Zgub swój język w smaku owocu.

Mówisz, że chcesz, by było ostro? Och, jakże mógłbym ci tego odmówić.

Będzie więc ostro, tak, by w oczach pojawiły się łzy. Tak, by chciało się krzyknąć, ale język nie wie, co zrobić, jak wydobyć z siebie dźwięk, cały ogłupiały. Ogłupiały nadmiarem doznań.

Bo przecież jestem artystą w tej sztuce. Jestem artystą, to moje sprawne dłonie pracowały w wilgoci miąższu owocu, mój język, a nie twój próbował szczypty smaku. Preludium wzbudzanego potem ognia.

Jestem w tej sztuce artystą, wiesz, tu też znaczenie miały dźwięki. Więc skoro nim jestem, nie mogę pozwolić, by grała tylko jedna nuta. Och, jakież to by było nudne, samo powtarzający się akord, z każdym uderzeniem wywołujący to samo doznanie.

Nie, skarbie. Nie obejdzie się bez pikanterii, wiesz doskonale. Ale zaraz potem, po piekle, którego doznasz, przyjdzie słodycz. Zalewająca, zniewalająca twoje usta. Język, przedtem zdezorientowany zgubi się jeszcze bardziej, doznając jednoczesnej ulgi. Zatopi się w słodkości, jakże innej, niż ta, którą do tej pory znasz. Zatopi się w doznaniu łaknąc i prosząc o więcej.

Obliżesz wargi nieświadomie, ciężko oddychając i przymykając oczy. Tak, właśnie tak to powinno smakować. Tak powinno odurzać, prowadzić na manowce aż do zmysłowego spełnienia.

Widzisz, dzisiaj znów zaczynam czuć się jak więzień.

Doceniam przeszłe chwile, ale roztapiają się one w deszczu. Tym wspaniałym chłodnym deszczu. Zaczęło się wczoraj, gdy wyszedłem na swój dach, tak wiem, to ironia losu wręcz, nie mam balkonu, mam sekretną przestrzeń na dachu. Tej nocy nie grałem, nadgarstek nadal boli. Wiesz, nawet trochę boję się spróbować zagrać. Boję się, że może jednak coś się stało. Że Paganini i symfonia dla ciebie nie zabrzmią tak, jak powinny.

Wyszedłem więc wczoraj na dach, nic trudnego, mały sekret, żeby babcia nie wiedziała, żeby nikt nie wiedział. Podciągnąć się trochę na chudych ale silnych rękach, usiąść jak kot o 2 w nocy i patrzeć w niebo. I poczuć deszcz, moknąć, moknąć, moknąć. Aż do szpiku kości.

Wczoraj obudziła się tęsknota gdy nie mogłem spać, tęsknota za nieznanym i wolnym. Jesienny wiatr woła, nawołuje jak co roku. A ja muszę zatrzasnąć mu drzwi przed nosem, pozamykać okna. Muszę moknąć na dachu, zabijając pożądanie wobec całej zmysłowości, muszę zastanawiać się nad księżycową tęczą. Wypatrywać horyzontu, wypatrywać na nim doznań, przyszłych obietnic. Skulić się i mówić "jeszcze trochę, musisz wytrzymać". A potem próbować zasnąć, przespać trzy godziny i znów zacząć dzień. Przetrwać do nocy, kolejną noc, kolejny dzień. Udawać, że nie słyszy się krzyku nocnych pożądliwych stworzeń. Teraz skończyły gody, muszą się nasycić inaczej przed zimą. Ale czy to nie jedno i to samo? Zaspokojenie pragnień, które my, ludzie w swojej fanaberii sprowadzamy do strefy sacrum.

Zatęskniłem za sacrum więc, obudziłem pożądanie, ciche pożądanie, bo przecież nie można go tłumić, nie sposób tłumić.

Bo nie mogę nawet grać, boję się. Cała moja wrażliwość, wszystkie emocje, pikantne i słodkie słyszane w muzyce, nie mają ujścia. Boję się grać choć tak kocham. A wiatr woła, wiatr wzywa.

Teraz? Teraz! Teraz! Teraz!

Obudziłem zmysłowość, dłonie artysty, dzisiaj artysty potrzebowały zajęcia. Nie mogły chwycić twardych bioder skrzypiec, objąć w nocy łagodnych łuków gitary, szarpnąć włosów strun. Pożądanie zmysłowych doznań paliło. Deszcz wcale tego nie gasi. Deszcz to roznieca, nie tylko ten letni. Ale ten jesienny, szary, z pozoru nieprzyjemny.

Wiesz, skarbie, może dlatego, że trzeba się rozgrzać. A to, co ostre zawsze cię rozgrzeje. Szczypta chili na czubku języka, szczypta na czubku języka i płoniesz. Mówisz, że chcesz to ugasić, ale wiesz, że woda wcale nie będzie rozwiązaniem, tylko sprawi, że zaczniesz cierpieć. Dlatego ja przynoszę ci też i słodycz.

Widzisz, czuję się więc więźniem i nie mam co ze sobą zrobić w tej celi. Zajmuję oczy literami, ale dłonie wiecznie pracują, obracają w palcach obłe kształty, nieświadome nawet tego co robią. Ja musiałem je czymś zająć, musiałem, uwierz.

Musiałem więc rozniecić smak.

Czuję się jak więzień, a moje zmysłowe doznania są daleko. Wiesz, że wiele potrafię uśpić, na wiele lat. Innego rodzaju przyjemności. Ostre i słodkie zarazem. Wiesz że potrafię wiele uśpić, a ty jesteś daleko. I och, skarbie, jak ja chciałbym, żebyś dzisiaj właśnie tak mrużyła oczy i paliła swój język przy mnie. Ale jesteś daleko, więc musiałem oddać te doznania innym. Mam nadzieję, że jeszcze zdążysz, kiedyś przyjedziesz i będę mógł dać ci to samo. Mam nadzieję, że może i o wiele więcej, jeszcze inną ostrość i czułość do mdłości wręcz słodkim smakiem doprowadzającą...ale to odległe mrzonki. Na razie ta pikanteria, to zniewolenie języka się liczy.

Wiesz, zawsze mówili, że właśnie te dwie cielesne przyjemności są najbardziej do siebie zbliżone. I ludzie zachowują się w naszych czasach wobec nich tak samo. To aż smutne, jak szybko dochodzą do nasycenia, nie odczuwając po drodze rozkoszy, prawdziwie jej nie celebrują. Nie poświęcają jej wielu godzin, docierając cierpliwie do sedna sprawy. Nie próbują najpierw delikatnie tych miękkich części, by potem szarpać zębami to w czym ostatecznie można zatopić kły, wręcz wyjąc. To smutne, jak nie widzą potrzeby, by zobaczyć coś więcej. Przełykają bez smaku mówiąc, że wszystko załatwione, to już koniec, rozchodzą się w swoją stronę, nie potrafiąc potem o tym nawet pomówić. Nie zostają na deser rozmowy. Bo w naszych czasach deserem jest rozmowa, a nie preludium. Bo w naszych czasach po szybkim nasyceniu miejsca na deser nie zostaje.

Tak, te dwa doznania są cholernie podobne. Tak samo nie umiemy bez nich żyć ( choć niektórzy twierdzą, że zdarzają się takie cuda, choćby wśród indyjskich mnichów, że tego nie robią i żyją, nawet i 40 lat. Naukowcy zachodzą w głowę, jak to możliwe.), choć umiemy się powstrzymać od części tej przyjemności. Bo przecież, tak naprawdę, w jednym i drugim chodzi o przyjemność. Ba, przyjemność. Chodzi o rozkosz skarbie. Rozkosz oszalałych od przyjemności zmysłów.

Te dwa doznania są momentami takie same i tak naprawdę- nic nie znaczą przypadkowe, przełykanie szybko w bramach, smakowanie tylko tak. Ja wierzę że i jednemu i drugiemu trzeba się całkowicie oddać. Ja wierzę, że bez tego to bez sensu. Bez uwielbienia głównego składniku, który łechce zmysły. Bez miłości do niego.

Choć oczywiście, to zupełnie inna miłość i dlatego, choć tak podobne, nie są tym samym. To zupełnie inne sacrum, inne nieba. Jednego nie zastąpi się drugim. Ale moje dłonie pożądały kształtu, mój język pożądał smaku. Miało być ostro. Miało być słodko. Tak, jak lubię. Miało karmić zmysły.

To nigdy to samo, ale musiałem się czymś zająć, będąc na wiecznym głodzie doznań, czując się jak więzień, nienasycony od lat pierwszym, przesycony momentami drugim doznaniem. Znów wybrałem drugie. Bo ty jesteś daleko. Daleko w moim życiu jeszcze, a ja nie mam zamiaru jeść w bramach. Ani jednego, ani drugiego. Ja wierzę w sacrum.

Zabrałem się więc za to drugie, moje ręce artysty, bo dzisiaj się nim stałem, ociekały sokami, sokami płynącymi po idealnie zadanym pchnięciu. Owoc rozpadł się na pół. Pękł wręcz, choć nigdy tego nie robi, sok padł na moje wargi, które oblizałem łapczywie. A to nadal, dopiero początek.

Delikatny, miękki miąższ poddawał się pracy moich długich palców. Wyłuskane centrum nie było mi wcale potrzebne, ale żal, och jak żal było je wyrzucać. Ale i ono potem znalazło miejsce w moim świecie, kiedyś zakwitnie i wyda inne owoce. Być może tego nie doczekam, być może będę za stary, by te soki spijać...ale nie szkodzi. Naprawdę, nie szkodzi.

Boję się grać, ale moje ręce widzisz, nawet i teraz potrzebowały muzyki. Ona bywa i potrzebna w tym pierwszym nieraz ale...to drugie potrzebuje i bardziej tej inspiracji. Głowa kołysała się w takt, deszcz uderzał o szyby, ręce pracowały, język czekał na doznania.

Ma być ostro w to wrześniowe popołudnie, pamiętaj Kordianie. Ma być ostro.

Moja ręka sięgnęła więc po całkiem inny owoc, podłużny, pachnący groźbą, pachnący zdradą słodyczy. Ten pachnie dziko, nie waż się przykładać do języka, bo zapłaczesz rzewnymi łzami. Niejedna tego żałowała, pochopnie biorąc do ust. Najpierw nic nie czujesz a potem zalewa cię ogień. Płacz, tak, płacz skoroś nierozważna moja droga. I pamiętaj, długo nic tego nie ugasi.

Niebezpieczny owoc i ten słodki. Przyszła pora, by je połączyć w jedno, by stały się idealne dla złaknionych doznań zmysłów. By na chwilę uciszyły wołanie wiatru, przywołując wspomnienia rozkoszy plaż w Tajlandii i Bangkokou, gdzie na każdej ulicy stała piękna dziewczyna.

Pora, by złączyć je w ostre i słodkie zarazem. Idealnie okrągły kobiecy kształt, pęknięty na pół i podłużny, męski i dziki, sam w sobie krzywdzący pierwotną siłą.

Przyszła pora by we wrześniowe popołudnie stworzyć danie idealne, zjeść ze smakiem potrawę, której recepturę przywiozłem ze sobą Tajlandii. Idealne popołudnie, by w nudzie więźnia chcącego wybiegać na deszcz zająć czymś swoje ręce, a potem dzielić się tym smakiem i z najbliższymi, choć, to danie pasowałoby na..całkiem inną okazję. Zmysłową kolację sam na sam podczas jesiennego wieczoru. Nikt mi nie powie, że jedno z drugim nie ma nic wspólnego, prawda? Wiecie, o czym mówię :>

Kształt ostryg, brzoskwiń, szparagów...półotwarte usta...Ale nie o tym. Bo jeszcze za dużo myśli wam przyjdzie do głowy. A cóż, po prostu, we wszystkim, w całym naszym życiu po prostu chodzi o zmysły.

Po prostu, przyszedł czas na przyrządzenie kurczaka z mango i chilli. Łechce zmysły. Smakuje wybornie. A gotowanie i jedzenie to przecież tajemna alchemia, cudowna sztuka. Sacrum, moi drodzy. Zdecydowane, sacrum, o którym jak już pisałem, nieraz zapominamy. Zapominamy w różnych dziedzinach życia.

A przecież mamy teraz sezon na mango. Chcesz wpaść na obiad? Tylko nie zwlekaj. Owoce nie czekają długo. Choć...ja mogę czekać. Prawie- czekać.  Nie mogąc się doczekać. 

I can hardy wait

Lips cracked dry

Tongue blue burst 

Say angel come

Say lick my thirst

I'ts been so long

I've  lost my taste