Naucz się żonglowania swoimi 10 szklankami. Warto.

Piękna burza. Pierwsza w tym roku. Wypadłem wręcz z budynku, w którym pracuję, gdy tylko usłyszałem pierwszy grzmot. Wszystko idealnie zgrało się w czasie. Zrezygnowałem z tramwaju, bo nie ma większej przyjemności, niż wracać w strugach deszczu, śmiać się jak wariat i mieć buty całe przemoczone. Wczoraj to było preludium, dzisiaj- pierwsza prawdziwa burza tego roku! Jak cudnie, cudnie, cudnie! Pewnie wielu ludzi wzięło mnie za wariata, gdy biegałem w deszczu śmiejąc się w głos. Ale to nieważne. To się w ogóle nie liczyło.

Kocham tak zmoknąć, aż do samego szpiku. Kocham zapach najpierw unoszonego kurzu z ulic a potem ozonu. Nic nie pachnie bardziej życiem. Nic nie powoduje większego uśmiechu. Nieraz słyszałem, jaki to jestem lekkomyślny, bo przecież w czasie burzy człowiek powinien zamknąć się w domu. Nie igrać z żywiołem. Tylko ja nie igram, ja się cieszę!

Tak radosny, cały mokry wpadłem do domu. Prawie nic nie widziałem przez strugi wody spływające z moich długich włosów. W butach naprawdę mi chlupotało, a ja stanąłem w progu i zacząłem się śmiać.

Pierwsza żywa istota jaką dopadłem w tym stanie? Mój pies. No tak, ona nie krzyczy „jesteś walnięty!”. Druga? Moja babcia. I tu mi się oberwało, że nie mam jej przytulać, jak jestem taki mokry i w ogóle mam się uspokoić, bo mamy gościa i mam się iść szybko przebierać. Ale strofowała mnie z wielkim uśmiechem. Może uważa nieraz, że jestem niespełna rozumu, ale cóż, wariaci też mogą urozmaicić pozytywnie nieraz życie, czyż nie?

Spełniłem jednak jej prośby. Ściągnąłem buty, wytarłem wodę, pobiegłem na górę do siebie się przebrać. Ogarnięty już, bez stanu totalnej euforii deszczowej wszedłem do kuchni. Aha, faktycznie, mamy gościa. I to nie byle jakiego. Pan Rysio, były uczeń moich dziadków.

Pan Rysio należy do ludzi, którzy stale odwiedzają moich dziadków, którzy kiedyś uczyli w liceum. Tak, mogę się pochwalić, chociaż nie ma tu moich zasług- moi dziadkowie należą do tego rodzaju nauczycieli, których się odwiedza w Dzień Nauczyciela nawet 40 lat po tym, jak cię uczyli. Bo uczyli nie tylko historii- to dziadek, czy polskiego- to babcia- ale pracowali też nad ludzkim kręgosłupem moralnym, mogę chyba tak rzec. Uczyli życia. Dlatego mnie przy stole uczyli nie tylko poprawnej wymowy, dziejów wojen prowadzonych przez Karola Wielkiego, ale też uczyli mnie, jak być człowiekiem, który nie pluje sobie w brodę. Ale nie o dziadkach miałem.

Pan Rysio jest ich byłym uczniem i człowiekiem „nie byle jakim”. Pan Rysio to człowiek, którego zawsze miałem za człowieka inteligentnego, oczytanego i biegłego w interesach. Zawsze można z nim porozmawiać a po latach z moimi dziadkami po prostu się zaprzyjaźnił. Ale nadal mówi do Sisi per pani profesor choć z dziadkiem przeszedł na ty. I wcale się nie dziwię. Sisi zawsze potrafi być...profesorem, co ma swoje dobre i złe strony.

W każdym razie przebrany już wszedłem do kuchni, żeby zjeść obiad, a pan Rysio od razu uderzył do mnie.

-O Królik! Ja mam pytanie! ( domowe przezwisko przylega zawsze. ZAWSZE. To nic, że człowiek ma 27 lat. Dla ciotek, znajomych dziadków i tak dalej zawsze się będzie Królikiem).

-Dzień dobry panie Rysiu w ogóle. No jakie pytanie?

-Ty pracujesz w zawodzie, prawda?

-No tak.

Zobaczyłem zza pleców pana Rysia triumfujące spojrzenie dziadka. O o tu chodzi?

-Udało ci się, co? Powiedz mi, ile ludzi po twoim kierunku pracuje w zawodzie?- kontynuował z błyskiem w oku pan Rysio.

-No..licząc mnie? Na 80 osób kończących magisterkę, w zawodzie pracuje jakieś 10. Reszta w biurach podróży, wozi pizzę...-wyliczałem, a triumfujące spojrzenie przechodziło z dziadka na pana Rysia.

-Widzisz, Stefanku?! O tym właśnie mówię!

Okazało się, że na dworze toczyła się burza, a przy stole w moim domu toczyła się burza dyskusji. O edukacji. Temat jak najbardziej oklepany, powiecie. Tak, mamy problem. Nikt jakoś nie stwierdza inaczej. Mamy.. i co dalej?

Taka pielęgniarka, po 5 latach ciężkich studiów ma głodową pensję nieraz. Ludzie po wielu, nawet zdawało by się przyszłościowych kierunkach nie mają pracy.

Bogowie, gdy myśmy szli na ochronę, to myśleliśmy, jak Adaś Maiuczyński, że pana Boga za nogi chwyciliśmy! Że przecież Unia Europejska, że wymogi, że praca będzie dla każdego! A gówno prawda.

Są różnie kierunki, jasne. Bardziej i mniej przyszłościowe.

Kwestia, co się komu w życiu trafi, do czego ma się smykałkę. Ale mam wrażenie w naszym kraju, że zawsze trzeba mieć plan alternatywny i ja miałem parę pomysłów na siebie, skończyłem te dwa kierunki, jak się okazało mało „przyszłościowe” ale zarabiam na siebie, ba, ja zarabiam na tą rodzinę a dorabiam graniem. Ten drugi kierunek to raczej rzecz specyficzna, bo studiowanie muzyki to musi być pasja..ale nie o tym miałem.

Ale już abstrahując ode mnie, życiowego szczęściarza, tak się zastanawiając- co w naszym świecie dają studia? Masz papier, ok, ale ten papier niczego nie zmieni. Kilka kierunków na pewno zapewni pracę. Chociaż słowo „na pewno” nie jest na miejscu. Kilka kierunków na pewno zmniejszy prawdopodobieństwo bezrobocia, o! Lekarski, robotyka i automatyka...e...nic więcej nie przychodzi mi do głowy. Polibuda? Myślicie, że po polibudzie ZAWSZE jest praca? Nie-e. Też się trzeba starać. Ale idźmy dalej.

Techniczne, medyczne...zwiększają niby prawdopodobieństwo, że pracą będzie ( aham, 70 bezrobotnych inżynierów w moim roczniku daje do myślenia)

Ale wszystkie kierunki humanistyczne? Kochamy się na nie „pluć”. Mówić o pracy w Biedronce..

Socjologie, filozofie, wiedza o teatrze, niektóre filologie, pedagogiki...no wymieniać tak można.

Owszem, w sumie nic oprócz medycyny nie zapewni ci zarobku. Fajnie, że robisz to co lubisz. Fajnie, że naprawdę, masz pasję i to studiujesz. Są szczęśliwcy, którzy mają po tym świetną pracę, jak siostra mojej przyjaciółki. Zresztą, moja mama wykładała na polonistyce i filologii klasycznej. Nie mogę hejtować wszystkiego co humanistyczne, co nie? Bo nie o to chodzi.

Tu chyba zaczynają się schody. Bo nie chodzi o to, że istnieją kierunki niepotrzebne. Socjolodzy, filozofowie tak obrzygani przez resztę społeczeństwa z politechnik albo ekonomii ( tja, jasne, znajdź pracę po ekonomii w ciągu pół roku, powiedzenia...). Fajnie tylko, jeśli na te studia, jak zresztą na każde, idą pasjonaci.

Pasjonaci właśnie. Ktoś, kto wie, po co tam idzie.

Ale reszta? Czy czasem nie jest tam z przypadku, a nawet większość nie jest tam z przypadku, bo na jakieś studia trzeba było iść? Ale gdzie tkwi błąd? Czy to czasem nie tak, że całe życie rodzice wychowani trochę jakby na innej planecie nie wmawiali nam, ucz się, bo do niczego nie dojdziesz? Czy nie mamy zbyt wielkiej manii posyłania na studia?

Owszem, to, że nie ma pracy dla młodych ludzi po studiach, że to wszystko im się gówno przyda, to wina rynku, systemu, bezrobocia, fatalnej gospodarki. Ale czy tylko? Mi się zdaje, że nie. I nie tylko mi.

Z pasją bowiem zajadając obiad zrobiony przez Sisi słuchałem wywodu pana Rysia. To nic, że myślałem, że padnie na apopleksję, tak się ekscytował. Ale aż mniej więcej przytoczę to co mówił, bo bardzo, bardzo się z nim zgadzam. Przytoczę mniej więcej rzecz jasna, pewnie coś przekręcę, ale...

Podstawowe pytanie jakie zadał pan Rysio- czy kwit świadczy o wykształceniu? Zrobiono w historii ludzkości furę genialnych interesów i prowadzą wielkie przedsiębiorstwa często ludzie bez wykształcenia, zresztą trudno powiedzieć, że ileś tam wieków temu mieli ludzie wykształcenie, w tym kontekście w jakim dzisiaj o tym myślimy.

A prowadzili świetne interesy, więc może się przydaje, może się nie przydaje to wykształcenie. Wielu ludziom, którzy przychodzą do Pana Rysia w poszukiwaniu pracy wykształcenie się nie przydaje, do niczego i nie przyda się, bo są to po prostu generalnie idioci, którzy powinni w ogóle być wpuszczani do żadnej szkoły, bo się nie nadają- tak właśnie rzekł. Idioci. I...słuchajmy dalej.

Jest na świecie według Pana Rysia parę świetnych szkół, cała reszta jest dlatego, że system nie znalazł innego sposobu na to żeby ogarnąć te bandę idiotów.

Po prostu jest to system, który nakazuje tym ludziom chodzić do szkoły, chodzić do budynku, który nazywa się szkołą, tam jest też grupa ludzi którzy się nie nadają do tego, żeby uczyć- i tu Rysio z rozrzewnieniem mówi Sisi, jak to świetnie uczyła polskiego. Ale...wracajmy.

Czyli się wszystko zgadza, w rezultacie i tak nic z tego nie wynika, z tej całej nauki. Cała masa ludzi, która wyszła z technikum samochodowego, bardziej popsuła samochody niż naprawiła. A dzisiaj w ogóle się nie naprawia samochodów tylko wymienia części, w związku z czym naprawdę wykształcenie jest fikcją, jakby cały system edukacji jest postacią zajęcia ludzi „czymś”.

Ale nikt nie ma pomysłu tak naprawdę czym.

Poza tym zredukowano w ogóle wykształcenie też jedno wykształcenie, które miało sens, wykształcenie zawodowe. W tej chwili, mówi Pan Rysio, mamy głównie specjalistów od marketingu i zarządzania, albo od różnych innych bzdur które są nikomu do niczego niepotrzebne, bo oczywiście to nie jest tak, że to, co ludzie wymyślili jest niepotrzebne, ono często, czy w większości przydaje się niszowo, jest potrzebne, ale niszowo.

Natomiast ilu można wykształcić socjologów? No tyle ile potrzeba. A ile potrzeba? No 50. A nie 55 tysięcy. Nie wolno tworzyć, pewnej fikcji, po to, żeby potem ci ludzie bezradnie szukali że tak powiem zajęcia.

Przychodzą ludzie do pracy, do Pana Rysia, a Rysio pyta ,co pan umie a on mówi mogę robić wszystko. Czyli pan nic nie umie, ekscytuje się Rysio. I tyle. No bo jeżeli ktoś przychodzi i mówi, że umie żonglować 10 szklankami, daję mu 10 szklanek i on mi to pokazuje. Jeżeli ja potrzebuję taką umiejętność, to go kupuję. Jest mistrzem świata, brawo.

A tu nie ma kogo kupić, niech Stefciu pokaże, gdzie Rysio kupi mi drukarza. ( Bo pan Rysio, widzicie, jest właścicielem wielkiej firmy drukarskiej i introligatorskiej).Niech Stefciu albo ktokolwiek pokaże drukarza. No nie ma. Niech pokaże introligatora. Nie ma.

Są operatorzy maszyn mniej lub bardziej zdolni, jest naprawdę cała masa zdolnych ludzi, ale to nie jest rezultat wykształcenia. To po prostu wynika z biologii. Tylko i wyłącznie. Są jednostki bardziej odporne, mniej odporne, genialne, po prostu.

Tyle pan Rysio. Mądrze gadał, co nie? Aż wolałem się nie wtrącać, bo by naprawdę na apopleksję padł. A Stefciu już nic więcej nie wtrącał. W sumie to ja nie wiem, czemu Pan Rysio się tak ekscytował, skoro oni sądzą to samo w sumie...ale niech im będzie. Burzliwe dyskusje to codzienność w moim domu.

Ale wracając do tematu.
Może, w kontekście tych zmienionych i sparafrazowanych przeze mnie dość mocno słów, może popełniamy błąd już gdzieś w edukacji właśnie? Na samym jej początku? I błąd popełniamy w swoim społecznym myśleniu?

Już jako dziecko zauważyłem, że szkoła jest hm..jakaś dziwna. Pomijam tu moje wielkie problemy socjalne i tak dalej.

Uczyli mnie testów, pisania szlaczków, liczenia. Wszystko fajnie. Ale mi to przychodziło z wielką łatwością, czytać nauczyła mnie mama gdy miałem 4 lata chyba,( mówimy o płynnym czytaniu, nie słowa mama, tata, całe zdania), o ile nie mniej, liczyć to samo. I w szkole nudziłem się momentami.

Rozumiałem, każde dziecko musi przez to przejść ale tak szczerze- do pewnego momentu marnowałem w szkole pół dnia. Bo przecież ja chcę się uczyć, chcę! Ale dziadek i babcia, albo mama nauczą mnie więcej, a w ogóle to marnuję czas na szlaczki, jak w domu czekają skrzypce i ja muszę biec na lekcję i ćwiczyć Paganiniego!

Mi się w szkole wiele podobało, wszystkie przedmioty, nie miałem problemu. Miałem fajnych nauczycieli, nie powiem. Wielu z pasją, paru dziwacznych, ale nie dali rady mnie nigdy do żadnej nauki zniechęcić. Ostatnio Asia pisała o stresie, jaki generują nauczyciele. U mnie było trochę inaczej..co nie znaczy, że uważam, że szkoły, do których trafiałem, były doskonałe, o nie, co to to nie!

Wiecie, szkoła nigdy nie lubiła tych, co odstają. Nie lubiła mało zdolnych ale i nie lubiła za zdolnych a tak, bo byłem zdolny. Cholera, byłem w niektórych dziedzinach. Ale szkoła tego nie lubiła, bo nie wiedziała, jak się tym zająć i ja to czułem od samego początku. Szkoła nie lubiła zdecydowanie tego, że ja na lekcjach polskiego żeby się nie nudzić w gimnazjum czytałem pod ławką Konwickiego i Balzaca, szkoła nie lubiła tego, że zagiąłem nauczycielkę z fotosyntezy i fazy Calvina mając 13 lat. Szkoła nie lubiła nadmiernej ilości pytań, więc ja po prostu uczyłem się w domu, szukałem sobie książek albo prosiłem mamę czy dziadków, żeby mi znaleźli odpowiednie.

Ale szkoła tego nie lubiła. Pomimo średniej piątkowej, wiem, że szkoła nieraz nie lubiła moich wypracowań na 8 stron, nie lubiła moich pytań z fizyki i wysadzania w powietrze laboratorium chemicznego- to ostatnie mogę zrozumieć. Szkoła może lubiła moje występy w teatrze, bycie olimpijczykiem, może lubiła to, że mogła się mną chwalić nieraz..ale pozostawał niesmak.

Ale czy wy rozumiecie, o co mi chodzi?

Szkoła to schemat. Coraz bardziej i bardziej. Matura to durne klucze, w które trzeba się wpasować. Szkoła nie będzie lubiła idioty ani jednostki myślącej po swojemu. Owszem, zdałem maturę śpiewająco bo uznałem, że w klucz się wpasuję jak chcę i to nic trudnego ale...

Tak, to właśnie tu moim zdaniem tu popełniamy błąd. Zauważyłem, że szkoły idą w to coraz bardziej, coraz bardziej brną w bagnie schematów, nie pozwalając rozwijać skrzydeł. Nie uczą. To miejsca, jak powiedział ten pan, budynki. Nie szkoły.

Idiotyzm totalny.

Co gorsza, z wielu myślenie swobodne daje się wyplenić a przynajmniej próbuje się. Zegnę kark, bo przecież chcę dostać się na studia (studia studia a co potem?), a myśleć nie muszę, wystarczy, że wykuję.

A ja mówię, do kurwy nędzy, stop! I może wierzę w utopię. Bo tak, wiem, że nie idzie dostosować się do każdego...ale chociaż niech szkoły nie zabijają tego myślenia. Bo potem ja na stopniu edukacji tak zwanej wyższej spotykam ludzi, którzy nie potrafią uzasadnić swojego zdania, ba, nie mają zdania w sprawie wojny w Syrii ani nie wiedzą nawet, kiedy był chrzest polski. Albo nie potrafią powiedzieć, czy książka mu się podoba. Czytam bo znajoma czytała. No litości! To są ludzie z wyższym wykształceniem nieraz?

Znaczy, chwila. Ja wiem, że wykształcenie nie określa wartości człowieka. Ale jeśli w jakikolwiek sposób ma mieć znaczenie..no to niech ma. Takie, że ludzie myślą. Są do myślenia powołani. Nie umniejszam tu nikogo, bo znam genialnych ludzi którzy i tylko gimnazjum skończyli ( a tak, znak takiego człowieka i jest człowiekiem wspaniałym!) i ludzi czyta się sercem a nie papierem jaki mają...ale i tak, litości! Niech ta szkoła uczy czegoś więcej, jeśli już za uczenie się zabiera, no!

Przeraża mnie to, po prostu przeraża, może dlatego, że ze mnie za bardzo tego myślenia swobodnego, analizowania które było ważne w domu przy dyskusjach przy stole, nie dało się wyplenić a może nie tyle nie dało, ile nawet nikt aż tak bardzo nie próbował już za bardzo.

Wiecie, ja nie jestem żadnym geniuszem, często uważam się za jełopa totalnego i mam w tym rację, Ale mam wrażenie, że po prostu myślę po swojemu, myślę, analizuję i to jest ważne.

Bo myślimy, jako społeczeństwo,coraz mniej. Przez szkołę? Ano, między innymi. Nikt nie uczy myślenia. Może nie idzie tego nauczyć, może faktycznie, jest nam przyrodzone, po części pewnie tak, ale całkiem? Nie nie, nie może być. Czasem analizowanie jest do nauczenia. Skoro ja mogłem?

A potem przychodzą studia. Wybór. A pójdę tam, bo to mi da papier.

I wszyscy na te studia idą. I mamy te 55 000 socjologów i sprzedają na kasie w biedronce. Mają papier, tak, fajnie, nauczyłeś się fajnej wiedzy której ja się uczę czytając ok, masz na to papier i teraz się nim najedz. Jestem brutalny? Może. Ale mnie już tego studia właśnie nauczyły. Nie zapewnią ci pracy, to co ci rodzice i nauczyciele wkładali do główki, bo nie mieli pomysłu na ciebie innego, to, że mówili ci ucz się, to ci da przyszłość- to bzdura.

I może jestem hipokrytą bo..u mnie wszyscy w rodzinie studia kończyli. Prawie wszyscy, ok. Możecie mnie za to zlinczować, że mi łatwo się mądrzyć, pieprzona klasa inteligencka, co? Nieraz to słyszałem zresztą. Ale..nie o tym miałem.

Nie mamy zdunów. Nie mamy budowlańców. Nie mamy spawaczy. Ale która mamusia powie „synku, nie idź na prawo,( bo bez aplikacji, jak nie jesteś wybitny nie masz pracy), ale zostań drukarzem, introligatorem, ślusarzem. No synku, będziesz miał pracę, no chyba że to twoje marzenie, to prawo właśnie to wtedy idź na nie, poradzimy coś sobie.”

Studia to nie łapanie Pana Boga za nogi. Sorry.

Wiecie, mi moja mama, pani wykładająca na uniwersytecie mówiła, że mam iść na studia jeśli naprawdę chcę i jeśli coś jest moją pasją. Poszedłbym do zawodówki- też byłaby pewnie zadowolona.

I tak się nieraz zastanawiam, patrząc na studentów wszystkich- czy cała nasza edukacja nie jest czasami marzeniami naszych rodziców momentami?

Możecie powiedzieć ale pierdoli, sam studiował, rodzice też studia kończyli tralalala. Nie, ja nie odciągam nikogo od studiów, od realizacji marzeń, tego co się lubi. Tylko mam dość potem tych jęków i kwęków, nie ma dla mnie pracy, to wina premiera (nie żebym go lubił, ale cholera, patrzcie nie tylko innym na ręce, ale na to, co sami robicie!).

Chodzi mi o to, że popełniamy pewien błąd w edukacji już na starcie. Chcemy wszystkich najpierw sprowadzić do jednego poziomu, potem nauczyć schematów i oduczyć myślenia, wpoić schematy życia, zabrać logikę, potem wrzucić w wir bezrobocia i mieć społeczeństwo z papierem na bezrobocie, z papierem na wyzysk, a potem narzekać, że brakuje nam tego tego i owego. Proszę bardzo.

Oduczają nas myśleć na początku, chcą, byśmy byli kolejną cegłą w murze? Pink Floyd miało rację.

Jesteśmy cegłami, uczą nas tego, schematu. Ja wolę myślenie.

Nie dałem się w podstawówce, nie dałem się w gimnazjum, na studiach też nie i teraz pracuję w zawodzie. Bo też się tym interesowałem wcześniej a nie poszedłem na studia z przypadku.

Zdradzę wam sekret. Wiecie, że dostałem się na medycynę? Mogłem być lekarzem, a jak, mam pewność, że anatomię zdałbym śpiewająco. Ale rozmyśliłem się. Bo wiedziałem, że to nie dla mnie. I srać na prestiż. Teraz lubię to co robię, lubię i swoje gleby i swoją muzykę, dwa kierunki które skończyłem. Wiecie, przeMYŚLAŁEM to. Porządnie, zanim podjąłem decyzję.

Bo w tym całym wywodzie nie chodzi o to, żeby w ogóle nie iść na studia, albo iść tylko na takie, po których będę mieć pracę. W tym wszystkim chodzi o pasję. Nie robić czegoś z przypadku bo ktoś od nas tego wymaga. Papieru, czegokolwiek. W tym wszystkim chodzi o człowieka i myślenie. Nic więcej.