listy miłosne, czyli stać się musiało- list do Anny M.

Jutro po raz pierwszy w życiu będę obchodził Walentynki. Jak na ironię, nie jestem wielkim fanem tego święta. Ja nawet go nie lubię. Do obchodzenia Walentynek nie zmusiła mnie nigdy żadna dziewczyna- może dlatego, że nigdy nie byłem z taką która by po prostu chciała. Inaczej może zgiąłbym przed tym faktem kark. Walentynki są dla mnie komercyjnym świętem wymyślonym przez kwiaciarzy. Jednak, przychodzą w życiu takie sytuacje, że swoje nastawienie człowiek weryfikuje. Mnie to właśnie spotkało.

Nie będę obchodził Walentynek przez własną miłość, a miłość cudzą.

Razem z przyjacielem stworzyliśmy spektakl miłości wszelakiej dla jego ukochanej. I dla innych ludzi, ale przede wszystkim- dla niej. Żeby pokazać różne oblicza miłości. Żeby pokazać, jak ważna dla niego jest w tym wszystkim, całym tym oceanie, jego własna miłość.

Od długiego czasu więc zbieraliśmy listy miłosne.

Listy miłosne, nie inaczej, bo i nasza inicjatywa nazwę „Love letters” nosi. Listy i opowiadania wielu ludzi. Pozbierane wśród przyjaciół, listy moje i mojego przyjaciela. Stworzyliśmy muzykę, teksty piosenek. Stworzyliśmy cały spektakl odczuć, emocji, jakimi miłość być może. Zatopiliśmy się w cudzych przeżyciach, poznaliśmy perspektywę zakochanej 16 latki i sposób wyznawania miłości przez 90 letnią kobietę, której mąż odszedł jakiś czas temu. Wszystko to oblicza miłości. Ja sam napisałem 2 opowiadania i jeden list-właśnie do miłości samej.

Jutro wszystko będzie zagrane. Jutro wybrzmią emocje, jutro zaśmiejemy się i będziemy cierpieć tak jak autorzy listów. Jutro rozdamy ponad 100 egzemplarzy książki, którą wydrukowaliśmy z własnej inicjatywy, nie chcąc opuścić żadnego z listów. Żeby nie zginęły w niepamięci te, których przedstawić muzyką i ruchem się nie da. Jutro Freds po raz kolejny wyzna miłość swojej Muzie, jedynej i ukochanej, ze sceny.

Ze sceny. To mi coś przypomina. Sam napisałem 2 opowiadania i jeden list do zbioru „Love letters”. ( nie będę ich tu zamieszczał raczej. Ale jak by ktoś chciał..to może maila podać. A co mi tam i tak jutro pójdą w świat, długi i szeroki). Stworzyłem teksty i muzykę, graną na najdziwniejszych instrumentach. Na próbach godzinami używałem swojego głosu nawet jako instrumentu, który tego dnia, przeze mnie nienawidzonego a tak ważnego dla Fredsa, będzie wyśpiewywał różne frazy o uczuciach. O miłości różnorakiej.

Napisałem, stworzyłem. Ale wczoraj coś do mnie dotarło. Nie napisałem najważniejszego listu. Listu miłosnego, pożegnalnego.

Dotarło to do mnie dzień przed zakończeniem, dzień przed rozwiązaniem, dzień przed „porodem” tej wariackiej inicjatywy, jaką listy miłosne są.

Pomyślałem, że może dlatego założyłem tego bloga. Bo potrzebowałem tego ekshibicjonizmu emocjonalnego, a jednocześnie pewnej anonimowości, choć ci, którzy mnie znają, też przeczytać to mogą. Ale blog to ekshibicjonizm, który nie jest bezpośredni. Jest łatwiejszy.

Wczoraj w nocy dotarło do mnie że powinienem to zrobić po raz ostatni. Powinienem to zrobić już jakiś czas temu, kiedy cię zobaczyłem i dotarło do mnie, że naprawdę nic do ciebie nie czuję. Powinienem to zrobić, ale może to musiało we mnie dojrzeć. I dziś, przez Fredsa i jego wielką miłość, przez tworzenie godzinami obrazów dźwiękowych o emocjach, przez dostrzeżenie cudzych uczuć, dojrzałem do tego.

Dojrzałem do tego, by napisać do ciebie list, Anno.

To nie będzie żadna poezja, tylko trochę suchych faktów i odczuć. Bo wierszy po rozstaniu z tobą napisałem już za dużo, poezji musi tu zabraknąć. Ja się zegnam, jak ze starym druhem na peronie, Anno.

Tak, tego listu mi właśnie zabrakło, wiesz? Tego jedynego, pożegnalnego. I nie martw się, Anno, nie będzie w nim żalu, spazmów, krzyków ani ciszy. Bynajmniej, moja droga, ukochana już niekochana. Będę ci dziękował. Będę się cieszył.

Bo widzisz, Anno, za bardzo bolało tylko jakiś czas. Bo nawet gdy świat zamiera, na nowo odrodzić się może. A ja chcę pamiętać tylko nasze dobre chwile.

Pamiętam, gdy cię pierwszy raz ujrzałem. Pamiętam to żywo jak dziś, choć nie wiem, ile w tym wszystkim moich wyobrażeń. Nie wiem, ile w tym tego tylko, co chcę pamiętać. Ale wiem, że zawstydziłaś mnie, nieśmiałego chłopaka, który jąkał się na sam twój widok. Nie mógł wydobyć słowa. Potem powiedziałaś mi, że myślałaś, że cię nie znoszę. To nigdy nie było tak. Zawsze targały mną miliony emocji tak wielkich, że słowa nie sposób było wyrzec. Pamiętam twoje szaleństwa, które zamiast odpychać mnie, przyciągały. Pamiętam, że nie wiedziałem, jak ci mam to wszystko powiedzieć. To, jaka jesteś piękna w moich oczach. To, że mógłbym całować ziemię, po której stąpasz. Zakochałem się jak szczeniak, zresztą, szczeniakiem wtedy byłem. Nie było świata poza tobą. Żadnego innego.

Nie wiedziałem, jak mam ci to powiedzieć, aż w końcu wszystko pękło. I przyszłaś na ten koncert, a ja ze sceny, bo na scenie tylko odważny być do tej pory potrafię, wyznałem ci wszystko piosenką. Piosenką, którą pokochałaś, gdy tylko został wydany ten singiel, tego samego roku.

Anna Molly. Byłaś jak anomalia w moim życiu, w moim życiu pustym i jałowym. Och, Anno, ja czułem wszystko jak w tej piosence wtedy, zawsze widziałem twoją twarz przed moimi oczami i mogłem krzyczeć twoje imię pod każdym niebem tego świata. Potrzebowałem cię. Tu, teraz, chciałem. Ta piosenka na zawsze będzie twoja. 

Pamiętasz, Anno Molly moja, co działo się potem? Pamiętasz, jak przyszłaś na backstage i dałaś mi w twarz, pytając się, co to do kury nędzy znaczy, wrzeszcząc, czy ja robię sobie jakieś żarty? Zawsze byłaś porywcza, a ja byłem twoją ostoją spokoju. Od tego momentu aż do końca, zostałem twoją spokojną wyspą gdy powiedziałem po prostu, żebyśmy się przeszli. I wtedy mogłem w końcu powiedzieć, mogłem, bo sam siebie przyparłem do muru. Och, Anno, nigdy nie zapomnę tamtej nocy, gdy powiedziałaś, że ciebie nie można kochać na długo, że nikt nie jest w stanie cię przywiązać do siebie na długo. Nie zaprzeczysz, że w jakiś sposób mi się udało. 5 długich lat razem, które zaczęły się od tamtej nocy, gdy o 5 nad ranem w deszczu całowaliśmy się pod twoim domem. Tak jak przystało na dzieciaki, którymi byliśmy.

Bo widzisz, Anno, ja chcę już pamiętać tylko dobre i zabawne rzeczy. Chcę pamiętać tylko te tygodnie, gdy nie byliśmy w stanie się oderwać od siebie jak zwierzęta, ten tydzień, Anno, w którym kotłowaliśmy się w przepoconej pościeli tak długo, aż zdarliśmy sobie całą skórę z kości na biodrach Nasza namiętność bywała niebezpieczna aż do końca. Leczyłem nam to potem dziwnymi maściami, śmiejąc się razem z tobą po kąpieli. Chcę pamiętać najdziwniejsze mandaty za seks w miejscu publicznym- bo teraz śmieję się ze swojego zażenowania i własnej głupoty. Chcę pamiętać to, jak szkicowałaś na mnie swoje rysunki, twierdząc, że kiedyś pójdziesz w końcu na kurs malowania ciała. Chcę pamiętać to jak darłem się pod twoim balkonem że cię kocham, aż nie zgarnęła mnie policja za zakłócanie ciszy nocne. Chcę pamiętać wspinaczkę na twój balkon, gdy po kolejnej kłótni nie chciałaś wpuścić mnie do mieszkania. Skręciłem wtedy nogę, wreszcie to sprawiło, że się zlitowałaś. Chcę pamiętać rosoły, które ci gotowałem, gdy byłaś głodna. Wspólne podróże i twoje golenie nóg w kfc, gdy nie było stać nas na motel. Chcę pamiętać te 167 wierszy napisanych tylko dla ciebie i 59 piosenek stworzonych tylko z myślą o tobie. Tak, Anno, policzyłem je. Policzyłem je, gdy za bardzo się już poraniliśmy. Chcę pamiętać spacery w deszczu. Pierwszą kropkę tuszu, którą nakłułaś moją skórę, żeby sprawdzić, czy nie mam uczulenia i mogę mieć zrobiony tatuaż. Wszystkie kolczyki jakie ci zrobiłem. Wszystkie wspólnie czytane na głos książki i gazety. Godziny nauki. Mieszkanie razem i robienie ci wymówek, że jesteś bałaganiarą. Uczenie się jazdy konnej i to jak spadłaś z konia łamiąc sobie nadgarstek.

Wszystko to były dobre rzeczy Anno. Wiele się przy tobie nauczyłem. Otworzyłaś mnie na świat, na szaleństwa, których bez ciebie w moim bólu i marazmie nigdy bym się bez nie podjął. Wiem, że byliśmy sprzecznościami. Widać to było po tym, jak się kłócimy. Moja cisza i mój spokój jeszcze bardziej cię prowokowały do krzyku, którego ja nie potrafiłem znieść. Ale dawaliśmy sobie z tym radę. Cholernie dobrze, długi czas dawaliśmy sobie po prostu radę.

Ja byłem lekarstwem na twoje paranoje, ty na moje smutki. Byliśmy najlepszymi kumplami, dzielącymi się jednym namiotem podczas podróży i butelką piwa. Byliśmy przyjaciółmi z prawdziwą szczerością życia. Wreszcie, Anno, byliśmy też namiętnymi kochankami, za dnia i nocy. Nieraz nadmiernie nawet perwersyjnie.

To są dobre rzeczy, wiesz? Te wspomnienia. Doświadczyłem tak wiele dzięki tobie i mogę być ci jedynie za to wdzięczny.

Wiem, że za dużo wymagałem w pewnym momencie Anno. Mam tego świadomość. Moje problemy w domu, śmierć mojej matki- to było za dużo dla ciebie. Dla nas. Niektóre uczucia bowiem Anno, nie są w stanie przetrwać takiego naprężenia. Dzisiaj to wiem i przyjmuję z pokorą. Wiem, że tego po prostu nie wytrzymałaś, dając mi to ultimatum. I nie zabolało by tak bardzo, gdyby po tamtej kłótni, gdy chciałem wszystko jeszcze raz na spokojnie wyjaśnić, nie wróciłbym do naszego mieszkania.

Bo ty już z kimś innym, na naszym łóżku. Na tym, które kupiliśmy razem w Ikei i które pomagałaś mi składać, więcej przeszkadzając, niż pomagając. Twoje nogi na jego biodrach, to było w tym momencie za wiele. Nie tego się spodziewałem, Anno.

Nawet do dzisiaj nie wiesz pewnie, chociaż, może ktoś ci powiedział, że chciałem ci się oświadczyć parę dni później. Gdyby nie ta kłótnia, może byłabyś moją żoną. Może lepiej, że wyszło jak wyszło?

Wtedy bolało, Anno Molly, nawet nie wiesz, jak bardzo. Moja szalona wróżka co tydzień zmieniająca kolor włosów. Moja najlepsza przyjaciółka. Moja kochanka z kimś innym, choć, nie byliśmy już razem. Nie byliśmy już razem cały długi dzień.

Czyżbyś mnie nie kochała, Anno Molly?

Dopiero potem to zrozumiałem wiesz? Po miesiącach zatapiania się w grobowcu własnych myśli, bo w życiu straciłem przecież wszystko co cenne. Dotarło do mnie, Anno. Ty zawsze robiłaś wszystko, żeby skrzywdzić samą siebie. Nie mnie, tylko siebie. Zawsze zatapiałaś się w tańczeniu na krawędziach, gdy było ci źle.

Wyjechałaś. Mogłem próbować zacząć żyć sam. Układać życie z kimś innym. Ale nie potrafiłem, wiesz pewnie dlaczego. To banał, ale nadal miałem cię w sercu, moja Anno jedyna.

I jakiś czas temu znowu cię zobaczyłem. Na imprezie u znajomych, przyjechałaś z Anglii. Przespałaś się ponoć już z połową naszego miasta, odkąd wróciłaś. I wiesz co? Wtedy zrozumiałem. Nic nie bolało. Cała poprzednia tęsknota ostatnich miesięcy była ułudą. Cały żal do ciebie, ból, rozszedł się po kościach. Czas stał się odtrutką. Spojrzałem ci w oczy i jedyną osobą, której współczułem...byłaś ty. Bo odkryłem, że się bałaś. Dlatego uciekłaś. I próbowałaś się zatracić, odciąć. Zamiast tego zaczęłaś wieszać siebie na szubienicy. Zawsze miałem słabość do wariatek i ty byłaś najcudowniejszą z nich.

Nie mam więc do ciebie żalu o nic, Anno Molly moja. Bo to normalne, że jeśli ludzie są razem, czasem głęboko się poranią. Ale mogą się potem czegoś nauczyć, wyciągnąć z tego wnioski. Jeśli tylko są w stanie wybaczyć, nie zapiekając się w swej nienawiści. Ja ci wybaczyłem Anno i mam nadzieję, że ty mi wybaczysz. To, że nieraz nie rozumiałem. To, że nie słuchałem, nie zawsze ocierałem twoje łzy tak, jak powinienem i nie zawsze trzymałem cię odpowiednio mocno za rękę. Przepraszam cię za wszystko, z całego serca. I życzę ci wszystkiego najlepszego. Mam nadzieję, że ułożysz sobie życie. Że oboje ułożymy, z dala już od siebie, bo nasze ścieżki nigdy już nie będą mogły być spójne. Wiemy o tym i ja i ty. Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwa. Byłaś wspaniałą dziewczyną, która na moich oczach stawała się dorosłą kobietą. Byłaś najpiękniejsza w moich oczach wtedy, gdy zdejmowałem z ciebie ubranie i wtedy, gdy budziłem cię zapachem gorącej kawy lecząc wszystkie twoje kace. Żyj po swojemu już, Anno Molly. Żegnam cię ostatecznie i powiem ci, że jestem spokojny. Mam ten ciepły spokój pod sercem. I tyle mi wystarczy. Czuję, że po tych latach chyba znowu mogę otworzyć swoje drzwi i znowu kochać. Bo ty, Anno, zostaniesz już tylko wspomnieniem. Jednym z najpiękniejszych.  

Chmura wisi nade mną i tłumi moje szczęście
Tysiąc statków nie mogłoby odholować mnie od tej rozpaczy
Chciałbym żebyś tu była, jestem ranną satelitą
Potrzebuję cię teraz, poskładaj mnie z powrotem, uczyń mnie prawidłowym

Wyobrażam sobie twoją twarz w mojej głowie

Pożar na strychu, dowód wygranej
Anna Molly, Anna Molly, Anna Molly

Wykrzykuję twoje imię w powietrze
Nikt nie może się z tobą równać!
Anna Molly, Anna Molly