o nowej energii na początku wiecznie trwającej wiosny, czyli po raz kolejny trzeba mieć otwarte oczy, a przede wszystkim..uszy i serce.

No to oficjalnie mamy wiosnę. I Nie mogło być inaczej, musiała się ona zacząć dobrą przygodą i nauką. A może po prostu...radością. Innego zgoła rodzaju.

Mieliśmy dzisiaj z Kaśką moją performance. Może nie całkiem wiosenny bo nie było mowy o zieleni, a odradzaniu się w ciszy i medytacji. O błękicie, zimnym opanowaniu i czerwieni miłości. Może nie był klasyczny. Ale była muzyka, pobudzenie ducha i ciała. Chwile medytacji i odprężenia. Niby nic takiego, ale ten ruch, gest, przebudzanie się na scenie i próba przebudzenia ludzi spowodował, że po wyjściu z z budynku chciałem wręcz krzyczeć „Viva la vida.!Viva l'arte.!”

Wszystko sprzyjało życiu, aż nie chciało się iść od razu do domu. Bo tak pięknie, tak cudnie. I chciało się więcej i więcej. Jestem człowiekiem żarłocznym, a moje serce jest pojemne, zwłaszcza, gdy rozpiera je taka radość. Rozwieram chciwie oczy i szukam nowych doznań. Chcę widzieć więcej, nigdy bym grzechu chciwości tego rodzaju w sobie nie odrzucił. Kaśka śmiała się ze mnie, że biegam jak źrebak, który dopiero co stanął na nogi. Też, pomimo ostatnich zdarzeń w jej życiu, nie najlepszych, była w szampańskim nastroju. Może wiosna naprawdę tak działa? Może to całodniowe słońce, a może nasz performance miał w sobie siłę zwielokrotnionej afirmacji? Idąc tak, śmiejąc się, usiedliśmy w jednym z parków Poznania. Oboje najwyraźniej nie chcieliśmy jeszcze kończyć tego wieczora. Było przecież wcześnie, dopiero co zrobiło się ciemno. Przecież to nawet nie noc! Nie chcieliśmy siedzieć pod żadnymi dachami knajp. Może dlatego, że błogosławione światło księżyca nie przenika jednak przez ściany.

Gdy tak siedzieliśmy, gadając o niczym , zbliżyły się do nas trzy zakapturzone postacie.

-Tej, koleś, dorzuć na piwo! - odezwała się dziewczyna.

Spojrzałem na nich uważnie. Troje smarkaczy, mających może od 16 do 18 lat. Dzieciaki jeszcze. Dwóch chłopaków, jedna dziewczyna. Wyczułem, że Kaśka w pierwszym momencie się wystraszyła i nie zdziwiłem się. Bo co z tego że smarkacze, skoro jedne z chłopaków był wyższy nawet ode mnie, co nie jest łatwe. A na pewno był lepiej zbudowany. Jeden cios w szczękę i po mnie. Drugi wyglądał na rasowego pitbulla. Dziewczyna, drobna, z oczami jak guziczki, ale oczami pełnymi złośliwości. Nie należeli na pewno do tych słodkich dzieciaków. Typowe dzieci blokowisk raczej, które nie wiedzą, co zrobić ze sobą wieczorem. Dzieciaki, które prędzej na pewno podejrzewałbym o wyłudzenie komórki, niż dobre oceny w szkole.

W każdym razie, dało się wyczuć pewną agresję. Chyba mieli zły dzień. A może zawsze tak zaczepiali ludzi, jak niektóre dzikie psy.

Nie ma co wszczynać awantury, tak w razie czego,tym bardziej, że Kaśka przylgnęła do mnie bokiem. Dało się wyczuć, jak spięte ma mięśnie.

Zawsze jak jest się samemu człowiek się mniej martwi. Bo co, jak mi ją ukrzywdzą? W razie czego mój ryj nie szklanka, zrośnie się. Ale Kaśka...no wiadomo, człowiek czuje się odpowiedzialny.

„Ale chwila, Kordian, co ty się nagle stresujesz, co facet? Przecież dzieciaki o kasę na piwo pytają, norma w wielu dzielnicach, w parku, przecież nic ci złego nie zrobili. To strach Kaśki ci się udziela! Weź, facet! Co ty tworzysz nagle czarne scenariusze? Zapomniałeś? Mamy dobry dzień, dużo dobrej energii w przestrzeni!”.

No tak, głosik rozsądku jak zawsze działa. Tym bardziej, że zauważyłem, że dziewczyna spojrzała na futerał, w którym były moje warte sporo jednak skrzypce- i dostrzegłem w tym spojrzeniu wielkie wahanie. Ale nie wahanie mówiące o tym, czy warto sprzedać je w lombardzie. To spojrzenie było jakieś..bolesne. Zazdrosne.

-Ile wam brakuje do tego piwa?- zapytałem z uśmiechem.

-E...?- wyrwałem ją z zamyślenia. Chłopacy byli jak głazy.

-Pytam się, ile wam brakuje.
-Dawaj ile masz. -rzuciła ostro.

Wygrzebałem z kieszeni portfel i podałem jej dychę. Była najwyraźniej zaskoczona.

-Nie sądzisz, że należy chociaż podziękować?- uśmiechnąłem się znowu.

-Zamknij się, frajer! ( czy jakoś tak, uznajmy, że zostałem frajerem)- rzucił jeden z chłopaków wreszcie.

Tylko pozornie pewne siebie gówniarze. Owszem, potrafią na pewno przywalić...ale to nie jedyne, o można w nich widzieć.

-Daj spokój, koleś jest kolega po fachu, dał kasę, idziemy!- powiedziała dziewczyna, będąca najwyraźniej ich swoistą „przywódczynią”.

I już mieli sobie pójść, już mieliśmy z Kaśką wrócić do swojej celebracji tej wesołej nocy...ale mnie coś musiało tknąć. Jak zawsze jestem może lekkomyślny- a może słusznie ufam swojej intuicji.

-Ej, czekajcie. Kolega po fachu? -zapytałem. Dziewczyna obróciła się i butnie zapytała

-A co, myślisz, że musi cię być stać na takie skrzypce, żeby by muzykiem?- oho, znała się. Poczułem zaskoczenie, że przez sygnaturę na futerale umiała rozpoznać, ile za nie można było płacić. Ale tak naprawdę instrumentu nie ceni się pieniądzem, tylko duszą, którą się mu zawdzięcza..ale nie o tym miałem.

-Nie, nigdy tak nie myślałem. Też mnie kiedyś nie było stać na takie skrzypce. Dostałem je - powiedziałem zamiast tego wyjątkowo spokojnie i łagodnie. Dostałem od kogoś, kogo kochałem i kto mnie kochał. Tym są cenniejsze.

Dziewczyna patrzyła kpiąco, chłopacy w ogóle się nie ruszali, tylko ten o wyglądzie pitbulla zaciskał i rozluźniał pięści.

Nagle włączyła się Kaśka, która do tej pory była jak martwy posąg. Swój wyczuje swojego w pewien sposób. Bo Kaśka też ma w sobie wilczycę, co potrafi ugryźć. Ale trzeba ją sprowokować.

-Wiecie, jak jesteście też muzykami jak kolega, to powinniście nam zapłacić muzyką za tą kasę na piwo. Honor każe.

Wyraźnie ich zamurowało. Widać..nigdy nie pomyśleli, że można w ten sposób do tego podejść. Nie pomyśleli, że ktoś, kto dorzuca im na piwo może tak myśleć. Może nikt nigdy nie mówił im o honorze? Mieli tylko tą swoją nadmierną dumę dzieci, które stale ktoś gnoi i mówi, że nic z nich nie wyrośnie. Cóż, Kaśka i ja bywamy ciężkimi ludźmi i upieramy się na swoje myślenie, które mamy bardzo podobne. I lekkomyślnymi wedle wielu jesteśmy także.

-Dobra, koleś, to najpierw wyciągaj te swoje skrzypce i pokaż, co ty potrafisz. Czy tylko twoja kumpela taka mocna w gębie?

Nie oponowałem. Nic nie powiedziałem, bo nie było co. Wyczułem, że Paganini ani Vivaldi nie byliby na miejscu. Ale śliczna Lindsey, gwiazda ostatnich lat? Czemu by nie. Przypomniałem sobie jej cholernie prosty kawałek, Shadows*, motyw szybki, wielu wpadający w ucho. I w trakcie grania, mniej więcej w połowie...jeden z chłopaków dorobił beatbox. Bylem zaskoczony, po pierwsze, że to zna, po drugie- że potrafił ze mną stworzyć taki duet, że brzmiało to...no po prostu tak, jak powinien. Jakby to wszystko było zaplanowane.

I serio, ani troszkę nie przesadzam. Przestaliśmy „grać” ( Można o beatboxie mówić, że to granie? Bo to granie na własnym ciele. Hm. do przemyślenia) jednocześnie i spojrzeliśmy na siebie błyszczącymi oczami. Oboje wiedzieliśmy, że wyszło to cholernie dobrze. Takiego zadowolenia z siebie jak muzyce się zdarza nie można chyba z niczym innym porównać. Przynajmniej- ja nie umiem.

Nagle dziewczyna zaczęła się śmiać, stojąc obok Kaśki. Nawet nie zauważyłem podczas tego utworu, że się do siebie tak przysunęły.

-Z czego ta radość?

-Koleś, ty się nawet rzucasz jak ta laska z tego teledysku!

Tja...nie pierwszy raz zostałem „tańczącym skrzypkiem”. Serio, ja nad tym nie panuję. Nie wiem jak można grać na poważnie, nie ruszając się. Jeden egzamin nawet prawie przez to w muzycznej uwaliłem, bo pewien skostniały profesor stwierdził, że jestem „za ekspresyjny nie tylko w dźwięku ale i w całości występu”. Cóż.

Ale one śmiały się dalej.

-Tylko kiteczki mu dorobić- wychichotała Kaśka.

-Normalnie, kurwa, jebany Popiełuszko w bagażniku!( to określenie robi się za bardzo popularne) -ordynarnie rzuciła dziewczyna, po czym w dobrym nastroju już, zakomenderowała-Dobra, jedziemy dalej!

Tym razem jeden z chłopaków nadał rytm a ona-ona zaczęła śpiewać. A ja byłem w szoku. Miała niesamowity głos. Naprawdę, głos, w którym można się zakochać, który sprawia, że ciary na kręgosłupie są wielkości denek od jaboli. Tym głosem mogłaby zarobić nie tylko na piwo. Nie miało znaczenia żadne złośliwe spojrzenie, żaden obdarty wygląd. Ona BYŁA MUZYKĄ. Mało kto to potrafi nieraz stać się nią. To dar, wyjątkowy dar. Chociaż było słychać, że nad tym głosem nikt nigdy nie pracował, nikt nigdy nie uczył jego emocji. Samorodny talent, nieoszlifowany diament. A uwierzcie mi, znam się na głosach.

Cóż mi więc pozostało? Nie mogłem tylko stać i słuchać. Zacząłem grać. Dopasowywać rytm, melodię. Swobodny jam, całkiem z pozoru niemożliwy. Zupełnie oby sobie ludzie, nie znający swoich preferencji- nie pomyliliśmy się ani razu. Wszyscy płynnie przechodziliśmy z frazy na frazę, jakby to wszystko było zaplanowane. Może zaplanował to ktoś już poza nami samymi?

To nie była zwykła muzyka, taką jaką zazwyczaj się gra. To nie była muzyka skostniała w kanonie, w żaden sposób. Jednak nasze style były całkiem odmienne, prawdopodobnie, ba, na pewno, inspirowało nas zupełnie co innego w życiu. A jednak potrafiliśmy się złączyć. Może to magia wiosny?

Graliśmy tak godzinę jakoś w sumie. W pewnym momencie chłopak o wyglądzie pitbulla melorecytował, uzupełniając jej głos, tekst. To wszystko było spójną całością, jej barwa dźwięku, ich rytm, moje skrzypce. Niektóre kawałki znane, popularne, w nowej aranżacji, inne melodie wymyślane ot tak. I Kaśka z najcudniejszą pantomimą tańca pod księżycem. Nieraz ścieżką obok przechodzili ludzie, może wracający dopiero z pracy, pędzący do domów. Patrzyli się na nas zdziwieni, niektórzy przystawali, bili brawo. Zrobiło się naprawdę wesoło.

Wiecie co? Co tam cały performance, dokładnie zaplanowany. To było prawdziwe aż do szpiku, dogłębnie. To było spontaniczne. To było wiosenne.

Chyba wysłaliśmy dużo dobrej energii w przestrzeń.

I dobrze, nie doczepiła się do nas straż miejska czy coś w tym stylu.

Po wspólnej zabawie- jeśli można to tak określić, zabawą, przyszedł powoli czas rozstania.
-I co, zarobiliśmy na to piwo?

-Zdecydowanie! -zaśmiała się pięknie Kaśka.

-Może się jeszcze kiedyś zobaczymy- dorzuciłem i uśmiechnąłem się do nich tak ciepło, jak tylko potrafiłem. Bogowie, jak ja się zdyszałem!- dorzuciłem w myśli.

-Pewnie będziesz udawał że nas nie znasz, ziom.

I tak od słowa do słowa doszliśmy do tego...że jesteśmy umówieni na sobotę, jeśli będzie ładna pogoda. Na Cytadeli, będziemy grać, tańczyć, śpiewać. A co, przyniesiemy i ludziom innym trochę wiosny może. Może znajdzie się ktoś z gitarą. Może jeszcze ktoś, kto śpiewa. (Ktoś reflektuje na taką zabawę? :> )

Dzisiaj już trzeba było iść, zanim noc naprawdę nastanie, bo i Kaśka znowu kasłać zaczęła a tu coraz chłodniej i chłodniej, i oni pewnie chcieli iść wreszcie na to piwo...ale tyle starczyło, by naprawdę dobrze zacząć wiosnę.

Pięknie jest, po prostu pięknie jest.

Dobrze weszliśmy w ten nowy, symboliczny czas. Sztuką, muzyką i otwartym serem. Bo nieraz starczy trochę dobrej energii wysłać komuś- a ona ci się zwróci. Pozornie nieprzyjemne dzieciaki okazały się ludźmi z ogromnym potencjałem w pewnej dziedzinie życia. Tylko trochę za bardzo zakompleksionymi ludźmi- bo mam wrażenie, że nikt ich nie docenia. Chociaż, to nie tylko wrażenie, to też wnioski z rozmowy.

Mam wrażenie zresztą, że każdy z ludzi ma wielki potencjał. Ma coś, czym może dać radość innym, coś, w czym może się spełniać, pokazywać, że pięknie jest żyć. Każdy jest naprawdę wielkim człowiekiem. Tylko czasem życie każe się skulić w kłębek i póki cię nikt nie pogłaszcze po głowie- nie umiesz tego dostrzec. Tego, że jesteś wspaniałym człowiekiem, który innym daje uśmiech.

Nie ma dobrych i złych ludzi. Są ludzie, po prostu. I ja wierzę, że każdemu trzeba dać szansę. Możecie mnie nazwać naiwnym. Ale ja wolę być naiwny i nie nieraz zaryzykować, niż tyle w życiu tracić przez strach. Strach przed zranieniem, strach przed tym, że ktoś nas skrzywdzi. Strach to rzecz, której się nie pozbędziemy, ale może nas ona mobilizować.

Druga rzecz- znowu widzę, po raz kolejny, jak wielką siłę ma muzyka. Jak bardzo potrafi połączyć to, co leży po przeciwnych stronach rzeki. Jak mocno może skleić to, co nadpęknięte. I nawet, gdy pokazuje różne swe oblicza, dialekty, nadal jest językiem wspólnym. Wspólnym ponad wszelkimi podziałami, jakie chce tworzyć człowiek. Muzyka nie widzi wieku, statusu materialnego, rasy, płci. Jest dla każdego i w każdym, w pierwotnym rytmie serca i jest też ciszą, której nieraz tak się boimy. Dlatego na zawsze będę jej niewolnikiem. Będę dotykał, widział uszami. Najsłodsza niewola z możliwych.

*Kto nie znał, temu przedstawiam oficjalnie- śliczna Lindsey z "Shadows":