"po prostu zostań ze mną, przytulę cię i ochronię, przed innymi, przed złymi"

A więc...wróciłem. Cały i zdrowy, tylko ponoć jeszcze bardziej wychudzony, niż zawsze. Najpierw słoneczne dni, ale wreszcie spadł deszcz, co z tego, że marznący. Jak zawsze, oczyścił wszystko. Zmył cały kurz, który powinien przestać zalegać na świecie i w sercu.

A więc wróciłem, darzący jeszcze większą łagodnością świat, wypełniony na nowo ciepłem i spokojną radością, której nie można równać nigdy z chwilami szaleńczej euforii. Wiedziałem, że wszystko ułoży się w porządku. Wiedziałem, że trzeba choć w przyspieszeniu zastosować stare metody, które nie mają żadnych reguł tak naprawdę. Bo zawsze wszystko ostatecznie rozbija się o naszą własną duszę. Wszystko.

Wielu ludzi mówi, pisze, że nie przetrwałoby kilku dni z samym sobą. Tak dogłębnie, słuchając tego, co ma się w głowie. Może coś w tym jest. Ale ja właśnie tego potrzebowałem. I jak zawsze dotarło do mnie, że bycie samemu, a bycie samotnym to dwie całkowicie odmienne sprawy. Bo ja byłem tam sam, ale nie byłem samotny. Miałem przecież ze sobą drobinki wszelkiej miłości, jakiej doznałem w życiu. Tak naprawdę miałem ze sobą cały wszechświat.

I nawet gdy wróciłem, musiałem się nad tym na nowo zastanowić. Myślałem tam, w tamtym dzikim miejscu o wielu sprawach- ale myśl o tym, czym jest samotność uczepiła się mnie jak rzep. Może przez jedno ze zdarzeń, które miało tam miejsce.

Wiecie, czasem potrzebne są nam znaki, a wszechświat je nam daje. Czasem potrzebne są rzeczy prawdziwe, namacalne a jednocześnie przychodzące z magii. Tak, jakby świat chciał nam coś pokazać. My musimy tylko otworzyć oczy. Grzebanie tylko w swojej głowie nic nie pomoże, jeśli nie połączymy tego z darami świata.

Przez dwa dni półdziki pies kręcił się dookoła, może przyciągnięty dziwną obecnością człowieka w lesie. Nie miałem za bardzo czym się z nim podzielić, zresztą, na początku nie zwracałem na niego większej uwagi. Był, to był. Ot, tak, po prostu, jak wiele zwierzą, wiele psów porzucanych na drogach. W tym momencie go..zignorowałem. I to był może jeden z niewielu grzechów, w jakie wierzę. Grzech ślepoty.

W każdym razie, kręcił się dookoła. Może pamiętał, jak kiedyś, jako szczeniak, był pieszczony przez przyjacielskie, właśnie ludzkie ręce. Potem odkryłem, że na szyi miał ślad od łańcucha, którym pewni przez wiele lat był przykuty do swojego posterunku. Okrutne i smutne. Był już stary, niedołężny. W tamtym regionie, w którym byłem, zastrzeliliby go pewnie bez zastanowienia, bo tam tak robi się z półdzikimi psami, które zbijają się w watahy i atakują kurniki. Nikt nie widzi, że one też mają serce. Że one też chcą kochać.

Może dla wielu to dziwne, ale nie dam sobie nigdy wmówić, że zwierzę nie rozumie, nie kocha. Nie dam sobie wmówić, że swojego „zielonego czucia” nie ma roślina. Wszystko w tym świecie dla mnie posiada duszę. „Wszystko jest jednym, a jedno jest wszystkim”. Nic nie jest lepsze ani gorsze, człowiek jest tak samo w tym wielkim cyklu przemiany. Wszystko czuje, wszystko kocha, wszystko zasługuje na szacunek, głęboki, pierwotny szacunek, który wielu ludzi tak dalece zgubiło.

W nocy z piątku na sobotę pies zaczął skomleć i wyć. Nie wył, jak ktoś, kto odczuwa wielki ból- a raczej jak ktoś, kto bardzo się boi. Ktoś, kto zgubił się podczas czarnej nocy i przestał widzieć kompas gwiazd, pomimo tego, że świecił wyjątkowo jasno. Zbliżyłem się do niego, przyklęknąłem. Spojrzał mi w oczy i tym razem nie obnażył w psim zwyczaju zębów, grożąc mi kalectwem bądź śmiercią, jeśli tylko spróbuję wejść w jego psi świat. Nie zrobił tego jak wcześniej, bynajmniej. Zaskomlał cicho. Podszedłem więc bliżej, a raczej przysunąłem, już na klęczkach. Pies położył mi łeb na kolanach. W pierwszy odruchu chciałem podnieść go, zanieść do samochodu, który stał jakieś 3 kilometry dalej zaparkowany na leśnym parkingu, iść przez noc, przez las, donieść nawet do psiego lekarza...ale nagle dotarł do mnie, że nie ma to sensu.

Od zawsze wiem przecież, że każdy musi kiedyś umrzeć. Śmierć nie jest zła, wiecie? Jest naszą słodką przyjaciółką, jest pierwotną siłą, też ciepłą i spokojną. Trochę o niej zapomnieliśmy w naszej betonowej dżungli, w której od śmierci odcinamy się ścianami szpitali i hospicjów, nie mówimy o niej w telewizji, bo jest niewygodna. Nie ma pięknego makijażu i nie wpasowuje się w nasz kult witalności. Mało kto umiera w domu, mało kto dotknął zwłok. I zapominamy, że dla każdego przyjedzie kiedyś pora i nieraz nie można już walczyć, nieraz trzeba dać spokój. Nieraz trzeba pozwolić odejść, bo to kolej rzeczy. Jeśli śmierć nie jest zadawana pochopnie, z własnej ręki, jeśli po prostu przychodzi, energia z jednej zmienia się w drugą... śmierć jest dobra . Nie ma śmierci niesprawiedliwej, śmierci pochopnej. Sama śmierć, w gruncie rzeczy, jest dobra. Jest w pewien sposób darem i nie chodzi mi tu o ukojenie cierpienia nawet. I po prosu, trzeba się z nią pogodzić. Ci, którzy zostają, muszą to przede wszystkim zrobić. Nie ci, co odchodzą.

Przypomniałem sobie swoich zmarłych, znowu, tych, którzy odchodzili po kolei. Tak, właśnie, trzeba się i z tym pogodzić. Nie walczyć z tym, co w gruncie rzeczy prawidłowe, choć ciężkie do przełknięcia.

Zawsze mówiłem też, że każdy umiera samotnie. To jego droga. Ale to nie znaczy, że musi umierać samemu. Bo to wielka różnica.

Każdy z nas wyrusza w ostatnią trasę samotnie, jako jeden, niepowtarzalny. Nie zabierze się przecież nikogo ze sobą. Gdy obumierają wszystkie zmysły, najpierw wzrok, smak, na końcu dotyk i słuch, jesteśmy w tym wszystkim sami. Wchodzimy w nieznane. Ale ktoś może przy nas być. Nie na naszej drodze, ale na drodze obok.

I on też nie chciał przemierzyć tej drogi sam, chociaż był samotny. W ostatnim odruchu psa łańcuchowego, którego ktoś przestał kochać, chciał może znaleźć kogoś, kto go odprowadzi. Pisałem jakiś czas temu, że czasem czuję się jak „anioł śmierci”. Chyba mam po prostu wprawę w odprowadzaniu...i nie ma w tym nic złego. Nawet nic smutnego.

Klęczałem więc z psim łbem na kolanach, głaszcząc go i mówiąc do niego, żeby się nie bał, że będzie dobrze, dobrze nie dlatego wcale, że będzie żył. Ale i tak nie chodziło przecież o słowa, a może o sam głos. Czasem potrzebny jest wysiłek zrozumienia. Drobinki ciepła rozsiane po świecie. Nic więcej, nic mniej. Po jakiejś godzinie przestał oddychać zupełnie, agonalne spazmy i drżenia ciała ustały. Dla niego koniec. Dla mnie tylko i aż przystanek.

To było ciężkie. Tak, jestem miękki, tak, poruszyło mnie to To było cięższe niż czuwanie, bezsenność i katowanie ciała, żeby porozmawiać z sobą. Tamto to nic, to egocentryczne słuchanie tego, co przecież już mi znajome. Stare metody były błogosławieństwem na inne lęki. To przyniosło nowe, nieznane, to, co mogło stać się prawdziwym lekarstwem.

Najgorsza noc, zdecydowanie, w której wygasł ogień o który się tyle razy oparzyłem. Noc, która jednak przyniosła w ciągu tego czasu zrozumienie i zarazem spokój. Po słońcu przyszedł deszcz, tak bardzo dla mnie symboliczny, tak istotny w moim życiu. Bo ja naprawdę go kocham., ale dlaczego, to już chyba inna historia. Mogłem wrócić do domu. Do ludzi. Swoich ludzi i położyć swój łeb na ich kolanach.

Tej nocy bowiem dotarło do mnie coś znowu, zrozumiałem pewne sprawy. A raczej przypomniałem je sobie, bo rozumiałem wcześniej, tylko do siebie nie dopuszczałem, och, jakim ja głupcem być potrafię, uparty jak osioł.

I już nie chodzi o zrozumienie samej śmierci, bo z tą naprawdę można się pogodzić. Z odchodzeniem tych, których się kocha i tych przypadkowych. Ten rozdział póki co niech będzie zamknięty. Do następnej.

Nie można pogodzić się z tym, że niektórzy póki żyją, nie zaznają ani chwili czułości, jakiej naprawdę potrzebują. Albo nie chcą jej nawet zauważyć Smutne jest, że niektórzy są sami i samotni zarazem. Nie dostają tyle, ile pragną- czy to z winy cudzej ślepoty, czy to z powodu własnych klapek na oczach.

Samotność. Gorzkie słowo, prawda?

Widzicie, ja trochę dziwnie jakoś na to patrzę. Dla mnie to nie jest brak ludzi, nie wynika z niego. Samotność to wielka dziura pod sercem, którą nosi każdy z nas. Niezależnie, czy ma partnera, czy ma rodziców, czy ma przyjaciół. To dziura, która czasem się powiększa i nas uwiera, a czasem jest malutka i jej nie dostrzegamy, wtedy, gdy jesteśmy szczęśliwi. Jest cholernie względna, płynna.

Muszę przed sobą przyznać, że w ostatnim czasie czułem się samotny- nie dlatego, że nie miałem przy sobie ludzi, którzy by mnie kochali, to nie tak. Im nie można nic zarzucić. To dlatego, że nie byłem sam dla siebie, jeśli rozumiecie o co mi chodzi.. I potrzebowałem bycia samemu, żeby tą dziurę jakoś ukoić. By zrozumieć, porozmawiać na spokojnie. Nie ma co się szarpać, nie ma co panikować. Trzeba być samemu dla siebie, bo może o to chodzi w samotności i w walce z nią. Najpierw być samemu dla siebie, żeby móc być też dla świata.

Każdy w nas ma pewne sprawy, których nikt inny nie zrozumie. Każdy ma swoją drogą, z którą sam musi podążać. Swoje wspomnienia, swoje czucie, swój ból. Nawet swoją samotną radość. Może właśnie z tego ta dziura się wywodzi...ale wiecie, że to wcale nie jest złe? To jest potrzebne, jeśli tak naprawdę się zrozumie. Samotność jest tym, co o nas nieraz stanowi. Jest nami samymi, tym, z czego można wywieść swoją własną siłę, jedyną i niepowtarzalną. To nasza droga.

Ale niestety, jest to droga, na której można się cholernie zagubić. Gdy samotność rozrasta się dziko, lubi pożerać. Stale głodna, głodna, głodna. Z dziury pod sercem robi się dziura czarna, której nie można nic odzyskać. Trudno wyciągnąć porozrywane kawałki siebie. Moja dziura zaczęła się tak właśnie niedawno powiększać.

Może dlatego, że znowu zapomniałem, ze życie samotnemu i samemu bywa bardzo powiązane. Musiałem zostać naprawdę sam, żeby to zrozumieć. Może dlatego, że zapomniałem o tej sile, którą mamy w swoich głowach i sercach. Bo mamy ją wszyscy i ja w to będę wierzył, wiecznie i nieprzerwanie.

Widzicie, na dziurę samotności jest pewna rada- cudza obecność. I nie musi być namacalna, to nie musi być człowiek, koło którego się budzimy.

To dar cudzej miłości, który otrzymaliśmy na drodze. Przypadkowy, celowy- to nie ma chyba wielkiego znaczenia. Ważne, że nas dotknął a my to dostrzegliśmy. Ważne, żebyśmy o tym pamiętali. Że są ludzie, którzy chcą nas kochać. Chcieli lub zechcą kiedyś. I wtedy, nawet gdy zostajemy sami, nie mamy do kogo ust otworzyć- to może dodać nam siły. To może sprawić, że dziura samotności będzie tylko dodawała siły. To umocni nas na naszej drodze.

Ale może mogę tak po prostu mówić, bo mi łatwo.

Łatwo mi snuć taką teorię, bo w moim życiu nigdy ludzi nie zabrakło- choć były momenty, że to ja nie chciałem ich widzieć i przed nimi uciekałem. Jestem tak naprawdę bardzo bogatym człowiekiem. Mam wspaniałych ludzi dookoła siebie, przyjaciół, rodzinę na którą mogę liczyć. Dane mi było- i być może będzie jeszcze- kochać w ten całkiem inny sposób, kochać jak mężczyzna kobietę. Dużo miłości i ciepła na drodze, naprawdę dużo, pomimo niektórych problemów, niektórych ran i krzywd. Dlatego to dziecko w środku może się przestać bać.

Jasnym jest, że pewne sprawy muszę załatwić samemu. To naturalne, a do tego u mnie bardzo silnie reprezentowane. Jestem niestety człowiekiem, który lubi „sam, po swojemu” w kwestii swoich problemów. Bo samotność jest moja, moje są dziwne myśli, moje jest osuwanie się w przepaść. Tylko moje. Nikt mnie nie poprowadzi za rączkę. Ale tą ręką może mnie pogłaskać. Pokazać, że nie jest mną, ale jest obok. Ja tego też potrzebuję, to mnie mobilizuje- i tyle starczy. Nikt nie weźmie moich demonów, bo nie jest w stanie, ale czuwa nad snem, żebym mógł je pokonać w każdym z majaków. I może do tego to wszystko się sprowadza. Ale mi jest łatwo, ja naprawdę czuję się kochany i mogę za to dziękować.

A może...z jednej strony „łatwo mi mówić”, bo mam właśnie tych ludzi, już ich mam-ale może tak naprawdę, nikt z nas nie jest nigdy sam? Może czasem po prostu słabiej to odczuwamy., to ledwo namacalne wibracje w przestrzeni. Ale zawsze...choć głupio to zabrzmi- mamy w sobie cały wszechświat. Pierwotną miłość...i mamy szansę. Żeby zaznać coraz więcej i więcej ciepła. Nieustannie. Zawsze jest ktoś, kto nam błogosławi. Zawsze jest ktoś, komu zależy. Czasem trzeba to tylko wyłapać, choć nie jest łatwo. Czasem wystarczy spojrzeć w gwiazdy, z dala od miast

„ Ale widzę co innego. Gdy patrzysz w nocne niebo, w danym momencie na tą jedyną gwiazdę, możesz mieć pewność, że ktoś widzi ją w tym samym momencie. Taką samą, w tak odległym miejscu. Jest szczęśliwy, czasem samotny. Ma rodzinę, a może nie ma nikogo. Ma 12 lat i jest zapalonym astronomem, albo jest staruszkiem w wieku 89 lat, który stracił już wszystkich bliskich. Tego też mnie nauczyła- może w tym momencie powinieneś uśmiechnąć się do gwiazdy, posłać temu komuś trochę szczęścia? A może, jeśli ci źle, powinieneś powierzyć temu komuś, poprzez gwiazdy, swój smutek i samotność? Dzięki gwiazdom wszyscy jesteśmy trochę mniej samotni. Nawet, gdy one upadają, gasną. Nadal widzisz ich światło, po milionach lat. Są daleko- choć umarły, nadal świecą. To gwiazdy uczą nas pamiętać. I tak właśnie powinno być- powinniśmy widzieć nie upadek, nie zapamiętywać szeroko rozwartych, nieruchomych już źrenic, może powinno się zapamiętać blask. I piękno. Nie rozpamiętywać tylko podziwiać i uśmiechać się z sentymentem. To cholernie trudne, ale niebo to potrafi. My też możemy.

„Gdy będziesz daleko i nie będziesz mogła mi nic powiedzieć, ja nie będę mógł ci powiedzieć jak bardzo tęsknię, spójrz na tą gwiazdę. Właśnie na nią będę spoglądał, gdy nocami zapłaczę, jeśli tam, gdzie ty trafisz ogóle są noce. Tam będę patrzył, gdy będę tęsknił. Może nawet nie będzie tam czasu, ale wszystkie gwiazdy muszą być widoczne. A ta szczególnie, to przecież zawsze była moja gwiazda, która nie pozwoli zapomnieć. Więc się już nie bój”- powiedziałem jej pewnej nocy. Moja gwiazda. Vega.
Czasem, gdy tęsknimy a nie możemy tego powiedzieć, spójrzmy w gwiazdę. Zawsze można powiedzieć temu, kogo się kocha- ta gwiazda będzie nasza. I będzie przekazywać nam naszą miłość. Naszą tęsknotę. Naszą obecność, która może dodać nam sił.”

Napisałem to już jakiś czas temu. I nadal w to wierzę. Nadal wierzę w gwiazdy. W to, ze nasza przestrzeń mimo wszystko jest wypełniona też tym, co dobre. Tylko trzeba to odnaleźć.

Nosimy w sobie wiele sprzeczności. Jesteśmy nieraz tym półdzikim psem, który po prostu chce, by ktoś go pogłaskał, odprowadził. Chcemy na chwilę zapomnieć, chcemy pamiętać. Potrafimy kochać i wbijać w serca noże słów i czynów. Potrafimy mordować, palić, gwałcić i dawać siebie jak na stosie.

Żyjemy w szalonych czasach, w których można „liczyć ciała jak owce”, parafrazując jeden z kawałków A perfect Circle. Żyjemy w czasach, w których mam wrażenie, strasznie się pogubiliśmy. Nie potrafimy rozmawiać z innymi, nie potrafimy wsłuchać się i mówić z sobą. Gdzieś to wszystko nam pouciekało.

I pomimo tego, że potrzebujemy innych ludzi, ich oddechów, które ogrzeją nasze dłonie, gdy robi się nam źle- nadal wierzę, że najwięcej tkwi w naszej głowie. Najwięcej zależy od nas samych. Nasza samotność, nasz ból. To, czy się poddamy, czy będziemy walczyć. To, czy znajdziemy się na drodze. Nieraz musimy odpocząć, nieraz płaczemy nocami, nieraz potrzebujemy wytchnienia. Ale nadal to nie znaczy, że przegraliśmy. Musimy znaleźć na siebie sposób. Znaleźć te drobny miłości, żeby przetrwać. Może potrzebujemy więcej tej miłości od ludzi dookoła albo jednej, wyjątkowej osoby, która poprowadzi za rękę. Ażeby potem móc samemu kochać, po prostu kochać razem z tą wielką przestrzenią, w której są złe i niedobre, ale są także piękne i czułe rzeczy. Wierzę, że zawsze możemy je znaleźć. Bo możemy odnaleźć nawet tego, kto odprowadzi nas do ostatniej bramy.

Może musisz przetrwać, żebyś i ty mógł powiedzieć kiedyś komuś „po prostu zostań ze mną, przytulę cię i ochronię, przed innymi, przed złymi”. Może nie wiesz, jak kiedyś to komuś będzie potrzebne, nie zdajesz sobie jeszcze sprawy. Wszystko jest jednym jedno jest wszystkim. Magiczny krąg zależności. Może dlatego musisz przetrwać, nie dać się pożreć swojej samotności, nawet będąc zawsze samemu. Może dlatego.

Ale... czasem najpierw musisz powiedzieć to sobie.

P.S. Tak na serio, wiem, że robię się już nudny ze swoimi wywodami tego typu. Ale w czasie trudniejszym to nieraz człowiekowi potrzebne. Wracam już jednak do swojej formy błazna, żywego mentalnie srebra, które zaskakuje nieraz. Już nie będę taki poważny. Bójcie się! :)