wypełniam zadanie nominacji dobrych myśli-czyli Królik znowu uczy się kolekcjonować chwile

Chyba po raz pierwszy muszę się poddać „blogowym zabawom”. Bowiem pewna niecnota (zobaczysz, policzymy się przy piwie, oj, zobaczysz!) nominowała mnie do wzięcia udziału we wspominaniu. Nie takim, które na nowo każe pewne rzeczy rozdrapywać, a takim, które ma przynieść szczęście. Ma być kolejnym zbieraniem drobinek dobra i ciepła w tym pięknym świecie. Bo wiecie, ten świat ma takich rzeczy sporo. Tylko nie zawsze możemy to dostrzec. Bo bywa ciężko, bo bywa ponuro. Bo nie doceniamy czasem, póki nie stracimy. Bo nie chcemy nieraz widzieć, że pewne rzeczy są ulotne i siłą próbujemy z nimi zostać. A tak nie zawsze można.

Jak to powiedział pewien mądry człowiek, wspomnienia to prawdziwy skarb, który trzeba umiejętnie odkurza. Bo czasem, gdy za dużo wspominamy, zapominamy, że żyjemy tu i teraz. Nie możemy dać ponieść się tęsknocie za chwilami minionymi. Musimy raczej czerpać z nich energię. Bo materia trwania wreszcie zmienia się w energię, którą możemy wykorzystać wedle własnych potrzeb, jak mniemam.

Jak już napisałem niecnocie Joannie ( a będę tak mówił, a co!) czasem najważniejsze chwile nie są wcale kamieniami milowymi. To niekoniecznie coś, co zmieniło nasze życie całkowicie. Bo zmiany przynoszą i drobne kamienie z samego dna rzeki. To na nich często zmieniają się prądy. Więc...ja będę wspominał po swojemu. Jako że uparty ze mnie człowiek co właśnie wszystko pod swoje tylko i swoje dyktando musi robić.

Dlatego pozwólcie, że tym razem zagram wam spektakl. A może nie spektakl, bo nie jestem tu aktorem. Może po prostu zajrzyjcie do kalejdoskopu, gdzie najważniejsze, najcenniejsze i szczęśliwe życie będą jak błyski piorunów podczas wiosennej burzy. To po nich pachnie ozonem i powietrze się oczyszcza.

A może po prostu, zostańcie w tym momencie pasażerami na gapę mojego pociągu. To, co miga za szybami, oślepiająco wyraźnie, nieraz zamazane, to wszystko było. To to, czego w pełni nie pojmiecie umysłem, bo wspomnienia takie, obrazy, kształtuje się sercem. Zatem...Zaczynajmy!

Akt I

Stacja I

Jest mokry, deszczowy dzień. Widzicie jak za oknem wiatr szarpie za gałęzie drzew. Jest przygnębiająco sterylnie. Bo oto znajdujemy się w miejscu, na które mówi się „ośrodek rehabilitacyjny”. Na łóżku siedzi 17 letnia ciemnowłosa dziewczyna. Przy niej siedzi młodszy o parę lat chłopak. Już wówczas wysoki, za szczupły. Mający jeszcze ciemniejsze włosy niż ona. Rozmawiają cicho, żeby nie wzbudzić czujności pielęgniarek. Chłopaka nie powinno tu być, zdecydowanie. Ale on uwielbia zakradać się do jej pokoju, nigdy wcześniej nie rozmawiał w ten sposób z żadną dziewczyną. Może jest w niej trochę zakochany, chociaż ona jest parę lat starsza. To nie ma znaczenia.

Razem przeszli sporo po wypadkach. I choć jego wypadek był dziwny, nie można na to nawet chyba tak mówić, to ona w życiu przeszła jeszcze więcej. Od dziecka jest niewidoma.

Za oknem robi się coraz ciemniej, on wie, że niedługo będzie musiał uciekać. Chociaż nie chce. Przy niej się nie jąka, nie wstydzi tego kim jest i tego, co mu zrobiono, chociaż, tego ostatniego nawet jej nie mówi. Ale przy niej jest mu dobrze. Lepiej niż w domu. Ale wie, że to wszystko będzie musiało się niedługo skończyć.

Nagle ona zamyśla się. I prosi go o rzecz, o której on by nigdy nie pomyślał. Nie sądził, że o coś takiego można poprosić. Chce, żeby on opisał jej kolory. Mówi, że ma dużą wyobraźnię i żeby on też spróbował. Więc zaczyna wymyślać, zaczyna mówić. Tworzyć określenia. Wyobraźnia niesie go sama. Niebieski jest włożeniem jej palców do kubka z lodowatą wodą, zielony jest zaśpiewaniem pewnej piosenki. Widzi, że dziewczyna się wzrusza. Zaczyna się śmiać, że widzi, widzi, widzi!

On jest oszołomiony, nie wie, co dalej zrobić. Więc chce jej powiedzieć, jak wygląda czerwony...na co ona przerywa mu. Każe mu podejść bliżej. W tym jednym momencie on cieszy się, że ona nie widzi. Bo on nie wiedziałby, co zrobić ze swoimi oczami. Zbliża się do niej, a ona mówi:

-Kordian, wiem, jak wygląda czerwony.

Dotyka jego twarzy, tej wiecznie zdziwionej twarzy z młodzieńczym zarostem, przyciąga ją do siebie...

I całuje go. Czerwony to dwa gorące języki splecione w ustach, to rozpalona wilgoć.

Jego pierwszy pocałunek pachnie trochę środkami odkażającymi i morelami, które wcześniej jadła. Jego pierwszy pocałunek ma miliony kolorów, których nie określa się wzrokiem. Jego pierwszy pocałunek jest czerwony.

Nigdy więcej się nie widzą.

Ale on po latach wie, że dzięki niej tylko pojął, że widzenie oczami nic nie znaczy. Trzeba widzieć sercem.

Stacja 2

On ma 21 lat, nadal jest zbyt chudy, ale już się tym tak nie przejmuje. Przeżywa jeden z najcudniejszych dni swojego życia. Biegnie przez pole zielone pole niedojrzałej pszenicy. Goni ją, która dla zabawy ucieka, myśląc, że nie ma nic lepszego jak droczenie się z nim. On specjalnie jej nie dogania, ma świadomość, że jest o wiele szybszy, ale jak dziecko jeszcze, chce podziwiać jej smukłą sylwetkę. Jak mężczyzna chce czuć się, jakby na nią polował, a ona niewinna, naiwna, sądziła, że może uciec, że on nie dobierze się do jej gardła z zębami pocałunków.

Jest czerwiec, jest upalnie. Nagle niebo przeszywa grzmot. Kolejna burza, można się było tego spodziewać. Ale oni nie mają gdzie wrócić, gdzie się schować, do najbliższego budynku mieszkalnego jest za daleko. Ona staje przerażona. Nie lubi burzy, gdy nie może patrzeć na nią zza okna, znad kubka z gorącą herbatą.

Zaczyna padać. On podbiega do niej, przytula ją. I wtedy zauważa stary, sypiący się wiatrak..

Biegną tam, żeby się schronić, żeby uciec przed deszczem.

Siedzą, wtuleni w siebie, szukający ciepła. Chociaż, on nigdy nie marznie. Oddaje jej wszystkie rzeczy, które nie przemokły w jego plecaku.

Wykorzystuje czas. Opowiada jej kolejne bajki, mity. Lubi mówić piękne historie, o tym jak egipscy bogowie Nut i Geb nie mogli się dotknąć, o tym, kim była Księżyc zanim trafiła na niebo według Navahoo. A ona lubi go słuchać, co go zawsze dziwi. Mówi, że to ją wycisza, że to ma w sobie magię. Robi się ciemno, robi się zimniej. Ich ciała są coraz bliżej i bliżej. Pocałunki, dotyk, nacisk. Zaplątani nawzajem w swoje włosy, swoją ślinę, gryzą wargi aż do krwi.

Kochają się wiele godzin przy akompaniamencie deszczu. Najpiękniejsza muzyka ich jęków i tego szumu, drżenia nasiąkniętego zimnem i wodą powietrza.

Późną nocą już ona zasypia, wtulona w jego nagie ciało. On jak zawsze nie może spać, wpatruje się w jej uśmiechnięty lekko profil, gładzi jej plecy, bawi się włosami. Wtedy zauważa, że przestało padać, a w dachu brakuje paru dachówek.

Uśmiecha się do księżyca i gwiazd, które przez parę sekund swoim zimnym światłem opromieniają ich złączone w uścisku ciała. On wie, że teraz cały wszechświat może im zazdrościć, bo są chwile, gdy serce aż pęka z nadmiaru szczęścia i miłości. Z tą myślą zasypia.

Po latach wie, że serce umie śpiewać naprawdę tylko wtedy, jeśli tak bardzo kochało, jak tego dnia. Po latach on wie, że nieważne, co było potem- nieraz liczy się tylko tu i teraz.

Akt II

Stacja I

Bez wytchnienia, aż do trzepotu serca. „Twoje serce jest jeszcze za słabe, powinieneś uważać!”. Ćwiczy mimo to, całą noc, nie przestając. Palce są aż zmęczone, ale to palce skrzypka, przecież muszą być posłuszne pomimo cierpienia. Muszą być diabelnie szybkie i silne. Samodoskonalenie wymaga poświęcenia, myśli. „Samodoskonalenie jest jak masturbacja” przypomina sobie tekst z książki i parska śmiechem. Mimo to nie przestaje ćwiczyć. Gra aż sił starczy. Bo to wszystko musi być zagrane idealnie. Musi wygrać ten konkurs, tym razem, inaczej całkiem zwątpi w siebie.

Nagle słyszy ciche pukanie do drzwi. Nieśmiałe. Nikt tak nie puka, tylko ona, jego matka. Zawsze nad wyraz taktowna, gdy tylko słyszy, że on gra.

Ostatnio nie układa im się najlepiej, ostatnio pierwszy raz w życiu się pokłócili. Nie ma idealnych dzieci, mamo, rzucił on ze złością a potem bardzo żałował. Przeprosił już, ale to nie dawało mu spokoju. Bo mu już kiedyś kazano być idealnym, chciano stworzyć do takim. A to bolało jak nic innego.

Matka wchodzi więc do pokoju, uśmiechając się nieśmiało. Ostatnio jest blada, zazwyczaj szczupła w ostatnim czasie dodatkowo brzydko schudła. Nie wie jeszcze, nikt jeszcze zresztą nie wie, że choruje już na raka i umrze za parę lat, przegrywając ciężką walkę z chorobą, ale wygrywając inną.

Wchodzi więc do pokoju i mówi:

-Króliczku...razem z babcią pomyślałyśmy, że powinieneś to dostać. Wiesz, sprzedałyśmy w końcu tamto mieszkanie ( słynne „tamto mieszkanie”) i obie uznałyśmy, że chcemy, żebyś to miał. Króliczku, ja wiem że nie ma idealnych dzieci...ale jeśli by były, to ty byłbyś moim idealnym synem. Ty jesteś taki i to ja powinnam cię przeprosić.

On nie wie, co powiedzieć. Stoi jak oniemiały cały czas, gdy ona wręcza mu jego wymarzone skrzypce. Skrzypce, na które nigdy w życiu nie miało być go stać.

Przytul ją. Mówi parę rzeczy, których nigdy nie usłyszy świat. Które ona powinna była usłyszeć dawno temu. Pamięta co mówił nawet gdy potem czyta jej książki po chemioterapii, parę miesięcy później.

Wygrywa ten konkurs. Ale to nie ma znaczenia, skoro przedtem wygrał własne serce. I zrozumiał, co jest naprawdę ważne.

Skrzypce są do tej pory dla niego najcenniejszą rzeczą jaką posiada. Nie dlatego, że kosztują majątek. Ich cenę liczy się miłością.

Akt III

Stacja I

Upał sierpnia. Widać 4 mężczyzn na środku drogi. Wszyscy głowią się nad popsutym samochodem. Auto słusznie zostało nazwane Kwasowozem. Kwasiu, mówią na niego pieszczotliwie, pomalowany jest bowiem tak, jakby ktoś zaćpał sporą dawkę lsd i chwycił za pędzel, umieszczając na karoserii swoje kwasowizje.

Królik zawsze śmieje się tych miniaturowych króliczków- zombie.

Wszyscy wyglądają na zmęczonych. Królik ma podbite lewe oko, Majki prawe i do tego opuchnięty nos. Leczy wyraźnego kaca. Zresztą, wszyscy oprócz Królika go mają. Palą papierosy, popijają resztki piwa, które były w bagażniku. Wszyscy, oprócz kierowcy rzecz jasna. Widać, że noc była ciężka. Widać, że narozrabiali, bo koszulki zachlapane mają krwią i podarte.

Gdy próbują naprawić samochód, opowiadają sobie o nocy. Próbują skleić w całość, jak mogli szukać jednego z nich upalonego niczym jamajskiego rastamana po barach, zastanawiają się, jakim cudem doszło do bójki w samym centrum Pragi. Skąd w samochodzie są koronkowe kobiece stringi? Czy zabrali wszystko z hostelu, kiedy uciekali w pośpiechu z tego miasta?

Klną nad autem, śmieją się z samych siebie. Z boku wyglądają trochę jak w teledysku do Scar tissue RHCP. Są zmęczeni, ale są szczęśliwi po takiej dawce szaleństwa. Królik wyciąga harmonijkę i gra na niej w upale, podczas gdy dwóch z nich decyduje o tym, żeby iść parę kilometrów do najbliższej wioski.

Wracają do domu parę dni później niż zamierzali. Szczegóły opowieści zachowają dla siebie. Kac Vegas? Sądzicie, że obudzenie się z tygrysem w pokoju jest ciężkie do zrealizowania? Nie bądźcie śmieszni. Królikowi i Majkiemu podczas tej wyprawy proponowano kupienie niedźwiedzia.

Dzięki temu on wie, że najważniejsze to mieć przy sobie zawsze tak samo walniętych ludzi, jak on sam. Dzięki temu docenia przyjaźń i swój złamany kiedy indziej nos. I dziękuje bogom wszelakim, że nauczył się, że trzeba czasem pozwolić sobie na szaleństwo.

Stacja II

On leży na białej plaży. Pod gołym niebem, z rozłożonymi rękami. Niczym ukrzyżowany na pisaku. Jego skóra na tle tej bieli i błękitu zdaje się być jeszcze ciemniejsza. Jest wręcz aż nieprzyzwoita, kala to idealne zestawienie barw. Ale on się nie przejmuje.

Leży na pisaku, które nagrzało słońce święcące na tajskim niebie. Jeszcze dzisiaj przecież kąpał się pod wodospadem i wspinał na cudaczne, jedyne w swoim rodzaju skały. Kiedyś myślał, że to niemożliwe.

Teraz jest tutaj, słucha szumu morza, wdycha zapach. Patrzy w obce niebo.

Ten miniony czas był dla niego ciężki. Odeszła jego matka, zostawiła go kobieta, którą kochał i z którą chciał się ożenić. Ale to nie ma teraz żadnego znaczenia, bo on jest tu i teraz i żyje dalej.

Tęskni za tymi, którzy zostali w zimnym kraju, w zimnej kulturze. Przywiezie im trochę słońca, trochę ciepła. Bo na tym piasku odkrył, że jeszcze potrafi kochać. Skoro kocha świat, to może to pokazać innym. Otrzeć ich łzy, bo przecież każdy coś stracił.

Wyciąga ręce przed siebie, jakby chciał chwycić w garść wszystkie gwiazdy tego obcego nieba. Uśmiecha się do siebie i do wszystkich w przestrzeni. Wszystkich, których kocha- i którzy kochają jego.
Jest szczęśliwy. 

Kurtyna!

A więc teraz prosimy o oklaski, koniec spektaklu.

Mam nadzieję, że podołałem zadaniu, którym zostałem obarczony. Mógłbym napisać o tym, jak wygrałem konkurs w Wiedniu ( muzyczny, oczywiście). O tym, jak zagrałem pierwszy koncert i każdy kolejny. Mogłem napisać o sukcesach, każdym pocałunku, każdym poranku, kiedy wędruję ze swoim psem. Mogłem napisać o tym, jak znalazłem swojego psa. O tym, jakim cudem jest rodzący się koziołek wiosną. O kocim ocieraniu się o nogi. Mogłem napisać o tym, jak zostałem magistrem i o tym, jak spałem w stogu siana we Francji. 

Mogłem napisać o tym wszystkim, bo to wszystko jest tak samo ważne. Wybrałem parę chwil ze swojej kolekcji, bo tak, jestem ich kolekcjonerem po prostu. Może nie wydają się niektóre z nich szczęśliwe tak po prostu. Ale dla Królika definicja szczęścia nie jest tożsama z definicją euforii. Dla Królika szczęście to coś więcej. Szczęście nieraz przejawia się też w łzach.

Doceniam życie takim jakim jest, w całym jego kształcie, chłonę, pływam. Smakuję, smakowania mi wiecznie trzeba. Gorącego piasku, chłodnej wody, uniesień serca, mokrych pocałunków. I to wszystko jest w życiu każdego z was.

Każdy z was ma piękne chwile, mniejsze czy większe.

Czas zamknąć oczy i je wydobyć na wierzch, jak najcenniejsze klejnoty. A może czas po prostu rzucić się w wir życia i popracować nad kolejnymi? Przyjąć te, które zdarzają się samoistnie?

Tego wszystkim życzę- jak najwięcej jak najcenniejszych chwil, po prostu.  

I, Asiu moja droga, każdy ma taką "swoją piosenkę":>

I cóż...ja nie będę nikogo nominował. Nie nadaję się do takich zabaw..ale jeśli ktokolwiek z was chce- niech też powspomina. Niech poszuka okruchów dawnych chwil albo kamieni milowych, które zmieniły życie. Wspomnienia, te dobre potrafią być cudowną siłą napędową. Zwłaszcza, gdy nam źle...więc, jeśli masz ochotę, ty, który to czytasz- do dzieła!