"I'm floating down a river "

Nienawidziłem zawsze Prima Aprilis. Wiecie, to święto w moim domu było zawsze cholernie trudne do przetrwania. Nie jestem mistrzem robienia żartów. Za to mam samych złośliwych żartownisiów dookoła...a mistrzem nad mistrzami zawsze była Ida. Złośliwym właśnie bardzo mistrzem. Wiele jej żartów uznalibyście za grube przegięcie. A ja byłem, odkąd pamiętam, jej ukochaną ofiarą.

Zamienienie kontaktów w telefonie na postacie z bajek, filmów, tudzież historyczne? Czemu by nie. Potem przez godzinę człowiek zastanawia się, czemu nie może dodzwonić się np. do Harrego Pottera.

Zamienienie wszystkich płyt, z zabójczą dokładnością w opakowaniach, zrobienie totalnego chaosu komuś, kto swoją kolekcję muzyczną traktuje jak świętość? No czemu by nie.

Co roku parę żartów trzeba przetrwać. Na szczęście, z roku na rok Ida łagodnieje i dziś dostałem tylko słoną herbatę, którą zaplułem stół. Mało wyrafinowane. Powinienem w ogóle podejrzewać, ze Ida sama z siebie bez podstępu nie zrobiłaby mi tego dnia herbaty. Naiwny ja.

W pracy też jakoś spokojnie, na ulicach, jakby wszyscy zapomnieli o tym, że dzisiaj większość rzeczy ujść może płazem.

Wyszedłem więc z domu ( nie prowokuję losu, gdyby jednak Idę na żarty tknęło...) pozałatwiać parę spraw, pójść do pana Jasia w antykwariacie po paczki z książkami, przejść się. Ładny dzień, choć pochmurny, trzeba korzystać.

Cicho, spokojnie. Po drodze tylko miałem jeszcze kupić Sisi gin, bo jej ukochana butelka się skończyła.

Nasunęła mi się myśl, że większość starszych ludzi dziecinnieje- a moi dziadkowie zamieniają się troszkę w szalonych studentów albo nastolatków. Sisi czyta mniej zobowiązujące książki i zaczyna kląć, uczy się pilnie angielskiego. Nie czepia się już aż tak o pewne sprawy, jest mniej zasadnicza. Stefciu przymierza się do kursów internetowych, dokształca się, nie przejmuje się porannym wstawaniem i ostatnio żartował ( żartował?) że może sobie zrobi taki tatuaż jak ja.

Obojgu częściej zdarza się wypić wieczorem lampkę wina tudzież właśnie ginu z toniciem na śniadanie. Jasne, nie popadają w stany rzygania na podłodze czy też nie piją codziennie...ale są bardziej rozluźnieni. Ostatnio u Stefcia odkryłem cygara. Stefcia, który nigdy, przenigdy nie palił. Powiedział, złośliwie, że zapali sobie, jak w końcu się ożenię. W każdym razie, przechodzą pewnego rodzaju ewolucję. Jakby bardziej doceniali niektóre chwile i pozwalali sobie na więcej bo tak naprawdę- czy dużo jeszcze mają do stracenia? Może to powinna być smutna myśl, że czasu już zostało im niewiele, może powinienem panikować, załamywać się, bo chociaż są w dobrym zdrowiu, to nie oszukujmy się- nikt nie żyje wiecznie. Jasne, chciałbym żeby byli tu jeszcze jak najdłużej, oczywista oczywistość. Ale...jestem realistą. 10 lat? 15 maksymalnie, gdzie te 15 to byłoby cudem?Nie oszukujmy się, po prostu.

Ale gdy tak szedłem po Poznaniu, gdy zachodziło słońce, ( symboliczne, prawda?), wyzierało zza chmur w tym ostatnim momencie, zachodziło w barwach złota, czerwieni i fioletu, pomyślałem sobie, że fajnie byłoby tak odchodzić. To nie była smutna myśl, zupełnie nie. Dobrze byłoby właśnie tak, w pełni barwnie, jak moim dziadkowie właśnie. W taki fajnym spełnieniu, miłosnym, rodzinnym, z wieloma dobrymi wspomnieniami. Korzystając nadal z życia. Korzystając z każdego aspektu

( Tak w ogóle- sądzicie, że 80 latkowie nie uprawiają głośnego seksu? Rzadko, ale się zdarza. Bogowie, chcę być w takiej kondycji jak Stefciu po 80, chociaż „ich kondycja” bywa zawstydzająca, żenująca wręcz dla pozostałych mieszkańców domu...zwłaszcza, że ich życie seksualne jest bogatsze obecnie od mojego...).

Pomyślałem po prostu o przemijającym czasie. Też dość symbolicznie, bo widzicie, nie znoszę pierwszego kwietnia, za to drugiego dnia tego miesiąca życie mi zawsze wszystko rekompensuje. 2 kwietnia mam urodziny i wszyscy są o niebo milsi. A Ida nawet potrafi mi pokornie te płyty z powrotem poprzekładać do odpowiednich pudełek.

27 lat. Już bliżej do symbolicznej dość 30-stki. Ostatnimi czasy czułem się nawet troszkę staro, wiecie? Bo pomyślałem, już jakiś czas temu, że mając te 16, no 20 nawet lat, myślałem, że moje życie będzie wyglądało troszkę inaczej, niż teraz. Lubimy tworzyć scenariusze w głowie, nawet wiedząc, że przecież życia nie można przewidzieć. Ale mamy wizje siebie. To jest dobre, bo mamy do czego dążyć. To troszkę jak z marzeniami, a może nawet się z nimi wiąże.

Nie zrozumcie mnie jednak źle. To, że pewne wizje, scenariusze się nie spełniły, nie znaczy, że czegokolwiek żałuję. Że jest mi przykro. Jest wręcz przeciwnie. Bo wiem już teraz, że czasem scenariusze to niepotrzebne labirynty. Dojrzałem do pewnych rzeczy, myśli i jestem z tego dumny ( tak, lubię swoje patrzenie na świat, a co!). W ogóle dobrze m się żyje.

Jestem życiowym wędrowcem, jak napisałem komuś niedawno. Jestem doskonałym pływakiem. Jestem kolekcjonerem chwil. I właśnie o to chodzi w tym wszystkim chyba.

Przez te 26 lat życia nie mam na co narzekać. Owszem, było parę rzeczy złych. Bolesnych. Były blizny, łzy, paranoje, choroby. Były ostatnie pożegnania, nieodwołalne tańce śmierci. Straciłem dużo- ale i dużo zyskałem. Na tym polega życie Kordian, właśnie na tym, mogę sobie rzec. Na tej równowadze.

Było wiele pięknych rzeczy przez te 26 lat. Te o których pisałem ostatnio. Wszystkie momenty muzyki, wszystkie pocałunki. Przeżyłem piękną miłość i namiętność, przeżyłem wspaniałe podróże. Mam przy sobie ludzi których kocham. Jestem kochany. Jestem zdrowy, pomimo problemów wcześniejszych, teraz jestem zdrowy, mam dwie zdrowe nogi które mogą mnie wszędzie ponieść i dwie zdrowe ręce, które mogą zagrać na skrzypcach w każdym zakątku świata. Na białej plaży, na górskim szczycie.

Wiecie, że aż się wzruszyłem? Bo jest tyle rzeczy, za które można dziękować. A w tym wszystkim czas...jego upływ chyba nie ma znaczenia. Bo to rzeka, której nie zatrzyma żadna tama. Naturalna rzecz, którą możemy uczynić swoją korzyścią. Czasem może starczy, że nauczymy się dziękować za każdą wspaniałą rzecz każdego dnia. Bo one nas dotykają, spotykają. Bez upływu czasu może byśmy nie doceniali. Nasze życie byłoby bardziej wegetacją bo tylko sztuczne kwiaty nie umierają. Nie przemijają.

Bogowie, mógłbym teraz śpiewać, znowu mógłbym śpiewać. Bo to dusza śpiewa. Dziękuje nie tylko za to, co było- ale też za to, co może być.

Znowu pomyślałem o moich dziadkach. Mają tyle lat i nie zgorzknieli. Mają tyle lat, tyle trudów za sobą a pozostało w nich czułe serce. Może nie zostało im czasu wiele, ale nie przejmują się. Zawsze jest możliwość. Zawsze może być pięknie. I gdy jest już...nie ma się czego bać.

Nie ma co się bać przemijania.

Nie ma co się bać nieznanego gruntu.

Płyńmy, nieraz po prostu płyńmy.

„I'm floating down a river
Oars freed from their holds long ago
Lying face up on the floor of my vessel
I marvel at the stars
And feel my heart overflow

Further down the river” *

Pomyślałem o tych swoich 26 latach z wdzięcznością i wiedziałem już, że następny rok, 27, będzie wspaniały. Każdy, do cholery, jest wspaniały, każdy obfituje w cuda codzienności. Otwórzmy oczy, albo zamknijmy je i patrzmy sercem. Proste, proste, proste.

Tyle mnie czeka przecież! Może moje niektóre scenariusze się nie spełniły, ale czy to znaczy, że się „przegrało”? Życie nie polega na wypełnianiu jakiegoś cholernego planu. Na spełnianiu oczekiwań, które nie pochodzą z naszego serca do końca. Życie polega na życiu.

A ja będę żył, jeśli bogowie dadzą, kolejny rok. Czasem się potknę, czasem zapłaczę. Może znowu coś stracę, zasmucę się. Może będę miał kolejne blizny. Ale za to też podziękuję, bo to mnie znowu czegoś nauczy. To też jest cudem.

Kolejny rok, w który mnie tyle czeka. Kolejne podróże, kolejne wyzwania. Może pojadę do tych Indii i nie wrócę? Może zakocham się w jakiejś księżniczce? Może zyskam sławę, na której już mi nie zależy? Może odkryję coś, za co dostanę Nobla? A może, po prostu, ugotuję najlepszy obiad dla tych których kocham, może oddam naprawdę komuś znowu swoje serce, może znajdę kolejnego kota który będzie mi kradł śledzie z lodówki i srał do butów. I to będzie tak samo wspaniałe.

Wiecie, życie nie musi obfitować w wielkie wydarzenia, ważny jest ten trud i cud rzeczywistości i codzienności. Te dwie rzeczy związane na wieczność.

Widzicie, może też chodzi o to, żeby doceniać to co się ma i nie przestawać iść dalej. Może trzeba chcieć więcej, zawsze chcieć, ale też przyjmować z pokorą to, co po prostu przyniesie los? I zawsze się uśmiechać, ale tak naprawdę, sercem?

Jutro kończę te cholerne 27 lat i znowuż powiem- tak, jestem szczęśliwym człowiekiem. Mam w sobie swój spokój, swoją radość, swoje patrzenie. Jest mi dobrze. Nie żałuję tego co było, nigdy nie będę żałował, nie zamienił bym się z nikim na życie, pomimo tego, że pewne wspomnienia chciałbym wymazać. To nie ma znaczenia, jeśli chce znowu smakować tego, co będzie. Jeśli lubię siebie. Jeśli dalej idę.

Jeśli się nie boję.

Może nigdy się nie przegra życia, jeśli się nie wierzy, że można w ogóle przegrać? Jeśli się właśnie po prostu żyje i się nie zastanawia nieraz za dużo?

Wszedłem więc tak myśląc jeszcze do sklepu, po ten babciny gin, przed samym powrotem do domu.

-A dowodzik jest?

Zdębiałem. Jutro kończę 27 lat i pytają mnie jeszcze o dowód? No ja wiem, że wyglądam młodo, zwłaszcza jak się ogolę, ale tego dnia jestem zarośnięty jak typowy neandertalczyk.

-No..jest....- speszony zacząłem szukać w portfelu dowodu.

-Pan da se siana, żartowałem! Prima aprilis!

*tekst oczywiście pochodzi z tej piosenki:

A tak na koniec, to z okazji swoich urodzin, w takim nastroju, chciałbym sobie czegoś życzyć. Mogę? Mogę. A co! To niech będzie mój tort i moje świeczki do zdmuchnięcia! Uwaga..nabieramy powietrza w płuca, zaraz dmuchamy ile sił.

Więc ja życzę sobie, żeby ludzie, których znam bardziej, których znam mniej, których nie znam w ogóle- częściej się uśmiechali. Tak prawdziwie. Bo i mi będzie jeszcze łatwiej się uśmiechać do słonecznych twarzy.

Ja życzę sobie, żebyście mieli dużo dobrej energii, którą ja mogę potem wyłapać w przestrzeni.

Ja życzę sobie, żebyście śmiali się w deszczu, skakali po kałużach, jak ja, bo wtedy będzie jeszcze piękniej. Żebyście to kochali, każde małe szaleństwo. Bo widzicie, każdy chce być kochany, nawet deszcz. Ja chcę też, żebyście widzieli, że we wszystkim, w każdym jest coś pięknego do kochania.

Ja życzę sobie, żeby każdy z was pamiętał, jak wygląda nocne niebo i jakie piękne są gwiazdy, nawet, jeśli są za chmurami. Nawet jeśli tkwicie pozamykani w miastach. Bo wiecie, jeśli wy będziecie pamiętać..to i mi będzie trudniej zapomnieć, gdziekolwiek się nie znajdę.

Ja życzę sobie, drodzy ludzie kochani, żebyście byli wrażliwi na muzykę. Albo na smaki chociaż. Na widoki. Na piękno, to poszarpane nieraz. Chcę, żebyście nie bali się wrażliwości, widzenia, słuchania. Bo mi samemu będzie łatwiej do was nieraz trafić z każdą cząstką mojego serca i duszy. A ja tą duszę lubię rozdawać, wiecie?

Niczego więcej nie potrzebuję.

Uśmiechnij się teraz, jeśli chcesz mi dać jakikolwiek prezent. Będzie najlepszy właśnie taki. Bez zbędnych słów. Taki mi wystarczy.