nic nie jest tak obrzydliwe jak się wydaje, czyli nocne dywagacje na temat przekraczania granic w miłości

-Bogowie, jak ja kocham ten kawałek!- wykrzyknąłem, gdy opadłem zdyszany na łóżko obok Najpiękniejszej Dziewczyny. Wróciliśmy właśnie z kina, wyprawy, do której troszkę ją zmusiłem, bo chodziła ostatnio naburmuszona jak gradowa chmura. Zdecydowanie, wieczorny seans poprawił jej humor.

Nie chciało jej się jeszcze wracać do pustego mieszkania, więc poszliśmy do mnie. Właśnie kończyłem demonstrację idealnie zagranej, prześmiewczej pantomimy, gdy z głośników popłynęła muzyka i boleśnie wręcz wprawiła powietrze w drganie.

-Jak to się nazywa?- zapytała, po czym leniwie polizała bibułkę, kończąc tym samym robienie swojego skręta z mieszanki dziwnych tytoni. Bardziej niż skręt pachniało to zawsze jak kadzidełka. Lubiłem ten zapach i to, że ona tak często pachnie. Pasuje jej to.

-”Stinkfist”.

-Boże, to jest to!Z tym pojebanym teledyskiem!- zorientowała się, gdy piosenka doszła do refrenu. Moje wysiłki, żeby poznała parę zespołów które kocham są iście Syzyfową pracą. Tak, wiem, każdy lubi swoje i ma do tego prawo. Ale chciałem jej tylko...poszerzyć horyzonty.

-No. Ten teledysk to małe cudo kinematografii. A poza tym, to jedna z najgenialniejszych piosenek o namiętności.

-Jeeezu Kordian...ty to potrafisz być obrzydliwy!

-Hę?- zgłupiałem jak zawsze w pierwszym momencie. Naprawdę, mój umysł działa nieraz z prędkością żółwia na rolkach.

-No obrzydliwy jesteś! Mogę zapalić?- powiedziała, zrywając się z łóżka.

-Jasne, tylko otwórz okno, żeby się Sisi potem nie czepiała. No więc...obrzydliwy?

-Kordian, ta piosenka nazywa się „Stinkfist”. Śmierdząca pięść. No weź, jasne, że to może być tylko o jednym.

-Chodzi ci o fisting analny?- przytaknęła- A...skąd ty znasz takie rzeczy?- zacząłem się śmiać.

-A ty skąd, co? Zawsze wiedziałam, że jesteś małym perwerem!-odcięła się błyskawicznie.

-Ja wiem, bo słucham Toola. A nawet jakbym wiedział i to już robił , to co? A tak serio, to ich wokalista powiedział kiedyś, w jednym z wywiadów, że to skojarzenie jest jak najbardziej błędne...raczej kojarzymy kawałek z tym, z czym chcemy kojarzyć. Oni ci nic nie narzucają w interpretacji.

-Jasne. To nie mogli wymyślić innej nazwy?

-Pyszczku mój złoty, nie sądzisz, że często widzimy to, co chcemy widzieć?- zacząłem chyba zbyt złośliwie.

Uniosła swoje czarne jaskółki brwi i popatrzyła na mnie z irytacją. Zaciągnęła się tym swoim skrętem.

-Co, sugerujesz że marzy mi się fisting analny?

Wyczułem w głosie groźbę. Jednak Najpiękniejszą Dziewczynę nadal łatwo rozjuszyć, jak samicę nosorożca w rui. Czy coś w tym stylu.

-Nie, nic nie sugeruję- powiedziałem spokojnie. Może pozwolisz, że opowiem ci, jak ja rozumiem tą piosenkę...i jak rozumiem pewne rzeczy, co?

Pozwoliła.

„Coś musi się zmienić, niezaprzeczalny dylemat.

Nuda jest brzemieniem, które każdy musi nosić.

Nieustanna stymulacja odrętwia mnie, ale nie chciałbym cię w żaden inny sposób.

To nie wystarcza, potrzebuję więcej.

Chyba nic mnie nie zaspokoi

Ja nie chcę- ja potrzebuję.

Żeby oddychać, odczuwać

żeby wiedzieć, że żyję.

Palec zagłębia się poza linię granicy,

Pokaż, że mnie kochasz i że należymy do siebie.

Odpręż się, odwróć i weź moją rękę.

Mógłbym pomóc ci przemienić chwilę znużenia w przyjemność

Powiedz tylko słowo, o odnajdziemy drogę dla nas.

Niestabilność i równowagę.

Ból i komfort.

Głęboko wewnątrz ciebie

Aż nie zechcesz mnie w żaden inny sposób.”

.Niech każdy rozumie to na swój sposób. Nie jesteśmy w podstawówce, żeby bawić się w rozprawki na temat interpretacji wiersza, prawda?

Ale...jesteśmy z kolei na moim blogu, więc opowiem wam to, co opowiedziałem i Najpiękniejszej Dziewczynie. Naprawdę, nadałbym się nieraz do ględzenia przy ogniskach, gdyby mi jeszcze tylko za to płacili....to buzia by mi się podwójnie nie zamykała. Ale do rzeczy.

Namiętność między dwojgiem ludzi bywa rzeczą niebezpieczną. Piękną, ale to nieraz jak igranie z ogniem. I nie mówię tutaj o namiętności jeno fizycznej. Ale też o uczucie miłości, tak skrajne nieraz. Bo przez miłość i namiętność przekraczamy granice, otwieramy niektóre drzwi..i nigdy nie wiemy, co za nimi tak naprawdę możemy znaleźć. Zatapiamy się w sobie, aż boleśnie. Poznajemy przez to tajemnice swoje i cudze. Możemy odkryć nawet pochowane głęboko bestie i pragnienia, o których znaczeniu w naszym życiu nie mieliśmy pojęcia.

Sam kiedyś nadmiernie przekroczyłem pewne granice w związku. A raczej, przekroczyliśmy je nadmiernie razem, z moją słynną już na stronach tego bloga ex- Anną. Sam doświadczyłem, jak to jest w pewnym momencie zagubić się w nadmiarze namiętności, poszukiwania- uczuciowego i fizycznego. Jak to jest na chwilę, ale jednak, się zgubić w eksperymencie, w poszukiwaniu kolejnego rodzaju rozkoszy. Jak to jest być nadmiernie żarłocznym i próbować rzeczy, o których wcześniej by się nie pomyślało. Przerabiałem to i nie żałuję tego bynajmniej..ale wiem, że gdybym być może posunął się w pewnym momencie jeszcze dalej, już nie byłbym takim człowiekiem, jakim jestem. A powiem, że tego faceta jednak jakoś lubię. Ale nie o mnie miało być w tym kontekście do końca.

W każdym bądź razie, przekraczanie granic jest w związku rzeczą piękną, nie neguję tego absolutnie. Będąc z kimś, oddajemy się mu. Zatapiamy się w nim całkowicie, aż boleśnie nieraz, jak pisałem wyżej. W uczuciu do niego. Tracimy głowę, szalejemy nieraz. Pragniemy, łakniemy. Chcemy dzielić z tym kimś życie, chcemy swoje w jakiś sposób oddać tej jednej, wyjątkowej osobie. I nagle przestajemy widzieć tylko swoimi oczami. Wiecie, to dla mnie trochę jakby wyjście z siebie i smakowanie świata poprzez drugiego człowieka. Owszem, w tym wszystkim jest dużo zabawy, radości, prozy życia, bo też o uładzenie we dwoje prozy chodzi tak naprawdę w byciu razem. O wspólne picie kawy i przeczesywanie jej włosów chudymi palcami.

Ale czasem jest się tak blisko, że oddycha się jednym powietrzem. I tego wspólnego oddychania coraz bardziej i bardziej się potrzebuje. W pewnym momencie nie ma dawania ani brania, wszystko staje się spójne. Ale czasem robi nam się duszno i szukamy czegoś nowego, tym bardziej, że nie wolno zapomnieć, że pomimo istnienia „my” bywamy osobnymi ludźmi. To nie może stać się toksyczne, owa bliskość. Ale w każdym razie, będąc razem, zaczynamy nieraz szukać czegoś nowego, nowego smaku, nowej podniety. Nie mówię o szukaniu nowego człowieka, zdradach jakiegokolwiek rodzaju, a o nowych rzeczach w tym, kogo już kochamy. W nas samych. Trudno tego uniknąć będąc tak blisko. A najbardziej widać to w ...seksie.

Może nie uwierzycie, ale jako facet nie definiuję seksu w sposób, ordynarnie mówiąc, „włożyć i się spuścić”. Seks bywa swojego rodzaju misterium. Owszem, jak jest się razem, trzeba w łóżku umieć się śmiać, dobrze bawić. Trzeba umieć wyluzować, zażartować z tego że jej zdrętwiała noga w tej dziwacznej pozycji, trzeba mieć dystans. Trzeba umieć się otworzyć na drugiego człowieka ( i może w tym jest całe clue tego wywodu? Ale o tym zaraz). Ale trzeba pamiętać, że namiętność z miłości pochodzi i w tym śmiechu zawsze jest dużo czułości. Nawet w tym, co pozornie perwersyjne i „nienormalne”, jak BDSM czy inne „praktyki zakazane”, nawet w szybkim numerku na stole w kuchni, darciu się jak koty w marcu, drapaniu, gryzieniu, ssaniu, w tym wszystkim jest dużo czułości. Powinno być. I o tym nie wolno zapomnieć. „Tylko czułość idzie do nieba” jak pisał pan Jastruń.

Niestety, zdarza się, że to zaczyna umykać. Właśnie może przez to, że robi się za duszno. Właśnie przez to może, że napieramy na kolejne granice, w celu ich zburzenia. Zwłaszcza, gdy seks zaczyna być pojmowany jako źródło li i jedynie rozkoszy, nie przekazywania uczuć. Bo tym wiecznie powinien być i tym powinien zostać dla ludzi w związku, przynajmniej ja tak to widzę w związkach swoich byłych i związkach, jakie tworzyć kiedyś tam zamierzam. Jak już kiedyś pisałem, każdemu wedle potrzeb, jasne. Jedni potrzebują uczucia, inni nie i wszystko jest ok, wszystko gra. Nie zapominajmy więc, że ja tu piszę po prostu ze swojej perspektywy, tego, który dupczyć na prawo i lewo się nie nauczy chyba nigdy.

Będąc ze sobą chcemy doznawać, odczuwać. Jedno drugiemu chce sprawiać przyjemność, radość. Chce dawać szczęście i spełnienie. Tak to przynajmniej wygląda wedle pięknych teorii, w które ja święcie wierzę. Ale jak to ktoś mądry kiedyś powiedział, apetyt rośnie w miarę jedzenia. Czasem chcemy za dużo. Zaczynamy się gubić w milionach pomysłów, zaczynamy właśnie tą czułość gdzieś zatracać. I to nie tylko w „wyrze”. Ale i w monotonni dnia codziennego, tego, co namacalne, tuż obok i w nas.

„Jest coś smutnego w tym

że tak to wszystko się potoczyło

Znieczulony na wszystko

Gdzie podziała się wrażliwość?

Jak to może cokolwiek dla mnie znaczyć

Jeśli naprawdę nic nie odczuwam?”

Mam wrażenie, że ludzie coraz bardziej się w tym gubią. Będąc razem, nawet szukając partnerów a niech tam, powiedzmy i o tym. Ludzie też, nie będąc z kimś, szukają podniety. Tej stymulacji, ucieczki przed nudą. Chcą być z kimś, bo nie chcą być sami. Chcą uciec, chcą doznawać na siłę. Ale co ma w sobie doznanie, jeśli tak naprawdę nic się nie czuje? Po co być- po prostu, bez uczucia, pasji? Z samej potrzeby? Już dawno, w wielu kwestiach mówiono, że nic na siłę. Nigdy. Ludzie chcą jeść, zapominając nieraz o smaku. O najważniejszym. A ci, którzy może nie szukają na siłę, tylko posiadający, ci właśnie, będąc ze sobą latami, nagle budzą się obok osoby, której zmarszczki od śmiechu tak naprawdę nie wzruszają. Zapomnieli może, że tymi zmarszczkami się wzruszać powinno i to najczulej, najgłębiej, do najwrażliwszych strun naszego serca.

Człowiek musi się nauczyć otwierać na drugiego człowieka. Inaczej jakiekolwiek bycie razem nie ma większego sensu. Tylko musi to wszystko umieć wypośrodkować. Pomiędzy namiętnością, pożądaniem, żarłocznością, a czułością, tym ciepłem uczucia, które w każdym działaniu powinno się tlić. Bo te wszystkie komponenty powinny być. Tkwić w tym, co tworzy „my” aż po pierwotne korzenie.

Bo to piękna sprawa ,gdy jesteśmy z kimś, jesteśmy po prostu razem i czujemy. Wszystko po kolei. Czujemy tak bardzo ból i rozkosz, radość i smutek aż po łzy. Gdy umiemy razem przekraczać granice uczuć i ciała, psyche i somy, umiejąc w tym wszystkim ciągle trzymać się za rękę. Ufając sobie, kochając się. Należąc do siebie i wcale nie mając się na własność. Tylko tyle i aż tyle.

...i tak właśnie rozumiem ten kawałek!

- Wiesz, Kordian, że jesteś naprawdę pierdolnięty?- zaśmiała się, strzepując popiół przez okno.

-Ale dlaczego?

-Czy ty do wszystkiego, naprawdę do wszystkiego musisz dorabiać pierdyliard teorii? Nie umiesz po prostu zażartować nawet nieraz? - była coraz bardziej rozbawiona.

-Nie no, chciałem ci powiedzieć, jak ja rozumiem ten kawałek i...

-A dla mnie to o fistingu analnym i nadal jest obrzydliwe! Nie kupuję twoich badziewnych teorii!- zaczęła się już na dobre skręcać ze śmiechu.

-W ogóle fisting nie jest obrzydliwy,nawet analny, nawet koprofilia nie jest, jeśli oboje partnerów tego chce, jeśli mają z tego radochę, to wiesz, w seksie nic nie jest zakazane i może chodzi tylko o ich własne radości, więc ja nie widzę powodu żeby ten kawałek nawet w tym znaczeniu był jakiś wypaczony i....

-Kordian!!! Skończ te dywagacje i włącz lepiej Marleya, o. Może przy tym nie będziesz tak analizował.

-Nie, ale mogę ci opowiedzieć o religii rasta!- powiedziałem, ucieszony.

Załamała się- śmiechem się załamała. Prawie tarzała się po podłodze jak ja to mam w zwyczaju. Naprawdę jestem aż tak niereformowalny?

A was zapraszam do obejrzenia teledysku do Stinkfist. Jest naprawdę genialny. Aczkolwiek..nie polecam o wrażliwszym przed snem.