czy można zakochać się w literkach, czyli rozważania starszego brata nad siostry dylematami.

Parę dni temu, w środku nocy przyszła do mnie najmłodsza z mich sióstr.

-Królik, możemy poważnie pogadać?

Zdziwiłem się trochę, bo nie mamy ze sobą najlepszego kontaktu. Nie rzucamy w siebie talerzami co prawda, ale z wszystkimi poważniejszymi sprawami udaje się z reguły do naszej najstarszej siostry. Może dlatego, że zaistniały między nami poważne zadry. Nie jestem najlepszy w rozumieniu nastolatek.

-Właź, siadaj- odłożyłem książkę i zrobiłem więcej miejsca na wyrku.

-Królik...czy myślisz, że można zakochać się w literkach?

-He? Zakochać w literkach? No tak, kocham sposób w jaki pisze Dostojewski...

-Idiota, niepotrzebnie cie pytam- oburzyła się Em.

-Nie no chwilę, o co ci chodzi?

Podąsała się chwilę, jak to zawsze na mnie.

-No jeny, jaki ty głupi. Czy sądzisz, że można zakochać się w kimś, czytając tylko to, co pisze, rozmawiając z nim przez neta, nie wiedząc nawet,jak wygląda?

-Nie wiem, mała. Ale wydaje mi się, że uczucia są na tyle skomplikowane, że wszystko jest możliwe.

Okazało się, dlaczego moja najmłodsza siostra, zawsze mająca jakiegoś wielbiciela ( nie ukrywam, nie wszystkich...lubiłem- i o nich też kłótnie były) ostatnimi czasy przycichła w tym względzie. Otóż, wszystko za sprawą maili i rozmów przez komunikatory różnego rodzaju z pewnym chłopakiem, którego poznała przez jakąś grę. Tyle przynajmniej zrozumiałem, nie ogarniam wszystkiego, co się dzieje w sieci. Trwało to jakiś czas, w międzyczasie moja siostra dała kosza kolejnemu adoratorowi....i jej serduszko zaczęło bić szybciej. Dla owego mailowego pana. Nie widzieli się nigdy na oczy, on mieszka daleko, ale tak dobrze się im rozmawia, tak dobrze się znają, to jakby ktoś, kto wreszcie ją rozumie...idealny kandydat na chłopaka? Czy moja siostra naprawdę mogła się tak zakochać?

Zgłupiałem totalnie, bo summa summarum, nie wiedziałem, co jej powiedzieć. Okazałem się całkiem niepomocny. No bo, tak szczerze, skąd ja mam wiedzieć? Nie przeżyłem nigdy takiej sytuacji, wszystkie moje związki i ewentualne zauroczenia były jak najbardziej realne, namacalne. Może raz w życiu miałem taki moment, ale dość szybko to minęło. Nie nazwałbym tego nawet zauroczeniem. Raczej fascynacją- tylko trudno było tu rozgraniczyć, czy osobą, czy kobietą. Ale osobami to ja się często fascynuje, więc...nie mogę brać tego pod uwagę.

Owszem, nie przeczę- angażuję się emocjonalnie w związki z osobami z sieci- martwię się, zastanawiam się, czy wszystko u nich dobrze, nawet, jeśli na oczy ich nie widziałem, bo w tym kontekście, to nie ma znaczenia. Jasne, nigdy nie masz pewności kto jest po drugiej stronie, na ile tworzy tylko swój obraz...ale ta osoba choć nie jest tak bardzo namacalna, jest realna w jakiejś płaszczyźnie życia. Można kogoś polubić, zwłaszcza, jeśli można z tą osobą rozmawiać godzinami, nawet bardzo polubić, nie przeczę, parę takich osób nawet w tym momencie, pisząc to, bardzo lubię ale...zakochać? Zastanawiam się, czy to nie za poważny stan. Nie neguję tego, bynajmniej, wiem, że to się zdarza. Ale zawsze zastanawiam się, na ile to uczucie jest prawdziwe?

Słowo zakochanie, miłość osobiście traktuję bardzo poważnie. Staram się ich nigdy nie nadużywać. I może dlatego tak bardzo rozgraniczam te płaszczyzny- można polubić, trudno mi uwierzyć, że można pokochać tak naprawdę. Bynajmniej...nie wykluczam tego. Bo nie wierzę też w niemożliwe.

Jasne, co innego kochać rodzeństwo, rodziców, przyjaciół, żywić wielką i głęboką miłość do wszechświata...a co innego kochać kobietę ( lub mężczyznę, kwestia też orientacji, ale, jako że ja się kocham w kobietach jednak, to będę mówić z perspektywy osobistej). Eros jest zupełnie innym rodzajem miłości. To niekoniecznie spokoje ciepło, często potrzeba wielu wyrzeczeń. Mówi się, że ten rodzaj miłości potrafi być najsilniejszy.

Gdy kochamy w ten sposób, targają nami największe emocje, gdy pożądamy nasz mózg potrafi odrealnić się całkowicie. Gdy się kocha, można doświadczyć bezdechu, zawrotów głowy. Gdy się kocha świat się zatrzymuje.

Czy to samo potrafią sprawić te siostrzane literki?

Zapytałem nawet paru osób. Tak, żeby zobaczyć jak inni to postrzegają. Niewiele to wniosło, szczerze mówiąc.

Została mi więc własna głowa. Wszystkie sytuacje jakie znam, wszystkie mądre książki i artykuły w mojej głowie, które ostały się po godzinach czytania. Królik bierze się do analizy, żeby móc pogadać znowu z siostrą, na poważnie. Żeby znowu nie dać plamy.

Przypomniała mi się sytuacja pewnej znajomej mojej znajomej, która naprawdę zakochała się w moim znajomym przez maile. Nadążacie? Nie poznali się. Ale oboje byli w sobie zakochani. Sytuacja dość tragiczna, bo facet zmarł... a w niej to zostało. Nadal ten facet był ideałem, szukała jego słów- słów przede wszystkim, jego myśli, bo nie dotyku- w innych facetach. Po jakimś czasie się z tym uporała ale...ale to było tak, jakby naprawdę straciła kogoś, kogo kochała. Chociaż nigdy się nie wiedzieli na oczy. Nie dotknęli. Nie pocałowali.

Wniosek z tego? Zakochać się w literkach można. I to bardzo. Obsesyjnie wręcz, tak, jak zakochujemy się od pierwszego wejrzenia. Gdy wszystko ucichnie nie szukamy zapachu perfum, jakie ona miała...a zapachu słów. W ludzkich uczuciach, ludzkiej psychice wszystko jest więc możliwe. Nie trzeba znać koloru oczu i smaku skóry, żeby kochać. Zakochać. Mamy nieraz serce, które łaknie bliskości. Tylko, bliskość ma różne rodzaje. Zakochanie przez listy, słowa jest więc możliwe. Nawet bez poznania się w cztery oczy.

Może to nieraz ułuda? Zawsze tworzymy obraz drugiej osoby w swojej głowie, jeśli się zakochujemy. Czy to realnie, czy wirtualnie- zdaje mi się, że przez pierwsze tygodnie mamy przekrzywiony obraz osoby, dla której nasze serce szybciej bije. Obraz idealizowany. Czasem trwa to latami ale pominę te żałosne sytuacje ( w tym swoją...). Na początku często, choć nie zawsze ( dlatego powtarzam, jak się zakocham, to w kobiecie, z którą mogę konie kraść i widziałem ją o poranku na kacu ) kochamy czyjś obraz w swojej głowie. Z czasem rozwiewa się on, wiemy już, że ona też puszcza smrodliwe bąki, a on rozrzuca te stereotypowe skarpetki ( jestem pedantem i ich nie rozrzucam. skąd ten stereotyp, co?). Obraz się rozwiewa i wtedy albo odchodzimy- bo wymagania mieliśmy inne ( pff, fast foodowe spełnianie wymagań...ale o tym kiedy indziej) albo zostajemy i kochamy naprawdę. W internecie, jak dla mnie, stale ma się tylko obraz ułudy. No bo jak mamy to zweryfikować? Pokazać buzię na skype? Bogowie, nie dotkniemy, nie poczujemy, nie zaznamy do końca. Nie będziemy naprawdę w lepszym i gorszym momencie. Będziemy tylko słowami ( dlatego też, współczuję parom, które już się kochają, ale są rozdzielone przed odległość i mają ten kontakt tylko wirtualny. Ale to zgoła inne sytuacje)

Nasuwa mi się więc inne pytanie- zakochanie jest możliwe, potwierdza to sytuacja znajomej mojej znajomej.. .ale czy możliwa jest miłość?

Widzicie, wasz Królik rozróżnia dwie rzeczy- zakochanie i miłość. Zauroczony w życiu byłem wiele razy. Zakochany tylko dwa. Naprawdę kochałem jeden raz, z czego się dość długo wylizywałem, gdy to się skończyło.

Zakochanie jest proste. To wielkie emocje, ptaszki, kwiatki, dramatyczne kłótnie. To większość sytuacji między dwojgiem ludzi, o których piszą w książkach i o których mówią nam piosenki. To zakochani piszą najlepsze wiersze. Miłość, moi drodzy, to dla mnie już troszkę inna sprawa. Do tej otoczki spacerów w środku nocy, kłótni, ptaszków i kwiatków, namiętności, pożądania, no wszystkiego co wiąże się już z zakochaniem, dochodzi wspólne budowanie życia.

Prawdziwą miłość obserwuję choćby w przypadku moich dziadków, którzy spędzili ze sobą 60 lat. I nadal umawiają się na randki. Prawdziwa miłość to te randki od czasu do czasu, wspaniały seks, butelka wina rozlana na dywanie ale też i wspólne wychowywanie dzieci, kawa o 5 nad ranem bo oboje nie możecie spać i podcieranie sobie tyłka, jeśli ona złamie obie ręce. Tak, moi państwo. Prawdziwa miłość jak dla mnie to nie tylko wielkie peany na cześć wspaniałości połówki naszej duszy. To też proza życia. Ziewanie, strzelanie kośćmi i jej trądzik, bo zżarła za dużo czekolady. I tego faktu, ani objadania się czekoladą ani trądziku pod warstwą tapety, ukrywać nie będzie. Tak to przynajmniej widzę ja i w kontekście tego chyba mogę sobie już odpowiedzieć na wszystkie pytania. Sama specyfika pojmowania przeze mnie uczuć na to odpowiada.

Można się zakochać w literkach.

Nie można ich kochać.

Zakochać się w literkach? Dlaczego nie. Zakochać możemy się w czyimś umyśle, jego słowach. To nie jest łatwe, ale nie jest niemożliwe ( zwłaszcza, gdy jesteś sapioseksualny- właśnie poczułem zagrożenie). Różne rzeczy się w życiu zdarzają. Jeju, ludzie nie widzieli się na oczy a zasypiają przytuleni do laptopów, bo kojarzy się z nią/z nim ( bolączka naszych czasów?), więc jednak to się zdarza. Nawet nie przeczę, że może kiedyś zdarzyć się mi. Zakochanie w literkach jest więc możliwe. Nie widzisz jej gestów, gdy mówi, nie czujesz, jak bardzo ma rozpaloną skórę- ale możesz się zakochać. Bo umysł jest najważniejszym organem miłości i organem seksualnym, jak to mawiają. Możemy pożądać ciała, ale zakochujemy się w duszy i rozumie. Niech mnie kulę biją, ale doszedłem do wniosku, że tak, można zakochać się przez internet. Ten chwilowy stan jest możliwy. Ale dochodzę też do wniosku, że nie można kochać. Bo nie można budować przyszłości tylko na literkach. No bo jak, jak ona jest przeziębiona, to zrobisz jej rosół wirtualnie? Same słowa w pewnym momencie nie wystarczają. Bo jednak, mamy też inne potrzeby. Innego wymiaru ciepła i czułości. A ludzie nieraz próbują coś takiego stworzyć. W czymś takim wytrwać.

Fakt faktem pozostaje, jeśli obie strony polubiły się przez ten internet już, nawet zakochały- to mają szansę zweryfikować ułudę i stworzyć coś fajnego. Gdy się spotkają, raz, drugi, zamieszkają razem..dlaczego by nie. Ludzie zawsze mają głód bliskości, a internet to obosieczny miecz- chociaż jak dla mnie niszczy więzi międzyludzkie w dużej mierze i emocjonalność ( o tym też kiedy indziej pewnie) to potrafi też ułatwić wiele. Sprowadza często poznawanie się do baru szybkiej obsługi, ale zdarzają się i perełki. Na pewno wiele już par stanęło na tym ślubnym kobiercu, poznawszy się uprzednio w internecie. I chwała bogom za to. Bo wszyscy ( no dobra, większość z nas, nie uogólniajmy) chcemy kochać, mieć kogoś ważnego i być dla kogoś ważni. A w jaki sposób do tego doszło, nie ma znaczenia. Ważne, że będziemy szczęśliwi.

...i z tymi wnioskami po powrocie z próby poszedłem dzisiaj uradowany do pokoju najmłodszej z moich sióstr. Wreszcie! Odpowiem na poważnie, nie będę jej zbywał banałami. No, postarałem się, nie ma co, jak na starszego i „doświadczonego” brata przystało.

-Em, słuchaj, myślałem nad tym, o co mnie pytałaś w nocy przedwczoraj.

-Słucham?

-No, o tych literkach, czy można się w kimś zakochać...tak doszedłem do wniosku że...

-Dzięki, brat, ale to już nieważne.

-Um? Nieważne?

-No, wkurzył mnie. Jutro mam randkę z kolegą ze szkoły.

Opad szczęki boleśnie uderzył w podłogę. Umarłem mentalnie, a moja mina musiała być bezcenna. Śmiać się, czy płakać?

Wniosek? Nigdy nie nadążę za 16-latką. Nigdy.