Żarłoczna bestia zjawia się nocą i każe robić to, w czym jesteś najlepszy. Każe tworzyć.

Zaczyna się gdzieś w opuszkach palców. Delikatne drżenie, przyspieszające tętno. Unoszą się, wczuwają, że krew nie porusza się już leniwie, tylko zaczyna wirować w żyłach, w tętnicach tworząc prawdziwy sztorm.

Zaczyna się w opuszkach palców, po czym nagle przeskakuje pod powieki. One są cienkie jak pergamin, okolone prostymi czarnymi rzęsami. Gałki oczu zaczynają poruszać się pod nimi chaotycznie. Przesuwają się obrazy, jeden za drugim, obrazy mówiące dźwiękiem. Nigdy nie umiałeś malować, więc musisz malować muzyką.

To wszystko zaczyna się w palcach, tych za długich palcach,  zbyt szybkich, przebiegłych. Palcach, które grają na niezliczonych instrumentach, tak jak kiedyś grały na kobiecych biodrach. Mówią, że ciało nie zapamiętuje, musi doznawać, żeby czuć. Ale ty jak nikt wiesz, że to bzdura. Bzdura jak mało która, bo twoje palce zawsze zapamiętywały każdy ruch, każde czułe muśnięcie. Struny, smyczka, skóry.

To wszystko zaczyna się w palcach i pod powiekami. Dłonie i oczy, jedyne rzeczy w swoim ciele które lubisz, o których pozwalasz ludziom mówić, że są piękne. Tylko w to wierzysz, gdy chcą połechtać twoje ego. Twoje ego przerasta wtedy. Dwie rzeczy, które nie pozwalają ci spać i każą wstać teraz, szybko. Dwie rzeczy, które są dla ciebie w tobie piękne pewnie nie przez proporcje, kolor, kształt- ale przez to, że pozwalają ci tworzyć. Przez to, że zawsze, ale to zawsze w nich się zaczyna. W oczach widzisz historię, którą potem palce muszą kazać instrumentom wyśpiewać.

Wszystko się zaczyna, krew rozpędzona niesiona arteriami uderza w rzeczywistość.

Rozwierasz powieki. Wstajesz szybko.

Nie możesz spać już kolejną noc z rzędu. Godzina, dwie. Zawsze masz problem ze snem, nie potrafisz spać, nawet skrajnie zmęczony więcej niż cztery, pięć. Ale te noce wymagają więcej. Pachną dziką zielenią, śpiewają pierwszymi słowikami, widzą oczami ropuch wygrzebanych z ziemi, wchodzących na żer. One też są drapieżnikami, mój drogi, mówisz sobie.

Ostatnio nie możesz spać, nocami, nad ranem jedynie więcej medytujesz w pozycji lotosu, bo przecież to pełnia, przecież to zjednoczenie z księżycem, Panią i Matką, pozwalasz pierwotnej sile i miłości przepływać przez siebie. Przepływać jak krew, gdy już jest po wszystkim, gdy inne drapieżniki są zaspokojone. Medytujesz przy otwartym oknie, czasem wchodzisz do swojego ogrodu i rozmawiasz z Lisem. Krukiem i Koniem, znów masz w sobie wszystkie indiańskie dzieci i uspokajasz oddech. Masz w sobie ojców i dzieci. Krople dawnej krwi, wiesz to. Ale to gdy jest już po wszystkim, gdy już świta.

Bo to wszystko, co zaczyna się w palcach i oczach jest żarłoczne. Zawsze było, ale ostatnimi nocami, gdy tak pachnie zielenią, chce jeszcze więcej i więcej. Nie traktujesz tego jak poświęcenie, jak spalanie, już nie. Dawno odkryłeś, że ci, którzy mają się za cierpiętników w swoim tworzeniu, którzy mają się za ofiary rzucające się na stos sztuki odkrywają najmniej. Zachodzą tylko do połowy drogi. I może są sławni, może mają pomniki po śmierci. Ale dla ciebie to już gra nie warta świeczki, trochę zabawna nieraz. Dla ciebie samego.

Bo to wszystko, co zaczyna się w palcach, nie chce się karmić zaszczytami. Więc gdy znowu cię przebudza po krótkim śnie, gdy znowu każe wstać, jak przez cały ostatni czas wstawało, wiesz, co robić. Podnosisz siłą woli swoje nagie ciało, które jeszcze nie do końca zorientowało się, co się z nim dzieje. Podnosisz, przeciągasz kości, aż trzeszczą staw. I chwytasz za instrument.

Masz ich wiele do wyboru, gdy to żarłoczne każe się nasycić. Masz ich wiele, żeby pokazać emocje. Ale chwytasz ten, który jest ci najbardziej wierny, ale jednocześnie najbardziej kapryśny Chwytasz ten, któremu zostałeś zaślubiony eony czasu temu. Chwytasz ten, o którego mogą być zazdrosne wszystkie twoje kobiety. Bo zawsze, zawsze to będzie trójkąt miłosny- ty, ona i twoja muzyka. Twoje skrzypce. Nie więcej, nie mniej. Zawsze będziesz zdradzał ją z muzyką. Cz któraś kobieta wytrzyma taką zdradę, to, że wstajesz w środku nocy i musisz chwycić za inne biodra, przesunąć po nich smyczkiem, pocałować dźwięk? To nie ma znaczenia.

W te dziwne noce, kiedy też przeglądałeś stare pamiętniki i chciałeś nad nimi zasnąć, w te noce, kiedy wspominałeś zmarłych, noce kiedy biegałeś nad jeziorem, a potem obudziło cię to żarłoczne,  w takie noce-to nie ma znaczenia. Bo nawet jeśli ją zdradzasz, twoje palce myślą o zaciskaniu się na jej biodrach. A ona nie musi o tym wcale wiedzieć. Nie musi wiedzieć, że nie dotykając cię wcale, nie pozwala ci spać, w rozpaleniu, w tym, jaką jest inspiracją.

Może to prawda że ją wykorzystujesz w swojej głowie, może powinno ci być wstyd. Ale nie jest, masz nadzieję, że nie tylko sama chce tworzyć. Bo przecież też jest twórcą. Ona chce nie tylko mieć pomniki stworzone twoją muzyką, pomniki, które cię drażnią. Masz nadzieję, że chce być mimo to inspiracją. Choć dla niej to by była hańba, być tylko muzą. Mało zaszczytne. Dlatego na razie się nie dowie, a ty skomponujesz na biodrach swojej kochanki, przeciągać będziesz po niej smyczkiem i tworzyć dla niej ósmą już kompozycję.

Ósmą już kompozycję, pachnącą tym razem żarłoczną zielenią. Pierwsza była zimą, smagała mrozem, kolejna biła obojętnością i stała się istną mszą, trwającą wiele godzin. Gdyby tylko mogła ją zagrać cała orkiestra. Spisałeś każdą nutę.
 Ta będzie zielenią, dzikością i zielenią właśnie. Pełnią i rozszerzonymi oczami ropuch i kotów. Nie musisz spoglądać w jej oczy, żeby wiedzieć, z jaką pogardą przemieszaną z zachwytem by na ciebie patrzyła.

Pogardę wzbudzasz przecież zawsze, człowiek mentalnie nieskładny, za miękki, za brzydki. Zachwyt właśnie wzbudzają tylko twoje dłonie i rozpalone oczy gdy grasz, myśląc o jej biodrach i za te dłonie i oczy dziękujesz. Że chociaż w całej swej potworności, byciu żałosnym dostałeś chociaż je. Czarne oczy i szczupłe dłonie szybko zmagające się z dźwiękiem. Na wgięty obojczyk od skrzypiec już zapracowałeś sobie sam, kolejną obrzydliwość.

Grasz tak wiele godzin, dla niej w swojej głowie, dla siebie w wyobrażeniu jej oczu. Grasz, aż krew pulsuje w uszach, palce zaczynają boleć. Cieszysz się, że wytłumiłeś poddasze, nikt w domu się nie obudzi, cieszysz się, że możesz po prostu otworzyć okno, grać w księżycowym świetle i nikt się nie domyśla.

Podróżujesz z nią przez dzikie lądy i autostrad wszystkich Ameryk, rozrzucasz z nią ubrania na plaży i liczysz morskie ryby. Zdobywasz z nią szczyty górskie i szczyty rozkoszy. Wszystko to przez biodra skrzypiec i zmysłowe drganie strun.

Cieszysz się grając dla siebie i dla niej w swojej duszy i masz nadzieję, że wiatr, chmur i gwiazdy, a może te ropuchy nawet z długimi językami zaniosą jej tą melodię. Masz nadzieję, że nie przewraca się teraz z boku na bok, a muzyka ją utula koi, przynosi jej wszystkie twoje dobre emocje.

Widziałeś ją w snach. To wszystko się zaczyna w snach, niespokojnych, to drżenie palców natrętne zaczyna się w snach. To żarłoczne zaczyna się, gdy widzisz błękitne oczy.

Gdyby tylko zechciała powiedzieć, kim jest naprawdę dla ciebie

Masz niejasne przeczucie, że tak naprawdę znasz tą twarz i to co się w niej kryje, nie wydawało ci się, przecież gdzieś ci majaczyła w tle. Ponoć nie można śnić o twarzach, których się nie widziało naprawdę. Ale jesteś szamanem, mistykiem i wiesz, że niemożliwe jest niemożliwym.

Masz niejasne przeczucie, że wszystko niedługo się wyjaśni.

Jeszcze tylko trochę.

Jeszcze tylko trochę nieprzespanych nocy i żarłocznego tworzenia

Kimkolwiek jesteś, gdziekolwiek jesteś, moja muzo- dziękuję ci za inspirację.

...gdy ludzie, którzy mnie znają bardzo dobrze, pokazali mi tą animację, powiedzieli, że więcej nie trzeba dodawać. Że ja się w tym zawieram, a cała ta historia zawiera się we mnie. Że to stworzył ktoś, kto musiał mnie, Królika, podglądać przez dziurkę od klucza. I po tych nocach, tych ostatnich- zaczynam się z tym zgadzać. Tylko- kto teraz odwróci klepsydrę?

* * *

A więc tak teraz wyglądają Królicze noce. Królik zawsze mało spał, sen nie jest dla niego. Ostatnio jednak wszystkie senne siły traci na muzykę, która przychodzi sama. Może nieraz tak naprawdę nie tworzymy sami, tylko to samo do nas przychodzi?

Jeden z moich przyjaciół, z którym dzieliliśmy duchowe sprawy, jeśli mogę to tak określić powiedział, że często człowiek sobie nie zdaje po prostu sprawy, że jest przekaźnikiem, pojemnikiem. Czasem to po prostu rzeka, która przez nas przepływa- a w niektórych osobach może wylewać na brzeg, rzeczywisty i oficjalny. Jak wiosenna rzeka wezbrana po roztopach. Karmiąca potem pola zielenią.

Czy dziś kolejna taka noc? Bardzo możliwe. Po koncercie człowiek może się jeszcze bardziej zainspirować, zwłaszcza takiego zespołu jak God is an Astronaut. A tak naprawdę..to nie o żadne inspiracje chodzi. Wystarczy zobaczyć tamte oczy i...

Ale nie o tym jeszcze miałem. Bo potem nie będę miał czasu.

Wiem, że niektórzy z was którzy tu wpadają są wierzącymi chrześcijanami, jeśli nie większość. I chociaż jestem innego wyznania, to tym wierzącym chciałem życzyć...żeby te święta być może nie były tylko symbolem umierania i zmartwychwstawania. A żeby były przede wszystkim tym duchowym zmartwychwstawaniem. Bo chyba o to chodzi w tych świętach, żeby po czasie jakiejś udręki, zejścia do podziemi, wzorem Chrystusa się odrodzić? Nie znam się, to nie moja wiara, ale tego życzę. Żeby były przepełnione „duchem” tak, jak powinny. Żeby pomiędzy sałatkami i kiełbasami nie zgubić tego sensu, bo jeśli się wierzy to się wierzy, prawda?

Ale nie tylko wierzący chrześcijanie obchodzą święta. Bo jednak to wpisane w nasz „klimat”, jak wszystkie zajączki i jajka ( będące niegdyś symbolem germańskiej bogini Oastra, bogini wiosennej płodności, wiedzieliście o tym?) symbolizujące wiosnę i zarazem Wielkanoc. Tym życzę po prostu..złapania dobrego wiatru w żagle przez te parę dni. Rodzinnej atmosfery, bo nieraz o to chodzi, o miłość jako taką, nawet, jeśli święta obchodzi się symbolicznie. Jeśli siedzi się przy tym stole jak ja, żeby Sisi było miło. I nie, to nie jest hipokryzja. ( Zawsze mówię Sisi, że jajkiem mogę się podzielić, bo to właśnie pogański symbol i się żartobliwie potem kłócimy, czyje bardziej jest to jajko). To po prostu..kompromisy. Więc też tym zajadłym anty-świątecznym ludziom życzę, żeby umieli pójść na kompromisy i nie było problemów ze stawianiem na swoim. Zrozumienia zresztą życzę wszystkim. Szacunku dla inności. Ale chyba za daleko tu odchodzę.

Więc wszystkim już tak ogólnie życzę po prostu dużo słońca i żeby się nie przejedli, bo ponoć to nasza przywara narodowa, jeść za dużo w święta. A potem narzeka się na wątrobę.

Ale chyba za bardzo się rozpisałem.

Czas teraz szykować się na muzyczno- duchowe przeżycie, a potem...a potem się zobaczy.