jako mentalny kastrat śpiewam tylko wysoko, czyli wobec tradycyjnego podziału ról zdecydowany Królika sprzeciw

W pracy, jak to zawsze w styczniu i na początku lutego, wiało dzisiaj nudą. Nudą beznadziejną, kiedy znowu trzeba było czekać na próbki do laboratorium, nudą przerażającą, kiedy nie było nawet ani jednego papieru, z którym można by było lecieć do urzędu. Ot, uroki branży zależnej od pór roku. Na szczęście, w pracy bywa wesoło. Mamy internet. Mamy najlepszy na świecie ekspres do kawy, który ja chyba nadmiernie eksploatuję. I mamy siebie nawzajem- czyli sezon dziwnych dyskusji ze współpracownikami uważam za otwarty. Muszę wspomnieć chyba, że oprócz szefa, w zespole mam same panie. Nie narzekam, na to bynajmniej. Pracuje nam się wszystkim wesoło, i tak, muszę przyznać- bywam rozpieszczany. Przez to, że stałe współpracownice znają moją słabość do jedzenia. Przyznajmy otwarcie- jeść mogę stale, a kulinaria są dla mnie sztuką, w której tajniki próbuję wejść jak najgłębiej od wielu, wielu lat.

I dzisiaj, w momencie okropnej nudy ( błagam, niech nam zlecą jakąś ekspertyzę w terenie!) temat gotowania został oczywiście poruszony z Agatką, kobietą, z którą rozmawiać lubię szczególnie w przerwach na kawę. Coś o tym, co zrobić żeby bakłażan nie był gorzki i jak nie spalić masła. Nie będę tu zanudzał opowieściami o tym, jak wybrać idealna rybę, bo nie jestem w tym kompetentny. Dyskutujemy tak, dyskutujemy...aż nagle zbliża się do nas Panna Potwornicka.  

Przedstawię więc wam tą jakże ważną postać. Panna Potwornicka. Tak nazywam ową pannę w myślach. Jest stażystką u nas w biurze i..od pierwszego dnia, kiedy wylądowała niedaleko mojego biurka, szczerze mnie nienawidzi. Nie, to nie jest na pewno tylko moje wrażenie. Nienawidzi mnie krystalicznie i za nic- przynajmniej, za nic w moim mniemaniu. Mam świadomość, ze bywam człowiekiem męczącym i irytującym...no ale, bez przesady jednak. Nie wybiłem jej pół rodziny, żeby tak od razu, na wstępie, można było mnie mrozić samym spojrzeniem. I tak, ja momentami naprawdę się jej boję, pomimo tego, że formalnie, jestem jakby jej szefem. Rangi i stanowiska w pewnych momentach życia nie działają. Zdecydowanie.

W każdym razie, skoro postać została nakreślona, można przejść do rzeczy. Panna Potwornicka podpłynęła do nas z wdziękiem i swą lodową aurą, postała chwilę, posłuchała...po czym przeniosła wzrok na mnie i niczym Buka zmroziła mi krew w żyłach.

-Kordian, a ty nie uważasz, że to takie zniewieściałe?

-Że hę?- palnąłem jak zawsze z wdziękiem muła stepowego.

-No, to całe gadanie o warzywkach i ciasteczkach. No babskie trochę.

-Ale że jak?- dalej jako nic nie rozumiejący osioł pokazywałem, jaki to ja jestem elokwentny.

-Miejsce faceta nie jest w kuchni...no chyba że takiego jak ty...

Zdębiałem totalnie, a Panna Potwornicka odpłynęła ku swojemu biurku zostawiając za sobą smugę mroźnego powietrza. I wtedy do mnie dotarło, także, dzięki oburzeniu Agatki.

Miejsce faceta nie jest w kuchni. To niemęskie. Chwila. Co jest? Mamy średniowiecze, czy jak?

Pomińmy całą kulturową wojnę, którą mamy obecnie. Wojnę o gender (czy jak kto woli dżender), wojnę o podział ról, całą teorię kobiecości i męskości, wojny feministyczne, wojny kościelne, wojny o hidżaby i tak dalej. Całą tą otoczkę, sru, za okno.

Miejsce faceta nie jest w kuchni. A co on, jak, mówiąc kolokwialnie, nie ma baby, to ma upolować sobie mamuta i surowego wpierdalać?! Coś tu jest chyba nie tak. Co on, upośledzony jakiś ( i tu bym chyba obraził wszystkie osoby upośledzone, zwał jak zwał )? Czy może wariat? A może rączek nie ma i tyłek mu też trzeba podcierać?

Dobra, zejdźmy trochę z tonu. Osobiście, ja, jako facet, któremu już bliżej do 30 niż 20, nie wyobrażam sobie, żeby ktokolwiek miałby mnie w czymkolwiek wyręczać. Bo co, może moja babcia? Może mam zaprzęgnąć do pracy moje siostry? A może mam sobie znaleźć jakąś uległą kobietę, stłamszoną przez pewne wzorce? Wiecie, żeby mi prała, gotowała, sprzątała, cerowała skarpetki, myła zęby...Wszystko dlatego, żebym nie stracił swojego testosteronowego nimbu, rzecz jasna. Bo mi nie wypada. Nie wypada na pewno, że w swoim domu piorę tylko ja, bo jako inżynier tylko ja umiem opanować naszą pralkę ( domowy żart. Ja po prostu lubię prać). Na pewno nie wypada to, że gotuję. Że gotować lubię i poczytuję to jako sztukę. Może powinno mi być też głupio się przyznać do tego, że umiem szydełkować. Tak, lubię to, swojego czasu mnie to uspokajało. I przydało się, jak złamałem nogę i mogłem sobie zrobić ocieplacze na paluszki, bo z gipsu wystawały.

Zasadniczo, według Panny Potwornickiej i jej podobnych, na pewno właśnie teraz tym wyznaniem odciąłem sobie penisa. Jestem społecznym, mentalnym kastratem.

I wiecie co? Cholernie mi z tym dobrze.

Nie wyobrażam sobie życia w domu, za, dajmy na to, 10 lat, w którym żona biega dookoła mnie a ja nawet nie pozmywam naczyń po obiedzie. No jak tak można, w ogóle? Jak można coś takiego wytrzymać, jak człowiekowi może nie być głupio, że jest...no, nazywajmy rzeczy po imieniu, jest po prostu pasożytem.

Jestem wychowany w domu, w którym, (poza wyjątkami takimi jak mój ojciec, wiedzę i wzorce wolę czerpać od dziadka) kobietę się szanuje. Może to złe słowo „szanuje się”, bo kojarzy się wielu zapewne od razu z przepuszczaniem w drzwiach i odsuwaniem krzesła od stołu. Owszem, to miłe akcenty zapewne dla niektórych pań ( od innych można otrzymać stek wyzwisk, w których najłagodniejszym określeniem jest chyba seksista, przerobiłem to już) ale to nie jest sedno sprawy. Raczej, szacunek szacunkiem . Tu chodzi o respektowanie godności drugiego człowieka i nie wyzyskiwanie go w podły sposób. Bo tak widzę często podział na „męski” i „żeńskie” role.

Tak naprawdę, męską rolą ( wedle utartego schematu, rzecz jasna)w naszym społeczeństwie jest dalej przynoszenie łupu do domu- teraz już nie mamuta, a pieniędzy, a kobiecą kwoczenie nad dzieciątkami i oporządzanie pana domu. A ja się z tym zdecydowanie nie zgadzam. Robienie sobie z kogoś niewolnika, bo ma się penisa, jest żenujące i poniżej wszelkiej krytyki. A mówienie nie będę gotował, bo to babskie, jest co najmniej...głupie. Mówię wszem i wobec, panie i panowie- jesteśmy partnerami. Nie zaprzeczam, pewne rzeczy częściej jest łatwiej zrobić mężczyźnie, inne kobiecie, to się zdarza. Co jednak nie znaczy, że pomimo tych predyspozycji te rzeczy są zakazane. Kiedyś sądzono, że tylko mężczyzna może się uczyć, ma do tego predyspozycje. Moim zdaniem, Maria Skłodowska – Curie utarła nosa wielu wyznawcom takiego poglądu, a na uniwersytetach dziś często dominują panie. I tu pewnie wkraczam w zakazany gender, ale, nie o to się tu rozchodzi. Tylko o zwykłą, ludzką logikę.

Kobieta jest kobietą i dobrze, mężczyzna jest mężczyzną- i też dobrze. Jedno i drugie może pracować w przedszkolu, chociaż społeczne stereotypy mówią co innego. Mniejsza o nie. Chodzi mi o rzecz bardziej prozaiczną- panowie i panie, ogłaszam wszem i wobec- penis nie jest wytłumaczeniem lenistwa. I nie, wbrew pozorom nie odbiera nam rączek! Możemy sami się obsłużyć i uprasować sobie koszulę. Oczywista oczywistości jakoś nie widzę w tym nic kobiecego. Każdy człowiek powinien, bez względu na bycie facetem, kobieta czy hermafrodytą umieć „zrobić dookoła siebie”, co tłumaczę też moim siostrom, czasem brutalnie- nie będę wam wiecznie prał gaci, same się nauczcie. Po prostu nikt nie powinien wyręczać się innymi. To chyba sedno całego mojego przydługiego i przynudnawego wywodu. Zawsze powinniśmy działać na tyle, na ile pozwalają nam nasze możliwości i nie ma od tego wymówek. Jasne, są osoby, które wyręczać trzeba w pewnych rzeczach- ale to sporadyczne przypadki. Taki przeciętny, stereotypowy Kowalski niech nieraz ruszy tyłek sprzed telewizora i też przewinie to dziecko albo obierze ziemniaki. Korona mu z głowy nie spadnie. Chyba, że korona niedojdy życiowej albo pasożyta.

Najczęściej na stereotypowy podział ról w domu skarżą się kobiety i nic dziwnego. Nikogo nie oceniając- wiem, że płeć męska lenistwem i niezdrowym testosteronowym przerostem ego nieraz przesiąknięta jest. Ale...jedna rzecz mi się nasuwa. Ktoś tych macho co talerza do zmywarki nie odniosą wychowuje. Takie rzeczy wynosi się z domu, mam takie wrażenie. Jednak, mimo wszystko, czym skorupka za młodu nasiąknie...

Tak samo, jak wielkich macho którym pralka śmierdzi, wychowuje się te "poddane kobietki", które uważają, że gotowanie jest niemęskie. Co ciekawe, mam wrażenie, że taka kobietka po jakimś czasie, jak już urodzi się dziecko a on będzie dalej  rozrzucał skarpetki po całym domu, będzie miała za złe seksistowski podział ról. Zwłaszcza, gdy oboje będą pracować a w domu myć podłogi będzie tylko ona. My, faceci, jesteśmy nieraz rozpieszczani, a cóż, podatny na to jest każdy. Co nas oczywiście nie usprawiedliwia ani trochę. 

I tą refleksją skoczę lepiej tą nudną jak moja praca dzisiaj pisaninę i pójdę ugotować sobie budyń. Wiem, że mężczyzna je tylko pszczoły a nie słodkości..ale co tam, i tak nie mam już mentalnie testosteronu, wczoraj robiłem pranie.

A muzycznie dzisiaj? Niech będzie całkowite oddalenie od tematu. Bo piękna PJ jest dobra zawsze i wszędzie. Zwłaszcza dobra na „niezdecydowane dni”

No dobra, jeszcze jedna myśl. Wszystko jest ok, jeśli obu stronom naprawdę układ pan- służebna pasuje. Chociaż mi osobiście kojarzy się to z hardym bdsm bardziej...ale zostawiając moje perwersyjne myśli w spokoju- jeśli układ pewnego rodzaju pana i władcy któremu podaje się kapcie i matki polki pod piecem grzejącym odpowiada, to też super. Wszystko fajnie, póki nikt nie jest do tego zmuszany i wychodzi to z jego własnej, wcale a wcale nie zindoktrynowanej woli. Nikt nie powiedział, że tak nie może być- bo właśnie może. Ludzie mają różne potrzeby życiowe...i na tym dzisiaj jednak zakończę.