Naprawdę i niezależnie od innych rzeczy, cóż to za niesamowita, cudowna przygoda – to życie, moje życie.- E. Stachura, Dzienniki

"Zrozumiałem wtedy, że przed obłędem uratowało mnie absolutne zmęczenie, absolutne dokładne wycieńczenie. Po prostu nie miałem sił na obłęd, na to, by rzucić się skądś, gdzieś, pędzić, biegać, krzyczeć, wyć, śmiać się, płakać i tak dalej. Nie miałem na to siły. Bezsilny byłem i tylko dzięki temu myślę, nie oszalałem". E. Stachura, Fabula rasa

Miałem już dość. Po prostu dość. W sobotę wszystko, przed czym się broniłem, przed czym uciekałem w czarny humor, w cudze opowieści, w nadzieje na przyszłość, dopadło mnie ze zdwojoną siłą.

Przyszło całkowite zmęczenie.

Przyszło to okropne poczucie bezsilności.

Przyszły uczucia, do których sam nie chciałem się przyznawać. Nawet uczucie bezradnej miłości, bo z czasem coraz bardziej docierało do mnie przecież, że ta nie ma żadnych szans. I nie chodzi o moje fanaberie, pewne rzeczy po prostu się nie udają. Nie mogą po prostu być.

Przyszedł ból. Ból po kolejnym zabiegu, niby nic. Bo fizycznie ten ból nie był niczym, lecz mój mózg go wyolbrzymiał. Złudny ból fizyczny, wcale nie tak wielki przecież, bo bywały gorsze o wiele gdy dopadł ciało otworzył i inne rany, które przedtem były zaleczone.

Gdy wróciłem ze szpitala jeszcze, po południu ćwierkałem jak ptaszek. Żartowałem z dziadkiem ze smrodu wypalania naczyń, śmiałem się że jestem jak Kmicic. Interesowały mnie cudze sprawy. Było jak zwykle, gdy zajadałem sobotnie ciasto drożdżowe mojej babci.

A potem to dopadło. Najpierw po prostu ból, ze zdwojoną siłą, ból czegoś, co wcale nie powinno robić na mnie wrażenia. Przyszła panika. Tracenie oddechu. Kolejna fala mdłości. Strach i ból, ból i strach. Te dwa, z którymi nikt nie mógł mi pomóc.

"Płaczę. Idę ulicą i płaczę. Łzy mi wchodzą do ust. A taki byłem wesoły nie tak dawno, tak sobie szedłem w podskokach wesoło. A teraz płaczę. Cały brzuch mi się trzęsie od płaczu. " E. Stachura,

Przyszło nagle, dopadło mnie. Tak po prostu. Ale ja nie mogłem płakać, jakbym zupełnie zapomniał, jak to się robi. Byłem po prostu potwornie zmęczony, zbyt zmęczony nawet na płacz. Przyszły głupie myśli. A może by tak jeden ból ukoić innym, jak za dawnych lat.? A może by po prostu skończyć, skoczyć po raz ostatni, rozkrwawić wszystko w sobie dokumentnie, tak ,by nic nie dało się uratować. Milion głupich myśli, bo ja rozpadłem się w jednym momencie na milion małych kawałków.

Nie daję rady, po prostu nie daję rady. W swojej głowie, w sobie. Sam ze sobą sobie nie radzę, od jakiegoś czasu, a nie chcę się przyznać. Na nic, po prostu nie mam siły. Skulić się w kłębek i wyć. Skulić się w kłębek i zasnąć, zniknąć w tym śnie, zniknąć na dobre, żeby już z niczym nie trzeba było walczyć. Żeby już przed niczym nie trzeba było się bronić. Żeby było tak, jakby nigdy nic się nie zaczęło po prostu.

Proszę, nich ktoś coś z tym zrobi. Niech ktoś mi pomoże.

Cholerny głosik w głowie, wyłonił się wśród innych.

Jak ktoś ma ci pomóc, Kordianie, skoro nikt nawet nie widzi, jak wołasz, bo wołać nie umiesz nawet? Zawsze radzący sobie sam, zawsze przecież optymista. Wszystkim mówisz, jak to nie ma niemożliwego, wszyscy mówią ci, jaki jesteś silny. Bo przetrwałeś ojca, bo realizujesz marzenia, bo teraz masz chore serce, ale wyliżesz się z tego, jak zawsze przecież. Wszyscy, do kurwy nędzy przywykli, że sobie radzisz. Nie umiesz nawet mówić o tym, że cię boli, zawsze, nawet gdy ci najgorzej pod słońcem, nawet w takich momentach to ty wolisz słuchać ich. Jak ktoś ma ci pomóc, jak? Nie bądź naiwny. A jak sobie nie poradzisz teraz, świat ostatecznie poderżnie ci gardło...cóż. Kordianie, będą wiedzieć, jak się mylili. Będziesz widział, jak sam się myliłeś, bo zawsze się w końcu mylisz. Wcale nie wygrywasz w życiu, stale jesteś porażką. Wieczną porażką. Tym razem też ci się nie uda, a ty tylko będziesz udawać, że to nic takiego. Tak samo jak było z twoim ojcem. Zresztą, czy to co się dzieje teraz, nie jest dowodem na to, jak bardzo właśnie jesteś przegrany?

Zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się....

Jesteś sam Kordianie. Sam ze swoją naiwnością. Nikt ci nie pomoże, znowu po prostu przegrasz. Przestań udawać tego błazna. Weź za dużo tabletek które dostałeś na bezsenność. Zaśniesz na dobre, odpoczniesz tak jakbyś chciał. Bo chcesz, prawda? Chcesz przestać wiecznie się szarpać. Tylko udajesz wojownika, nie umiesz przecież nawet walczyć. Jesteś nikim, więc możesz zniknąć na dobre. Nie będą mieli zmartwień.

Zamknij się, zamknij się, zamknij się, zamknij się....

Och, płakali? Nikt nie będzie płakał. Twój ojciec miał rację. Przecież nawet Ona cię nie pokocha, nawet nie widzi, jak się dla niej starasz. Bo chciałbyś, żeby widziała, żeby wiedziała, prawda? Ale ciebie nie można kochać. Twój ojciec miał rację, powinieneś zdechnąć gówniarzu. Zresztą, może nawet niedługo będzie po kłopocie.

ZAMKNIJ SIĘ!

Atak paniki. Gorszy niż wszystkie inne z ostatnich lat. Krótki atak paniki, taki jak za dawnych, dawnych lat, których prawie nie pamiętam.

W nim nie ma logiki.

Dość, dość, po prostu dość. Nie mam już siły, nie mam siły na wszystkie dawne głosy, które wracają, nie mam siły na strach, nie mam siły na ból i znużenie ciała, które bardziej niż zwykle nie chce spać, nie chce jeść. Jakby zdecydowało za mnie, że się poddaje, zanim dojdzie do tego moja głowa i mentalne serce. Nie mam siły, żeby nawet zejść na dół, porozmawiać z kimkolwiek, nie mam siły.

Tonę sam w sobie. Zgubiłem swój spokojny ląd, który kiedyś stworzyłem. Może to ułuda, może tak naprawdę go nigdy nie było, nigdy być nie mogło. Majaki rozbitka, fatamorgany na pustyni zmarłego tak naprawdę przed laty serca.

"Byłem, chyba jak każdy człowiek, światem samym w sobie i kiedy było mi źle, chowałem się w sobie, miałem w sobie schronienie. Teraz nie mam tego schronienia. Nie mam własnego, swojskiego świata. Jestem cały odkryty, nagi, wystawiony na razy". E. Stachura, Pogodzić się ze światem

Może głos miał rację. Stanąłem na krawędzi.

"Na krawędzi tu stoję,

Gdy poruszę się to po mnie". E. Stachura

Bałem się ruszyć więc w którąkolwiek ze stron. A jeśli w którąś to...zrób tak, żeby było, jakby nigdy się nie wydarzyło. Jakbyś nigdy się nie zdarzył, bo i tak przegrałeś na starcie, to proste, poderżnąć sobie gardło życiem, nie jakoś efektownie, a cicho, wiesz doskonale jak to zrobić, wiesz...

Wiesz przecież, że nie miał racji, prawda?- dopadł mnie inny głos, spokojny, wyłoniony z całego chaosu.

Skąd mogę wiedzieć?

Wiesz, ty wiesz. Wiesz też, co musisz zrobić, już dawno powinieneś, ale to wcale nie było łatwe, to wcale nie było bezpieczne dla ciebie...ale ty wiesz Kordianie. Nie czekaj, już nie masz na co czekać. Jesteś pod ścianą. Jesteś naprawdę na krawędzi, na jakiej dawno nie byłeś. I musisz wrócić, musisz wrócić do tych, których kochasz.

Kocham?

Tak, a oni kochają ciebie. Nie wątp.

Nie wszyscy...

Nie wszyscy. Nie można sprawić by ktoś nas pokochał, na siłę. I to też wiesz i umiesz już kochać mimo wszystko. Ciepło, które przepływa, pamiętasz?

"Trzy, cztery razy dziennie napadało mnie straszliwie, by skończyć. Ale walczyłem, walczyłem, chwytałem się powietrza, walczyłem o życie, oczywiście nie dla siebie, ale dla kogoś, komu ciągle przyznawałem sumienie i bałem się, że będzie temu komuś czasami być może trochę niedobrze, przez to właśnie że ja formalnie skończę moje od dawna od wielu miesięcy zakończone życie. " E. Stachura, Dzienniki.

Nikt nie może mi w tym pomóc, bo wszystko zależy ode mnie. To mój ból, który na nowo się zrodził, to moje wspomnienia, demony, chaos. To wszystko moje, nie oddam nikomu, jak szalony egoista. Nawet, jeśli mam się w tym utopić, nawet jeśli mam zaginąć w własnej głowie, nawet jeśli mimo to i tak krzyczę tak, by nie słyszał nikt...

Nawet jeśli udaję sam przed sobą. Bo od jakiegoś czasu udawałem, to mnie wykończyło, unikanie ciosów, udawana walka, zamiast tej prawdziwej. Tej, którą muszę stoczyć właśnie sam.

Nie miałem już siły, ale wiedziałem, że muszę znaleźć jej echo, żeby zrobić choć jedną rzecz, jedną, która zawsze pomaga, choć nie jest łatwa. Muszę zmierzyć się z tym, co przyniesie.

Zwlokłem się na dół. Jeszcze jedna maska, chwila bycia błaznem.

Poprosiłem, żeby nikt mi nie przeszkadzał przez dwa dni, bo tyle musi mi starczyć. Żeby nikt do mnie nie wchodził, nie interesował się. Nieraz zamykałem się u siebie, medytując godzinami, dniami, choć zawsze wolałem las i swoje święte miejsca, ale gdy ich nie można mieć...

Wszyscy w domu do tego przywykli, choć teraz trudniej było ich przekonać. Bo serce, bo jak coś się stanie, bo jak...

Ale ja tego potrzebuję. Właśnie tego.

Powiedziałem, komu trzeba, że będę milczeć. Nie chcę, ale muszę. To też boli, zostawiać ludzi, to boli być skupionym tylko na sobie, na swoim świecie...ale gdy ten jest chory, trzeba go wyleczyć. Żeby potem móc i cudzym światom pomagać. Żeby przekazywać miłość dotykiem masażu, żeby pokazywać spokój medytacji, żeby móc po prostu czasem się uśmiechać, bo czasem właśnie o uśmiech chodzi, nic więcej.

"Wszystko mnie boli. Gdziebyś mnie nie dotknął, to mnie boli. Gdziebyś nie strzelił, to trafisz mnie." E. Stachura, Siekierezada

Zapomniałem o tym, że czasem nie można walczyć z bólem. Nie można też go unikać. Trzeba go przyjąć w całości, otworzyć ramiona i znaleźć w nim brata, siostrę, matkę, ojca, kochankę. Nie można walczyć ze strachem,. Trzeba go wpuścić do serca, do umysłu, do duszy i pogodzić się z nim. Trzeba go pokochać i uczynić swoim sprzymierzeńcem. Wiedziałem to, ale zapomniałem. Zapomniałem jak powinno się to czuć. Te który innym mówi o odwadze, sam zagubił się przez chwilę w strachu. Hipokryta, słabeusz? Och, jakże się nim poczułem!

"Bałem się i bałem wszystkiego. ale przecież niemniej jednak szedłem w noc, w każdą noc, jak trzeba było". E. Stachura, Wszystko jest poezją.

Ale to już nieważne, kim byłem. Jak bardzo stałem się obłudny dla siebie podczas tej próby, którą dostałem od życia. Bo to wszystko, to przecież próba.

Czasem własna dusza to jednak za mało. Trzeba poprosić o pomoc dawne duchy, poprosić tych, którzy żyją w nas, choć zamknięci. Własna dusza to za mało, choć ty sam sobie musisz starczyć. Trzeba otworzyć drzwi, zejść na samo dno jaskiń we własnym ogrodzie, stracić światło z oczu, tak że myśli się, że się oślepnie. Trzeba otworzyć drzwi i wypuścić dzikie i nieuchwytne po raz drugi.

Trzeba umrzeć, żeby żyć. Z nimi, bo od teraz, bez nich nie można. To ma swoją cenę, wiedzieć, widzieć po otwarciu ale...trzeba.

Niecałe dwa dni walki, która zmęczyła jak najcięższa podróż. Bo podróże wgłąb siebie są najtrudniejsze, zwłaszcza te, w których nie szukamy dobrego i ciepłego. A te, które są jak pływanie na tratwie w czasie sztormu.

Otworzyłem więc kraty więzienia, z którym tkwiły duchy, kraty za którymi namacalny ja zamknął tych poprzednich. Otworzyłem drzwi wszystkim dawnym, martwym dzieciom, wojownikom, szamanom.

Rozwarłem ramiona zamykając oczy. Wpuściłem cały ból. Cały stałem się bólem, jedną wielką raną. Przesuwałem kulę jaskrawego czerwonego światła, kulę krwi i spazmów po całym swoim ciele. Koniuszki palców, włosy, stopy, pośladki, ramiona, głowa. Aż do samego serca, które karmiło się tym bólem, trzepocząc szalenie, trzepocząc tak, że momentami brakowało oddechu, na którym przedtem się skupiałem. Karmiło się więc serce moje swoim własnym bólem i wyzbywało się go jednocześnie.

Bolała mnie cała dusza i bolało mnie całe ciało. Wyłem w środku jak zwierzę, jęczałem na zewnątrz jak bity kot. Aż do łez. Gorących łez.

W łzach umarłem i na nowo się rodziłem.

Musi boleć. Musi boleć, bo w życiu nie uniknie się bólu. Można zwalczać ten codzienny, można stawiać mu czoła, ale ten największy trzeba po prostu przyjąć. Trzeba się nim stać. Znaleźć w nim truciznę i antidotum.

Dwa dni jak dwa lata bez snu, dwa dni rozmów we własnym ogrodzie mojej własnej duszy. Rozmów z krukiem, lisem i koniem. Dwa dni defilady duchów, walki przez poddanie się. Dwa dni szeptów, łkania, mdłości, łez. Dwa dni bez jedzenia, z wodą tylko, bo ona jest niezbędna, jeśli chce się to przeżyć. Dwa dni na dusznym poddaszu, pełne potu, kurczy mięśni. Dwa dni, gdy moje poddasze musiało starczyć zamiast tipi gdzie pali się ognisko pośrodku, polewa rozgrzane kamienie wodą, tipi w środku lasu. Zamiast tipi ze skóry konia i brzóz duszne poddasze.

Dwa dni w których zrozumiałem, dlaczego ciało przestało mnie słuchać. W których szybko przypomniałem sobie naprawdę, dogłębnie o znaczeniu strachu i bólu, choć przecież o tym mówiłem. Ale przestałem rozumieć, bo bałem się dopuścić do siebie największy ból. Największy, z jakim miałem do czynienia od lat. Bo przypomina i kumuluje wszystkie pozostałe. Jakby z każdym kolejnym było coraz trudniej a nie łatwiej ale...

Ból z życiem przychodzi większy. Ale walka jest coraz bardziej wprawna. Trudno unosić coraz większy miecz, ale ten skuteczniej siecze karki demonów.

Dwie niecałe noce, które sprawiły, że zapłakałem tak, jak płakać się powinno. A potem złapałem oddech. I choć moje ciało jest teraz słabe jak nigdy, jak nigdy w ciągu mojego życia, choć zaczyna się męczyć na schodach nawet, gdy wchodzę do siebie na poddasze, wiem, że zacznie mnie słuchać. Dogadaliśmy się. Dogadaliśmy się, każdym z serc. A nikt nie obiecywał, że ma być łatwo.

"Nie można zmartwychwstać, nie doznawszy najwyższych upokorzeń, czyli w górę nie trzeba być ciśniętym, rzuconym, kopniętym na samo dno, żeby móc ulecieć w górę. Żeby zmartwychwstać. To jest warunek sine qua non. Kto przetrwa wszystkie upokorzenia, aż do najwyższego, ten może dźwignąć się z grobu. " E. Stachura, Dzienniki

Otworzyłem oczy. Zachwiałem się wstając, moje nogi były odrętwiałe gdy przez dłuższy czas zajmowały jedną pozycję.

Otworzyłem okno, by wpuścić trochę świeżego powietrza, by wiatr przegnał wszystkie wypuszczone złe duchy, przegnał smród potu i rozkładającego się ciała, po tym, jak umarłem. I jak na nowo się urodziłem, w bólu. Zawsze przecież rodzimy się w bólu. W bólu też odchodzimy. I trzeba na to otworzyć szeroko ramiona.

Uśmiechnąłem się sam do siebie, zamknąłem znowu oczy i tak po prostu, wdychałem zimne powietrze tej nocy. Modliłem się chwilę wraz z duchami, które muszą we mnie żyć, muszą szeptać o przeszłości, muszą szeptać o przyszłości. Modliłem się z krukiem, lisem i koniem, już na spokojnie, wysyłając w przestrzeń dobre myśli, myśli dla każdego kogo kocham. Nie wiem, czy dotarły, bo to nie tylko od mojej woli zależy.

Modliłem się już w ciszy, w spokoju który do mnie wrócił. Który ze mną zostanie, pomimo tego, że tak bardzo się boję. Ale to nic złego się bać, to nic złego mówić, że tak bardzo boli i ciało i dusza. Teraz nie tylko to wiem. Teraz to rozumiem. Teraz to czuję.

Cisza, zimna noc i wędrówka nad obłokami. Serce śpiewa najczulej jak potrafi. Dla mnie samego. Dla tych, których kocham, bo przecież znów, miłość jest tu najważniejsza. Miłość którą można znaleźć też w bólu i strachu.

Byłem strasznie zmęczony. Całą walką przez poddawanie się, brakiem snu. Moje ciało było zmęczone, moja dusza była zmęczona. Moja głowa nie miała za to zbędnych myśli.

Zaśnij więc, powiedziałem sam do siebie. Zaśnij.

Po raz pierwszy od wielu lat przespałem więcej niż swoja 4-5 godzinna norma. Po raz pierwszy od dłuższego czasu tak po prostu zasnąłem. 7 godzin porządnego snu, ze spokojnymi snami, z twarzami, które muszę- nie, nie muszę, chcę- chcę kochać. Czy to były tylko sny, czy może znów...Nie ma to znaczenia.

Obudziłem się niesamowicie głodny, oczyszczone przed medytacją ciało chciało jeść. Było puste a chciało żyć.

Zszedłem więc na dół, wyspany i głodny, zjadłem późne jak na mnie śniadanie. Po raz pierwszy od paru dni bez tych cholernych mdłości.

I nie powiem, że będzie dobrze. Po prostu, banalnie, będzie dobrze. Będzie trudno nieraz w życiu. Będzie boleśnie i przerażająco. Będzie zawsze czule i miłośnie. I o to chyba chodzi, prawda? Bo przygoda, jaką jest życie nie może być za nudna.  

"Bo krew na razie jeszcze mi się nie zmęczyła nigdy" E. Stachura, Dzienniki