jabłka, które przeżyły zimę

Wyszliśmy więc na chwilę z biura. Bo słońce takie piękne, bo warto przejść się, rozprostować kości, poczuć zapach tej chińskiej wiśni, co kwitnie nam słodko pod oknami. Oderwać wzrok od monitorów, nozdrza uwrażliwić nie tylko na kawę i spaliny. Poczuć w tym zgiełku coś więcej. Zaśmiać się. Mamy przecież porę odradzania.

Wyszliśmy więc z tej ciemnej kamienicy, jakby to wyjście na słońce, na tą krótką chwilę, było porodem. Przejściem do innego świata. Choć, światy zawsze są te same. Szczęśliwe, czy nie, zależy przede wszystkim od nas samych.

Wyszliśmy więc w celu praktycznym, bo dość kawy, w końcu mamy wiosnę, trzeba by kupić na resztę dnia trochę owoców, zasmakować tego i owego. Słodycz, słodycz, ja wszędzie chcę słodyczy dzisiaj! Po ciężkich myślowo nocnych przeprawach na drugi, wcale nie łatwiejszy brzeg, chcę słońca, nie ciemności, chcę uśmiechu, nie łez.

Więc śmiejąc się tak we dwójkę dotarliśmy do starego straganu, jednego z wielu na placu. Sprzedawała tam miła pani, którą znam od wielu lat. Zawsze uśmiechnięta, głośna, biorąca się pod boki. Rumiana, okrągła i rześka. Najlepsza reklama. Zamieniłem z nią parę słów..i w tym momencie ją zobaczyłem. Ją, jedyną, niepowtarzalną.

Zatrzymałem się we wszystkim, odciąłem od całej otoczki tego dnia.

W promieniach wiosennego słońca obserwowałem, jak wybiera owoce. Starannie, z namaszczeniem. Dotykała każdego z nich, zmysłowo. Długo obserwowała, potem wodziła palcem po aksamitnej skórce jabłek. Gdy już znalazła to jedno, które nie oparło się jej dotykowi, podnosiła je do twarzy. Chwilę pieściła wzrokiem, po czym wąchała. Zamykała wtedy oczy, jakby widok mógł wszystko zepsuć. Bo w tym momencie ważny był tylko zapach, ważny ponad smrodem spalin i rykiem samochodów.

Oczy pod jej powiekami były niespokojne. Jakby coś sobie przypominała. Jakby w tym właśnie zapachu, tego jednego jabłka, były duchy, które pojawiły się niewzywane, nagle, wraz ze słońcem. Jakby ten zapach odsłonił jej dawne pożądanie i niewinność. Tą kobiecą, tą ludzką. 

Zastanowiłem się- jak bardzo zapach jest nieuchwytny? Jak szybko zapominamy zapach kogoś, kogo kochaliśmy? Czy on pachniał jak jabłka właśnie? Czy kiedyś zbierałaś je razem z nim jesienią? Albo obierałaś je dla niego małym nożykiem na najcudniejszą szarlotkę? Czy robisz to teraz, moja piękna, czy po to wybierasz je z taką starannością?

Wreszcie otworzyła oczy. Uśmiechnęła się, sama do siebie. Jakby na świecie nie było nikogo oprócz niej samej, jabłek i jej wspomnień. Jakby cały ten świat, gdzie tyle bólu i łez się nie liczył. Nigdy nie istniał. Jakby ten zapach, to popołudnie rekompensowało wszystko, co mogło ją spotkać.

Cieszyłem się, że nie zwróciła na mnie uwagi. Że nie zobaczyła młodego człowieka, wgapionego w nią jak w obrazek. To by wszystko popsuło. Mogłem obserwować dalej, jak była piękna. Tej jednej ulotnej chwili, w promieniach słońca, przy skrzynkach pełnych pachnących jabłek. Tych, które przeżyły zimę. Jak i ona. Czy dla niej ta zima była ostatnią? Dla jej miłości? Kto to może przewidzieć?

Moja piękna, nikt tego nie wie. Ale jesteśmy tu i teraz i jesteś najpiękniejszą kobietą pod tym wiosennym słońcem.

Bo ona była w tym momencie moja najczulej, w moich myślach, w moim spojrzeniu. Była niewymownie piękną, tak po ludzku. Każdy jej gest rozbijający się o kant rzeczywistości, która nas otaczała, był jak cudowny spektakl, którego czułem się jedynym widzem.

Smakowała rzeczywistość palcami, oczami, nosem. Jakby każda chwila się liczyła, jakby każda mogła być ostatnią. Bo mogła, prawda? W pewnym wieku się to bardziej odczuwa, nieuchronne przemijanie. I to nie musie kazać zgorzknieć, to może sprawić, że smakujesz jabłka, jakby były cudem, prawda, moja piękna? Naucz mnie tego tu i teraz, pokaż mi każdy z cudów codzienności, w tym jak zamykasz oczy, w tym, jak wkładasz starannie owoce do papierowej torby, żeby ich nie skrzywdzić, nie uronić ani kropli drogocennego soku, który potem będziesz z rozkoszą spijać.

A ja, ten, który cały czas uczy się życia, w tym momencie, tak po prostu, przypomniała mi, czym jest piękno. Nie jest skórą bez zmarszczek, nie jest dłońmi, których nie dotknął artretyzm. Nie jest dwudziestoletnim biustem poprawianym przez chirurga. Piękno nosi się w sobie, a wydobywa je na świat niepozornymi gestami. Piękno to każda skaza, którą stworzyło nasze serce. Nasze czucie. Piękno to to, czego nie odda żaden obraz, żaden opis. To to coś w oczach co przekazuje nam, co mówi serce. To to drgnięcie wobec fali emocji.

Dlatego zawsze ten, kogo kochasz, będzie dla ciebie najpiękniejszym. Dlatego zawsze nie będą się liczyć grube albo chude uda, nie będą się liczyć piersi, płaski brzuch. Będzie się liczyło to, jak uśmiechasz się nad poranną kawą. To, jak wybierasz dla mnie owoce.

Dlatego ona była w tym momencie najpiękniejsza. Z twarzą staruszki, przygarbiona, z opadającą powieką. Bo wybierała te jabłka z resztą pasji do życia. A ja poczułem, że chciałbym, żeby ktoś tak wtedy wybierał dla mnie jabłka, za kilkadziesiąt lat. A jakiś młody człowiek będzie mi zazdrościł, że ta, której oddałem serce, jest najpiękniejsza. Najpiękniejsza w moich oczach, niezależnie od wieku i sękatych dłoni.

Chciałem, tak bardzo chciałem wierzyć po prostu, że wiele zmarszczek dookoła jej ust zrodził śmiech. Że może kiedyś, a może jeszcze i teraz śmieje się z miłością patrząc komuś w oczy. Sam chciałbym mieć jak najwięcej takich.

To ważne jak dotykasz życia. To pokazuje, jak je kochasz. To ważne, jak dotykasz....

W tym momencie złapałem się, że moje myśli uciekają dalej. Zastanowiłem się, jak Ona wybierałaby owoce. Czy umiałaby...czy chciałaby wyrażać nimi miłość? Czy podnosiłaby je do ust, oczu, śmiejąc się do siebie, nie do wspomnień jeszcze, bo na to za wcześnie? Ale czy uśmiechałaby się w myślach do...

-Kordian! Kordian!

...wołanie wyrwało mnie brutalnie z mojego świata, oderwało od niej wzrok, gdy już płaciła straganiarce należność za jabłka. Te najpiękniej pachnące.

-Kordian! Co jest? Wybierasz coś? Czy wracamy?.

-E...zamyśliłem się- uśmiechnąłem się z zakłopotaniem.

-Zakochałeś się czy jak?- burknęła pod nosem moja koleżanka z pracy.

-Cóż, mamy przecież wiosnę, co nie? Pora odpowiednia na miłość jak żadna inna.