"życie pierdoli nas wszystkich"- Kurt Cobain

Gdy patrzę na to, jak dzisiaj zachowywała się moja siostra, nieodparcie mam wrażenie, że słusznie powiedziano, że bezczynność jest najgorszym wrogiem naszej psychiki. Musimy coś robić, działać. Możesz siedzieć jakiś czas w domu, odpoczywać, lenić się, czytać książki i oglądać filmy. Ale czy znasz kogoś, kto by mógł tak wiecznie? Ja osobiście chyba nie. Muszę działać. Muszę a zrobić coś do pracy, a to mieć kolejny deadline, a to lecieć znowu na próbę a to pobiegać, załatwić coś za kogoś, muszę mieć coś na głowię. Błogostan nie dla mnie. Bo może w bezczynności rodzi się desperacja?

Głupie myśli przychodzą ci do głowy wtedy, gdy nie masz prawdziwych problemów. Coś w tym chyba jest. Nie mówię że tylko wtedy...ale tak obok tego. Taka naturalna indukcja. Bo jednak gdy nie mamy czasu, stale pracujemy, biegamy po uczelni, wieczory spędzamy w rozluźnieniu, gdy mamy problemy typu muszę mieć za co utrzymać rodzinę, muszę pomóc przyjaciołom w tym i w tym, muszę się zastanowić co zrobić na obiad, muszę pomóc im w tym i w tym, martwię się o tego i o tego, nie mamy tylu głupich myśli. Bo mamy jednak konkrety.

Konkrety pozwalają na działanie, nie na smęcenie. Nie znoszę problemów wymyślanych, bo nic na nie nie poradzę. Nie chodzi mi o to, że ten problem z głowy nie istnieje. Nie chodzi mi o to, ze to bzdurna rzecz, wyssane z palca, weź się dziecko ucisz. Bynajmniej. Chodzi mi o to, że ja nic nie mogę z nim zrobić, u kogoś. Dlatego to mnie irytuje. Mogę tylko pocieszać, a to mało. Bo nawet pocieszać nie umiem.

Może M. ostatnimi czasy ma rację, może nieraz trzeba spojrzeć na życie wprost, nie gloryfikować o jeny jak to boli, ja biedny, serce złamane, co ja pocznę teraz z tym i tym, o jeny umrę samotny i zjedzą mnie moje koty, tylko trzeba żyć wprost. Nie rozważać wszystkiego analizować, załamując się tym. Nauczył się póki prozac działa. Dobre i to.

Nie, nie chodzi mi o gdybania filozoficzne, o rozważania o życiu po śmierci, tylko to uporczywe szukanie wielkiego sensu. Sensu siebie, sensu swojej porypanej egzystencji, wielkich rzeczy podczas gdy wszystko składa się z tak naprawdę drobnych gówien.

A co jeśli wielkiego sensu, powiem obrazoburczo, nie ma i musisz sobie po prostu sam nadać sens, sam sobie nadać cel? A co jeśli ten cel nie jest niczym więcej niż kolejnym dniem i realizacja pewnych planów, to co, masz zmarnować życie na gdybanie? Może celem jest właśnie pozbycie się gdybania, może ja i ty istniejemy tylko po to, by spełniać fizjologię dla genów a przy tym garstka myśli, emocji, wytwarzanych przez hormony, czyli znowu wszystko fizjologia, fizjologia, fizjologia. Może jesteśmy tu dla jedzenia i seksu, może nie jesteśmy po nic, ale czy to ma znaczenie? Czasem odrobina niemyślenia, bycia idiotą, odrobina nie szukania pomaga.

Może odrobiny hedonizmu trzeba? Oho, oburzcie się o to.

Mówię zdecydowane nie malkontenctwu.

Dawno odkryłem, że wbrew temu, co nieraz mówimy, nie każdy dzień jest taki sam, wszystko co chwilę jest inne, można się tym zachwycać, nauczyłem się, że śmierć i choroby są tak blisko, że po co ja mam marnować czas, wszystkie zmienne, wszystkie dni na zamartwianie, gdybanie, a może lepiej, gdy zrobię tak? Po co, skoro mam miliony wersji alternatywnych i chcę po prostu umrzeć zadowolony, że przeżyłem te wszystkie wyskoki, które chciałem.

"Wspomnieniami możesz obdzielić i z 10 ludzi" jak mówi Kaśka moja. Tymi dobrymi i tymi złymi.  I dobrze. Dobrze, że ja je mam, bo ja ich nie marnuję, nie rozdrapuję, tylko umiejętnie odkurzam i napędzam się na dalszą drogę. Wbrew temu, co wielu sądzi, zwłaszcza po tym, co napisałem wczoraj. Bo jasne, czasem coś boli. Ale żyjemy dalej i to jest sednem wszystkiego.

Owszem, nie zawsze jest kolorowo, to nic, że kolor sami nadajemy, możemy go poszukać, ale często nam się nie chce, twierdzimy, że nie umiemy,to nic, że czasem płaczemy, że ból przypomina nam o życiu jak stare dobre samobójcze blizny ( ech, najukochańsze przyjaciółki!), to nic że właśnie umiejętność cierpienia jeszcze choć trochę odróżnia cię od kurczaka w zamrażalniku. To nic. To nic, że siedzisz ze zwieszoną głową, zamiast zaakceptować nieraz, że życie, jak mawiał Kurt Cobain, jebie nas wszystkich równo.

Wiem, że po tamtym poście wygląda, jakbym się nad sobą może roztkliwiał. Może się wydawać, że „przeszedłem dużo” ( nie, nie piję tu do nikogo, po prostu często to już słyszałem). Można mówić, że ktoś przetrwał więcej, ktoś mniej.

A tak serio?

Nie ma w tym równych i równiejszych, wszyscy dostają po dupie wedle odporności, tylko nie każdy tą odporność umie znaleźć. A może niektórzy byli pierdoleni za mało? Może dlatego nadal raczkują, nie umieją się kochać z życiem, bo przecież w sypialni powinno się być prawdziwą dziwką, kurwą gotową na wszystko, więc dlaczego nie robisz tego w sypialni życia, pytam się? Dlaczego, skoro i tak żyjesz, skoro i tak rżniesz się ostro jęcząc "przestań! " lub "pieprz mnie mocniej!" ze swoim istnieniem, dlaczego, ja się ciebie właśnie pytam, dlaczego nie zdecydujesz się na wszystko, nie zapomnisz się na moment, tylko orgazm masz sztuczny?

Mnie sztuczny orgazm nie zachwyca, nie zadowala, ponoć u mężczyzny jest nawet niemożliwy. Ale nawet w teorii nie zachwycał mnie nigdy, dlatego rżnąć się będę na całego, żyjąc i idąc przed siebie, przez swoje własne małe cele, nie szukając niczego wielkiego i górolotnego, bo zmysłowość i pożądanie dla życia, które mam, mi wystarcza. Pogdybać mogę, ale wiem, panie Arystoteles, panie Nietzsche, panie Schopenhauer, że to wszystko, te wszystkie wielkie słowa i definicje to mrzonki, bo za dużo mam oczu, za dużo spojrzeń, leży moje ciało rżnięte na wielu płaszczyznach i nie chce z nich zejść, dlatego leżeć będzie, tu będzie rozważać o tym, tu o tym, tu mówić o głupotach a w całości żyć.

Może za dużo razy życie mnie bezcześciło, gwałciło zbiorowo nawet i nauczyłem się z nim współżyć jak dobry kochanek z uwagą, jaka każdej kochance się należy. Nauczyło mnie to pierdolenie na wskroś nie szukać wad jej wyglądu, bo co tam, małe znamię u kochanki, przecież nie odbiera jej zdolności zadawania mi rozkoszy. Bo życie jest rozkoszą, moi państwo.

Stałem się dziwką idealną panie Cobain, jebanym non stop żigolakiem. I tego mi się póki co nie odbierze. Stałem się „męską kurwą życia” i jest mi z tym dobrze, jest mi dobrze z tym, że każdy upadek wzmacnia i nie zamartwiam się „o jeju jak mi źle, o jeju jaka ja nieszczęsny, co ja pocznę”. Jak długo? Okaże się. Każdy w końcu nawet po dobrym orgazmie, po wielu pod rząd się zmęczy, prawda?

Może czasem nie trzeba szukać tego scenariusza z filmu, może nie trzeba szukać szczęścia i spełnienia tam, gdzie go nie ma. Wszystko jest w tobie albo na wprost ciebie, więc zdejmij te okulary, które przesłaniają rzeczywistość. Już mniejsza o to. W każdym razie nie masz z życia drogi awaryjnej. Masz jedno istnienie. I czemu tak panicznie boisz się je zmarnować, gdybając, analizując, przepraszając i zamartwiając się? Bo ktoś wmawiał że to możliwe, stracić wszystko? Bo się boisz? Odpocznij, zwycięż swój strach. I idź dalej przed siebie. Też stań się kurwą i noś to miano dumnie. Jako i ja noszę.

***

Z góry mówię- tym postem nie atakuję nikogo, kto teraz ma trudniejsze chwile, nikogo, komu jest źle i kto chwilowo na swojej drodze stanął. Powiem po prostu, że w mojej głowie jest jak jest. Za długo źle być nie może. Bo to brak logiki..a Króliki bywają bardzo logiczne. I na koniec coś koniecznego. Kochamy pana, panie Kurt, za ten kawałek, za krzyczenie tego gdy miało się 15 lat. Serio. A teraz czas oddać się szaleństwom soboty. A co! Hedonizm pomimo bólu. Cudne połączenie dla poetów. 

Moje ulubione zaufane źródło,

Całuję twoje otwarte rany,

Doceniam twoją troskę

Zawsze będziesz cuchnąć i płonąć.

Zgwałć mnie

Zgwałć mnie, przyjacielu

Zgwałć mnie

Zgwałć mnie znowu