...bo w tym zlepku myśli można tylko pływać.

Spokojnie. Wewnętrzny spokój, poczucie, że jest dobrze, że wszystko można pokonać. Istnieje od wielu lat. Niezachwiane poczucie spokojnego szczęścia pomimo pojedynczych sztormów. Jest mi dobrze. Po prostu. Nawet w poniedziałek a przecież poniedziałków nie lubię najbardziej. Zjadam pomarańczę,  piję cynamonową herbatę. Jest cicho, spokojnie. Szum deszczu za oknem. Deszczu, który spłukuje wszystko swą zimną sprawiedliwością.

Wiem, życie jest cholernie nieprzewidywalne. Wiem, życie to sztorm z chwilami ciszy morskiej. Ale przecież wystarczyło nauczyć się pływać. Nauczyć się dryfować.

Czasem zaskoczy cię coś nieprzyjemnego. Czasem zaskoczy cię choroba, śmierć. Bliskich, dalszych, obcego psa zdychającego na twoich rękach w lesie. Zaskoczy, dobre słowo.

Nigdy nie przywykniesz do nieprzewidzianego. Ale spójrz na to z drugiej strony- to ma przecież w sobie piękno. To, że jesteś stale zaskakiwany, dobrze czy źle. Inaczej czekałoby cię tylko powolne umieranie. To, że musisz walczyć uparcie ze sztormem powoduje, że żyjesz. To, że chcesz działać i to, że nieraz musisz pogodzić się z tym, że jesteś skazany tylko na powolne czekanie.

I czasem widzisz innych ludzi. Gonią gdzieś. Boją się, że nie zdążą, że nie pokonają. Boją się za bardzo. Dobrze mi wtedy powiedziałaś, moja droga, że przecież nie możemy tak się przejmować rzeczami, na które nie mamy wpływu. Czasem musimy się z nimi pogodzić i czekać. Tak, to niektóre rzeczy nie zależą od nas. Przyjmować możemy je tylko z pokorą.

I od nas zależy, jak my w tych rzeczach skończymy. Tak sądzę. Nieraz musimy kończyć w nich czekaniem.

Może ludzie za bardzo się boją. Tak, wygnieciona sukienka nie spowoduje że ktoś cię odrzuci, nie pokocha. A ty za bardzo się boisz. Boimy się odrzucenia, zranienia. To naturalne, boimy się bólu. Tylko czemu zapominamy, że przecież w bólu się rodzimy, w bólu się kształtujemy? Czemu chcemy tak bardzo zapomnieć, że ból, cierpienie, śmierć, choroba, odrzucenie, rozczarowanie to przecież nieodłączna część życia? Czy ukrywając to przed swoją świadomością, czy zamiatając to pod dywan, nie stajemy się słabsi? Czy wtedy nie boli bardziej?

Powiem dziwnie-czasem lubię smakować ból. Fizyczny- ale też psychiczny. Może jestem trochę masochistą, może mi to wpojono.

Lubię smutek, lubię żal, tęsknoty. Lubię rozczarowania. Bo na nich rodzi się wiele. Wcale nie są złe, to zło danej emocji, odczucia, nie zło z szerszej perspektywy. Zapominamy o tej perspektywy, lubimy widzieć świat ze stanowiska kreta ( muszę za to określenie podziękować przy okazji).

Za bardzo boimy się odrzucenia. Tego, że gdy powiemy za dużo, to zaboli. Że stracimy. A czy czasem nie zyskamy? Siebie, kolejnej lekcji?

Nazywamy to ryzykiem, a przecież nic nie ryzykujemy. Nie ryzykujemy szczęści, bo ono jest tu i teraz, na wyciągnięcie ręki tylko trzeba zdjąć klapki z oczu i to dostrzec. Trochę się wysilić by je sięgnąć. Czasem szczęście za bardzo uzależniamy od ułudy, tego, co mogłoby być, A ono zależne od tego, co jest.

Może czasem za bardzo uzależniamy je od drugiej osoby, zapominając, że szczęście, o którym tyle bajdurzymy, nawet nie wiedząc, jaki miałoby mieć kształt, jest cholernie egoistyczne, szczęście to coś, co tkwi w nas.

Może to narkotyczne i niebezpieczne. Może. Odurzanie siebie samym sobą, swoim postrzeganiem. Słodki egoizm. Moim egoizmem jest miłość, może. Może wolność którą noszę pod sercem i nic mi jej nie odbiera. Może krzyk. Może ten spokój. Może. Czy to ważne?

Dajemy sobie chyba za dużo wmówić. Ulegamy temu szałowi, tylko gdy się zakochasz będziesz szczęśliwy, tylko gdy będziesz miał władzę będziesz szczęśliwy, musisz się wykształcić, zdobyć stanowisko, tyrać od dnia do nocy. A potem załóż rodzinę, zestarzej się, przeżyj życie w fotelu. Dajemy sobie za dużo wmówić. Próbując być szczęśliwym na czyjąś modłę, ponoć amerykańską. Wmawiając sobie, że mamy wybór, że jesteśmy wolni.

Zatem zastanów się-czy jesteś wolny, będąc tchórzem? Bojąc się zranienia, bojąc się bólu-czy do czegokolwiek dojdziesz?

Może to strach przez zranieniem, odrzuceniem, może to, że wmawiają nam wiecznie że szczęście to brak bólu i łez, sprawia, że jesteśmy tak bezmyślnym stadem. Sprawia, że nigdy nie będziemy wolnymi. A może moje teorie właśnie nie mają w sobie ani krzty wolności. Nie jestem nieomylny, ale piszę, co myślę, jako przetrawiony twór społeczny.

Ale idąc dalej...może dlatego wykonujemy wszystko jak bezmyślne manekiny. Może dlatego tak kłamiemy,by się przypodobać. Vincent kiedyś powiedział mi:

Wiesz, oni tak marudzą, że gdy się pyta co tam u ciebie, odpowiadają dobrze. Marudzą, marudzą, pełno z tym obrazków w internecie. Źle mi z tym, mówię spoko a cierpię w środku. Co za idioci, jakby nie mogli powiedzieć inaczej!

Miał absolutną rację. Czemu nie powiesz inaczej, czemu wpasowujesz się w schemat? Czemu robisz to, co się od ciebie oczekuje? Może gdy chcesz spełniać te wszystkie oczekiwania, tak naprawdę zostają tylko one, a ciebie nie ma w ogóle? Coraz mniej, coraz mniej aż do zupełnego zaniku.

Pytanie co u ciebie, największym bólem? Jeśli ktoś nie chce naprawdę wiedzieć, słuchać, to niech go nie zadaje. Może niech tego się nauczą, zamiast oczekiwać, że powiesz spoko, wszystko ok?

Może nie bój się cierpienia, nie bój się siebie.

Może nie uzależniaj się od drugiego człowieka. od jego opinii, od jego uczuć.

Może wyjdź poza schemat.

Może nie bój się bólu, zranienia, akceptuj to.

Może zaakceptuj też to, że nie zatrzymasz sztormu. Może naucz się pływać. Może, jak w aenimie, w zbiorowej świadomości.

Może gdy nauczysz się pływać, jednocześnie zachowując siebie, będziesz szczęśliwy po swojemu i wolny?

Może nie bój się siebie? Nie jesteś oczekiwaniem innych. Może też się nie umniejszasz przez cudze oczy. Albo własne.

Może zastanów się w końcu, czym jesteś. Bo może nie dałeś jeszcze zgubić swojej duszy w milionach reklam, filmów, książek, czasopism, które pokazują ci jak żyć, pokazują ci jedyną cudowną drogę do siebie, która tak naprawdę jest drogą do jednakowej fabryki lalek.

Prawda, nigdy nie będziesz całkiem wolny. Nigdy twoje myślenie nie będzie wolne od tego co ci wpojono, zawsze zostaną stygmaty, nawet gdy się rodziłeś, nie byłeś białą kartką. Teorie behawiorystów-genetyków się ze mną nie zgadzają..ale nawet jeśli byłeś tabula rasa.

Ale czy nie można próbować powalczyć o to, by choć trochę ciebie w tobie było?

Masz zbiorową świadomość, miałeś rację panie Jung, zaszczepiliśmy ją sobie dawno temu.

Ale możesz nauczyć się w niej pływać.

Może czasem jest chwila, by wszystko odrzucić. By zobaczyć, jak wszystko, z czego się składasz, wszystko, co cię oblepiło, znika, odpada, jak niepotrzebne łuski. Może czasem jest chwila na to by dryfować i dostrzec siebie. Może to pozwoli ci nauczyć się pływać. Wszystko jest oceanem. Jesteś jego częścią, tylko po co ci tyle balastu? Nigdy nie będziesz wolny. Ale możesz poruszać się bez kajdan.

Bo jakież to będzie rozczarowanie, gdy zrobisz wszystko co ci każą, przyjmiesz wszystko, a nadal nie będziesz szczęśliwy. I wolny.

Wtedy utoniesz.

Niektórzy mówią, że koniec już blisko,
Niektórzy mówią, że ujrzymy wkrótce armageddon,
Ja sądzę, że z pewnością ujrzymy.
Powinienem zdecydowanie odpocząć od tego gówna, świrowatych
występów cyrkowych, tutaj, w tej beznadziejnej
dziurze zwanej Los Angeles
Jedyna droga by to wszystko naprawić
to spłukać to wszystko w diabły.
O jakiejkolwiek pieprzonej godzinie, jakimkolwiek pieprzonym dniu,
Naucz się pływać, zobaczymy się na dole, w zatoce Arizony.
Martw się twoją figurą i martw się długami, martw się fryzurą ,
martw się procesem, martw się o tabletki, martw się o
pilota, martw się o kontrakt i martw się o swój wóz.
Co za gówno. Świrusy-cyrkowcy, tu w tej
beznadziejnej dziurze zwanej Los Angeles.
Jedyna droga by to wszystko naprawić
to spłukać to wszystko w diabły.
O jakiejkolwiek pieprzonej godzinie, jakimkolwiek pieprzonym dniu,
Naucz się pływać, zobaczymy się na dole w zatoce Arizony.
Niektórzy mówią, że kometa spadnie z nieba,
Poprzedzona deszczem meteorytów i falami pływowymi,
Poprzedzona bezbłędnością nie mogącą siedzieć bezczynnie,
Poprzedzona milionami oniemiałych kretynów.
Niektórzy mówią, że koniec już blisko,
Niektórzy mówią, że ujrzymy wkrótce armageddon,
Ja sądzę, że z pewnością ujrzymy.
Powinienem zdecydowanie odpocząć od tego

głupiego kitu, bezsensownych bzdur.
Jedno wielkie zakłócenie rozjątrzonego neonu
Sugeruję by trzymać was wszystkich w zamknięciu.

Naucz się pływać.
Mama wkrótce to naprawi. Mama nadejdzie
by odłożyć to na miejsce, gdzie powinno być.

Naucz się pływać
Pieprz L.Rona Hubbarda i wszystkie jego klony,
Pieprz tych wszystkich gangsterów-pozerów,
Naucz się pływać
Pieprz retro wszystkiego,
Pieprz twoje tatuaże,
Pieprz wszystkich was śmieciów,
I pieprz twą krótką pamięć,

Naucz się pływać
Pieprz uśmiechniętych ministrów z ukrytymi sztuczkami,
Pieprz te bezużyteczne, niepewne aktorki.

Naucz się pływać
Gdyż ja modlę się o deszcz, modlę się o przypływ,
chcę zobaczyć jak ziemia się poddaje,
Chcę zobaczyć jak to wszystko zleci,
Mamo, proszę, spłucz to do diabła,
Chcę widzieć to spadające w dół i dalej jeszcze
Chcę widzieć to spadające w dół
Widzieć was wszystkich wypłuczonych w siną dal

Czas by znów to przywołać,
I nie nazywaj mnie tak po prostu pesymistą,
Postaraj się i czytaj między wierszami,
Nie widzę powodu, dlaczego nie miałbyś
przyjąć jakichś zmian mój przyjacielu
Chcę zobaczyć wszystko to lecące w dół,
Wciągnięte, spłukane. -Tool, Aenema*

*aenema (tytuł płyty aenima)-powstało z połączenia dwóch słów. anima i enema- drugie oznacza lewatywę, pierwsze- to termin zaczerpnięty z teorii C.C. Junga. To kobiecy pierwiastek u mężczyzny, archetyp, powtarzający się we wszystkich kulturach i zbiorowościach. Element naszej zbiorowej świadomości. Zatem teraz w swej mądrości-złóż oba te słowa. Tak, by powstała Aenema. Przeczyszczenie.