blizn, które ktoś wam uczynił. A czy nie powinien wstydzić się właśnie ten, kto zadawał rany? To naprawdę śmieszne, gorzkie, absurdalnie śmieszne z perspektywy czasu.

Można wtedy nienawidzić. Nienawidzić siebie, swojego kata, nienawidzić świata. I spalać się w tym gniewie. Można całe życie tkwić w tym płomieniu.

Ale to było, Kordian. Prawda? To było. Dzisiaj wróciło...ale musisz to wyrzucić.

Może wyda się to naiwne, może wyda się to za miękkie. Może dziwaczne, może absurdalne. Ale ja jestem naiwny, ja jestem miękki, ja jestem dziwakiem, ja jestem absurdem. Taki gniew tak naprawdę jest cholerną słabością jak dla mnie. Taki gniew nie ma racji bytu.

Kiedy poznałem Ev, moją pierwszą dziewczynę, byłem człowiekiem, który nienawidzi siebie samego. Nienawidzi świata. Umartwia się i wolałby się w ogóle nie urodzić...oddałby za to wszystko. Bo życie za bardzo bolało. Za mocno, za intensywnie. Dlaczego o niej piszę? Ev była podobna do mnie. Byliśmy trochę jak bliźniaki pod tym względem, zamknięte hermetycznie w swojej nienawiści do świata. Pokaleczone i bezpańskie szczeniaki, które mogą przytulić się tylko do siebie. Tak to widzę z perspektywy czasu. Ev miała wspaniałego tatę. I okropną matkę, której nie mogła wybaczyć wielu rzeczy. To jej pierwszej odpowiedziałem na pytanie „co on ci właściwie zrobił”. Jej, w całokształcie. Cała noc opowieści i palenia papierosa od papierosa. Jak się pali to ręce można czymś zająć i się mniej trzęsą. Może dlatego w ogóle zacząłem palić?

Ale będąc z nią widziałem, jak nienawiść, ta prawdziwa, niemożność wybaczenia, jak one niszczą człowieka od środka. Bo widziałem to z boku. I zaczęło mnie to uwierać, może dlatego, że chciałem żeby była szczęśliwa. A nie mogąc wybaczyć matce- nie mogła tego osiągnąć. Pewnie dlatego się rozstaliśmy. Ja przestałem być bezpańskim szczenięciem, przestałem tego chcieć. Chciałem coś zmienić, chciałem przestać się spalać, chciałem nie być już durną ćmą kaleczącą swoją duszę i ciało na miliony sposobów. Chciałem się zmienić i to się stało, powoli, cierpliwie. Nieraz trzeba było obdzierać się ze skóry i stawać przed sobą samym w milczeniu, widzieć ten zakrwawiony ochłap własnej duszy. Ale udało mi się z czasem zmienić, ruszyć z miejsca, wyjść z tej klatki, do której mnie wepchnięto. Mi się udało. A ona nie mogła mi tego wybaczyć. Nie chciała zmian. Ale- nie o Ev tu chodzi.

Wtedy, w tamtym czasie zrozumiałem, że nie pójdę dalej, jeśli kurczowo trzymam się tego całego cierpienia, które w sobie noszę. Bogowie, muszę brzmieć żałośnie. Ale tak wtedy uważałem. Że nie pójdę dalej, jeśli..nie wybaczę.

Jeśli nie wybaczę jemu- i jeśli nie wybaczę sobie.

Pewnych rzeczy nie zapomni się nigdy. Można puścić w niepamięć rany ciała, ale nie można na pewno zapomnieć o ranach na duszy. One tkwią w człowieku głęboko. Nic nie sprawi, że to przestanie istnieć, a człowiek będzie żył, jakby to nigdy nie miało miejsca. Nie da się, po prostu nie da się. Ale to się oddala. Z czasem, z kolejnymi przeżyciami. Z momentem, gdy my dorastamy i możemy być rozsądniejsi.

Pisałem niedawno, że tak naprawdę nie można nikogo obwiniać o spieprzone życie- tylko samych siebie. I nadal tak uważam. Bo jakichkolwiek ran by nam nie zadano, jak wielkie by one nie były i gdzie by one nie tkwiły, można żyć i być szczęśliwym pomimo nich. Tylko trzeba dużo cierpliwości, dużo łagodności i siły. Ale tę siłę można odnaleźć. Ja już ją znalazłem i nawet jeśli na chwilę się zgubiła teraz, tej nocy...nadal tkwi. Tkwi w każdym z nas. Jestem przecież człowiekiem, a ten bywa niezniszczalny.

I może wszystko rozbija się o wybaczenie właśnie. Nie zapomnienie, nie rozgrzeszenie. A głębokie wybaczenie w samym sobie. Temu, kto zrobił krzywdę. Temu, kto udawał, że nic nie widzi. Wybaczenie też temu, kto siedzi w tobie i wstydzi się tego co było, chociaż ten wstyd jest śmieszny.

Wiem, że wielu ludzi powie, że pewnych rzeczy się nie wybacza. Ale nie dbam o to. Ja nie chcę mieć spieprzonego życia. Ja chcę móc iść dalej. Sam w sobie. Dorosłem na tyle.

Jakiś czas temu chciałem nawet znaleźć swojego ojca. Zastanawiałem się, gdzie może być, kim teraz jest po odsiadce. Czy ma trochę ciepła od kogoś. Kim się stał. Czy może się zmienił? Czy jest mu choć trochę...choć trochę przykro? Chciałem z nim porozmawiać, spojrzeć mu w oczy i zapytać, dlaczego. Chciałem zrozumieć, jako dorosły już mężczyzna, a nie przerażone dziecko, chciałem po prostu zrozumieć. Bez żalu, bez zbędnych lamentów, dlaczego- tylko tyle. Miałem wrażenie, że to pomoże pozbyć się resztek tego, co we mnie tkwi. Jedno spojrzenie w oczy. Ale to wszystko było daleko, znalezienie go graniczyło z cudem. To była jednak tylko teoria.

Gdy dowiedziałem się, że teoria może stać się prawdą, stałem się znowu małym chłopcem. Znowu byłem tym przerażonym, pobitym psem dla którego nikt nie ma serca. Pierwszy paniczny odruch ucieczki, wydobycia na światło zagrzebanych, gnijących trupów wspomnień. Pierwszy moment zabolał nadmiernie, gdy coś co było dalekie, znowu stało się bliskim. Nie można mi się dziwić. Nie można się tego wstydzić. Bo czas wstydu minął. Czas tego chłopca, którego jest mi żal, jest tym, co było. Teraz jestem tym, czym jestem. Absurdem, dziwakiem, miękkością i naiwnością. Ale jestem z tym szczęśliwy, zaleczyłem swoje rany, zamieniłem je na blizny, martwe, ale silne strefy, na tyle, na ile potrafiłem. Mogę być z siebie dumny. Mogę, prawda?

A co będzie dalej?

Jak zawsze, czas to pokaże. Ale cokolwiek stanie na mojej drodze, stoję tu i czekam, z pokorą wobec losu. Poradzę sobie. Zawsze sobie poradzę, niezachwiana już wiara. Czasem tylko wiara nam zostaje.

Może to wcale nie był on. Może to tylko wspomnienie, przewidzenie mojej babci, które na chwilę zachwiało naszym stabilnym w tym momencie światem.

A może to on i może trzeba będzie stawić temu czoła. Może pewnego dnia na ulicy tego miasta, w którym się wszystko dokonało, może będę musiał spojrzeć w te oczy, tak podobne do moich. I może powiem po prostu, że już nie mam tego za złe, chociaż czasami boję się spać przez swoje koszmary, przez to, że w nich wracam do tamtych dni. Może powiem, że żyję już jakby obok tego. Za szybą.

Może.

„Bez skóry, pośród burzy,

pod tymi łzami, mury legną w gruzach.

A wąż jest zatopiony już i gdy patrzę w jego oczy,

mój strach zaczyna blednąć

przypominając sobie wszystkie chwile w których

mogłem płakać.

Powinienem płakać.

I gdy mury legną w gruzach i gdy patrzę w oczy twoje

mój strach zaczyna niknąć, gdy przypomnę sobie wszystkie chwile,

gdy umierałem.

I umrę.

W porządku.

Nie dbam o to„

* Wszystkie fragmenty pochodzą z tekstu piosenki Toola, „H”. Tekst nie jest oczywisty, można odbierać go na miliony sposobów. Jednak, w jednym z wywiadów, James Maynard Keenan, autor tych słów, napomknął, że jest to piosenka o macierzyństwie. Skierowana do jego matki, z którą, łagodnie mówiąc, nie miał najlepszych relacji.

Mówili że nieszczęścia chodzą parami. Kłamali. One biegają stadami. Tyle czasu był spokój i nagle, wszystko kurwa naraz. Za dużo myśli, powrotów do przeszłości.

Chyba trochę się zgubiłem. Nie wiem, co czuć, co myśleć. Nie wiem, czy jestem zły, zmęczony czy przerażony. Czy może wszystko jest w porządku.

Chyba potrzebuję trochę odpoczynku. Chyba potrzebuję też przytulenia przez życie, powiedzenia, że będzie dobrze. Bo będzie. Mam chyba bezgraniczną wiarę. Nigdy nie lubiłem ograniczeń, cóż. Teraz toniesz...ale tonąc uczysz się pływać. I wiem, że to wszystko żałosne...ale pisanie to dobra terapia. A trochę ekshibicjonizmu emocjonalnego, być może, też mi się należy.

Ironicznie powiem, że w życiu nie można się nudzić. Raz na parę lat musi zdarzyć się coś, co przykłada brutalnie mentalną pięść do mojego nosa, rozkrwawia na nowo. Tym razem jest to uderzenie innego rodzaju. Może najgorsze z możliwych. Może to tylko kolejny sprawdzian.

Ale, jakby nie było, z tym trzeba jakoś iść dalej. Zmusić się, żeby przełknąć tą krew.

Inaczej wcale nie będzie w porządku.

Inaczej umrę.