czy boisz się ciemności?

Piękny weekend. Pierwsze w tym roku noce spędzone nad jeziorem, na wsi, przy ognisku, w towarzystwie gitary i innych instrumentów. Trochę szaleństwa, trochę oderwania. Ostatnio w ogóle znowu „serce mi się wyrywa”. Ot, wiosna i słońce robią swoje. O ile zimą jeszcze potrafię usiedzieć na tyłku, o tyle wiosną i latem...trudno mnie utrzymać w jednym miejscu. Cieszę się, że do wielkiej podróży do Indii, planowanej od wielu miesięcy zostało tak mało czasu.

Ale..nie o tym chciałem.

Wiecie, że w pewien sposób żałuję, że urodziłem się i wychowałem w jednym z tzw. dużych miast? Może dlatego, że wsie, będące blisko lasu, widzę trochę...romantycznie.

Ktoś mi kiedyś powiedział, że żyjąc w małych miastach, wsiach, w otoczeniu lasów łatwiej akceptujemy choćby choroby i śmierć. Bo nie są ukryte między budynkami, w blokowych mieszkaniach. Tu więcej ptaków umiera wypadając z gniazda. Tu motyle częściej umierają z zimna o poranku a lisy porywają kury. Kuny przegryzają tętnice małych zwierząt, patrzysz, jak dzikie koty polują na bezbronne ptaki. Widzisz do dziecka to wszystko dookoła siebie, wiosną wysiewasz nasiona do ogrzanej słońcem gleby a jesienią wykopujesz ostatnie plony. Widzisz, że wszystko przemija, wszystko ma swój czas i miejsce. Jedna śmierć jest życiem innej istoty, śmierć roślin, ich rozkład daje siłę nowym na wiosnę. Nawóz, tak, wszystko staje się nawozem, wiosna jeszcze pachnie ową śmiercią ale latem już o tym zapominasz. Do następnego jesiennego zamierania. Śmierć jest naturalna i ty też masz swój czas. Każdy koniec jest początkiem, każdy początek musi mieć swój koniec. I nie powinno być w tym smutku, to piękna machina. Ktoś by nazwał to kręgiem życia.

Ja może nie będę szukać nazw i nadal będę teraz widzieć, niczym dziecko,jak koty zabijają mysie dzieci żeby nakarmić swoje. Jak jedne rośliny gniją, żeby inne mogły rosnąć w żyźniejszej. Będę to akceptować, i nie, nie jestem okrutny mówiąc zostaw tego motyla, zamarza. Może był za słaby. Czasem słabsze musi odejść. Musisz sobie radzić. Nic nie jest wieczne. A raczej jest- tylko w innych formach. Żyjesz dalej, twój węgiel i wodór żyją w innej istocie. Czy nie jest to najpiękniejsza, wymyślna konstrukcja?

Pozamykani w miastach, bojący się przemijania zapominamy o tym. Zamykamy oczy, uszy, nie chcemy widzieć jak coś wyrasta potem ze śmierci. Widzimy oczywistości, nie myślimy, co dalej. Jak jedno ciało przechodzi w drugie. Jak jedna energia robi miejsce dla innej.

A może to nie kwestia, gdzie się wychowaliśmy. Może to kwestia, jak patrzymy.

A jednej z nocy stało się coś dziwnego. Na dwie godziny w całej malutkiej miejscowości nad jeziorem zabrakło prądu. A ogniska tym razem nie było.

I tej nocy, gdy w całej mieścinie zabrakło prądu, znowu poczułem, jak bardzo jesteśmy mali. Nawet łuna bijąca z wielkiego miasta zupełnie nie przeszkadzała, gdy u nas jedynym światłem były gwiazdy, ich prześwit między chmurami.

Niedawno już się tak nie czułem, gdy musiałem wyjechać, by zagłębić się w siebie. Niedawno..a jednak zapomniałem

Zamknięci w mieście właśnie, uzależnieni od sztucznego światła zapominamy jak wygląda nocne niebo. O tym zapominaniu nieraz mówię. O tym, że zapominamy jego wyglądu, piękna. Jak bardzo jest niezgłębione. Jak potężne.

Z jednego bieguna przemawia do mnie świecąca jaśniej niż inne gwiazdy Wenus, gdy odwracam głowę dostrzegam jaśniejącego czerwonawym poblaskiem Marsa. Kobieta i Mężczyzna. Kiedy ostatnio widziałem ich w pełnej krasie? Wtedy to było niemożliwe, wtedy to jeszcze nie była ich pora..dopiero teraz, wiosną w pełni, mogą się ukazać.

Staliśmy tak wpatrzeni w nocne niebo, wszyscy, jak jedno ciało, jeden umysł. Gdy żadne światło wymyślone przez ludzi nie przeszkadzało.

Nie było widać tylko oczywistego Oriona czy Wielkiego Wozu, którego Słowianie nazywali Koniem (wiedzieliście, że Słowianie mieli własne nazwy gwiazdozbiorów? Ja do dziś bardziej widzę konia niż niedźwiedzicę). Widać było wreszcie całą przestrzeń, aż kręciło się w głowie i brakowało oddechu. Zapomniałem, jak wygląda nocne niebo, gdy nie przeszkadzają mu ludzie.

Ja, ja zapomniałem, ten, który nieba piękna jest piewcą. Żałosne. Doprawdy, żałosne!

Poczułem pewien wstyd. Jak TY, Króliku, ty, który nosisz w sobie szamańską duszę, jak ty mogłeś zapomnieć przez te parę tygodni? Czemu to ciebie tak dotknęło? Ty, żyjący parę dni w lesie nieraz, zapomniałeś?

Spokojnie. To nie tak, że się zapomina.

Są widoki, których nie odtworzysz w umyśle. Istnieją tylko, gdy są tu i teraz. I to niebo jest jednym z nich. Nie dziwię się, że ludzie w dawnych czasach, pozbawieni łuny miast leżeli godzinami na ziemi i wymyślali stwory, opowieści. Sam mogłem to wtedy robić.

Widzisz tą gwiazdę? Od dzisiaj będzie nosiła imię …

Jakie ty nadałbyś imię, czytelniku? Jakie ty nadałbyś jej imię, wędrowcze?

A teraz? Zastanów się, kiedy ostatnio podnosiłeś głowę, zaprzątnięty codziennymi szarymi myślami. Kiedy ostatnio podnosiłeś głowę i rozmawiałeś z Wenus i Marsem. Kiedy pod osłoną nieskalanego żadnym innym światłem nieba rozmawiałeś z sobą.

Pamiętam, jak byłem mały. Moja mama mówiła mi wtedy, nocami wiosennymi, że nie mogła nigdy zrozumieć jak kosmos może być nieskończony- i wyobrażała sobie, że niebo to wielki czarny namiot z dziurami, przez które przebija światło z zewnątrz. Może miała sporo racji, gdy dziś o tym myślę. Może żyjemy spowici czarnym całunem, jesteśmy ślepi. Tylko od czasu do czasu materiał gdzieś zostaje przetarty i widać trochę światła. Sęk w tym, czy chcemy światło dostrzec. I powiększyć dziurę. Na pewno nie mamy w sobie tyle odwagi, by powiększyć ją na tyle i przez nią przejść. Bo tam czai się Nieznane.

Spadła pierwsza dla mnie tej wiosny gwiazda. Pomyślałem życzenie. Życzenie, którego sam bym się nie spodziewał. Było odruchem...i w tym życzeniu wszystko chyba ode mnie zależy. Spełni się? ( uważaj na swoje marzenia, bo spełniają się i wtedy dopiero żałujemy).

W całkowitej ciemności widzi się więcej, wiecie? Miałem wrażenie, że oświetlony samymi gwiazdami w bezksiężycową noc słyszę każdy szmer.

Zawsze tak jest. Gdy jestem z dala od miast, w środku lasów nocami, bez świateł. Nad jeziorami, na plażach. Słyszę więcej.

Słyszę, jak w roślinach płyną soki, jak małe chrząszcze i inne stworzenia żerują w nocnej ciemności. Gdzieś w oddali słychać było tupanie jeża. Skradanie się kotów. Dla nich noc jest matką, nie boją się jej jak my. Widzą.

Sam widzę dużo w ciemności, przez swoją kocią wadę wzroku ale...

..ale czy wzrok jest potrzebny? Gdy zostaje wyłączony, gdy nie przeszkadza nadmiar światła można dostrzec więcej. Słuchem, węchem, czuciem.

Czułem się jak małe zwierzątko, które wszystko wyczuwa. Wyczuwa życie. Obok, dosłownie, na wyciągnięcie ręki. Życie w sobie. Swoje soki krążące po ciele, dające oddech.

Moje oczy były słabe, a ja za bardzo na nich polegam nieraz, dotarło do mnie. A przecież...przecież nie muszę. Ucywilizowałeś się za mocno, szamanie, to prawda. Zapomniałeś o swoich oczach w mroku, o tych innych. I to był idealny moment, by je na nowo odnaleźć. Bo kiedy byłem niedawno poza światłami latarni, szukałem czegoś innego w sobie. Teraz może nastała pora, żeby na nowo znaleźć, przypomnieć sobie...coś więcej?

Przypomniałem sobie o krzyku lelka. Wiecie, że wielu wierzyło, że jego śpiew zapowiada nadejście „złego”? Można stracić duszę. Bo lelek śpiewa tylko w ciemnościach. A tak naprawdę kradnie duszę tylko swym pięknem.

Oczy szybko uczą się światła gwiazd. Ciemności.

Spojrzałem na ludzi obok mnie. Część z nich była przestraszona. Nie przerzucili patrzenia oczywistego na to inne.

Zaskoczyło mnie właśnie to, gdy patrzyłem na swoich przyjaciół,jak bardzo jesteśmy bezbronni bez swoich sztucznych słońc. Spalanej żarem energii. Bez wynalazku, który w każdej chwili możemy stracić. Jak bardzo jesteśmy niczym, jeśli nie umiemy słuchać swojego ciała, jeśli szelest liści, gdy nie możemy zoczyć, co go spowodowało, przyprawia nas o dreszcze.

Dawno przestaliśmy być drapieżnikami. Staliśmy się ofiarami, nie słyszymy bowiem tętna pod skórą myszy, do której mamy się skradać. Jesteśmy nieporadni jak dzieci we mgle, gdy tylko zabierze się nam to, do czego przywykliśmy. Gdy tylko utracimy wyuczony schemat. Gdy tylko znajdziemy się w nieznanym, nie umiemy stawiać dalej stóp. Stoimy w miejscu i wypatrujemy ratunku. I jeszcze bardziej boimy się bólu, krzywdy.

Może jesteśmy dziećmi natury, dziećmi, które nigdy jednak nie dorosły. Bo wyprowadziły się za wcześnie, nie umiejąc współżyć z korzeniami. Jaka szkoda. Ja, jak zawsze, mam zamiar ten błąd jeszcze bardziej naprawiać. Przypomniałem sobie, że parę rzeczy w życiu już odkryłem..i czas na kolejne. Może dlatego czas na kolejną podróż. Bycie znów włóczykijem i odkrywcą. Niekoniecznie znów w tym dosłownym znaczeniu.

A ty? Co byś zrobił, gdyby nagle wszystko to, co stworzone ludzka ręką zamarło? Co byś zrobił, gdyby sztuczne słonce już nie miało nigdy zostać zapalone?

Zawsze baliśmy się ciemności. Dzieciom matki zostawiają zapalone nocne lampki. Czego się w niej boisz? Swej bezbronności? Bo straciłeś to, do czego jesteś przyzwyczajony? Bo nie widzisz? A może boisz się dlatego, że widzisz więcej?

Jaśniej dostrzegasz swoje własne myśli. Krzesło nie jest wyglądem krzesła, ale staje się zimną chropowata fakturą martwego drewna. Wiatr mocniej smaga po twarzy. Wszystkie inne zmysły działają niczym wzmożone. Tupot jeża działa jak tętent konia, bo nie oczekujesz, że w mroku go dostrzeżesz. Bo nie ma oczywistości.

A potem w mieście znowu zapaliły się latarnie. Ale Wenus i Mars nadal na mnie spoglądały. Choć mniej widoczne, zawsze obecne.

Cóż, wróciłem.

I chcę jak zawsze więcej. Chcę sobie przypomnieć. Chcę poznać jeszcze bardziej. Chcę usłyszeć tętno.