nazywam się...?

Bosymi stopami, miażdżę wiśnię - tę cudną aortę, łapczywie drżącą o krople tchu.

Nazywam się ból, zasypiam w twoim zakamarku, głęboko pod skorupą i zdycham. Rozkładam się, gnijąc ci pod dziąsłami, wwiercam się pod serce i tam odchodzę. Rozrywam łomem kręgosłup i płuca, wolnością wielką darząc cię kochany.

Nazywam się strach. Bez opamiętania zszywam włosami, wszystkie te dziury, przez które wpada nieproszony cień domu. Domu twoich wspomnień, ciemno-gorzkich kostek czekolady rozpływającej się na szorstkim języku. Wysuszyłem go paplaniem bez końca o łagodnych spazmach, doniczkach pełnych chwastów, piasku w butach.

Nazywam się śmierć. Gaszę wszystkie światła. Osnuwam sobą wszechświat, żebyś mógł zasnąć.

Chłopiec i mężczyzna stali na poboczu drogi. Znikąd nie dochodziło żadne światło. Nieliczne gwiazdy tylko roztaczały nad nimi zimny blask. Zresztą, wszystko w tym momencie było tak zimne.

-Boisz się?- zapytał szeptem chłopiec.

Mężczyzna milczał przez chwilę, po czym przykucnął, patrząc chłopcu w oczy. Był znacznie wyższy od niego, ale ciągle miał te same ciemne oczy z wiecznie rozszerzonymi źrenicami. Ciągle tak samo nie mógł uspokoić ruchu dłoni i tak samo przygryzał wargi, aż krwawiły, kiedy się stresował. Teraz były jedną wielką raną. Spojrzał na niego z powagą.

-Wiesz, że tak. I to jak cholera.

-Więc po co to robimy? Po co?- dopytywał się coraz bardziej płaczliwie.

-Dla ciebie, Króliczku.

-Ja przecież nie chcę iść, nie chcę! A jak mnie tam skrzywdzą? A jak mnie zabiją?!

Mężczyzna spoważniał, jego twarz stężała. Czy tego się bał?

-Ale przecież...nikt nie chce cię zabić.

-Chcesz! Chcesz! Nie kłam!- chłopiec zaczął się wyrywać.

-Nie kłamię, spójrz mi w oczy. Jak mógłbym cię zabić?-szarpanie chłopca przerodziło się w spazmy łkania, podczas gdy mężczyzna nie wypuszczał jego ręki ze swojej.

-Chcesz. Ja ci tylko przeszkadzam. Ja tylko...ja tylko ci nie pozwalam zapomnieć.

Mężczyzna westchnął.

-Nie przeszkadzasz mi w niczym...bo ja nie chcę zapomnieć. Ja chcę pamiętać, jak najwyraźniej. Ja chcę czuć. Tylko chcę to wszystko oswoić. Ten strach, ból, śmierć. Chcę przestać rzucać się jak ryba wyciągnięta z wody na brzeg. Chcę...żebyśmy znowu oboje mieli swoje skrzydła, wiesz? Nawet, jeśli mamy liche ramiona, Uniosą nas. Nie chcę wcale twojej zguby, uwierz mi.

Chłopiec nagle przestał łkać.

-Jak to?- zapytał przez bulgoczący nos.

-Kochanie...jesteś częścią mnie. Nie chcę się nigdy ciebie pozbyć. Twój strach jest mi potrzebny. Twoja wrażliwość. Ja bez ciebie- czym jestem? Mnie nie ma. Ja to ty, ty to ja. Dlatego właśnie musimy wyruszyć.

-Nie rozumiem.

-Musimy pójść tą drogą, żeby nie chcieć zapominać. Musimy pójść nie po to, żeby pozbyć się strachu, który w tobie się czai, a po to, żeby uczynić go naszym sprzymierzeńcem. Pamiętasz? Już kiedyś to odkryliśmy, że odwaga to nie brak strachu, tylko umiejętność życia z nim. Tylko trochę tu zgubiliśmy. Musimy tam wyruszyć znowu. Nie będzie łatwo. Wiesz, że przelejemy krew, będzie bolało. I ciebie i mnie. Będziemy na nowo rozrywać, łamać kości, szarpać, gryźć. Znowu będziemy musieli zabić, to wszystko w sobie, zabić siebie, żeby spłodzić i urodzić się na nowo. Przez te parę dni, przez ten czas, którego godzinami nie można mierzyć tak naprawdę. Ale damy sobie radę, jak już wcześniej. Stworzymy w sobie miejsce dla lepszych rzeczy, lepszych dla mnie i dla ciebie. Znowu będziemy uznawać życie za cud i to wszystko co się ostatnio zdarzyło, wszystkie czarne wspomnienia wyciągające po nas swoje długie łapy i gryzące nas aż do kości przestaną mieć znaczenie. Rany nic nie znaczą, jeśli się zabliźnią. Są dowodem naszego triumfu, tego, że można podnieść się z kolan. Pamiętasz, jak o tym mówiliśmy?

-A jeśli to nic nie da, jeśli znowu będziemy płakać?

-To nic. Na pewno zapłaczemy, nie raz i nie dwa- a nawet mężczyzna nie musi się tego wstydzić. Łzy są dobre, gdy są słuszne. Łzy oczyszczają, jak wszystko, co nas tam spotka. Łzy są dobrą wodą, w której możemy zmyć wszystkie grzechy wobec siebie i spróbować zrozumieć te, które my uczyniliśmy światu i które nam uczyniono. Łzy bywają dowodem tego, że chcemy walczyć. Są dowodem siły, tego, że jeszcze chcemy, jeszcze czujemy. Bo najgorsze to nie czuć nic przez to, że czuło się za mocno. Najgorsze, to stać się bryłą lodu- a my do tego nie dopuścimy

-Więc będzie dobrze?

-Będzie. Ja w to wierzę i ty musisz. Może i nosimy w sobie ból, strach, śmierć, Może musimy zgasić wszystkie światła żeby potem je na nowo zapalić. Musimy może zaczerpnąć tchu krzykiem. Ale będzie dobrze. Świat nam sprzyja. Idziemy więc? -powiedział mężczyzna, wyciągając rękę w kierunku chłopca.

-Idziemy. - zdecydował chłopiec i ruszyli przed siebie. Na nowo kłócić się i godzić, umierać i zmartwychwstawać, porzucać i odbudowywać. Ramię w ramię, będąc jednym i spotykając więcej swoich serc w tym czasie.

* * *

A więc dzisiaj w nocy wyjeżdżam. Może to za krótko, może będę miał za mało czasu na to, co naprawdę jest mi potrzebne. Może to będzie zbyt pośpieszna lekcja zadawania bólu i leczenie ran. Może to będzie za mało czasu na rozmowę z duchami, co szepczą wewnątrz i proszą o zmiłowanie. Ale spróbuję, bo przecież- kto za mnie to zrobi? Kot oczyści i zasklepi to, co zabrudzone i rozdarte przez ostatni miesiąc?

Parę dni w oddaleniu, w miejscu gdzie nie ma innych ludzi, nie ma tych wszystkich wygód, dla których potrafilibyśmy się sprzedać. Parę dni bez zasięgu telefonu, bez dodatkowego ciepła, bez grama sztucznego światła do którego przywykły oczy. Tylko ja i moje duchy, tylko ja i ten wszechświat, który się trochę zgubił. Gwiazdy i słońce, rytmy w pozornej tylko ciszy. Tętno bijące w tym wszystkim miarowo i spokojnie.

Boimy się, jasne. Bo to nigdy nie jest łatwe, znajdować w sobie bestię, znajdować ból, uśmiercać aż do granic swojej prawdziwej, ludzkiej wytrzymałości. Nie jest łatwo czołgać się w błocie własnego ja, gdy chce się aż krzyczeć, wić się i błagać, żeby to się naprawę skończyło. Nie jest łatwo widzieć siebie złamanego.

Ale mamy też wiarę i siłę. Wierzymy, że to co złamane zawsze może się zrosnąć. To, co zmarłe nie na daremno rodzić się może w lepszym kształcie. Że strach pomaga nam i nas mobilizuje do działania, a wszystko i tak przecież zaczyna się i kończy w miłości, dla której tu jesteśmy.

Damy radę. Ja- dam radę.

Nagimi ramionami obejmuję wszechświat, tworzę kolejne mosty do nieznanych krain, w których oddycham swobodnie.

Nazywam się siła, niosę dla ciebie klucz do wszystkich drzwi, za którymi znajduje się nieznane. Ujarzmiam dla ciebie wszystkie bestie, łagodnym głosem wołam o zmiłowanie.

Nazywam się wiara. Przynoszę ci cuda codzienności. Zmywam z twojego ciała wszystkie plamy zardzewiałej krwi, karmię cię najsłodszymi owocami i podtrzymuję przy życiu. Przynoszę te wszystkie wspomnienia, dla których idziesz i wiesz, że jeszcze warto. Podlewam twoje kwiaty, osuszam twoje przemoczone buty po burzy, chronię cię przed zimnem.

Nazywam się miłość. Zapalam wszystkie światła. Osnuwam sobą wszechświat, żebyś mógł zasnąć.