bo bycie w zespole to...

Po tym wszystkim, co działo się przez ostatnie dni, odreagowuję w typowy dla siebie sposób. Mój wewnętrzny błazen, chłopiec-arlekin, psocący na ulicach i szukający swojej Kolombiny troszkę się buntuje. No bo przecież tak być nie może, za duża ilość powagi w życiu szkodzi, złe rzeczy to jeno ułuda, bracia i siostry moi! A najlepszy sposób na rozpędzenie ułudy ciemnej, to jakby nie było, śmiech. Przynajmniej, zawsze był dla mnie lekarstwem niezastąpionym.

Dlatego, tym śmiechem wybrzmiałem znowu. A co mi tam! Skoro błazna mam i w sobie, to niech kontrolę nieraz przejmuje i inne aspekty duszy i jaźni rozśmiesza. Tylko niech wszystkie dziewczęta uważają, gdy wpadnę w ten stan, my, Arlekiny, lubimy wzniecać wichry, które unoszą wasze sukienki ( ci, którzy są fanami Gaimana, jak ja, na pewno zrozumieją).

I tak też dzisiaj bawiłem się znakomicie. Wieczór bowiem spędziłem z innymi, podobnymi mi klaunami. To oni nieraz sprawiają, że ataki śmiechu przyprawiają nas prawie o zawał serca. Tak naprawdę gdy jesteśmy razem, nie zawsze przywdziewamy czapki a'la Stańczyk, tylko poważniejemy jak on. Często uważamy się za twórców, górolotnie rozprawiamy o wartości dzieł. Doszukujemy się największej psychodeli nad przepaściami duszy, szperamy po zakamarkach bólu i dźwięku, łączymy to w jedno. Opisujemy świat na swój sposób jedynym językiem, który mogą zrozumieć prawie wszyscy- muzyką. Mowa bowiem o ludziach z zespołu. Muszę chyba w tym momencie zdradzić wam parę sekretów, jak to jest być z zespole z takimi ludźmi, z jakimi ja jestem. Muszę wam chyba zdradzić to drugie, pozamuzyczne całkiem oblicze, oblicze ludzi, którzy będąc ze sobą, rzadko kiedy potrafią udawać starych, poważnych, prawie 30-letnich facetów.

Może na wstępie powiem, że nie gram tam na skrzypcach, jak nakazywałoby moje wykształcenie- to tak na wypadek, gdyby ktoś nie wiedział. Wyję na wokalu. Wyję to nawet dobre określenie. Gramy razem...od pierwszego roku studiów, czyli już pawie 8 lat. Jednak, wliczyć trzeba tu dwuletnią przerwę na moje małe...problemy życiowe. Ale o problemach nie miało dzisiaj być. Dzisiaj jestem w szampańskim humorze wariata spuszczonego z łańcucha. Zatem...zaczynajmy.

Po pierwsze, bycie w zespole to jak bycie w rodzinie. Musicie się kochać, niezależnie od tego, że komuś śmierdzą skarpetki. Uwierzcie mi, to naprawdę problem, kiedy jedzie się na koncert do Gdańska czy Krakowa dajmy na to ( z Poznania to jednak kawałek, czyż nie? Dalej niż do Berlina zdaje mi się. Bo tam też już udało nam się grać) a naszemu basiście śmierdzą stopy. I naprawdę, kiepską wymówką jest, że jego żona nie zrobiła prania. Tym bardziej, że jej ksywka to „Szop pracz”. No, już mógł się poświęcić i wymyślić lepsze kłamstwo. Choćby, że się nie myje. Albo logicznie rzec, że jak się nosi glany w upale, to stopy śmierdzą. Ale zostawmy już kwestię stóp i higieny. Bo znowu wyjdzie na to, że jestem obrzydliwy ( tak, jestem i nic a nic na to nie poradzicie!).

Bycie w zespole to bycie w rodzinie, ale trochę patologicznej. Chcecie przykładu? Moja była dziewczyna przez pół roku nie chciała mi wierzyć, że jednak nie mam ciągot biseksualnych i nic nie było między mną a naszym basistą. Dlaczego? Przez pewien obrazek na imprezie, kiedy to ja wbiegłem w panice do domku nad jeziorem z opuszczonymi spodniami, a za mną biegł nasz basista- całkiem bez spodni. I nie tylko bez spodni. I nie, nie mam zamiaru wam tego tłumaczyć. Nawet nasze dziewczyny nie chciały nam uwierzyć. Sam bym nie uwierzył. Więc cóż. Spuśćmy na to zasłonę milczenia.

Mimo wszystko, nasza rodzina wprowadza pewną dyscyplinę. Tak, mamy kary i nagrody. Głównie kary. Dobra, same kary. Takie choćby jak podciąganie sobie gaci ( wiecie na pewno o co chodzi). Różnego rodzaju znęcanie się fizyczne, seksualne, psychiczne... Ale najbardziej dotkliwą karą są tak zwane...karne majtki ( chyba dużo w naszym zespole kręci się koło gaci. Musimy zastanowić się nad zmianą nazwy!). Już tłumaczę o co chodzi.

Karne majtki obrosły już legendą. Pewnego dnia po podróży, gdy wracaliśmy z koncertu, znaleźliśmy niesamowicie...zabawne bokserki. Trzeba je zobaczyć, ale motyw tkwiący na nich doprawdy jest uroczy. Gdy ktoś popełni poważne przestępstwo muzyczne , jak na przykład rozpraszanie, czy też profanacja sacrum świątyni muzycznej jaka jest nasza próbowania ( choćby przez śpiewanie Shakiry- tak, to z reguły moja wina) musi założyć karne majtki. Nie ma problemu z zakładaniem ich na spodnie, ale i tak drugą częścią kary jest bieganie do pobliskiego sklepu po czteropak. Rozumiecie już, o co chodzi? O ból upokorzenia. Chociaż pani Lidka ze Społemu już doskonale nas zna i gdy tylko wejdzie się w nich do środka pyta „ to co Kordian, co znowu przeskrobałeś?”. Bo wiecie co jest najgorsze? Ja wymyśliłem karne majtki. I z reguły to ja je muszę nosić.

Ale odpuśćmy już temat kar. To dotkliwe bowiem zaczyna się robić dla mojej i tak już poważnie pobitej godności.

Może i jesteśmy rodziną patologiczną, ale dbamy też o siebie. Przecież gasiliśmy naszego perkusistę, gdy przesadził z konstruowaniem „działa ,metanowego” po próbie ( kolejna rzecz, którą długo można tłumaczyć- nie tylko ja niestety jestem inżynierem). Podtrzymujemy sobie włosy przy rzyganiu. Wcale a wcale nie śmiejemy się z perkusisty który miał rozwolnienie i srał do kosza na ulicy- tylko mu gorąco współczujemy. I takie tam. Prawda że jesteśmy dla siebie mili?

Bycie w zespole bywa jak bycie w sekcie. Jak to? Choćby zasada „ co było na backstage'u, zostaje na backsteag' u”. Zawsze. Wszystko. Mam wrażenie nieraz, że podpisałem cyrograf...dlatego, tylko raz opowiem tutaj...a nie, chwila, coś kłuje mnie w sercu! Nie opowiem. Cyrograf był prawdziwy.

Bycie w zespole to bycie jednym z muszkieterów. Do dzisiaj nie powiedzieliśmy ludziom z Pewnego Ważnego Super Rockowego Zespołu z Poznania, znanego w całej Polsce, kto rozpieprzył im 3 gitary w ich sali prób, kiedy to mieliśmy próbownię w tym samym budynku. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Wszyscy płacili po równo. Cóż, trzymać się razem trzeba nie tylko, jak jest wesoło. Jak przychodzi do konsekwencji głupoty...cóż. Co nie zmienia faktu, że ten, który to zrobił dostał solidny opieprz i ponosił kary przez miesiąc. A jak wyżej widzieliście, potrafimy karać się nawzajem...kreatywnie.

Bycie w zespole bywa jak bycie jednym z 5 pacjentów szpitala psychiatrycznego. I to oddziału zamkniętego. Bo jak inaczej wytłumaczyć 5 facetów siedzących na kanapach w swojej próbowni którzy mają...założone na głowy papierowe torby i mają tylko dziury zrobione na oczy i usta, żeby móc wsadzić do ryja słomki? ( piwo, rzecz jasna, jakoś pite być przez paru członków zespołu musiało być.). Ja wam tego nie wytłumaczę. To inny stan umysłu. Ten którego nawet ja z perspektywy czasu nie pojmuję.

Ten inny stan umysłu przypomniał mi, że bycie w zespole zapewnia też zdolności parapsychiczne. Porozumiewanie się na scenie bez słów bywa kluczem. Czytamy w swoich myślach. Tak, że kiedyś na koncercie zagraliśmy nową piosenkę. Nową- czyli wymyślaną na bieżąco. Szkoda, że żaden z nas jej nie pamięta, spisać nie potrafi. To musiał być ten jeden, jedyny, wyjątkowy strumień myśli. Serio.

A teraz zrobię się poważny. Mogę już? Błazen się nasycił. Bo widzicie, chodzi o to, że dzisiaj na próbie przypomniałem sobie, jak to świetnie jest trafić na ludzi, którzy mają tak samo popieprzone pomysły jak ty sam. Którzy cię rozumieją, na których zawsze możesz liczyć i z którymi możesz świetnie się bawić. Mieć kolejne szalone wspomnienia. Nie chodzi może nawet o to, że łączy nas muzyka. Ale spędzamy ze sobą tak wiele czasu...że musimy być dla siebie wyrozumiali. Musimy być innego rodzaju dysfunkcyjną rodziną, rodziną,w której bywa wesoło, a jak trzeba, to i za któregoś krzywdę ryj się obije.

Dobrze jest mieć ludzi, z którymi można skakać przez najwyższe płoty ( gorzej, jak się człowiek zaczepi o drut kolczasty i na nim zawiśnie, ale to też- kolejna długa historia w której jak zawsze rozwaliłem sobie nogę). Ludzi, z którymi można jechać do Pragi samochodem, który psuje się po drodze. I to psucie nie niszczy wam humorów, wręcz przeciwnie. To kolejna przygoda. Może dobrze jest mieć ludzi, którzy traktują właśnie też życie jak przygodę. Chcą coś robić, robić to z tobą. Chcą się dobrze bawić, a w razie czego podadzą ci rękę, gdy tobie ktoś zabierze te życiowe mentalne zabawki. Dobrze jest mieć ludzi, którzy pomogą ci nabrać dystansu do wielu spraw, wyśmieją cię odpowiedni gdy się łamiesz, bo przecież nic lepiej na nogi nie stawia. A gdy śmiać się nie wolno, porozmawiają z tobą całkiem na poważnie i szukają rozwiązań. Dobrze jest mieć ludzi, z którymi można iść na piwo w środku nocy, pogadać o pierdołach. Złamać parę nosów.

Może po prostu dobrze jest mieć koło siebie dobrych kumpli. Takich z prawdziwego zdarzenia, z którymi wyje się do księżyca nieraz i zaczepia dziewczyny na ulicy, żeby z nami pod tym księżycem potańczyły.

Dobrze jest mieć przyjaciół.

I dzięki takim przyjaźniom sobotnie wieczory potrafią wprawić w dobrą wibrację. Nawet, jeśli dzisiaj nie mogliśmy zostać dłużej i gadać o pierdołach. I rzucać w siebie pustymi puszkami.