błagam, wlej w moje oczy błękit

Stoi na przystanku. Niepozorna, z rozwiązanym szalikiem. Odpala jednego papierosa od drugiego, czekając na spóźniający się tramwaj. Jest, jakby jej nie było. Młodziutka twarz i stare, rozbiegane oczy. Twarz jednocześnie piękna w nieklasycznych rysach i brzydka, jakby skurczona przez życie. Przez otaczającą ją tego dnia szarość.
Dłonie wyjątkowo drobne, ruchliwe. Papierosa chowa w daszku złożonym z tych dłoni właśnie. Tak palą ponoć ludzie skryci i niecierpliwi. Nieufni. Jeden paznokieć u prawej dłoni złamany, głęboko. Serdeczny palec. Sam palec wykrzywiony, nie nosi obrączki. Ta dłoń jest chyba za młoda ,w naszym świecie, na obrączkę.
Łapczywe łapanie dymu.
Powoli, dziewczyno. Jeśli już się pali, to nie w panice,a tak, żeby całe płuca wypełniły się toksyną śmierci. Powoli, bo to powolna śmierć. Taniec na krawędzi z każdym oddechem, wdech, wydech, wdech. Wdech. Wdech. Aż do omdlenia.. Tak właśnie powinno być, jeśli już się zabijamy, zabijajmy się z rozmysłem, dziewczyno z przystanku. Sam tak się zabijałem, powolną destrukcją, póki nie zrozumiałem, że inne rzeczy i tak nas wykończą. Nie ma się co spieszyć. Choć, niektórzy spieszyć się tam będą zawsze. Do domu, do tych, co kochają, do trumny. Dobrze, że nikt nie zaproponował nam oszczędzania czasu, jak w książkach dla dzieci pana Ende. Na pewno miałabyś spore konto u Szarych Panów, moja dziewczyno z przystanku.
Och, nadjeżdża 2. Wsiadasz, dziewczyno? Razem ze mną, wsiądź, proszę cię, będziemy kontynuować tą podróż, osobni, niezdani na siebie, ty nawet nieświadoma mojego istnienia.
Szybko gasisz papierosa, ostatnie zaciągnięcia, paniczne, paniczne. Aż łzawią twoje niebieskie oczy. Ale mam niejasne podejrzenia, że twój rozmazany makijaż ( tak, nawet ja to zauważam, ja, mężczyzna) nie pochodzi od tego rodzaju łez. To bez znaczenia, prawda?
 Spełniasz moje prośby. Wsiadasz. Stajesz od razu koło drzwi, niegłęboko, niewewnętrznie. Ty tu bywasz, nie jesteś.
Kim jesteś, dziewczyno z przystanku? Czy podróżujesz w konkretnym celu? Czy szukasz nieba, spełnienia, prywatnego raju? A może nie masz na to nadziei, będąc w piekle? Czy to wszystko jest cyrkową maskaradą? Czy długo palisz? Czy lubisz koty? Czy wolałabyś, by było już lato? Czy zjadłaś dzisiaj ciepły obiad, czy dopiero go zjesz, czy w ogóle jadasz obiady?
 Czy ktoś cię kocha? Czy ty masz kogo kochać?
Może jesteś szczęśliwym człowiekiem z gorszym dniem,a może mi się wszystko tylko wydaje. Może jak zwykle układam niepotrzebne historie w mojej głowie, gdy jadę tramwajami. I nie, zauważ to moja dziewczyno z tramwaju, nigdy nie mam słuchawek w uszach, gdybyś chciała porozmawiać. Jestem tutaj w pełni.
Mam ochotę do ciebie podejść. Pocałować w czoło, poprawić szalik i powiedzieć, że będzie dobrze, że zima wcale tak mocno nie przemraża serc, a powolną śmierć zawsze można rzucić. Chociaż, ja sam zawsze lubiłem smak popielniczki w cudzych ustach i czaszki w dłoniach czule zamknięte. Chciałbym przelać ci w oczy zwykłą ludzką czułość, ciepło. A ty oddałabyś mi okruch swojego lodowego błękitu. Mam ochotę być człowiekiem, człowiekiem, jakim zabrania być kanon. Jakim zabroni mi być twój zaskoczony krzyk w tramwaju, jeśli zrobię to, na co mam ochotę. Okrzyki oskarżające wszystkie moje wariactwa. Okrzyki mówiące o moim łamaniu zasad i napastowaniu. Nie, na to nie mam ochoty. Nie mam ochoty cię przestraszyć. Upokorzyć.
Mam ochotę, byś się po prostu uśmiechnęła, tak zwyczajnie, po ludzku i nie ma to żadnego podtekstu. Nie zaprosiłbym cię potem na kawę, nie udawałbym, że chcę być twoim chłopakiem, nie udawałbym nawet, że mi się podobasz jak kobieta może podobać się mężczyźnie. Bo nie o to chodzi.
Wysiadasz, uciekasz ze swojego tramwajowego miejsca, w którym tylko bywasz, a nie jesteś. Wysiadasz, gdy myślę o tym wszystkim. O tym wszystkim, czego mi nie wolno, co nie pozwala mi po prostu być człowiekiem, uśmiechać się, gdy widzę cudze rozmazane makijaże.
Nie chcę ci nic udowadniać, nie chcę cię uwodzić, bo nawet  tego nie potrafię, nie chcę być kimś nieprzypadkowym. Nie chcę kształtować nawet minuty twojego życia. Ja tylko chcę na chwilę oddać znowu czułość.

Ja po prostu błagam, wlej w moje oczy błękit.

KROKI

ona 

wślizguje się schodami,

bezszelestnie niczym kot.

ma niebieskie oczy

i jeszcze cztery stopnie

do pokonania,

ty 

nie możesz jej zawrócić, 

jej kroków, 

uwierzyć że jest

zbyt piękna 

by istniała naprawdę.

nie możesz

ona

wstrzymuje oddech.

oblizuje drżące wargi.

ma niebieskie oczy 

i tylko jeden stopień

do nieba.

ty

nie możesz szukać jej zapachu,

pozostać mu wierny

nie okłamując samego siebie.

nie wolno ci.

ona

staje przed drzwiami.

ma niebieskie oczy 

i jeszcze całe życie

do stracenia

(Łukasz Bagiński)