o Idealnych Blondynkach, lansie i dobrym połyku, czyli trochę dziwkarskich metafor na własnym kawałku podłogi.

Jako człowieka wiecznie głodnego można mnie w kuchni często spotkać. Jako, że nadrabiam teraz intensywnie stracone kilogramy, stwierdziłem, że lepiej lodówkę z całą zawartością jest mieć pod ręką, zamiast biegać w te i z powrotem po schodach z kolejnymi rajami żywnościowymi. Rozsiadłem się więc w kuchni z książką, wygodnie, pożerając kolejno ( zgłodniałem już od obiadu, a co!) górę kanapek, pół blachy ciasta drożdżowego które zostało od wczoraj, kilka jabłek, surowego kalafiora który, jak się okazało, miał by jutro na obiad...

O dziwo, tego popołudnia kuchnia była pusta. Siedziałem sobie, pożerając i produkty spożywcze- dosłownie i książkę- mentalnie trawiąc, przez nikogo nie niepokojony. W pewnym momencie mnie to aż uderzyło. To centrum rodzinnego harmidru, takie spokojne...aż niemożliwe! „No tak, Ida pewnie na kolejnej imprezie posesyjnej w akademiku swojej polibudy, Em pewnie znowu przykleiła się do kompa, Bruno miał spać u jakiegoś kolegi to już poszedł...dziadkowie pewnie zajęci. O dziwo, żadnych gości przy niedzieli, żadnych ciotek, wujków, znajomych” W sumie, takie niedziele też się zdarzają.

Nie zamartwiałem się tym za bardzo więc. Pustka i cisza w tak otwartym na gości wszelkich maści domu, jak mój, bywa błogosławieństwem. Nie musiałem chociaż raz uciekać przed dziwnymi spojrzeniami 16 letnich koleżanek Em...żyć, nie umierać! Ochoczo więc jadłem dalej, czytając książkę, którą jeszcze przed wyjazdem próbowałem skończyć. Opowiadania Jakuba Ćwieka, jednego z polskich twórców fantasy. Mój błogi spokój jednak nie trwał długo. Jak pomyślałem, tak mój bastion pożeracza musiał upaść. No szlag by to! Przeczytałem z 5 stron zajadając, mieląc w paszczękach to, co do zmielenia było, gdy do kuchni jak nawałnica wpadła Sisi, moja babcia.

-Królik, ty w domu?!- rzekła wielce zdziwiona.

-Ano, ja w domu. Od jakiegoś czasu już. Od wczoraj, jeśli nie pamiętasz. Demencja, co?- zażartowałem złośliwie...całkiem przypadkiem, bo wyrwała mnie z lektury. Mam nieraz zwyczaj mówienia, zanim pomyślę.

Oho- dotarło do mnie- to teraz zacznie się apokalipsa. Z przyzwyczajenia już przyszykowałem się na najgorsze ( mam po treningu z Sisi +10 do refleksu, serio!), na wszelki wypadek, gdyby miała we mnie czymś rzucić. Albo dać szmatą przez łeb. Nic tym razem takiego się nie stało.

Sisi przypuściła więc na mnie swoją polonistyczną szarżę. Zwęziła oczy w niepokojące szparki ( wygląda wówczas jak wąż. Kobra. Albo czarna mamba najlepiej. W ogóle taka mordercza gadzina, o!)

-Co czytasz, Króliczku?- słodko zapytała. Słodycz jadowita najbardziej bywa przecież.

Odpowiedziałem zgodnie z prawdą, mając nadzieję, że ujdzie mi płazem. Sisi, najwyraźniej zadowolona rzekła.

-Mało ambitną książkę dzisiaj czytasz.. Ty to w ogóle taki mały ambitny ostatnio jesteś. Balzaca byś lepiej przewertował na nowo. I w ogóle przestań żuć, jak ja do ciebie mówię, ignorancie! Boże, widzisz i nie grzmisz, co za pokolenie! Zero ambicji, zero! Jakąś tandetą się interesują tylko!

Przełknąłem to, co zdążyłem już przeżuć, wysłuchując jej lamentów i myśląc nad tym, że szkoda, że nie odzyskam tego co jem, jak krowa. Muszę się zastanowić nad przeszczepem żołądka od jakiejś jałówki czy coś...

Obyło się w każdym razie bez awantury, tylko drobne jęki i marudzenie, że Ćwiek wielkim pisarzem nie jest. Sisi odpłynęła więc spokojnie w kierunku pokoju, gdzie razem z dziadkiem oglądali telewizję. A do mnie dotarło to co powiedziała ( dałem sobie jednak spokój z wizją przeszczepu).

Chwila.

Czytam. Książkę. Mało. Ambitną.

Mało ambitną? Mało ambitną?! A co, może jej program w telewizji jest bardziej ambitny? No znalazła się, koneserka, co może i Prousta i Dostojewskiego zna na wyrywki, cytatami z filozofów przy garach może i rzuca, ale i tandetne romansidła poczytuje! Że niby ona po tylu latach uczenia może sobie na to pozwolić, cholera. A ja to co? A ja nie mogę?

Tym sposobem Sisi uruchomiła w mojej głowie system skojarzeń. Całą\a machina gdybania weszła w ruch. Bowiem, nad tzw. wartością literatury czy muzyki zastanawiam się już od dłuższego czasu. I teorie pewne już dawno potworzyłem, a co! Filozofia Białego Królika może też kiedyś będzie „ambitnym klasykiem”, ha!

Ale..na poważnie już, co?

Co w ogóle ma określać wartość, jak można mówić o lepszym i gorszym nieraz?

Ale po kolei, dobrze?

Nie będę się tutaj rozwodził nad wartością literatury sf i fantastyki, na to przyjdzie pora. Kto chce, niech ocenia powierzchownie, rzeknę tyle ( i nigdy nie sięga po Lema czy filozoficznego, genialnie opisującego kondycję społeczną i natury człowieka Dicka. No bo po co, jak to totalny chłam).

Dużo rzeczy w otaczającej nas rzeczywistości oceniamy powierzchownie. Widzimy śliczną buzię albo brzydotę, nie sięgamy innych płaszczyzn. To tak jak w kolejnej mojej tramwajowej historii, gdy spotkałem Idealną Blondyneczkę. Idealna Blondyneczka była faktycznie wręcz idealna- miała rysy porcelanowej lalki. Niepokojąca symetria twarzy. Drobna, z delikatnymi rumieńcami na białych policzkach. Wyraziste kości policzkowe. Było na czym zawiesić oko, doprawdy. Ale Idealna Blondyneczka przestała być idealną, gdy otworzyła usta i zaczęła rozmawiać z koleżanką o tym, jak znowu puściła kantem swojego chłopaka. Nawet najpiękniejsze jabłuszka są zatrute, Królewna Śnieżka może wam to potwierdzić. Albo raczej...nie może. Zadławiła się i wątpię, że książę naprawdę chciał tylko ją pocałować. Jeśli wiecie, o czym mówię.

Piękne kwiaty nieraz są bez zapachu- a my, wcale nie naiwnie, całe życie będziemy wspominać zapach niepozornej maciejki kwitnącej w lipcu na wsiach. Widzicie już, do czego zmierzam? Czasem trzeba przeniknąć pewne pozory. Ale to banał, wszyscy o tym wiemy, rzadko kiedy to robimy. Bo wygodniej, bo mniej wysiłku, bo lubimy się oszukiwać, jasne. Potem mamy nieporozumienia i fanatyków, rasizm, homofobię, ksenofobię, seksizm...no wymieniać można godzinami, bo to naczynia połączone. Nasza krótkowzroczność, nasze lenistwo i ich efekty. Maca produkowana przez Żydów z krwi dzieci i każdy Muzułmanin jest zły- i najoczywistsze- każdy gej to pedofil i inne takie. Banał po tysiąckroć! Bla bla bla...zaczynam zbaczać z tematu.

W każdym razie, wiecie co? Znam jeszcze jeden, jeszcze większy banał. Wiecie, że ze wszystkiego można wyciągnąć coś wartościowego? W rozmowie z głupcem uczysz się swojej własnej niewiedzy, dzięki temu irytującemu sąsiadowi domu obok doceniasz, jak fajni są inni sąsiedzi. Rzadko kiedy tak myślimy, oczywista rzecz, bo też lubimy swój pesymizm i szukanie wszędzie tylko zła a potem umartwianie się nad sobą, z kim ja muszę przebywać, co też mnie spotkało, zmarnowałem pieniądze na ten bilet do kina. Jasne.
Fajnie. Siedź sobie i się zamartwiaj. Ale ja nie będę i mnie od tego nie sposób przymusić. Królik zawsze musi wszystko na opak, a co!

Do czego w tym wszystkim zmierzam? Ano już wam mówię. Do pewnej tendencji, którą zauważyłem już jakiś czas temu, studiując jeszcze na Akademii Muzycznej- mianowicie połączonego z lansiarstwem, motywu- „ja się szanuję, uznaję tylko dzieła wysokie!”
Zauważyliście to? Popadliśmy w pewną niepokojącą skrajność. Dużo ludzi, których spotykałem przypadkowo na uczelniach, spotykam teraz w barach, teatrach, na blogach nawet,no w życiu po prostu- ma tendencję do łykania całego gówna jakie istnieje- wszystkiego, jak leci, wielkiej papki- albo do bycia niesamowicie intelektualnymi. Rzadko widzę coś pomiędzy, choć istnieje coś pomiędzy w jednym człowieku. Totalne skrajności. Bywa to wręcz irytujące, nawet dla mnie, człowieka okraszonego stoickim spokojem. (okraszony....znowu kulinarne skojarzenie! )

O tych łykających ( idealne dziwki kulturowe pod latarnią-tak naprawdę Królik nie ma nic do dziwek dlatego to nie jest aż tak pejoratywne, po prostu, o dobry połyk idzie) nie muszę wiele pisać. To ci którzy lubią wszystko co w radiu, wszystko co napisali w Cosmopolitanie ( Siostra pokazała mi tą gazetę. Do dzisiaj dobrze nie sypiam. Wiedzieliście, że istnieje zakładane na brodę dildo?), to co daje telewizja i kino wyłącznie nastawione na efekty specjalne. Niech sobie będą, zawsze byli, to z czegoś, co zwano kiedyś popkulturą wyrośli i w niej zapuścili korzenie.

Druga grupa to, nazwijmy ich, „wysocy intelektualiści”. Czytają tylko Prousta, Dostojewskiego i Bukowskiego ( ten to dosłownie był niezłym dziwkarzem) i to, co najbardziej alternatywne. Nie idzie mi w tej grupie o hipsterów czy jak ich zwać, choć pewnie do tej grupy mógłbym ich bez problemu zaliczyć-ale Królikowi tym razem chodzi o coś znacznie szerszego- i nie chcę ograniczać się do dziwnych nazw społecznie powstałych w ostatnim czasie. W każdym razie, ci „wysocy” lubią muzykę klasyczną i jazz, albo w ogóle stają się piewcami tej JEDYNEJ PRAWDZIWEJ MUZYKI przez M - nie tej muzyczki z małej litery. Do niej zaliczają wszystkie alternatywne kapele, soul, tych co poumierali i już nie tworzą albo ledwo już żyją (maski tlenowe na scenie włóż!). Bo przecież to co produkuje się dzisiaj to wszystko kicz, chyba że jest właśnie mało popularne, alternatywne. No, ewentualnie zniesiemy te co lepsze z innych gatunków. No i wybierzemy tego i tamtego (haha, już zaczynają się plątać!). Wysocy intelektualiści nie spędzają czasu na oglądaniu seriali czy filmów o zombie (chyba że to filmy bardzo niszowej wytwórni, wiecie, kino offowe i tak dalej) tylko czytają. I dodają masę postów na facebooku (brr, jak dobrze, że nie mam tego ustrojstwa!), kliknięć „lubię to” o książkach właśnie ( jestem ciekaw, czy przeczytali więcej w miesiącu ode mnie muahahaha, teraz ja się lanszę, a co!).

Do czytania właśnie wróciliśmy, zapętliliśmy się. Gonię własny ogon, ale macie już pewien obraz, o kogo mi chodzi? Tak? Świetnie.

Wysocy intelektualiści nie przyznają się nigdy, że po kryjomu sięgają w domu po pilota. Nie przyznają się, że podobał, naprawdę podobał im się Harry Potter. Nie powiedzą że czasem po pijaku tańczą do przeróbek Chwytaka ( pamiętam jak tańczyliśmy jeszcze do tego w akademiku. I było świetnie)
To taki, ze sparafrazuję Kazika, wegetarianin co wpierdala schabowe.

Wysocy intelektualiści stanowią dla mnie nową klasę dziwek. Są po prostu droższe, ale połykają tak samo, tylko nie pod latarnią a mają własny buduarek i dlatego wydaje im się, że są kochanicami tylko wybranych i są lepsze. Cóż, syfilis łapią tak samo. ( tak, moi drodzy, pamiętajmy o chorobach wenerycznych zawsze i wszędzie, przy każdym temacie!).

Wszyscy tak naprawdę pławimy się w jednej kulturze. Tylko ktoś stworzył podziały, nazwał to czy tamto, uznał ze te jabłka są mniej robaczywe niż tamte. I zaczęło się ocenianie i prawdziwa wojna. Bo twoja muzyka to dno! Bo nie jesteś modna- a ty wyglądasz jak kocmołuch! A ty jak ze śmietnika! To nieraz mówią spojrzenia uchwycone w tramwajach. Takie same Idealne Blondyneczki.
Ktoś powiedział że opera jest kulturą wysoką a koncert rockowy niską. A nawet Bieber, niech będzie, najniższą.
Ktoś powiedział, że książka to rozrywka intelektualna a film już nie.

I wtedy Królik poczuł się jak w Gwiezdnych Wojnach, jak Anakin w dwóch osobach naraz.
Dlaczego?
Bo nie dzielę. Jestem dziwką wszystkich, powiedzcie. Boski żigolo, a co mi tam! Biorę wszystkich, dobrze połykam!

Kocham się pieprzyć, więc mi to nie przeszkadza. Tak, lubię seks. Z tym, co kocham.

Jestem fanem opery, ale byłem i na kiczowatej Carmen, która mnie nie bawiła, a nudziła. Przyznam się-opera mnie znudziła. Już nie jestem wysokim intelektualistą, bo temu byłoby wstyd się przyznać. No,chyba że to miała być zjadliwa recenzja na alternatywnym i mądrym blogu superintelektualnej panienki.. Ale wracając do mnie, w tym kontekście nie będę też połykaczem typowym, bo ten nawet do opery by nie poszedł. No ok.
Słucham tych co zmarli dawno- Morrisona i Debussyego- plus u wysokich! Hm. Lubię i tych co dalej tworzą. I nawet tych popularnych. Metalowe ścierwo, mocny napierdol perkusji, darcie mordy w punku. Lubię nie tylko jazz czy soul- minus u wysokich. Ale nie lubię techno- zazwyczaj- minus u łykaczy.

No znowu przepadłem z kretesem!
Kocham czytać, jestem uzależniony od czytania-ale w książkach lubię tak samo Bułhakowa, Dicka, poezję czy Harrego Pottera i kryminały Mankella. Lubię filmy Almodovara- alternatywa, yay- ale lubię obejrzeć i filmy o zombie i durne horrory. Film z gatunku „przed obejrzeniem wyciągnij mózg i wsadź do lodówki?” Pewnie, że to dla mnie! Kocham „Rozmowy w toku”, przyznam się szczerze, chociaż nienawidzę telenowel.

Do czego zmierzam tymi wyznaniami i rozdwojeniem osobowości?
Dobrze połykam.

Dobrze połykam, chociaż nie jestem gejem. Ani nawet nie jestem bi, no.
Nie nie, nie o tym miałem.
Chodzi mi o to, że wszystko jest dla ludzi. I nie trzeba być idealnym intelektualistą, wpasowywać się w jakieś ramy. Bo- oglądając „Modę na sukces”, odcinek 1908987658644- nie jest się od razu idiotą.
Królik po prostu nie lubi ram- zwłaszcza społecznych, co widać chyba w tym jakże ironicznym tekście.

Królik nie lubi przywdziewania ról, chyba że się nimi bawi, jak to społeczni szaleńcy mają w zwyczaju.

Nie będę się kierować wyznacznikami i trendami- tylko po prostu robię to, na co mam ochotę. Czasem coś przeczytam, a czasem obejrzę film. Nawet- o zgrozo- serial, który ma dużą popularność ( Tak ,lubię seriale. „Supernatural” połknąłem z siostrą w ciągu absurdalnie krótkiego czasu.)
Chodzi mi o to, że nie trzeba być wielce wysublimowanym. To kojarzy mi się z robieniem na pokaz. Ze słuchaniem na siłę- choćby- muzyki która mi się nie podoba, bo jest „cool” społecznie. Bo jest alternatywna.

Chodzi mi o to, że wytworzyliśmy chyba za dużo sztucznych podziałów, kategorii i mówienia co jest mądre a co nie. Owszem, coś ma większą wartość a coś mniejszą nawet obiektywnie- ale nic nie jest zupełnie jej pozbawione. Czy nie rozbija się dużo po prostu o przyjemność? Masz radochę z czytania Zmierzchu? To czytaj! I się już tego nie wstydź.

I przede wszystkim- nie nam oceniać. Nie nam, bo już dawno, nawet w Rzymie, powiedziano, że o gustach się nie dyskutuje. To samo mówiono mi, gdy uczono mnie bycia arteterapeutą na pół gwizdka. „Dawaj pacjentom taką muzykę, jaką oni chcą. Nie każdy musi lubić Mozarta.”

Każdy ma prawo do swojego zdania, gustu, tak jak może mieć swój kawałek podłogi i pomalować to piękne 100 letnie drewno na jaskrawy róż. Że nas to irytuje? I co z tego, może my irytujemy swoją czernią ,albo tą brokatową zielenią ( spodobała mi się nazwa, nie wiem, jaki to kolor, jestem facetem, halo!) czy surowymi nieheblowanymi deskami. Póki nie wchodzi nam ktoś z butami na naszą ziemię, nasze życie- niech robi co chce, słucha czego chce, ogląda co chce, czyta co chce. O ile w ogóle czyta. Jak nie czyta- też jego sprawa. To, że ja pochodzę z domu, w którym czytanie jest święte a od kołyski już wpajano mi Senekę- i to wcale nie po polsku- nie znaczy, że każdy musi tego Senekę też cytować. Czyż nie?

I ostatnimi czasy właśnie owo obnoszenie się z tym "ja czytam" zaczyna mnie irytować. Bo co, jestem lepszy? Są ludzie w ogóle lepsi i gorsi, co, mądrale?

Może dzięki czytaniu człowiek jest bardziej rozwinięty intelektualnie, a i ja sobie z tobą chętnie poczytam, bo lubię ludzi mądrych ( a czytanie nie gwarantuje mądrości, o mądrości zresztą kiedy indziej) ale nie znaczy-jestem lepszy. Nie ma dla mnie ludzi lepszych i gorszych, po prostu są tacy z którymi mi się dobrze przebywa i tacy, których nie zniosę. Nie wpuszczę na swoje deski. Bo nie muszę.

Irytuje mnie bezmyślność, ludzie naprawdę niemyślący. Często nie lubię tych dziwek spod latarni ale tak samo nie lubię tych z buduarków. Mających się za lepsze. Wkurza mnie to, że społeczeństwo tępieje-ale ja mam wrażenie, że tępieje w obie strony. Kto jest sobą a kto się lansi? Wiecie, mi od dziecka mówiono też, że hipokryzja jest najgorszą rzeczą. Więc cóż...warto też pewne rzeczy przemyśleć.

Wiecie, pozory często mylą. O tym już zresztą pisałem. Czasem ta „tapeciara” jest mądrzejsza od alternatywnej artystycznej diwy na rowerku czy tej, co stale klika „lubię książki” na facebooku i tweetuje, ile to już przeczytała. Naprawdę.

Nie ma Idealnych Blondyneczek, nie ma ideałów w ogóle. Dlatego musimy się znosić. Z tępotą czy bez. Zawsze, z cierpliwością i wyrozumiałością.

Chyba, że nastaną czasy, gdzie będę mógł bez pozwolenia kupić broń i bezkarnie strzelać do ludzi. To trochę zmieni postać rzeczy, ale tu odsyłam do sf. .

Nie musimy się lubić, chociaż ja większość osób lubię. No ale nie musimy. Możemy za to się znosić, póki nie wleziesz mi nawet boso na mój kawałek podłogi.

Aha aha,jeszcze jedno. Muszę powiedzieć to dosadnie- słuchanie w tramwaju muzyki z telefonu już jest naruszeniem mojego terytorium palancie, kimkolwiek byłeś! Bucu bucu, psia twoja mać.

W każdym razie ja idę połykać dalej.
Książkę, oczywiście.

I chyba zmówię sobie jeszcze pizzę...