"dobrzy faceci reagują", czyli o przemocy wobec kobiet i ogólnie o byciu głuchym słów kilka

O przemocy wobec kobiet od jakiegoś czasu mówi się sporo i z dużym naciskiem. Jednak, od jakiegoś czasu mam wrażenie, że to „mówienie” nic nie daje. Ostatnio to temat o którym szepcze się u mnie w pracy.(dlatego pewnie, w pracy kończę to pisać.) Albo mówi głośno, na osobności, już bez krycia po kątach i szeptania  Tematy stają się bliskie przez ludzi nam bliskich, chyba właśnie dlatego przemoc domowa to temat mi osobiście bliski. Przemoc wobec dzieci, której doświadczyłem, przemoc wobec kobiet, którą widziałem. Bo chociaż testosteronu u mnie więcej, niż estrogenów, przemoc wobec kobiet też mnie boli. Dobra, możemy rzec, że boli mnie jakakolwiek przemoc- czy stosowana wobec dzieci, czy kobiet, czy nawet przemoc domowa stosowana wobec mężczyzn przez kobiety- bo ta istnieje, jednak jest o wiele rzadszym zjawiskiem. Brzydzi mnie agresja, wykorzystywanie pięści czy broni słów, zwłaszcza wobec słabszych. Wobec tych, którzy obronić się ani nawet krzyczeć nie mogą.

Ale miało być o przemocy wobec kobiet. Może nie powinienem się wypowiadać, bo jestem facetem? Ale to tego zaraz przejdziemy.

Miało być o przemocy wobec kobiet. Najczęściej spotykanej chyba, od razu obok tej dziecięcej. Najbardziej jaskrawej jak dla mnie. Istnieje bowiem ona od zarania dziejów, stosowana była zwyczajowo, choćby po to, by usankcjonować posłuszeństwo kobiety wobec mężczyzny. Bicie kobiet było legalnym sposobem wymuszania uległości kobiet do niedawna w Europie i choć wiele państw uznało ją za przestępstwo- przyzwyczajenie zostało. Każdego roku miliony kobiet padają ofiarą przemocy. Nie jest to problem tylko naszego „podwórka”, naszej słodkiej Cebulandii- choćby, w uznanej za liberalną i w tej kwestii rozwiniętą , Szwecji, co dwadzieścia minut mężczyzna bije "swoją kobietę".

Wiecie, że fizyczna agresja ze strony mężczyzn, którzy są blisko kobiet, agresja ze strony mężów, chłopaków, przyjaciół, braci, ojców, jest częściej przyczyną zranień i innych uszkodzeń ciała kobiet niż wypadki samochodowe, napady i zgwałcenia ze strony obcych napastników razem wzięte? Gdy widzi się to czarno na białym, zaczyna troszkę przygniatać. Bo wbrew powszechnemu przekonaniu sprawcami większości zabójstw, zgwałceń i ciężkich uszkodzeń ciała nie są kryjący się w ciemnych zaułkach bandyci, nagle wyskakujący z nożem zza rogu, lecz członkowie najbliższej rodziny. 87% aktów przemocy, jakiej doświadczają kobiety stanowi przemoc popełniana przez mężów i partnerów. Każdego tygodnia dwie lub jedna kobieta zostają zabijane przez swoich partnerów. Tych, którzy teoretycznie powinni być dla nich oparciem i ostoją bezpieczeństwa. Ja przynajmniej widzę w tym naszą rolę. Może seksistowsko i feministki mnie zakrzyczą. No, ale mówi się trudno.

Dlaczego tak się dzieje? Przecież już dawno odeszło się od tego, że kobieta nie musi tylko siedzieć w kuchni, rodzić dzieci, może głosować i pracować. Ma konstytucyjnie zapewnione prawa. Coś poszło nie tak. Coś szwankuje- w instytucji, prawie. A także w naszej świadomości. Zwłaszcza, zdaje mi się, w świadomości męskiej. I ja czuję się znowu odpowiedzialny, tą odpowiedzialnością obarczony.

„Duże znaczenie ma brak woli politycznej w zdominowanym przez mężczyzn. Przemoc wobec kobiet jest wciąż w odbiorze społecznym postrzegana wyłącznie w kategoriach psychologicznych, jako wynik zaburzeń osobowości sprawcy, a nie w kontekście władzy i kontroli jaką mężczyźni mają nad kobietami. Nie można również nie docenić roli, jaką na stosowanie prawa mają powszechnie obecne w świadomości społecznej stereotypy dotyczące przemocy wobec kobiet i społecznie akceptowanych ról płciowych.”

Pomimo tego, że nasz światopogląd społeczny się zmienił, obowiązuje zasada bezstronności wobec płci w orzecznictwie sądowym, światopogląd i poglądy tych co stosują prawo, nie pozostają bez wpływu na sposób prowadzenia przez nich sprawy i wydawane orzeczenia. A czasem owe poglądy są…niewłaściwie.

„Wymagania stawiane kobietom pokrzywdzonym w wyniku przemocy są znacznie wyższe od tych, jakie stawia się innym pokrzywdzonym. To one muszą udowodnić swoją wiarygodność i przekonać funkcjonariuszy policji, prokuratury i sędziów powątpiewających w prawdziwość ich zeznań. Wśród przedstawicieli organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości powszechne jest przekonanie, że kobiety często fałszywie oskarżają mężczyzn o przemoc lub gwałt; uważa się, że kobiety zgłaszają przemoc, aby się zemścić, łatwiej uzyskać rozwód lub zezwolenie na przerwanie ciąży.”

Poza tym, przemoc wobec kobiet jest często po prostu usprawiedliwiana. Bo ona go prowokowała. Bo ona zachowała się niewłaściwie. Nawet to cholerne powiedzenie, które jeży mi wszystkie włoski na ciele- bo zupa była za słona. Nienawidzę tego powiedzenia. Mój ojciec tak sobie żartował, pijany, po tym, jak pierwszy raz uderzył moją mamę. Winna jest kobieta, bo w jakiś sposób podjudziła mężczyznę do podniesienia na nią ręki. Co gorsze, usprawiedliwiają się tak nie tylko sprawy sami przed sobą. To samo słyszymy od przedstawicieli instytucji odpowiedzialnych za przeciwdziałanie przemocy, te same przyczyny wskazuje większość mężczyzn i kobiet. Stereotypy, którym ulegamy sprawiają, że mamy skłonność do doszukiwania się odpowiedzialności za przemoc po stronie samych ofiar. Gdyby się inaczej zachowywały, lepiej wywiązywały z roli żony i matki, nie przebywały w nieodpowiednich miejscach, mogłyby uniknąć przemocy

Często też mamy społeczną tendencje do oceniania „same sobie winne, przecież mogą odejść”. A ja się zapytam- czemu ona ma odejść? I gdzie ma się podziać? W domu, powiedzmy samotnej matki, w przytułku dla bitych kobiet? Czemu nie eksmituje się sprawcy? Moja mama, a przez to i my, mieliśmy szczęście. Było to miejsce, dom moich dziadków. A nawet jeśli ma do kogo uciekać- to nie jest takie łatwe. Gdy człowiek wychował się przy podobnej sytuacji, wie o tym. W kobietach pokutują społeczne stereotypy. Nawet w tych najbardziej światłych, wykształconych, z doktoratami i prawniczkach.

„Dziewczęta uczy są pokory, skromności a nie asertywności i umiejętności walki o swoje prawa. Na łamach kobiecych pism możemy przeczytać jak należy zaspakajać potrzeby mężczyzn i jak się o nich troszczyć. To na kobiecie spoczywa odpowiedzialność za wychowanie dzieci, stworzenie i utrzymanie dobrej rodziny. Jeśli w rodzinie coś się nie układa, winą obarcza się kobiety. Podkreślanie przez kościół katolicki nierozerwalności więzi małżeńskich w połączeniu z mitami i stereotypami na temat rodziny sprawia, że wiele kobiet "godzi" się na przemoc po to tylko, by utrzymać rodzinę i nie pozbawiać dziecka ojca. Kobiety często doszukują się winy w sobie: gdybym była lepszą żoną i matką, gdybym inaczej się ubierała, nie wsiadła do tego samochodu.... Kobiety często bardzo surowo osądzają postępowanie innych kobiet. "Mnie to się nigdy nie zdarzyło, to ona musiała sprowokować mężczyznę" – powiadają.”

Oprócz tego istnieje coś takiego jak toksyczny związek uczuciowy kata i ofiary. Wiecie, że w psychologii uznaje się, że uzależnienie od tej, nazwijmy to łagodnie, „ toksycznej miłości” jest silniejsze niż związki emocjonalne w prawdziwej, spokojnej miłości? Także nie oceniajcie pochopnie kobiet, że nie odeszły. Nieraz, jestem ciekaw jak pyszczyłyby te wszystkie mądre panie mówiące, że te, co zostają to idiotki, gdyby same były w takiej sytuacji. Bo już takie pyszczenie słyszałem nieraz. I ot, mit solidarności jajników trochę w moich oczach upadł.

Całe otoczenie nie sprzyja przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet, cała otoczka mądrzejszych, którzy zamiast pomóc powiedzieć stop umieją tylko się wymądrzać.

Jednak mam wrażenie, że pomimo tego braku solidarności jajników jaki często obserwuję...czegoś brakuje. Jakby cała sprawa przemocy wobec kobiet była tylko kobiecą sprawą. Zawsze i wyłącznie. One są bite, więc nie one będą uświadamiane...a to chyba nie o to chodzi, co? Jako facet czuję się..pominięty, choć może to zabrzmieć dziwnie. Znowu chyba się mentalnie kastruję na łamach tego bloga. Znowu zostanę podejrzany o trzymanie się spódnicy. Nie szkodzi.

Są miliony kampanii mówiące o przemocy, miliony bilbordów ale…są one głównie dla samych kobiet. A przecież wy ten problem znacie, moje panie. Co, jeśli by też nam spróbowano coś powiedzieć, co? Na pewno by nie zaszkodziło.

I jakiś czas temu trafiłem przez znajomą na kampanię skierowaną do panów:

Australijska agencja ARCHIBALD/WILLIAMS zrealizowała kampanię z okazji White Ribbon Day (25 listopada), z udziałem australijskich gwiazd rugby, boksu i serialu "Underbelly Badness", zachęcającą mężczyzn do przeciwdziałania przemocy wobec kobiet. Zleceniodawcą jest organizacja White Ribbon działająca na rzecz walki z przemocą wobec kobiet. Więcej informacji znajduje się na stronie www.whiteribbon.org.au.

No nareszcie! Ktoś, w dalekim kraju zrozumiał, że w przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet

ważna jest nie tylko świadomość kobieca, że powinna zgłosić przestępstwo, ale i działanie innych mężczyzn. Panowie, pokażmy, jak powinny wyglądać prawdziwe jaja, co?

Może gdyby więcej z nas mówiło o tym, że przemoc jest tak naprawdę chorą słabością, może gdybyśmy reagowali na bicie, a nie przechodzili obok, może gdybyśmy reagowali na krzyki zza ściany- coś by się zmieniło? Może odrobinkę choć?

Gdy kobieta mówi o przemocy wobec kobiet jest to oczywiste. Jest przecież egocentryczne, bo przecież chodzi o jej wolność, godność i życie. Ale gdy mówi o tym facet? Może gdyby mój kumpel w pracy ( ha, dobre, pracuję z samymi kobietami. I jedna tego głosu chyba by potrzebowała) nie akceptował, jak na jednym z filmów, obscenicznych seksistowskich żartów, inny pan by się zastanowił? Może, gdy kobieta zwróci uwagę, nie zrobi to na nim wrażenia, bo jest przewrażliwioną histeryczką, ale gdy powie ktoś z jajami, może i u troglodyty zacznie się jakiś proces myślowy? Może, do cholery, przed kolegą będzie nam po prostu wstyd?! Może wreszcie to też my, panowie, powinniśmy wziąć na tapetę temat przemocy wobec kobiet i rozwiązać tę sprawę także we własnym gronie? Nawet po męsku powinniśmy może sobie dosadniej wytłumaczyć, że bicie słabszego wcale nie czyni z nas supersamca?( chyba dobrze że do jego tytułu nie mam szans nawet pretendować...)

Bo tak naprawdę, mimo wszystko, to ma znaczenie. Nasz głos właśnie, mówienie o tym też w kontekście naszej płci. Miliony feministek mogą zostać wyśmiane, przecież to takie modne i wesołe śmiać się ze sfrustrowanych brzydkich bab, które nie lubią po prostu chłopów i zazdroszczą im fallusa ( kocham ten stereotyp, kolejny zresztą ) .

Ale tych, co właśnie fallusa mają niektórym trudniej zignorować. Bo baby się nie słucha, ale jak drugi samiec powie...no, może ucha nadstawię. Wiecie, prestiż w męskim gronie, atmosfera aż od testosteronu skisła, nagle pada wyznanie "że jej przywaliłem. Mam nad nią władzę, kontrolę. " I nagle to spotyka się z potępieniem. Opad szczęki, karp klasyczny zapewne u niektórych samców.

Wiecie, bo jest mi za nas wstyd. Tak po prostu, po ludzku wstyd. Że jesteśmy wyposażeni często w pięści, ale w mózgi i serce już mniej.

Zaraz też ktoś zapieje mi tutaj, że nie ma kumpli, co biją swoje żony. Jasne, nie masz kumpli którzy siedzą w tym klasycznym białym podkoszulku na kanapie i upijają się tak, że potem muszą się na kimś wyżyć. Wszystko spoko, w twoim otoczeniu nie ma oczywistości. Ale- chwila, chwila. Stop.

Może tu pojawia się problem męskiej nieświadomości. A może... nie tylko męskiej.

Będąc jeszcze na studiach, podczas pewnej imprezy w akademiku byłem świadkiem pewnej sceny. Alkohol leje się strumieniami, ona nieprzytomna...a jakiś siedzący obok niej koleś zaczyna się przystawiać. Klasyczna scena, przypomina wam to coś? Oto, obje pijani, on ją maca, upija, ona coraz mniej przytomna...a potem on ją wlecze do pokoju obok jak neandertalczyk swoją zdobycz. Dobrze jeszcze, że nie za włosy.

Do cholery jasnej. Dla mnie to przemoc wobec kobiet. Dla mnie to gwałt. A wielu się z tego śmieje, że pan X odwalił to z tamtą „dupą” na imprezie a ona nic nie pamiętała.

Raz przepłaciłem reakcję na taką scenę soczystym krwotokiem z nosa- nie za bardzo umiem się jednak bić. Drugi raz kiedy coś takiego widziałem, na szczęście nie byłem sam, a z kumplem, który ma podobne definicje jednak do moich. Tym razem no drugiej strony ociekał szkarłatem.

Chodzi mi w tym wszystkim też o to, że mamy problem, nadal mamy cholerny problem nawet ze zrozumieniem tego, co może krzywdzić drugiego człowieka. Jasne, nie jestem ekspertem, na pewno nie. Ale mam zamiar postarać się sobie samemu pewne rzeczy uświadomić i należeć do tych „dobrych chłopaków”. Moje ręce nie są do bicia.

Ilu z was ma inne definicje? Ilu z was śmiało się z takich sytuacji na imprezach. Bo to przecież nic takiego? No, ilu? I to nie tylko panów. Ale i pań, bo przecież solidarność kuleje. A ona była po prostu pijaną szmatą.

Ile z was ma agresywnych wobec siebie albo dzieci sąsiadów? Wezwaliście kiedyś policję?

Czy któryś z was zareagował, gdy jakąś panią szarpano na ulicy?

To dzieje się ciągle dookoła. Ale my nieraz nie chcemy widzieć.

Zatem, powiem wprost- reagujmy, Chociaż to słowo staje się powoli wyświechtanym sloganem, niech dotrze do naszych małych główek Otwórzmy oczy na to, co się dzieje dookoła. Już nie tylko w domach, ale w szkołach, na ulicach. To sprawa nas wszystkich. Traktuj innych tak, jak chcesz, aby traktowano ciebie. Reaguj tak, jak byś chciał, aby reagowano na twoją krzywdę. Niezależnie jakiej jesteś płci, rasy.

Jesteśmy równi wszyscy, jako ludzie-więc powinniśmy nawzajem się szanować. A szacunkiem nie jest wykorzystanie słabości fizycznej drugiej istoty.

Nie będę owijał w bawełnę- fizycznie kobiety są często słabsze. Dobra, natura zna takie przypadki jak jedna z moich sióstr, trenująca boks tajski i wszystkie chyba możliwe sztuki walki po kolei, moja siostra, która z rozpędu wybiła mi szczękę kiedyś za głupi żart braterski ( ma skłonności do przesadzania, jednak), a ostatnio pobiła „kolegę” z wf-u bo się do niej dostawiał. Ale to wyjątki, nie ukrywajmy dano nam przewagę fizyczną, bo mieliśmy chyba znosić wam mięso do jaskini. Dlatego może czasem właśnie powinniśmy obronić waszą słabość. Tą pozorną, bo, moje panie, ja to doceniam i widzę- macie też wielką siłę, ale innego rodzaju.

Męska siła i kobieca delikatność- powinny się uzupełniać. Dawać w sobie spełnienie, a nie, być pewnego rodzaju przyczynkiem do wojny i wytrychem otwierającym drzwi do piekła. I właśnie to my panowie, jesteśmy tak ważni, by nie pozwolić innym tych drzwi uchylić. Kobiecy krzyk sam w sobie niewiele zmieni, jeśli nie zmieni się świadomość po tej drugiej stornie barykady. Naszej, testosteronem ociekającej. Jeśli nie zmieni się wewnętrzne przekonanie nas, facetów, że nasza siła może być wykorzystywana jak nam się tylko podoba, jeśli nie zmieni się zachowanie otoczenia, które wiecznie milczy- nie zmieni się nic. A chyba jest jasne, co powinno być piętnowane. Na pewno nie za słona zupa, a brutalny żart o tym, że zawsze powinna być na stole, gdy on wraca do domu.

A teraz mogę mieć tylko nadzieję, że pewna osoba posłucha głosu rozsądku i jednak odejdzie. Bo ostateczna decyzja, nawet gdy wszyscy dookoła reagują, tłumaczą, wzywają służby interwencyjne, ostateczna decyzja zależy od samej „zainteresowanej”. Mogę mieć nadzieję, że nie będę już widział siniaków gdy przypadkiem odsłania rękawy podczas robienia kawy. Czasem boli, że nie można zrobić już nic więcej, a to, co się zrobiło, wcale nie pomogło. Można trzymać kciuki, że nie będzie już skóry naznaczonej siniakami i pręgami

W ogóle czasem mam wrażenie, że z tym naszym patrzeniem na przemoc domową, przemoc jakąkolwiek jest trochę jak z tą piosenką, Luka. Znajoma powiedziała kiedyś,że to taka fajna, wesoła piosenka. Nigdy nie wsłuchała się w tekst. A wy, czy kiedykolwiek go posłuchaliście, czy dla was to też była kolejna wesoła piosenka?

Często nie chcemy słyszeć. Ale to tylko kolejny banał.