Przez pewne daty, pewne dni muszą być radością życia, widzianą poprzez łzy i tęsknotę, czyli pewien list do zaświatów.

Vince,

muszę z tobą porozmawiać. To, że już nie istniejesz, nie znaczy, że nie mogę. Przecież rozmawiamy to, że nie żyjesz tutaj, nie znaczy, że nie możesz żyć w mojej głowie. W moim sercu. Bo przecież przyjaciele są od serca, nie od rozsądku.

Śniłeś mi się. Znowu byliśmy w tym tandetnym barze, jeny, jak ja nie cierpiałem tego miejsca. Za to ty tam kochałeś chodzić, może przez to, że łatwo tam podrywałeś kolejne dziewczyny. Ale śniłeś mi się. Czy to jakieś znaki, które dajesz mi zza tamtej barykady? Znaki, żebym znowu nie spieprzył wszystkiego przez własną niewiarę? Niewiarę w siebie?

Niby zawsze mówiliśmy zgodnie, że sny to nic innego jak drugie, a może więcej żyć, które wiedziemy równolegle. Teoria płaszczaków, mówi ci to coś stary? Dowiedziałem się już, jak to nazwać. Choć, może nie do końca oddaje ona to, w co wierzyliśmy. W co ja nadal wierzę. Ale..ty nieraz śmiałeś się z moich wiar, moich szamańskich poszukiwań. Więc lepiej to zostawmy, cholerny ateisto.

Chcę z tobą porozmawiać, jak zawsze, gdy nie wiem co zrobić. Tylko ty tak solidnie potrafiłeś opierdolić, gdy wpadałem w swoje marudzenia chwilowe. A dzisiaj jest ten dzień. To będą te moje zwyczajne żale, przerabiane nieraz przy piwie, pomrukiwane nieraz przy grach i przebąkiwane w tak nieznaczący sposób, że tylko ty potrafiłeś się tego domyślić stary. Wiesz, mam jeszcze Fridę, Kaśkę, Majkiego, paru innych ludzi do pogadania...ale z każdym jest inaczej, ogarniasz stary, co nie? No właśnie.

To sobie pomarudzę, dobrze? Chociaż nie mam powodu. Życie przecież nie wali mi się na łeb. Nie sądź, że jestem nieszczęśliwy czy coś, to nie to. Po prostu...to też ten dzień. Bez wyjaśniania. Chociaż dobra, mam argument stary, uwaga. Widzisz, Vincent, ja pamiętam, że tego dnia właśnie, dwa lata temu powiedziałeś mi, że umierasz i że nie ma już ratunku, że konowały spieprzyły sprawę. Raz się nie myliłeś- spieprzyły na tyle, że parę miesięcy później recytowaliśmy dla ciebie, zmarłego, pod niebem twoje ulubione wiersze. Chyba dobrze, że nie chciałeś zwykłego pogrzebu. To by nie było w twoim stylu. Ale nie o tym miałem. To już się nie liczy, to było. To nawet..dobre, chociaż czuje się pustkę. Wiem, znowu gadam jak potłuczony.

Wiesz Vincent, ja właśnie czasem mam takie dni, że uwierają nie drobnostki. Dzisiaj jest ten dzień, więc ja zaszyję się po swojemu, będę tylko udawał przed innymi, w domu, odpowiadając na wszystkie maile, telefony bo te wiecznie się urywają ostatnio, że jest dobrze.

A może to nie udawanie, wiesz. Bo jest dobrze. Tylko to...nawet nie wiem jak to nazwać. Naprawdę stary, może i mam duży zasób słownictwa, ale tym razem nie wiem, jak to określić. To po prostu. Niech tak zostanie.

To drobnostki więc mnie uwierają dzisiaj, ale zawsze życie składało się tak naprawdę z drobnostek. Wielkie szczęścia i wielkie tragedie dotykają nas rzadko. Takie szczęścia jak ten dzień gdy wygraliśmy na jakimś wiejskim festiwalu dla ciebie kurę podczas podróży i tragedia, jak twoja śmierć w sierpniu. To się zdarza czasem. Reszta to drobnostki jak dziś.

Czuję się w jakiś sposób winny, wiesz? Wobec zobowiązań, wobec tego, co obiecałem. Bo mimo że spełniłem to, o co prosiłeś, postarałem się ze wszystkich sił, dla twojego syna, dla tego, co zostawiłeś..to nadal mam niejasne poczucie winy stary.

Możesz mieć mi to za złe, możesz krzyczeć w mojej głowie. Ale już wiem, nie mogę wiecznie gonić duchów, zarazem przed nimi uciekając. Wiesz, byłem dzisiaj na Wildzie. Wracając z pracy nie mogłem nie pójść tam, w sumie- zboczyć z drogi. Silniejsze od rozsądku stary. Mi go zawsze brakowało- i miałem go mniej niż ty w pewnych kwestiach. Nie śmiej się, ja wiem, że to ty miałeś papiery na bycie wariatem ale...no wiesz sam.

W każdym razie, poszedłem tam. Przypomniało mi się to stare mieszkanie z wysokimi sufitami i nieszczelne okna, które zostały wymienione, tylko dlatego, żeby nie przeziębiło ci się dziecko. Byłem tam i nie mogłem się oprzeć, by do tego mieszkania nie podejść. Wszedłem jak zwykle, jak zawsze, nie od frontu, gdzie wszyscy uderzają, ale wejściem dla przyjaciół. Tylko tak przecież otwierały się drzwi, inaczej żadne dzwonienie nawet pół godziny nie pomagało. Ta twoja wieczna paranoja, że to ktoś nieproszony, ktoś, kot chce wdepnąć z butami. Zaproszenie do ciebie, więc można było uznać za zaszczyt. Zaproszenie do tego życia, choć nigdy nie dawałeś go wprost, nawet mi. Po prostu gdy spiłeś się, musiałem cię do domu zanieść prawie.

Chyba tylko pijany byłeś na tyle odważny. Bo całe twoje życie przeszywał lęk wobec ludzi i ….

Za dużo słów wyrywało ci się zawsze wtedy z korzeniami spod języka. Słów z duszy. Twoje serce miało takie skryte drzwi, wiesz, stary? I nie mów, że jestem za sentymentalny, tak pamiętam jak zawsze się śmiałeś, że z tym sentymentalizmem powinienem się urodzić babą. No może. Ale twoje serce jak dla mnie, bo ja ludzi sercem czuję, miało ukryte drzwi.

Nigdy od frontu, tam nie można było ciebie zaskoczyć. To mieszkanie było tobą, sekretne wejście gdzie prowadzi się Białego Królika po wypiciu sekretnej flaszki, trunku, który co prawda nie zmniejsza, ale pomaga. Które Alicje powpadały do dziury i znalazły Szalonego Kapelusznika? Tak tak stary, tą Alicję pamiętamy wszyscy, ale nie warto o niej wspominać, co?

W każdym razie nie mogłem się oprzeć i tam poszedłem tam. Zastukałem gdzie powinienem, nic nie odpowiedziało. Ani szczekanie psa, ani miauczenie kota. Ani dziecięcy śmiech. Po prostu było pusto. Pusta komora serca, pamiętasz to opowiadanie, Vince? To które ci napisałem. To o tym, jak komory serc mieszkań mogą się zrosnąć.

Zapomniałem dodać, że tak naprawdę zrastają się ludzie. Zapomniałem ci o tym powiedzieć wcześniej.

Może dobrze, że było tam pusto. Nikt nie bezcześcił śladów stóp i śladów po...po ostatnim. Ktoś doczyścił podłogę? Zostanie plama? Frida mówiła że to posprząta, bogowie, wtedy naprawdę zawiodłem, nie mogłem umyć tej krwi. Wybacz stary. Naprawdę jeden raz nie mogłem. Ona mówi że to nic, że nie szkodzi. Ale ja do dzisiaj sobie pluję w brodę. Dobrze, że oboje mamy jeszcze i ją, co? I paru innych ludzi. Mamy. Mieliśmy. Nie wiem, jaki czas będzie tu stosowny stary, sorry.

Ważne, że to mieszkanie będzie miało życie, za parę lat, gdy dorośnie twój syn. Zostawiłeś mu to zabezpieczenie, przekazałeś w testamencie. Ale tak naprawdę przekazałeś serce. I tego serca trzeba bronić. Martwię się o to, co po tobie zostało, martwię się, że ktoś rozwieje niematerialne prochy i zgasi śmiech. W tej zupie zostanie tylko gorycz. Królowa Kier zetnie łeb nieszczęśnikowi.

Muszę walczyć o to, ale nie mam momentami siły. Wiesz, ja czasem też jestem cholernie zmęczony. Nie mówiłem ci o tym, jak nieraz się męczę, jak nie mogę złapać oddechu. Bo potem sobie radzę ale...

Chwilowo nie mam siły i nie pytaj mnie, czemu, nie musztruj mnie. Wiem że uwielbiałeś mnie opierdalać a ja ciebie za wszystkie głupoty, za to „powinienem nie żyć”. Wiem, że za mocno ci nawet przyłożyłem. Ale należało ci się. Nie wiem, czy dzisiaj mi też się należy? Nie mam pojęcia Vincent. Kto chce, niech rzuci we mnie kamieniem. Ja...ja nie wiem. Dzisiaj nie wiem.

Pamiętasz, jak kiedyś rozmawialiśmy, i pijana Frida nazwała mnie puszkiem?

„Dlaczego puszkiem?”- zapytałem wówczas rozbawiony do granic. Znowu włączyły się jej dziwne pomysły. A wtedy ty wzruszyłeś ramionami, równie pijany. „Ty Indie cholero będziesz puszkiem, bo pozwalasz chwilowo dostrzec jej- a może i mi- miękkość świata. A jak jest miękko, jest ciepło, robi się wesoło”.

Wiesz, to był absurd. Ale miły absurd. Może ja lubiłem być „puszkiem”. Może to łechtało moje ego? Jak nikt wiesz, jaki egocentryczny jestem nieraz. Że mi głupio jak ktoś mi mówi takie rzeczy, ale to miłe ostatecznie.

Byłem więc puszkiem. Ale to miało swoją cenę zawsze. I ma nadal. To zmęczenie nieraz.

Puszek, dobre sobie. Naprawdę, dzisiaj nawet, gdy to piszę, chce mi się śmiać. Dwa pojeby z was zawsze były. Jak się spotkaliśmy, zawsze coś dziwnego wymyślaliście we dwójkę.

Sprawiałem, że robiło się ciepło, miękko, radośnie? Teraz sam chwilowo, tego wieczoru, nie mogę tego wykrzesać. Tylko dzisiaj stary, już nie krzycz.

Czasem każdy musi mieć gorszy dzień, prawda? Przyszła kolej na mój. Jutro, już obiecuję, będzie dobrze. Będzie jak zawsze. Będę tym jebniętym puszkiem, będę Królikiem, będę Indianerem tańczącym w słońcu i deszczu. Ale dzisiaj...pamiętam i męczą mnie drobnostki.

Męczą mnie, chociaż wiesz co stary? Jest parę osób, z którymi dzisiaj właśnie chciałbym może pogadać. Ale niektórzy...nie mogą o tym wiedzieć. I wiem, wiem, nie mogę czekać, aż się zorientują. Ale jutro nie będzie miało to znaczenia, będzie już jak zawsze, będzie Króliczo wesoło. Ale dzisiaj...źle jest stary. W tym momencie jest kurewsko źle.

Wiem, że trzeba doceniać życie, z dnia na dzień, jego gorycze, słodkości, wszystkie smaki. Wiem to doskonale, do cholery! Przecież- to ja nie pozwalałem ci tyle razy z tych smaków zrezygnować. „Zawsze jesteś nie w porę, byłoby po kłopocie”, powiedziałeś mi kiedyś. Po kłopocie? Chciałem wtedy cię rozszarpać na małe fragmenty. Rozkwasiłem ci wtedy ten cholerny pysk a ty..nawet się nie broniłeś.

A potem pozwoliłem ci zrezygnować z życia, ale to już był inny czas. To już nie było życie, nie było smaku i to nie tylko w twojej głowie, nie było go naprawdę. Spadły gwiazdy, ciało stało się zimne. Rano tylko otwórz drzwi, zobaczysz kogoś, kogo już nie ma. Wtedy można było zrezygnować w życia, wtedy mogłeś odejść i gdy tak o tym myślę- zaczyna mi być wstyd.

Tamtej nocy powiedziałeś, żyj za nas oboje i powiedz wszystkim, którym znałem, żeby żyli tez trochę za mnie. Nie łapali powietrza i nie więzili chimer. Tego chciałeś dla nas wszystkich, których pokochałeś. Bo tak naprawdę- tylko wariaci umieją żyć do końca, czuć smak życia, bo ono ma posmak szaleństwa. Chciałeś przekazać ten jego rodzaj, prawda? Żyją też ci, co umierają, ale też ci, którzy kogoś stracili.

„Noce są długie

Ale lata są krótkie

Kiedy żyjesz”*

Udało ci się, wiesz? Zawsze musiałeś wkręcić się jak śrubka w mechaniczne serce, musiałeś sprawić, że jest mi głupio. Głupio, gdy gadałem złe rzeczy, gdy miałem problemy a ty mnie kopałeś po głowie mówiąc, że mam żyć. Brakuje mi momentami tego, wiesz? Ale to nieważne już. Radzę sobie, mam to twoje kopanie już w swojej krwi..chociaż tak naprawdę byłeś hipokrytą stary, wiesz? I nie fochaj mi się tu. Byłeś. Z tymi próbami samobójczymi a mi mówieniem „smakuj życia dzieciaku” jak byłem jeszcze taki młody. To było momentami nie fair.

Więc chciałbym teraz na ciebie nakrzyczeć, zbesztać cię, nie masz prawa! Śmieszne- to ty mi zawsze tak krzyczałeś, prawda? „Nie wtrącaj się od mojego życia”, „nie chcę kogoś widzieć, to nie chcę, jestem dorosły”, „nie chcę żyć, moja sprawa”, „nie przeżyjesz życia za mnie”, „nie mów mi, że mam prawo ją kochać”. Zwłaszcza to ostatnie, co?

Zawsze te wytarte „nie mów mi, nie każ mi, nie rób za mnie”. Miałeś rację, o bogowie, nikt za ciebie życia by nie przeżył, ani ja, ani Kaśka, ani Frida, ani nikt inny.

Choć zapomniałeś jednak o jednym- twoje życie nie jest tylko twoim życiem. Czasem bywało jedną nocą, szalonym wspólnym piciem, słowem, wierszem, potrafiłeś cudze życie odmienić i zostawić tak głęboki ślad, że nieraz nie można oddychać, gdy ciebie już nie ma stary.

Zapomniałeś, że odpowiedzialność sięga dalej, niż tylko twoje oczy, ale to teraz nie ma znaczenia, jest jak jest. Podziwiam cię i tak za inne decyzje, podziwiam cię za siłę do walki, za załatwienie wszystkiego tak, że nawet Królowa Kier nie może tego odkręcić. Na finiszu dałeś czadu.

Ale zawsze mówiłeś, że nie mam się wtrącać. Życia za ciebie nie przeżyję, miałeś rację, zrobiłeś to po swojemu- i cholernie każesz mi właśnie w dzień, kiedy chcę się nad sobą użalać, o tym pamiętać.

Chciałbym cię za to opierdolić, przyłożyć znowu, bo teraz ty masz siłę a ja potrzebuję postawienia na nogi w drobnostkach. Bo dzisiaj jest ten dzień.

Nic tak naprawdę się nie dzieje, ale „nikt za mnie życia nie przeżyje”. Wiem o tym i dlatego szkoda czasu na użalanie- nigdy nie wiesz, kiedy coś się stanie. Dałeś mi cholerną lekcję życia swoim paromiesięcznym wykładem o tym, jak należy odchodzić, dumnie i z honorem. Dałeś nam wszystkim lekcję wspaniałego życia, bo tylko po takim życiu zostaje aż taka pustka. Nie tylko ja to odczuwam, ostatnio gadałem o tym z Fridą. Jej też brakuje tych rozmów na moście i na dachu opuszczonego budynku. Jak cholera.

Puste mieszkanie, puste serce. I nawet w ten poniedziałek, gdy mi po prostu, po ludzku jak każdemu źle, gdy sobie wyolbrzymiam- nie umiem się nad sobą użalać, daję sobie w policzek, swoją, ale trochę i twoją ręką. Tak, wiem, robiłem tak, zanim ciebie zabrakło,, ba, nawet zanim ciebie poznałem, ale teraz robię to dwa razy mocniej. Inaczej. Skuteczniej może.

Smak życia. Smak wiosennej sałaty i wykwintnego sushi. Smak jajek w koszulkach na kaca, to ty jako kucharz z wykwintnej restauracji nauczyłeś mnie je gotować. Zapach najlepszej szarlotki mojej babci, sam mówiłeś, że gotuje jak anioł piecze jak anioł i chcesz ją w swojej kuchni.

Dalej poznawałem smaki sam. Smak, to co najważniejsze.

Życie ma smak, który trzeba odkryć samemu, nikt za nas tego nie zrobi. Wiedziałem to zawsze, wiem wiecznie, nawet podświadomie, wyczuwam przez skórnie. Wiedziałem nawet jak miałem problemy z sobą jako ten dzieciak. Wiem to teraz i doceniam szczegóły, czasem mi tylko ich brakuje, przez chwilę, wiesz Vince? Tak musi nieraz być, musi brakować. Brakowanie też jest dobre. Bo potem pozwala zrozumieć, co jest tak cenne.

Czasem każdy ma gorszą godzinę. Ale odwiedziłem dzisiaj puste serce, swoje serce i odkryłem w nim tak wiele! Pomimo pustki, wszystko ma swój czas, wszystko ma swoje miejsce a pustka- cóż, ma też swoją wartość. Nikt nie zaklei tej dziury, jak tej po gwoździach w twoim mieszkaniu tej dziury którą zrobiłeś przy remoncie, ale nieraz zaklejać nawet nie wolno. Nie godzi się.

Kocham swoje życie. Kochałem kiedyś, choć było trudniej, bo byłem tym pokaleczonym szczeniakiem, kocham teraz, kocham słodko gorzki smak. Bo jest moje, bo trwa. Bo nadal mam szansę, nadal mogę, muszę się tylko kopnąć w tyłek, gdy odpocznę i ruszyć do dzieła. Tacy jak my się nie poddają, prawda stary? Tacy jak my, popieprzeni totalnie. Przecież ty do końca się nie poddałeś, żyłeś swoim życiem, zrobiłeś swoje, tak jak chciałeś, chociaż może był w pewnych rzeczach błąd, ale byłeś człowiekiem- i ja nim też jestem.

Kocham swoje życie, chociaż mam marudne poniedziałki i marudne szczególne dni, kiedy to boli dwa razy mocniej, kiedy ból zaczyna przeszywać choć nie powinien.

Mam złe dni, ale mam swoje miejsce, swoje miłości, swoje drobnostki i wielkie dramaty i powiem ci coś, ale tylko raz, zapamiętaj więc dobrze. Powiem raz, bo tobie nie wolno tyle słodzić. W ogóle chyba to ja musiałbym się spić, żeby naprawdę ci to wysłać. Serio stary, też mam jednak swoje ograniczenia z sentymentalizmem. Powiem ci z czarnym humorem, który uwielbiałeś- aż dobrze że nie żyjesz.

Ale powiem ci raz tylko ,więc zapamiętaj. Dzięki tobie teraz, po tym, co się stało dwa lata temu, doceniam swoje życie ze zdwojoną siłą. Dzięki śmierci właśnie, tego, jak bardzo mi brakuje. Ciebie, mojej matki, dwóch tak ważnych osób. Matki i przyjaciela.

W ogóle wiesz, że w pewnym momencie myślałem że to fatum. W ciągu tak krótkiego czasu stracić przez tą samą chorobę dwie bliskie osoby. Choć bliskie w innym sensie. Wiesz, ja nawet sobie ubzdurałem że to cena za to że ja po tamtym mogę żyć. Idiota, co?

Ale...

Ale doceniam teraz. Także to, że jest gdzieś miejsce. Twoje jest gdzieś dalej i w tym, co zostawiłeś. Moje…cóż, nie będę znów się roztkliwiać nad tym, co kocham, tymi, co kocham bo ty dobrze wiesz. Muszę się ogarnąć, naprawdę, powinienem był się urodzić jako baba. Słabeusz mentalny no. Jebany puszek.

I nawet gdy jest mi źle, przed drobnostki, daty które uwierają...nie boję się powiedzieć jestem szczęśliwy, bo szczęście to nie euforia, a ten permanentny stan ciepłego spokoju i zachwytu może. Wszystko będzie dobrze. Vincent, wiesz co?Wszystko jest dobrze.

Cholera, jest dobrze. To czasem tylko trudno dostrzec, gdy nagle coś nas tak bardzo ukłuje Jak mnie dzisiaj ta data, jak to puste mieszkanie.

Złapię oddech i możesz na mnie nakrzyczeć w równoległym życiu. Ale dzisiaj daj mi lepiej po prostu pomarudzić i pomrukuj tylko jaki to ze mnie debil i mięczak, bo chociaż kocham życie, czasem muszę zatęsknić i pozbierać się na nowo. Ułożyć tak troszkę.

Mam nieraz wrażenie, że życie polega na ciągłym rozsypywaniu i układaniu. Ale to też dobrze, wiesz?

Jutro już będzie lepiej. I to nie jest nadzieja. To pewność. Bo mam swoje życie, które muszę przeżyć po swojemu. Jak ty, debilu cholerny. I starczy chwila, by ponownie odczuć wspaniałość. Czasem trzeba tylko dostrzec magię codzienności. Ty to potrafiłeś, ja to umiem. Każdy nauczył się po swojemu, bo ma swoje życie. Ma też swoje miejsce, które sam tworzy.

Mam już swoje miejsce, czego mam chcieć więcej?

I pamiętasz? Ta piosenka właśnie ta. Bo kiedy umierałeś właśnie Red Hoci wydali nową płytę i ty sobie tą piosenkę wybrałeś. Jak powiedziałem, jestem prawie martwy. Ale to nie znaczy, że nie można zatańczyć przy końcu do własnej melodii, co nie, stary?

A potem śpiewaliśmy to do zdarcia gardła na tym twoim pożegnaniu, które było zamiast pogrzebu. Prawie jak w piosence właśnie. Bo cieszyliśmy się, że spotkaliśmy cię podczas tego spaceru na linie, jakim jest życie.