I'm punch drunk and I need to find a way back home

Od kilku dni, jakiegoś tygodnia bolała mnie głowa. Niby nic zwyczajnego, ale przecież mnie głowa nie boli nigdy. Oprócz okazyjnych zatruć pokarmowych i dziurawego, trzepoczącego serca jestem okazem zdrowia. Bóle głowy więc irytowały, ale oprócz tego nie stanowiły większego problemu. A jednak, może powinienem zwrócić na nie uwagę. Zdecydowanie, powinienem.

W nocy z wtorku na środę złapał mnie kaszel i zawroty głowy. „Oho, czyżbym pierwszy raz złapał to słynne późno letnie przeziębienie?”-pomyślałem. Doprawdy, nie było na to lepszego momentu. Och, jakże bym chciał, żeby to było przeziębienie.

Nie spałem już od paru nocy dobrze, a tej wyjątkowo, męczony kolejnymi spazmami kaszlu.

Obudziłem się zdezorientowany, otumaniony.

Susza w ustach, posmak goryczki. Drapanie w gardle, nieznośne wręcz. Ból w głowie pulsujący równomiernie, od potylicy aż do czoła. Tępy hałas dochodzący z jej wnętrza.

Czułem się jak na ostrym kacu, po całonocnym rzyganiu. Czyżbym zabalował i nic nie pamiętał? Przecież nigdy mi się nie zdarzało. Raz w życiu urwał mi się film, ale przecież pamiętałem, jak do tego doszło...chwilowe zaćmienie?

Z trudem otworzyłem oczy.

Nie widziałem nic przez chwilę, jaskrawe światło i jasne ściany raziły moje źrenice.

Chwila, gdzie ja jestem? - pomyślałem, gdy w końcu zobaczyłem, gdzie leżę. Leżę jak w trumnie, wyprostowany, z rękami wzdłuż ciała. Nie ma spokojnego porannego światła dobiegającego zza okien mojego poddasza. Wyjątkowo małe łóżko, niewygodne, za miękkie i kujące jednocześnie. Nie ma psa, nie ma kotów. Nie słyszę krzątania się Sisi na dole w kuchni.

Do kurwy nędzy, gdzie ja jestem? Próbowałem zapytać w przestrzeń, ale skołowaciały język i spierzchnięte wargi nie pozwoliły na wydobycie ani jednego słowa.

Ból głowy był niczym. Najgorsze było to cholerne drapanie w gardle. Nagle przyszło szarpnięcie ręki, od zgięcia w łokciu szarpiący ból, aż do piekącego, jak szarpanego przez psie kły nadgarstka.

„Lewa ręka, lewa ręka, lewa ręka!”pomyślałem od razu w panice, odruchowo. Lewy nadgarstek, moja najważniejsza, najbardziej sprawna część ciała. Lewy nadgarstek leworęcznego skrzypka.

Spojrzałem w tamtą stronę. Nadgarstek wraz z dłonią był obandażowany, wsadzony w prowizoryczną łupkę, w zgięcie łokcia wbity był wenflon, który dalej, po nitce do kłębka, prowadził do kapiącej wolno kroplówki.

-Wreszcie się obudziłeś Króliczku- dobiegł mnie z pozoru spokojny, a jednak całkiem przerażony głos mojej babci. Poczułem jej dłoń na swoim policzku, a moje rozbiegane, nie mogące wyłapać ostrości oczy w końcu spotkały się z jej, zaczerwienionymi.

Co się do cholery dzieje?

Pomyślałem w pierwszym odruchu że to mi się śni, kolejny realistyczny sen który przepowiada mi przyszłość, krok po kroku pokazuje to, co mnie czeka. Pomyślałem, że po prostu właśnie mam ten cholerny sen szkatułkowy, w którym budzisz się i jesteś jak na jawie. Oszukańczy mózgu, skończ!

Ale to nie był sen.

Nie byłem w stanie nic powiedzieć, moje gardło było odrapane całkowicie.

„Respirator, intubacja, rura w gardle” przyszło mi do głowy. Zawsze to samo uczucie po jakiejś operacji, znasz to przecież doskonale Kordian. To uczucie po gwałceniu błon śluzowych rurą, która ratuje życie, bo za ciebie oddycha.

Nie byłem w stanie nic powiedzieć, ale Sisi przecież mnie zna, wyczytała to bezgłośne pytanie w moich oczach. Całkowitą panikę, jak małego, przestraszonego królika, którym jestem przecież momentami. „Co tu się do kurwy nędzy dzieje? Babci, co się stało, co się dzieje?!”

-Rano zemdlałeś Króliczku. Miałeś zator.

„Co? Zator? Jakim cudem, jaki zator, co ty gadasz babciu? To niemożliwe, niemożliwe, przecież biorę leki przeciwzakrzepowe, przecież to....”- myślałem w panice. „No jak? No kurwa, JAK?!”

-To się zdarza skarbie, nawet jak brałeś leki...-mówiła do mnie spokojnie Sisi.- Lekarz powiedział, że najgorsze już minęło i trzeba spokojnie poczekać do operacji, jeśli w ogóle wiesz...

Byłem totalnie zmęczony. Chciałem spać, po prostu zasnąć i się nie obudzić, albo obudzić się w innym momencie swojego życia, w innym ciele, nie takim bezwładnym.

-A teraz śpij Króliczku, odpocznij.

Zasnąłem. Obudziłem się w innej sali, chyba wieczorem już, nie kontaktowałem za bardzo otumaniony przez leki które mi aplikowali. Obok siedziała babcia z dziadkiem, Ida oparta o framugę drzwi czytała jakąś gazetę. Młodych nie widziałem, ale może nie dostrzegłem, bo zaraz potem znowu zasnąłem.

Obudziłem się na dobre dopiero dzisiaj rano, cały dzień zapadając w krótkie, niespokojne drzemki, w których widziałem martwe konie, wyrywane zęby, krew, krew, wszędzie krew. Ból i czerwień. Drzemki chociaż przerywały wizyty i parę smsów wymienianych przez cały dzień ( i wiesz, że o tobie mówię, tak, tu się przyznam, też byłaś mi potrzebna).

Teraz już...teraz jestem przytomny. I wiem, że noc będzie bezsenna, chyba że dostanę te dziwne tabletki na sen. Panu z łóżka obok nie przeszkadza moje pisanie, sam jeszcze ogląda telewizję. Zawałowiec, który jest chyba też sową z natury.

Ponoć czasem tak się zdarza. Gdy ktoś ma migotanie przedsionków, a tym bardziej trzepotanie, krew nie opuszcza prawidłowo serca i zator może się zdarzyć. Zasadniczo, to główna bezpośrednia przyczyna śmierci powodowana przez to schorzenie. Można brać leki przeciwzakrzepowe, ale to niekoniecznie daje odpowiednie skutki. Nie zawsze, niektórzy mają pecha. Ja mam cholernego pecha. Mi zatkała się tętnica, prowadząca od prawej komory, którą kiedyś uszkodził mi ojciec, łamiąc kilka żeber i mostek, prowadząca oo komory do płuc. Nie wiadomo, jak długo robił się ten skrzep, te bóle głowy mogły być znakiem ostrzegawczym, że coś nie tak mi się robi znowu z ciśnieniem, że serce nie pracuje prawidłowo, jak przez ostatni czas.

Tak więc wczoraj rano, chcąc wyjść do pracy po prostu najzwyczajniej w świecie zemdlałem, mój niedotleniony mózg nie wytrzymał, nastała ciemność. Nawet urwał mi się fragment z nocy. Po prostu nie pamiętam, co się działo. Już wiem, jak podle muszą czuć się alkoholicy z czarnymi dziurami pamięci.

Zemdlałem, rozbijając sobie lewą skroń ( kolejne szwy, kolejna ciekawa blizna, nie ma co) i nadwyrężając nadgarstek upadając. Niby nic poważnego, dla mnie tragedia. Przez parę tygodni sobie nie pogram, co to to nie. Zresztą....chyba nie tylko to mi zostało odebrane.

Dopóki nie wiedziałem, że jestem chory, nic mi się nie działo. Jakby ciało doskonale sobie samo radziło, jakby tylko odczuwało niewielkie szarpnięcia, momenty mroku w głowie, ale to nic, nic. Od kiedy wiem że czeka mnie operacja...wszystko się chrzani. Jakby serce dostało leki i już samo nie musiało walczyć, zaczęło więc się lenić i świrować. Albo to wszystko przez moją głowę, świadomość tego, co mnie czeka. A może mi się tylko wydaje, po prostu, może to i tak miało się stać? Nie mam pojęcia. Ale to zwyczajna złośliwość losu.

Bo teraz nawet nie pojadę zdawać egzaminów do szkoły. Na pewno nie pojadę do Zająca w Bieszczady. Nie spotkam się pewnie z paroma ludźmi. Bogowie, to mi dopiero łamie serce.

Bo czy nie można mi było dać czasu do tej cholernej operacji, do 7 października, żebym załatwił wszystkie swoje sprawy, żebym dopiął wszystko na ostatni guzik? Nie można? Zwłaszcza, że teraz z operacją trochę mój lekarz się zastanawia, czy nie przesunąć tego, czy po odtykaniu tej cholernej tętnicy nie będzie to za duże obciążenie? No cholerny dom wariatów się zrobił z mojego życia właśnie.

Zresztą, mam wrażenie, jakby sprowokowały to też moje żarty. Jakbym sam wiedział, przeczuwał, ale nie dopuszczał do siebie i gadał tylko głupoty, jak w rozmowie z Kaśką

-To co Królik, skończyłeś tą swoją symfonię, to dzieło życia?

-No, Katarzyno, skończyłem, jak Mozart, teraz mogę umierać.

Kurwa, jaki ja zabawny, doprawdy. Następnego dnia zawitałem w szpitalu prawie martwy. (dobra, wszyscy wiemy, pewnie za parę dni i tak się będę z tego na serio śmiał).

To dopiero początek, a ja już jestem zmęczony. Jestem po prostu, po ludzku zły. Zawiedziony, rozczarowany. Jeszcze nie wiem, jaki bałagan mnie dopadł, nie wiem, jak to ułożyć. Nie wiem po prostu nic. Totalnie, wielkie nic.

Ponoć mam sobie wziąć L4 do tego cholernego października i mam siedzieć w domu na dupsku. Areszt domowy, bo przecież przetykanie tętnicy prowadzącej do płuc to nie tak błaha sprawa.

Dostanę do łba. Byłem gotowy na to, że od października czeka mnie katorga rekonwalescenta ale...to? To jest za wcześnie! Bo przecież jak człowiek sobie ułoży scenariusz, jest pogodzony z czymś, to się tego trzyma. A jak mu los tak kopnie w kuper....to...niesprawiedliwe?

Och, nie znoszę mówienia, że to niesprawiedliwe. W chorobach, w śmierci, w życiu po prostu nie ma czegoś takiego jak niesprawiedliwe. Po prostu, pewne rzeczy się zdarzają i trzeba je przyjąć. Więc nie ma się co mazać ale...bogowie, to nie takie łatwe. Dzisiaj to nie takie łatwe. Tak, jestem marudny, bo nadal wszystko mnie boli i czuję się jak zwierzę w klatce. A to drugie, wbrew pozorom, jest właśnie najgorsze.

A tak serio, to blog to miejsce na moje żale, jak uprzedzałem. Wśród niektórych ludzi muszę się uśmiechać i być dla nich silnym, a nie się mazać. Więc tu sobie ponarzekam, sorry, nie musicie tego czytać. Tu sobie ponarzekam dzisiaj, bo wiem, że noc czeka mnie ciężka i wszystko mnie jeszcze boli. Bo jestem zły jak dziecko. Wkurwiony wręcz.

Póki co siedzę więc sobie w szpitalu, siedzę w łóżku na kardiologii, na sali mam miłego starszego pana po zawale, który co prawda strasznie chrapie, ale też gra w szachy. Bo dziadek przyniósł mi i szachy, nie wiem po co, ale chyba wyczuł. Ida z Em zatargały po południu laptopa, a na szczęście większość poznańskich szpitali ma Wi-Fi. Wiecie, w WCO, z tego co pamiętam, nawet wypożyczali laptopy- luksus, co nie? To nie szpitale w Mozambiku, gdzie pewnie bym był już martwy. Mogę się cieszyć, że żyję, gdzie żyję. Mam przy sobie discmana ( tak, ludzie nadal używają takich rzeczy) i słucham co mniej depresyjnych płyt, siostra nie chciała mi przynieść całej dyskografii NIN ( „wiem, że to działa na ciebie dołująco”, powiedziała rzucając mi płyty Incubusa I FF na wyro). Siedzę więc sobie tutaj, na łóżku przy oknie, okno zalewa mi deszcz, nie słyszę, bo muzyka dudni w głowie, choć nikomu to nie przeszkadza. Siedzę więc sobie tutaj, obolały, z dziurą w ręce po wyrwanym wenflonie ( zawsze rzucam się przez sen, kroplówki nie są dla mnie, z jednej drzemki wyrwała mnie krew zbierająca się na prześcieradle, pielęgniarki nie mają ze mną lekko). Siedzę w szpitalu, rano zmierzą mi temperaturę, moje żyły przenoszą niezliczoną ilość leków, na sen dostanę być może kolorowe pigułki, które topią mnie w ciemnym, ciepłym oceanie, ale nie przynoszą wypoczynku. Rodzina i znajomi przemycają mi ogromne ilości jedzenia- bo na szpitalnym wikcie nikt jeszcze nie przeżył, więc mam już zapas słodyczy i owoców po jednym popołudniu, ale jakoś nie chce mi się jeść. Tak. Mi się nie chce.

Krążą legendy, że w poniedziałek mają mnie wypisać do domu, najpóźniej we wtorek ( areszt domowy?), a Ida już się jara, że będzie mogła sobie poprowadzić mojego garbusa, bo mi przecież prowadzić nawet własnego auta nie dadzą. A co jak znowu zemdleję? (no, wtedy to umrę już na bank)

A tak naprawdę, to sam nie mam na to chwilowo siły.

Może nie mam na co narzekać, mogło być gorzej. Mogłem niby umrzeć, jak jakieś 15 % zatorowców. Umrzeć sobie spokojnie, leżąc na schodach z rozbitą głową. Miałem nawet głupią myśl, że może to byłby lepszy scenariusz. Ale po chwili oprzytomniałem, bo to myśl ze snu, z jednej z drzemek.

Weź się Królik w garść, nie jest tak źle. Masz żyć. Nawet, jeśli pytasz siebie, „co to za życie, do kurwy nędzy”.

Ale to minie. Wszystko minie.

Jestem teraz daleko od swojego domu, tego który noszę w sobie. Domu spokoju który zbudowałem. Zgubiłem się gdy na chwilę upadłem, gubiąc myśli i oddech, dosłownie. Ale przetrwam. Wrócę do domu i przetrwam.

"Mam kłopoty z widzeniem

Jestem otumaniony

I muszę odnaleźć drogę do domu

To byłby cud, gdybyś wyświadczyła mi tą przysługę

Przetrwam

Uwięziony na tej wyspie

Czy mogłabyś naprawić mój przewrotny los dzisiaj?

Przetrwam

Dzisiaj błądzę i wędruję

Szukając drogi do domu

Dzisiaj...

(Oszczędź mi przejażdżki dzisiaj)"

P.S, Jakbym pisał głupoty, nie zwracać uwagi. To leki, nawet ketonal działał na mnie zawsze jak haszysz. To notka, którą pisałem najdłużej w życiu, serio. Chociaż wcale nie jest taka długa. Jestem na haju, ból i leki poszerzają chyba jednak percepcję. Chociaż to jest zabawne.