do you hear me, mayday?

Czasami nocami historię opowiem wam, czy dwie. Czasem wydaje mi się, że nadawałbym się na bajarza, jak w czasach pięknej Szecherezady. Mógłbym też piec ciastka sezamowe, jak Parysada.

Opowiem wam czasem historię czy dwie. O emocjach, warunkach bezwarunkowych oraz sytuacjach niewydarzeniowych. Czasem opowiem wam historię albo dwie, niekoniecznie słowami samymi, a dźwiękiem, dotykiem, zapachem. O tym co powinno się zdarzyć, a tylko plącze się pod powiekami.

Wspomnienia, zmieszane, niewstrząśnięte z prawdą, pomieszane z marzeniam,i dają niewyregulowany obraz skrystalizowanej rzeczywistości. Opowieści snują się jak cień bez lampy, na granicy widzialności, gdzie dotyk jest marzeniem- już nie lękiem, spojrzenie jest śnieniem, a śnieg to najczęstsza forma stanu skupienia wody. Bo człowiek marnie się skupia. Chyba, że na tym jak uciec stąd, by być tam, a najlepiej gdzieś w ogóle gdzie indziej. Jestem w tym momencie emigrantem własnej duszy, strzelam do niej z kuszy, by sąsiedzi się nie zbiegli, nie powstrzymali. Nie potrzebuję innych ucieczek.

Ja gryzę póki zębów mi nie wybijesz. Ja śmieję się, póki starczy powietrza w płucach. Ja płaczę dopóki oczy nadal w czaszce tkwią. Tak opornie, upiornie. Tak ludzko. Uparcie wycieram litry łez suchymi od wiatru dłońmi. Cisza świszczy w uszach, przeciąg w dawno nie wietrzonym pokoju- tylko ja i powietrze nowego pokolenia bakterii. Boję się wyjść, bo wiem, co mnie tam czeka. Kazali się przygotować. Przygotowany? Jestem chory na wszystko i to wszystko chce mnie zachować mimo to przy życiu. Żyję. Czas otworzyć okno i oddychać. Jak?

Cisza nie jest wieczna. Cisza to tylko przerywnik, chwila, gdy serce musi odpocząć. Cisza to ten moment między jawą a snem, gdy nie możesz dotykać, choć czujesz.

Nagle- zagubiona nuta w tłumie słów. Kroków brak do tańca, to nie odwieczne argentyńskie tango. Kroków brak a ciało mimo wszystko rusza się. Jak wiedzione pośmiertnymi drgawkami przesuwa się z punktu A do punktu E. Skaczę na jednej nodze w przód i tył, udając, że to ma sens, że fajnie bawię się. Nie patrzę na innych, muzykę czy to, że zostałem sam w ciemności. Prawdziwemu wariatowi niepotrzebny jest rytm, by iść pod scenę jak w dym. Ja mam go nadto.

Najgorzej, gdy nagle widzisz na scenie siebie. Z tej sytuacji wyjdę głupotą, że nawet w najgorszej sytuacji jest cień nadziei na zachowanie dobrej twarzy.

Prawa ręka na fioletowy ślad po bójce następnego dnia. (nie wolno ci się bić Króliczku, jak potem zagrasz ten koncert?). Najlepiej z jakimś substytutem lodu. Lewa ręka wyszukuje we wszelkich możliwych otworach kieszeniowych dowodu gdzie dotarłem mimo braku grawitacji i mojej ex nieśmiertelności. Nóg nie ruszam. Za bardzo boję się, że się zbuntują i odpadną. Żołądek wędruje do ust w najbardziej obrzydliwej formie. W głowie nowy ul os postanowił urządzić zebranie plenarne sejmu czteroletniego wraz z rozpatrzeniem wszystkich umów, ustaw i układów. Jakiś geniusz zła zdecydował się odprowadzić wszelką wilgoć z moich ust za pomocą niewidzialnych, niewyczuwalnych a co najważniejsze niewykrywalnych rur. Przypominam sobie, jak zlałem się w spodnie na ogólnokrajowym konkursie muzycznym, gdy miałem 10 lat. Ręce drżą.

Oto prawdziwy horror życia. Przeżyć mimo. Pokonać strach mimo wszystko. Nikt nie wierzy. Nawet ty sam. Nawet, gdy wszystko się udaje, gdy po wszystkim.

A sąsiad wykrzykuje w kim kochałeś się mając pięć lat.

* * *

Gdy stoję tam, przed nimi, grając jako aktor, grając jako muzyk, stoję przed nimi nagi. Grając to, co zrodziło się w duszy, czasem w bólu, czasem z blizn, stoję przed nimi obdarty ze skóry. Ale to jak brzytwa dla tonącego. Bolesny ratunek, który daje ulgę. Alkohol wylewany na głębokie emocje. Piecze, ale zapobiega gniciu. Ekshibicjonizm kontrolowany. Dzisiaj znów rozbierałem się z każdą nutą, każdym dźwiękiem wbijałem głębiej paznokcie zdzierające naskórek. I nie jest mi wstyd. Ani trochę.  

This is an attempt to connect