"cause she's a Supergirl, and Supergirls just fly".

Dzień Kobiet jest dla wielu dość zabawnym świętem. Dla niektórych to okazja do docenienia kobiet w swoim otoczeniu, dla innych przykry obowiązek kupowania kwiatków. Ale takie kwiatki na odczepnego nie cieszą za bardzo, czyż nie?

Święto świętem, trochę naciągane, trochę zabawne. Może nie mieć w ogóle znaczenia, a może być czymś wyjątkowym. Jak kto lubi. Ja osobiście zawsze podchodziłem do tego dość poważnie. Może dlatego, że w domu mam prawdziwy „babiniec”. Może to konieczność kupienia tych chabazi, żeby potem przez pół roku nie wysłuchiwać, jaki to ja niewdzięczny króliczo jestem. W tym roku upiekłem im ciasto czekoladowe z wiśniami, wszystkim najważniejszym kobietom mojego życia. A co im będę oszczędzał!

Ale dzień kobiet można traktować też inaczej, nie tylko jako ten, w którym rozdaje się kwiaty przypadkowym dziewczynom na ulicy, który jest obowiązkiem albo przechodzi całkiem obok.

Bo tak naprawdę- dość poważnie i może trochę specyficznie podchodzę do tego, czym jest kobiecość.

W naszych czasach mamy trochę problem z definicjami. Wieczną wojnę płci, w której nikt tak naprawdę nie wie, o co chodzi.

Może to wszystko bierze się od tego, że mamy pewne zachwianie pierwotnych ról społecznych i cholernie się w tym gubimy. W swojej, nazwijmy to, płciowości. Nie mówię, że to źle, że role trochę się odwracają, tylko, że ma swoje konsekwencje. Kobieta jest sfrustrowana, bo nagle przymuszają ją nie tylko odo roli matki, ale i karierowiczki, facet robi się zniewieściały bo może. Owszem, może, ja nie zabraniam, ale obserwuję z pewna zgrozą nieraz te zmiany. Ale o tym kiedy indziej, odstawmy przemiany społeczne na bok, choć są tu cholernie ważne. Chciałem o czym innym. Bo teraz nie ma to wielkiego znaczenia i na pewno o tym jeszcze napiszę, bo podziały ról społecznych i nierówności to swojego czasu mój mały konik.

Ale nie dziś. Dziś będzie o tym, jak widzę panie. O tym, czym jest kobiecość.

Wiecie, że jestem wielkim zwolennikiem tantry? I może dlatego, a może też przez kobiety w moim otoczeniu, twierdzę, że kobieta jest siłą. A my nieraz się was boimy. Jak to?

Już tłumaczę, po kolei. Nie spieszmy się.

Nie czuć tego lęku, ale go widać. W czym? W części zachowań niektórych panów. Tak, znowu spieprzyliśmy sprawę. Widać to choćby historycznie, po tym, jak bardzo od wieków pragnięto zdominować kobietę, stłamsić, pozbawić ją choćby seksualności i wolnej woli. Feministyczne bzdury, powicie. Ale nie chcę by tak to zabrzmiało, bo nie o to mi chodzi.

Kobieta nie jest ani lepsza ani gorsza od mężczyzny, jesteśmy sobie równi, choć różni, co oczywiste i niezaprzeczalne. Ok, dobra, można temu zaprzeczać, można pływać pomiędzy podziałami na płcie i ja nie widzę w tym nic złego, jeśli się tego naprawdę chce. ale kobieta i mężczyzna to dla mnie dwa pewnego rodzaju archetypy.W każdym razie... kobiety mają inny rodzaj siły- nie tej pierwotnej, fizycznej. Ale duchowej. Często przewyższają płeć męską i idealnie ją uzupełniają w strefie mistycznej, co idealnie widać w mojej religii. Pani Księżyca i Rogaty Pan, Matka Życia a tyś jej synem i kochankiem.

Kobiety odczuwają "księżyc" . Poszukują. Mają intuicję, często to one, a nie panowie (nie mówię że my tego w ogóle nie potrafimy, nie mamy, halo, to ja tu jestem szamanem! ) widzą, odczuwają, wiedzą więcej. Mają niezrozumiałą siłę. Dają życie w inny, bardziej zawiły sposób niż mężczyzna.

Ich rozkosz też jest inna, prawda? Miłość, emocje- z reguły to one są najważniejsze, nie logika.

Każdy z mężczyzn przeszedł przez pewnego rodzaju wrota świata, przez kobietę. Doświadczył jej wnętrza. Wy panie również-ale wy jesteście tym samym. Dla nas to może nadal coś niesamowitego.

I zdaje mi się, że przez to wszystko kobiety bywają dla nas, mężczyzn podświadomie przerażające. Bo nigdy nie zostaniecie przez nas ogarnięte tą wspaniałą logiką. Bo nigdy do końca nie pojmiemy aspektu całkiem innej niż fizyczna siły.

Dlatego zapewne przestano modlić się do płodnych matek, aspektów kobiet, siły natury o potężnych biodrach i obwisłych piersiach. Dlatego waszą, kobiecą płodność, rozkosz zaczęto uważać za złą. Siła kobieca wypierana coraz bardziej przez siłę fizyczności męskiej. Coraz bardziej patriarchalne religie, męscy bogowie, boginie odchodzące w zapomnienie. Ten, który istnieje ma być mężczyzną! Zakazane sabaty, święta kobiecej rozkoszy. Płonące stosy, kobiety które są namiętne kochankami demonów, diabła, opętane. Kobiece obrzezanie, sprawiające ból przy każdym stosunku. Kuba Rozpruwacz zabijający prostytutki. Gwałty i morderstwa kobiet, tylko kobiet przez zakompleksionych socjopatów. Poniżanie w domu, seksistowskie kawały. To coś, co mnie przeraża. Co mnie też boli. Może dlatego, że jest mi wstyd, bo poczuwam się do winy. A...może dlatego, że też noszę w sobie kobietę? Ale o tym za chwilę.

W każdym razie, dla mnie to wszystko przejaw strachu. Tego, że tak naprawdę jesteśmy sobie równi, boimy się wykastrowania, chcemy udawać wspaniałych macho.

Ale wiecie co? Nie jest może tak źle. Bo w tym wszystkim są też chłopaki, które niekoniecznie tej siły się boją, a raczej ją podziwiają. I chcą ją smakować, uzupełniać. Ta, nie mylicie się- raz powiem, że ja do takich chłopaków należę.

Bo widzicie, może w tym wszystkim też chodzi o to, żeby połączyć te dwie siły? Żeby pozwolić sobie koegzystować, wspierać się, być ze sobą...i kochać? Doceniać się nawzajem. I tu pojawia się tantra. Nie, nie będę wam pisał o seksie tantrycznym ( bo wszyscy tantrę z jednym kojarzą, ale tak na marginesie- seks tantryczny jest zajebisty! XD)

W każdym razie, tradycji tantry powołaniem kobiety jest być przewodniczką mężczyzny w drodze do jego duszy, tak aby mógł ponownie połączyć się z duchowym Źródłem. Powołaniem mężczyzny jest chronić kobietę, tak, aby mogła bezpiecznie poruszać się po Ziemi.

Według tantry, która jest urokliwa, jesteśmy sobie wzajemnie potrzebni. I nie trzeba walczyć. Jak to mówią, pierwszy błąd to zakładanie, że gdzieś czeka na nas idealna połówka jabłka. Bo to mit, który kłamliwie dość mówi, że każdy ma duplikat swojej duszy gdzieś, tam na świecie. I jak się znajdą będzie happy end jak w kopciuszku. Jednak nikt nie podał recepty, jak tą połówkę znaleźć (heh, dlatego tak łatwo sięgamy po połówkę wódki, mniej wymaga?). Więc szukamy, mamy wielu partnerów, rozczarowujemy się, bo to nie to, kaleczymy, a tęsknota za prawdziwą połówką zostaje, nawet, gdy stworzymy długi związek, w którym idziemy na kompromis z rzeczywistością.

A tantra mówi zupełnie co innego. To może wyjść dziwacznie, ostrzegam!

Naszą pierwszą relacją jest relacja z samym sobą. Rodzimy się jako połączenie mężczyzny i kobiety, jej i jego komórki. I hej, musiało coś zostać. Każda z was ma w sobie trochę z mężczyzny, a każdy mężczyzna-część kobiety. Tylko czasem cholernie trudno to zaakceptować niektórym. I szarpią się, szarpią…Może dlatego mężczyźni nienawidzą kobiet, boją się ich widocznego na pierwszy rzut oka tego waszego wewnętrznego„księżyca”, boją się boskości tych wrót świata, którymi kobiety są. Ich intuicji- bo nie potrafią docenić kobiety w sobie.

A ich druga połowa tkwi w nich samych. Urzekło mnie to. Bo jeśli taki mężczyzna, pogubiony w odwiecznej walce płci, czy ten macho czy ten zniewieściały odkryje w sobie, że w jego wnętrzu tkwi kobieta, jeśli ją zrozumie, „wytwarza się wspaniała alchemia” jak mówiła jedna z pań, pisząca o tantrze. Wówczas „jego męskość przechodzi proces głębokiej transformacji, integruje się i dojrzewa. To samo dotyczy kobiet. Jeśli potrafię kochać siebie w całości, obejmować czułą obecnością swoją kobiecość i męskość, mam w sobie gotowość do kochania drugiej osoby. Jeśli potrafię kochać drugą osobę, wtedy pojawia się we mnie naturalna gotowość do dawania miłości całemu światu. Dlatego wewnętrzne zaślubiny są warunkiem wstępnym do tworzenia harmonijnego wszechświata”.

Ale..chyba się zapędziłem. Bo nie miało być o wewnętrznych kobietach, mężczyznach, wewnętrznych dzieciach nawet...miało być o was, moje drogie panie. Chciałbym wam czegoś życzyć, bo jest wyraźna okazja.

Widzicie, chciałbym wam życzyć...nie wszystkiego najlepszego. Chciałbym wam życzyć czegoś takiego prawdziwie ode mnie. I może..przy okazji życzyć nam, panom. No, jesteśmy egoistami!

Nie byłbym sobą, jeśli nie „poleciałbym” muzycznie.

Dlaczego ta piosenka?

Widzicie, moje panie, nie chodzi o to, żeby było w życiu łatwo. Nie chodzi o to, żebyście pokazywały swoja kobiecość w za dużych dekoltach. Macie wielką siłę, pochodzącą z was samych- i ja życzę wam, żebyście to w sobie odkryły. Nie musicie tego wcale nikomu udowadniać. Chcę wam życzyć, żebyście nigdy się tego nie wstydziły. Nigdy nie czuły się gorsze. Zawsze doceniały w sobie to, kim jesteście z urodzenia.

Dlatego „supergirl”. Bo widzicie, każda z was ma jak dla mnie w sobie taką „supergirl”. Taką, której nie można spętać żadnym łańcuchem. Taką, która rządzi swoim wewnętrznym światem-a może nie tylko tym. Bo ten świat możecie powoli zdobywać. Każda z was ma w sobie taką, która płacze, ale potem odnajduje to, co pozwala iść dalej. Uwierzcie mi, jesteście w tym lepsze niż my, panowie. Zwłaszcza, jeśli macie dla kogo żyć i kogo kochać.

( „a później śmiała się i noc zmieniała się w dzień

odpychając daleko jej lęki” )

Każda z was ma w sobie taką, która po prostu lata. Odkryjcie swoje skrzydła. Bądźcie nieraz wariatkami, tańczcie na deszczu, miejsce w sobie małą dziewczynkę i zimną sukę, bądźcie sprzecznościami same w sobie. Tak naprawdę- my w was to uwielbiamy, choć często trudno nam to przyznać.

Zawsze jesteście piękne. Zawsze macie taką, która jest najpiękniejsza- zwłaszcza dla tego, kto was kocha. Życzę wam, żebyście nigdy nie dały sobie wmówić jakieś ułudy brzydoty. Życzę wam, żebyście czuły się doceniane. Żeby ktoś o was zawsze dbał i żebyście wy mogły o kogoś dbać. Życzę wam, żeby was zawsze ktoś kochał.

(„a następnie powiedziała, że nic nie może pójść źle,

kiedy jesteś zakochany, co może pójść nie tak?”)

Bo może też o to chodzi w tym wszystkim. Żebyście zawsze były kochane. Przez mężczyzn, przez inne kobiety. Tak, jak tego potrzebujecie. Bo tylko wtedy będziecie nosić prawdziwy uśmiech na twarzy, a my potrzebujemy was nieraz właśnie takich uśmiechniętych.

Dzisiaj życzę wam, żeby każda z was była tym płonącym drzewem. Żeby każda z was była ziarnem, które pięknie kiełkuje. Żebyście wszystkie były po prostu supergirl i żebyście nigdy o tym nie zapominały.