„Do not feel lonley. The entire universe is inside you.”

„Nie pytam by dostać odpowiedź. To było zbyt proste. Chce byś zaczęła myśleć. Zastanawiać się czy stąd nie nawiać. Bo zaczynam wchodzić w tematy niebezpieczne- ile razy cierpiałaś, ile marzyłaś bez sensu. Tym razem cię wypuszczę. Pozwolę uciec. Jednak temat nie umrze. Będę czekał aż otworzysz się jak ostryga. Bo emocje są w ludziach najlepsze.

Obudź się moja droga, to ostatni raz kiedy zobaczysz ten świat. Tym razem to nie radio czy TV zapowiedziało koniec świata. To ja. Czuję to w każdej komórce mojego ciała. Nawet mój telefon komórkowy dostaje smsy pożegnalne. Ubierz pierwsze lepsze spodnie, jakąś koszulkę. Idziemy oglądać koniec.

Wstyd mi, że jestem tym kim jestem. Nie wiem jak tu się znalazłem. Nigdy nie szukałem drogi. Widzę każdą swoją wadę, błąd czy bliznę jaką uczyniłem najbliższym. Czasem mam wrażenie, że jedyne co mnie popycha do przodu to poczucie winy. Czasami zdarza się coraz częściej.

Nie umiem nawet porządnie chwycić instrumentu. Chwytam emocje. Dość niezdarnie na nich gram. To nie wyczyn. Każdy potrafi. Nie każdemu się chce. Chciałbym umieć pomagać ludziom. To byłoby przydatne. Wokół jedyne co ostatnio widzę to ból. Gwiazdy świecą mocno, niebo jednak niebieskie jak w dzień jest. Chyba coś znowu jest nie tak.

W moim wydychanym powietrzu jest prośba o pomoc. Bezgłośnie, bo nie stać mnie już na krzyk. Kryzys jest. Światowy, pieniężny, mój emocjonalny. Nikt nie słyszy. Trudno. W momencie, gdy jest we mnie tego za dużo to trochę odpuszczam. Upuszczam z siebie trochę łez. Kształty to raczej ziarenka piasku i płatki śniegu. Nic większego nie przechodzi przez moje oczy. Nie pozwalam. To przecież słabość. Świat niszczy słabość. Nie chce zostać zniszczony.”

Napisałem to jakiś czas temu. Wiele lat. Nadal tkwi jak strzępek dawnej świadomości...i stało się nagle bardzo aktualne. Bo ostatnio tak się czułem właśnie.

Nabałaganiłem ostatnio trochę w życiu. W swoim i innych. Choć, może to mi troszkę nabałaganiono? Akcja i interakcja.

Ostatni miesiąc w moim życiu w każdym razie to skrajna wręcz sinusoida zdarzeń, całkiem bez optimum. I święty by się zmęczył, czyż nie? I ten z najlepszym wewnętrznym kompasem by się pogubił. Nie jestem ani świętym mężem, ani najlepszym wędrowcem. Trochę spartoliłem więc. A może więcej niż trochę.

Przechodzenie ze skrajności w skrajność. Łatwo było zauważyć, prawda?Nawet tutaj. A co dopiero mogli widzieć najbliżsi memu sercu? Jak to na nich wpływało?  Nagłe załamania przez dziwne zdarzenia- cóż, los nie oszczędza- po których od razu następowało rzucanie się w wir życia, śmiechu i radości. I wszystko to było jak najbardziej szczerze, i te łzy i ten śmiech. Jedno walczyło z drugim, niezależnie trochę od mojej świadomości. Trochę nadmyślenia, nadprzeżywania, braku racjonalności.

Ale ja muszę teraz powiedzieć temu dość. Wczoraj to do mnie dotarło, że znowu zaczynam szaleć, jak to ja mam chyba tylko w zwyczaju. Jak to się parę razy w życiu zdarzyło. W obliczu kryzysu, nie tego który wszystkich trapi, wojennego, ale w obliczu kryzysu osobistego. Jak jakiś dzieciak. A fe.

Jestem już dorosłym człowiekiem, który musi zacząć myśleć logicznie w innym wymiarze logiki całkiem, logiki, którą nie każdy umie zrozumieć. Jestem dorosłym człowiekiem, który musi zweryfikować swoje pewne zachowania, być może, człowiekiem, który musi trochę stwardnieć. Może to właśnie ten moment, ten etap zmian, w którym muszę się pewnych rzeczy w życiu wyzbyć. Może nie dla innych. A dla siebie. Wreszcie, chociaż raz, dla siebie. A może mogę to zatrzymać, tylko muszę trochę się zdystansować. I to wszystko. Muszę po prostu nauczyć się na nowo w pewnych wodach pływać, żeby nie powodować żadnych pseudokatastrof.

Podstawy mojego świata są już od wielu lat stabilne i nic nie sprawi, że upadnę, potoczę się w dół jak pierwszy lepszy kamień i spowoduję lawinę. Nic z tych rzeczy., o to nie muszę się już martwić. Bo może bywam jak rozkapryszony dzieciak, ale to nie znaczy, że się temu poddaję. To po prostu ludzkie popełnianie błędów. Tylko nogi trochę się ugięły, popękały tamy i pewne rzeczy się wylały. Ze mnie że środka. Za bardzo, zbyt irracjonalnie, zbyt szkodliwie. Za tragicznie szukałem tlenu, za tragicznie szukałem pocieszenia, jednocześnie je odtrącając, bo "kto, jak nie ja sobie poradzi"?. Ja w tym wszystkim nie jestem najważniejszy i to właśnie pragnę dostrzegać. Ja w tym wszystkim muszę naprawić siebie, żeby już nie przeszkadzać. I żeby nie musiało być wstyd. Bo dawno mi tak wstyd nie było. Za siebie w swojej głowie i duszy Za czyny, których nie zatrzymałem. Drobnostki, które pod sercem urastają do rangi katastrof, których nikt oprócz mnie nie dostrzega. I może to też trzeba zmienić. Nie można się tak przejmować i tak mocno odczuwać. Dość tego.

Przeżyłem właśnie prywatną burzę, miotanie się w sieci jak ryba, chociaż nie chciałem tego widzieć. Lubię czasem spychać pewne rzeczy, zakładać klapki na oczy. I nie chodzi o jedną rzecz, ale o całokształt ostatniego czasu. Zacząłem się zachowywać paranoicznie, absurdalnie, sam się otworzyłem jak ostryga z emocjami. To ludzkie i to sobie wybaczam, rozgrzeszam się w imieniu jedynego, który może siebie rozgrzeszyć, siebie samego. Choć, to nieprawda, że jeśli siebie krzywdzę, to tylko moja sprawa. Inni też to odczuwają, jak pole magnetyczne, podskórnie. I to też zawsze trzeba mieć na uwadze.

Była burza, ale każda burza minąć musi. Teraz słychać ostatnie grzmoty i widać ostatnie pioruny w oddali. Teraz już jest spokojnie. Wycisza się, zaczyna pachnieć ozonem. I dlatego być może muszę się skoncentrować na sobie, właśnie w tym jednym momencie. Bo życie musi być jak pewnego rodzaju sinusoida, nie żadna płaska funkcja liniowa. Ale to nie znaczy, że my musimy się temu losowi poddawać. Nauczmy się pływać. Zawsze, wszędzie. Skakać po pięciolinii serc i nie umierać na arytmię. Tego chcę. Tym razem- dla siebie. Raz nie chcę tego dla siebie, żeby nigdy nie chcieć też tego dla innych.

To, co wysyłasz w przestrzeń zawsze wraca. Nabałaganiono mi, więc trochę oszalałem. Ja nabrudziłem, więc będę musiał teraz posprzątać. Naturalna kolej rzeczy. Tylko muszę się ustabilizować, żeby to zrobić. Żeby znowu nie przeciągać ruchu, nie dawać sobie kolejnego powodu do wstydu.

To co wysyłasz w przestrzeń zawsze wraca do ciebie po trzykroć, jak mówi jedna z zasad mojej wiary. Dobro spłaca się dobrem, cierpienie zadane komuś własnym bólem, radość dana komuś jest twoim uśmiechem. Dla wielu ludzi to bzdura, naiwność, ale ja w to wierzę i tym razem przyjmę to, co sam rozdałem. I nie chodzi o żadną sprawiedliwość, życie nie jest bynajmniej sprawiedliwe. W nią nie wierzę, jej nie oczekuję.

To, co komuś daję z siebie, jest po prostu częścią mnie, o tyle sam się wzbogacę. To co odbiorę? O tyle stanę się uboższy. Już to odczuwam, po tym miesiącu szarpania się i drgania. Bo wysyłałem w przestrzeń aż za dużo.

Nie chcę się rozmieniać na drobne, ale do tego muszę się przemóc, uspokoić. Chcę wrócić do swojego złotego środka, ale do tego potrzebuję rozmowy. Z samym sobą przede wszystkim.

Bo zapomniałem gdzieś w ciągu tych zdarzeń, kim jestem. Szukałem dróg i rozwiązań na siłę, a sznurówki miały za dużo pętelek. Nie mogłem tak iść. Zapomniałem, że próbując je rozcinać, niszczymy całe sznurowadła. To nie ma sensu. Wszystko trzeba na spokojnie, znaleźć to, co utracone, a może nawet więcej. I o to teraz się postaram.

Poprosiłem dzisiaj szefa o parę dni wolnego w przyszłym tygodniu. W tym za dużo pracy, papierów, próbek do zbadania...ale pod koniec przyszłego zostaję na chwilę uwolniony od rutyny, którą zazwyczaj kocham.

Bo widzicie, w tym wszystkim chodzi o to, żeby na nowo znaleźć swój stabilny grunt. Chodzę koło tego zdania dookoła. Stabilny grunt właśnie. Nie w otoczeniu, nie w napadach śmiechu, wizytach u znajomych, w rodzinie, chociaż oni są bardzo cenni i naprawdę potrafią pomóc. Ale w mniejszym kryzysie, nie w takim jaki nastąpił. Święcie wierzę, że wszystko jest we mnie. „It's all in your head ,Alice” mówił Królik Alicji. Teraz musi powiedzieć to sobie. Są tam bowiem i sinusoidy i te dobre miejsca, najtrwalsze. Tylko trzeba na nowo w sobie pogrzebać. Jak naprawiając zegarek.

A czasem do tego trzeba zmienić otoczenie.

Wiem, że wielu osobom może wydawać to się dziwne, wiem, że wielu może to poczytywać za ucieczkę. Ale żeby osiągnąć coś stabilnego, ja potrzebuję często podróży, samotnej. Wyciszenia, kontaktu z naturą, która mojej własnej naturze nie przeszkadza, a wręcz przeciwnie, wydobywa ją na wierzch. Mam w sobie potrzebę odcięcia nieraz, wszelkich kryzysów, ludzi, bycia sam na sam z sobą i z tym, czego słuchać się najbardziej powinno.

Wiecie, jestem trochę prymitywistą. Mistykiem.Dawne duchy przemawiają do mnie najwyraźniej. Jednym z tak zwanych szamanów i kapłanów wszechświata. Wiem, że niektórych może to śmieszyć, brzmieć naprawdę głupio,ale nigdy się tego nie wstydziłem, nie ukrywałem. Bo to coś, co daje wielką siłę. Wiem, że w tych szalonych czasach znowu zachowujemy się jak futuryści, chwalimy stal i atom...ale mi się zdaje, że zapominamy o najważniejszym. O tym, skąd stal i atom pochodzą. O tym, co nienamacalne. I nie, nie będę nikomu nic nigdy udowadniał, bo w sercu dowody nie istnieją, nic nie musi być racjonalne. "Nie przyszedłem pana nawracać".

Moja wiara odnosi się do pierwotnego tętna wszechświata i daje mi siłę. Noszę w sobie totemiczne zwierzęta, z którymi rozmawiam, które oswoiłem na tyle, by były mi wsparciem, nie przeszkodą. To moje czucie, które zawsze przynosi ukojenie. To dotykanie tego, co nie ma ciała, zmienianie materii w energię a energii a materię. To spójność i rozłączność, do których szkiełko i oko nie jest potrzebne. Dostałem dobre imię od mojej matki. Romantycy, ci prawdziwi, nie tylko szaleli z miłości. Byli też mistykami, poszukiwaczami czegoś ulotnego. Innego serca, niż te kochanków.

Wiecie, te wszystkie opowieści o poceniu się w namiocie ze skóry jelenia i posiadaniu wizji dla mnie są realne i namacalne. I mówię to bez ironii, żartu, bez fantazjowania na jawie. Jestem tym, który w tym właśnie szuka. Może jeszcze kiedyś o tym powiem, ale nie pora na to.

Ja po prostu muszę znowu sięgnąć głęboko i pojechać w jedno miejsce, odzyskać rytm. Pogłaskać swojego kruka, swojego lisa i swojego konia. Poczuć wszystkie serca, które biją we mnie równo. Muszę udać się na wyprawę, przez kilometry przejeżdżane na ludzkich drogach i na wyprawę, w której żadnej drogi nie znajdziesz, jeśli nie pozwolisz się zagłębić sobie samemu we własnej duszy.

Muszę udać się na północ, może symbolicznie trochę, do miejsca, w którym dla mnie jedynego i wielu mi podobnym zaciera się to, co realne i to, co duchowe. Miejsca, w którym wszyscy jesteśmy dziećmi wszechświata, a raczej bardziej to odczuwamy. Miejsca, gdzie jest wyczuwalna ta energia, której tu, pośród budynków i asfaltu, nieraz zabraknąć potrafi. Miejsc, gdzie czujemy dosłownie, że miliony tych dzieci, dusz, które niekoniecznie nasze są i tylko nasze jednocześnie, nosimy w sobie.

Może jestem wariatem, ale to moja wiara i moje skrzydła, których pokornie nigdy nie złożę. Skrzydła, które już nieraz mnie uniosły i zdarza się jeno, że są nadwątlone losem. Jak teraz.

Może to wszystko brzmi dziwnie, ale jest moje. Dlatego z pokorą jak zawsze zniosę czekanie, choć dusza się wyrywa. Zniosę, bo każdy z nas żyje w rozszczepieniu. Jest też częścią tego świata obowiązków i logiki. Ja doczekam do nocy wtorkowej, zarzucę kurtkę, plecak i ruszę w drogę. Do tej pory będę tym samym, który przychodzi tutaj, tym samym, który czeka na odrodzenie. Tym samym, który skacze po tej cholernej pięciolinii serca i trochę się potyka, chociaż przez długi czas tego nie robił, ale nastały cięższe czasy. I może to te cięższe czasy są potrzebniejsze, może to jakiś znak? Zrozumiem to potem. Gdy już wrócę.

Bo wrócę jako ten człowiek, który wierzy, który nosi w sobie pierwotną siłę wszystkich szeptów wypowiadanych przez tych, którzy też wierzyli i przez tych, którzy nawet nie wiedzieli, a czuli.