" czy wiesz, ile ludzkich losów byłoby całkiem innych, gdyby zagubione listy dotarły do adresatów?"

Jeśli chcesz, żebym odszedł- powiedz.

Powinnaś wiedzieć, że przyjmę to z pokorą. Że nie będzie płaczu, żalu. Bo przecież zawsze miałem świadomość, że jestem dla ciebie nikim. Bo jestem, wiem to tak bardzo, tak głęboko czuję, jak tylko czuć to można. Bogowie, ty mnie nawet nie lubisz. To ta cholerna obojętność. Ale to nie ma znaczenia, wiesz? Ty dla mnie przestałaś być tylko przechodniem na ulicy już dawno. Ja za szybko się przywiązuję, rozumiesz? Za szybko zaczynam się zamartwiać nad twoim sercem nocami. Za szybko stałaś się dla mnie ważna.

Ja się o ciebie martwię, zrozum, po prostu się martwię. Zwłaszcza teraz, cholernie, że aż boję się użyć pochopnie jakiegokolwiek słowa. Może też dlatego ostrożniej i mniej z tobą rozmawiam. To zaczyna może i mnie przerastać?

Nie, nie myśl, że cię kocham, tak, jak mężczyzna tylko może kobietę kochać. To nie tak, wcale nie tak. Nigdy nie chciałem zostać twoim chłopakiem, mężem, kochankiem. Ja chciałem po prostu być. Kochać cię jak wielu ludzi już, którzy chodzą po świecie. Może w tej miłości nie byłoby nic wyjątkowego, może nie byłoby nic, o czym można pisać wiersze i śpiewać piosenki. Ja po prostu chciałem dać ci cząstkę siebie, swojego serca, które noszę. Bo od samego początku miałem wrażenie, że tego potrzebujesz.

Tak, teraz nie zmieniam zdania. Jestem uparty, wiesz? Nadal wierzę, że ty potrzebujesz tego ciepła. Za bardzo zmarzłaś, za wiele wiatrów smagało cię po drodze. Dlatego wmawiasz sobie, że nie czujesz.. A ja nie uwierzę, że tak można. Wiesz dlaczego, maleńka moja? Dlatego, że odczuwasz ten cholerny ból. Dlatego że nocami wpadasz w przepaść, dlatego, że cierpisz. Cholernie cierpisz. Dlatego, że mi o tym opowiadasz. Skoro to wszystko jest w tobie- to jak może nie istnieć przeciwność? Jak możesz nie mieć szans na szczęście, miłość? Jak możesz udawać, że to cię nie dotyczy, jest za murem, szybą? Nie chcę w to wierzyć, nie chcę, zasłaniam uszy, gdy to mówisz.

Ale może jestem naiwny, jak zwykle. Może po prostu przekładam tylko swoje wartości na twoje życie. Zapominam, że nie noszę twojej skóry, nie rozkrwawiam twoich nadgarstków. Zapominam, że ściany twojego pokoju nie są moimi. Nie noszę twojego serca, bogowie, nie jest mi dane nawet trzymać go w rękach. Jak więc mogę mówić, że wiem? Tego mi nie wolno. Jednak, ty też o czymś nie zapominaj, maleńka. Mi wolno nadal wierzyć. Wierzyć w ciebie, nawet ,gdy ty już nie chcesz.

Wiesz, że tak naprawdę tkwimy w chorym, toksycznym trójkącie? Trójkącie, który nie ma nic wspólnego z książkami o miłości, ale nadal jest- miłosnym właśnie. To ja z moją wiarą i miłością dla ludzi, to ty z twoim cierpieniem i strachem i to trzecie, nieokreślone, zjawiające się w nocy. Coś. Tworzące kolejne bariery. Może to twoje maski, to może to trzecie to twoje wmawianie sobie, że jesteś czymś innym, jesteś czymś z gruntu złym. Może to nocne paranoje.

A może to trzecie tkwi we mnie? Może to trzecie jest moimi wyobrażeniami niemożliwymi w tym świecie, świecie poza moją głową? Może to trzecie to mój nadmiar wiary, moje nadzieje, moje czułości?

To trzecie jest i tak jak kochanek o którego mógłbym być zazdrosny, gdybym był kimś ważnym. To trzecie sprawia, że się oddalasz, to trzecie nie pozwala mi cię dotknąć. Nie mam odwagi po prostu wsiąść w samochód, stanąć pod drzwiami twojej alma mater, zabrać cię z zajęć, mówiąc :„chodź na kawę, dzisiaj w nocy nie będziesz sama, nie będziesz patrzeć w sufit, nie będziesz umierać na nowo o 4 nad ranem”. Mógłbym powiedzieć miliony mądrych rzeczy, ale po co, skoro mądre rzeczy stają się tu truizmami, banałami? Po co mam mówić cokolwiek, skoro ściana tworzona przez tego trzeciego sprawi, że żadne słowa nie będą miały znaczenia? Skoro nie pozwoli mi to założyć twojej skóry a tobie- spojrzeć moimi oczami? To wszystko tak bardzo nie ma sensu, a ja tak bardzo nie chcę się z tym pogodzić.

Wiesz, jestem zmęczony momentami. Nie tym, że mówisz, mówisz, mówisz a ja jestem ściekiem, w którym mogą spływać twoje żale. Nie chodzi mi zupełnie o to, mi to w ogóle nie przeszkadza. Bo to przecież jest normalne, że musisz się komuś wyspowiadać, wejść do tego konfesjonału, którym jest to nasze miejsce, w którym wymieniamy myśli. Bogowie, może nie uwierzysz, ale cieszę się, gdy mogę być śmietnikiem, mogę być po prostu wycieraczką, na której wytrzesz buty z tego całego gnoju, po którym stąpasz. Boże mój, jak ja się cieszę, że ty możesz tego się pozbyć słowami, choć o odrobinę sobie ulżyć i wiesz co? Ja czuję zaszczyt, że to mogę być ja. Że wszedłem tak daleko w ciebie też żadnej namiętności. Nie jak mężczyzna. A jak człowiek.

Może ktoś nazwałby to wykorzystywaniem, bo ty nie umiesz dać mi tego samego. Chociaż wiem, że właśnie tobie mógłbym powiedzieć, co się stało, co boli i dlaczego urodziłem się bez skóry i z oczami bez powiek. Właśnie tobie, bo jesteśmy dla siebie nawzajem- nikim. Ale relacje ludzkie to nie szachy, Nie dbam o to. Nigdy nie czułem się wykorzystany, a o to chyba chodzi, czyż nie?

Ale bywam zmęczony. Tym, że nic więcej nie mogę zrobić. Dla ciebie, nic nie mogę zrobić właśnie. Nie mogę ci pomóc, żadnymi mądrymi słowami. Tak naprawdę, powiedz mi, maleńka, co może zrobić taki nikt? Co może zrobić ktokolwiek, gdy ty sama nie chcesz sobie pomóc? Bogowie, co mogę zrobić, gdy ty nawet nie chcesz chcieć?!

Gdybym mógł, nie zostawiłbym cię nigdy. Gdybym mógł, gdyby nie te lata świetlne, które nas dzielą, wziąłbym cię w ramiona i uleciał z tobą wysoko, ponad cały twój ból i cierpienie. Pokazałabym ci, jak to jest widzieć wschód każdego kolejnego dnia i uważać to za największy cud. Gdybym mógł, wtuliłbym się w ciebie nieraz jak szczeniak, który szuka spokoju i łagodności. Gdybym mógł, rozgrzewałbym twoje dłonie zimą i latem. Ale nie wolno mi.

Nie wolno mi, a ty i tak byś się na to nie zgodziła. Bo wszystkiego tego za kurczowo się trzymasz. A ja jestem nadal nikim. Którego nawet nie lubisz.

Tak naprawdę nie wiem, co mnie przy tobie trzyma. Może powinienem wsiąść w pierwszy lepszy pociąg myśli, odjechać do stacji nigdy i nigdzie. Ale im bardziej nad tym myślałem, tym trudniej było to zrobić. Nie umiem cię zostawić. Zależy mi. Do kurwy nędzy, po prostu zrozum, zależy mi na drugim człowieku. Chcę znaleźć twoje serce. Może wtedy będę potrafił odejść, gdy wszystko będzie już grało, działało jak sprawny mechanizm? Może wtedy..ale teraz?

W ogóle, gdyby nie to, co się ostatnio stało, gdyby nie to, co działo się ze mną, w mojej głowie, nie pomyślałbym nawet o tym. O tym, że coś mnie musi trzymać, po prostu zależałoby mi jak zawsze, wiesz, maleńka?

Ale ja nie jestem głupi. Chociaż, często takim próbuje być i takiego przed tobą udawać. Śmieję się, gdy powinienem płakać. Nie znasz całej prawdy o mnie. Bo jak można znać kogoś, kto tysiące masek przywdziewa i nosi szaty wszystkich postaci tej życiowej komedii?

Ale nie jestem głupi i teraz widzę, ba, ja wiem, że uciekasz nawet, gdy sama tego nie wiesz. Wiem, że się czegoś boisz, ale sama nie wiesz czego, jeśli chodzi o mnie. Wiem, że mnie odsuwasz powoli.

A może to nie strach? Może masz mnie po prostu dość, znudziłem cię? Nawet bym się nie zdziwił wielce, wiesz? Wiem, jak szybko staję się męczący, jak szybko nudzę nawet w maskach błazna. 

Nidy nie nadawałaś mi żadnego znaczenia, jestem tego pewien. Przypadkowy facet, człowiek, śmietnik, ściek. Przypadkowe słowa. Ale mi zależy. Ty znikasz...i to zaczęło uwierać. Chociaż w wymiarze życia mojego i mojego szczęścia nie ma to wielkiego znaczenia. To ta drzazga pod paznokciem, od której się nie umiera, ale która pobolewa. Zagryziesz zęby i przeżyjesz.

Widzisz, ja zawsze liczyłem się z tym, że każdy człowiek może sprawiać ból i uwierać. Ale ja was , ludzi, a w tym i ciebie, za bardzo kocham. Ja każdemu chciałbym dać trochę uśmiechu. Nie tylko tobie, nie czuj się wyjątkowa. Chociaż, mogłaś być. Mogłaś?

Maleńka, możemy to ciągnąć w nieskończoność, twoje samotne noce, moje przywdziewanie maski błazna, dla mnie to w porządku. Ale czy ty czasem nie chcesz zostać pasażerem na gapę ekspresu złudzeń? Oddalić się do tego „nikt”?

Jeśli chcesz żebym odszedł, żebym dał ci święty spokój, to powiedz. Powiedz tylko słowo, a będzie uwolniona dusza moja. Powiedz tylko słowo, a stanie się ciałem. Przestanę, wiesz? Ja potrafię przestać. Jeśli chcesz zrezygnować, nie z człowieka, ale z tej relacji, dziwnej, najdziwniejszej. Jeśli nie chcesz tego ciągnąć, tylko powiedz.

Ja zrozumiem. Ja wiele rozumiem zresztą i szanuję. Pokory nauczyłem się dawno. To też powinnaś wiedzieć, jeśli tylko byś chciała mnie czasem posłuchać tak, jak ja słucham ciebie. Więc jeśli mam odejść- odejdę. Jeśli mam przestać cię słuchać i przestać mówić te banały. Nawet, jeśli nie jesteś sprawnym mechanizmem. Nie mogę pozostać przy tobie, jeśli ty tego naprawdę, szczerze nie chcesz. Nie mogę zacząć wchodzić w twoje życie bardziej. Nie mogę cię do niczego zmusić.

Nie do tego, żebyś kochała życie. Żebyś kochała ze mną każdy deszcz.

I tylko na koniec chciałbym jeszcze ci coś powiedzieć. Jeśli zdecydujesz się wsadzić mnie do tego pociągu myśli donikąd, żebym odjechał z dala od ciebie, chciałbym ci tylko powiedzieć, żebyś pamiętała. Każdy skazaniec ma ostatnie życzenie, więc moim jest, żebyś pamiętała. Że na tym świecie jest ktoś, komu zależy. Ktoś, kto uważa, że zasługujesz na wiele i jesteś wspaniała. Ktoś, kto chce, żebyś była kiedyś szczęśliwa.

Ktoś kto cię kocha, po prostu, jak człowieka. I nigdy nie przestanie.

„Obecnie przyszłość jest w środku trójkąta miłosnego

Z nieszczęściami i ze mną tkwiącym w kącie

zaczynam się czuć nieswojo.

Czy mogę zgasić iskrę lub płomienie czy tylko myśleć o mądrych rzeczach do powiedzenia?

Im bardziej próbuję się oddzielić tym bardziej czuję, że mam w ten sposób rację.

A ja tak bardzo się staram

na uboczu

tego uciekającego pociągu

Och! Jak ja kocham deszcz. „

Gdybym wiedział, który balkon w tym obcym mi mieście należy do ciebie, stanąłbym pod nim i śpiewał to całą noc. Może ty byś zrozumiała to, czego ja nie rozumiem.

Chciałem wysłać ten list, nocą, kiedy go napisałem. Nie odważyłem się. Nie potrafię też go skasować. Wiele dni już tkwi w mojej skrzynce z „wersjami roboczymi”. Dzisiaj zastanawiałem się raz, drugi, trzeci... wchodziłem na maila, wyłączałem..raz za razem... nic z tego. Ani w jedną, ani w drugą stronę. Stoję pod ścianą, pod którą sam się postawiłem. Niech życie mnie rozstrzela.

Może musiałbym się upić, po raz drugi w życiu, prawdziwie się upić, żeby się odważyć. I sam nie rozumiem, dlaczego. Sam nie pojmuję. Boję się jej reakcji? Bo jak można zareagować na taki list, od kogoś, kto zupełnie w życiu nic nie znaczy?No jak? Pomyślałaby, że całkiem zwariowałem- choć może to nie mija się z prawdą za wiele. Pomyślałaby, że chcę może czegoś więcej, bo nigdy nie mówiłem, jak bardzo mi zależy i nagle wyskoczyłbym z czymś takim, do prawie obcego człowieka.

Nikt nie chciałby dostać takiego listu.

A może boję się, że naprawdę powie „odejdź” i będę musiał ją zostawić, samą, z tym wszystkim. A może tak naprawdę przesadzam, jak zwykle. Bo przecież i tak  nic nie robię. Nic zrobić nie mogę. Dotknąć w żaden ze znanych mi sposobów, ulżyć. 

Wiem, że go nie wyślę. Dlatego...może tutaj. Niech będzie, po prostu. Kolejne zagubione słowa które i tak by nic nie zmieniły.