bo widzisz, skarbie, w tych dniach za dużo historii widziałem i słyszałem, czyli o kruchości serca słów kilka

Bo widzisz, skarbie mój, serce to taki mięsień jedyny w swoim rodzaju, łamliwy. Bardziej kruchy niż martwe włosy. I wcale nie jakiś kłamliwy, jak twierdzą słodkie książki o różowych okładkach. On nawet nie wie, czym jest fałsz. To my go oszukujemy. 
Dlatego częściej łamie się, częściej niż noga czy ręka. Nawet pobija w tym ilość złamań nosów kibiców po przegranym meczu. Więc proszę, nie rób mi krzywdy. Już nie rób mi krzywdy. Nie zasmucaj. Serce nie zrośnie się jak kość. Kości zrastały mi się nieraz, nie jedna, nie dwie. Nie raz, nie dwa. Na mięśniu zawsze, zawsze będzie już na pękniecie, martwa sfera blizny, sprawiona brakiem twojego uśmiechu, dotyku, brakiem ciebie. Nie oswajaj mnie, jeśli nie chcesz zostać. 

Jeśli masz odejść, to najlepiej już z tego zrezygnuj. Nawet nie podchodź. Ugryzę cię. Opluję. Porażę prądem mojego ujemnego ładunku emocjonalnego. Bo od pewnego czasu czegoś mi brak. Kogoś mi brak. Jakoś mi brak.

A ty, skarbie mój, możesz to łatwo wykorzystać. I wiesz o tym.

Chciałbym deszczu, skarbie. Takiego wielkiego. Usiadłbym wtedy w błocie nawet i liczył krople. Mieszałbym je z tymi moimi prosto z duszy. Wtedy bym się ich tak nie wstydził, wiesz. Nam płakać nie wolno. Nam tylko stać na straży i kamienieć ( mówili, że to kropla drąży skałę.)

Widzisz, skarbie, to po prostu mój kawałek lodu w piersi topnieje. Gdzieś ta woda musi się wylewać.

Bo widzisz, skarbie mój, największym problemem człowieka jest wiara. Nie wierzy w siebie, w coś wyższego lub innego człowieka. Nie wierzy, że może być dobry i łamie serca. Łamie cudzą duszę, jak koło łamało stawy. Boi się i stara się sobie wmówić, że ten strach jest normalny. Obawa przed bez- wiarą, tym, że wiara jest dla niego za trudna, bo wymaga całej listy potrzebnych cech i niesie ze sobą obowiązki.

I widzisz, skarbie mój, ilekroć ktoś próbuje się wyłamać z zaczarowanego kręgu nienawiści, grzęźnie w przestrzeni międzysłownej reszty społeczeństwa. Bo oni nie próbowali. Więc chciałbym by była tu moja odwaga, obok mnie. Twoja odwaga obok ciebie. Krok w krok. Jak marsz, taniec lub staczanie się na dno. Możemy się nawet staczać, skarbie. Ale róbmy to odważnie i odpowiedzialnie. Odpowiedzialnie za najbardziej kruchy mięsień.

Widzisz, skarbie mój, sytuacje między ludźmi czasem ewoluują w coś większego. Mamy tu teraz pokazy sztucznych ogni- ogień i tak nadal parzy. Parzy jak ludzie, jak relacje. Parzy, ale co z tego, jeśli pozwolimy na działanie kojących maści. Mamy tu diabelskie koło- pokaz wynaturzenia człowieka w obecności paru metrów szkła lub papieru oraz spadające gwiazdy, działające jak pociski snajperskie. Skarbie mój, nie wiem, czy już zdajesz sobie z tego sprawę, ale to jest częścią życia. Jak wszelkie błędy i rany przez nie nam zadawane. Ale to nie tłumaczy tego, gdy obchodzisz się z moim sercem nieostrożnie. Nie tłumaczy tego, gdy moje serce wykorzystujesz.

Bo widzisz, skarbie, ja chciałbym by ktoś to naprawił. By ktoś naprawił to, jak ludzie się wzajemnie ranią. Jak igrają z cudzymi emocjami, igrają ze sztucznymi ogniami. Chciałbym, skarbie, by ktoś dał jakąś możliwość rozwoju, drogę majsterkowicza dla niepełnosprawnych emocjonalnie. Bo ja, cały ja, jestem spragniony pozytywnych emocji u siebie i u innych, a czasami zdaje mi się, że nikt nawet nie wie, co to jest radość. Jestem spragniony dotyku między ludźmi, dotyku innego niż uderzenie. Chciałbym poranka z tysiącem słońc- możliwościami możliwymi do spełnienia dla każdego, kto chce kochać i czułości potrzebuje. Chciałbym czule objąć. Ja, skarbię, chcę dnia nie pociętego emocjonalnymi stacjami bólu, nie chcę kropel krwi z oczu. Bo jest źle gdy człowiek jak elektroniczna machina odlicza sekundy za pomocą kolejnych cierpień i rozczarowań. Może jak spadnie deszcz, maszyna popsuje się. Może, gdy spadnie deszcz dla każdego z nas, pozwolimy by lód stopniał w sercu, skarbie.

Nie chcę tego, co złe. Nie chcę kruchości serca dla nikogo, a jednocześnie jej potrzebuję, bo serce bez niej sercem by nie było. Ja, skarbie, pragnę spróbować inaczej. Ja spróbuję inaczej, bez strachu i z wiarą. Czy ty też, skarbie mój?

Marzę nieraz, by cofnąć czas. Marzę, by blizny nigdy nie powstały na niczyjej duszy. Bo w lustrze widzę nas wszystkich skarbie, nie siebie. Codzienne ja plus reszta świata. Zawsze blado, zawsze marnie, zawsze koszmarnie. Nie chcę tego.

Kap, kap.

Może tym razem uda się jednak popsuć maszynę w konwencjonalny sposób.

Kap, kap.

* * *

Kimkolwiek jesteś, jeśli to czytasz, chcesz tego czy nie, jesteś moim skarbem.

Proszę cię, skarbie, zastanów się nieraz dwa razy, czy nie wolisz złamać mi kości. Mi, jemu, jej. Bo lepiej złamać kość, niż serce.

Proszę cię, skarbie, zastanów się nieraz, czy boisz się wiary. Czy boisz się odpowiedzialności, ja za ty. Oswajaj swoje lisy tak, by nie zdechły z głodu, gdy odejdziesz. A może w ogóle nie odchodź?.

Proszę cię , skarbie, zastanów się, jaki byłby świat, gdybyśmy nie byli tak bezmyślnie okrutni nieraz wobec siebie. Zastanów się, czy sam, skarbie, nie płaczesz nad własnymi ranami, jednocześnie czyniąc to samo innym.

Proszę cię, skarbie, gdy już się zastanowisz, jeśli tego potrzebujesz, poczekaj na deszcz, zapłacz raz i drugi, pozwól lodowcom stopnieć. Ale pozwól też sobie potem na radość. Nie pozwól budować ranom w swoim sercu murów. Spójrz na miliony słońc w cudzej duszy.- bo są ludzie, którzy naprawdę je mają. Idź dalej, aż dotrzesz tam, gdzie pływa się nocami w ciepłym jeziorze, tam gdzie ryby pieszczą twoje ciało i śpiewają wodne kanarki.

I wiesz co, skarbie? Ja już sobie coś obiecałem. Ja też tam będę. Ja się postaram.

...but i won't let this build up inside of me.... 

(najpiękniejsza)