Historia pewnej piosenki, historia pewnego romansu.

Najbardziej intymna, najbardziej rozdzierająca. A teraz....najbardziej aktualna. Jakże teraz aktualna.

Połóż się a podłodze, najlepiej z drewna, tak, żeby było czuć każde drganie. Tak, żeby móc być rozrywanym, na nowo wracać, lirycznie szeptać, aż wreszcie krzyczeć i wić się.

Najbardziej istotna, bo przecież mówi o tym romansie, w który wplątałem się dawno temu. Mówi o wilgotnych, rozwartych ustach, których nie wolno całować. Które rozsądek zabrania posiąść na dobre.

Kiedyś powiedziałem swojej byłej dziewczynie, jak rozumiem ten kawałek. Najważniejszy, najbardziej szarpiący. Nie była zazdrosna o nią, wręcz...przeciwnie. Nawet mnie wyśmiała, może dlatego, że przedtem spaliła ogromnego jonita z jakimś kumplem na pół. Ale potem nie mówiłem, dlaczego ona jest właśnie taka ważna. Po prostu wstydziłem się jakoś, że tak głupio można ją rozumieć, po swojemu, bo przecież ona to wyśmiała. Głupota. Mówiłem, że jest istotna, ale nie z jakich powodów, od paru lat. Kryłem się z tym, dlaczego przy niej zamieram, dlaczego czasem zaczynam się trząść, niezrozumiale. Dlaczego ciarki pokrywające moje ciało nie mają już naturalnych rozmiarów. To wspomnienie uzależnienia, wspomnienie rozkoszy i cierpienia zarazem. To myśl o spokoju i walce zarazem. Myśl o treści życia i jego nieodłącznej części.

Rozbija moje serce na kawałki i jednocześnie ponownie składa.

Zabiera oddech i pozwala oddychać.

Tylko raz, za namową chłopaków zaśpiewałem to na scenie. To nie był dobry pomysł. Inne kawałki tego zespołu? Proszę bardzo. Nawet to Prison Sex, które wywołuje wspomnienia jeszcze tragiczniejsze. Ale nie przynosi pragnienia. Niech będą. Ale nie to.

Wszyscy byli przerażeni. Gdy wydarłem się „theres no love in fear” nie zauważyłem, że pociekły mi łzy. Gdy śpiewałem „as i blow your fucking throat away”, gdy śpiewałem inne frazy nie zauważyłem że jak wariat poraniłem się swoimi własnymi paznokciami, nie zauważyłem, że wijąc się w tym transie poraniłem się do krwi.

Nigdy więcej.

Można tylko słuchać, leżąc na drewnianej podłodze. Rozpadając się i scalając. Wprawiając każdy atom duszy w drganie.

Czasem się chce, by ktoś był obok i chwycił za rękę. Czasem chce się, żeby to była Ona, dzisiaj nad ranem, przebudzony, chciałem, gdy leżałem w nocy na szpitalnym łóżku zamiast na podłodze, czując muzykę do głębi w sercu ale...potem pomyślałem, że może to nie fair.

Nie fair, bo przecież ten kawałek mówi o moim najstarszym romansie.

Choć nie. Pierwsza była muzyka i o nią każda kobieta może być zazdrosna, bo jest obecna stale. Ale ona, ta druga...bywa bardziej zachłanna. Bywa tą, co pociąga i tak trudno nieraz z nią walczyć. Trzeba przed nią zamknąć drzwi. Bo muzyka nie rozdziela wiecznie, drganie strun skrzypiec może pogodzić jedną miłość i drugą, tej do kobiet z krwi i kości. Ale ta druga...ta się nie dzieli. Odbiera w pełni. Gdy zakładasz jej obrączkę na palec, znikasz zupełnie.

„Widziałem dziś tę szczelinę

Kiedy błagałaś mnie, bym został

Lepiej upewnij się, że nie wejdę

Bo jeśli zdołam to uczynić, oboje możemy zniknąć”.

Bo tak naprawdę, w momencie, gdy zostanę z nią na zawsze, zniknę nie tylko dla tej, którą kocham ziemską ludzką miłością. Zniknę dla samego siebie i dla tej ponętnej, w jej prywatnym, osobistym aspekcie. Śmierć zabija wtedy siebie samą. Ta osobista, dotycząca tylko ciebie samego. Zresztą...umrzeć, to tak jak się narodzić. Tylko w drugą stronę. A życie też należy tylko do ciebie.

Pierwszy raz pomyślałem o niej będąc już dzieckiem. Ale nie słyszała moich nawoływań, zresztą, kto by traktował je poważnie..

Spotkałem ją naprawdę, mając 14, prawie 15 lat. Wtedy miała twarz starszej ode mnie kobiety, którą owszem, zawsze się podglądało przez dziurkę od klucza albo przez niezasłonięte okno. Widziało się, jak wiesza pranie złożone z kuszącej bielizny, ale nigdy nie miało się, jak to chłopiec, odwagi sięgnąć po więcej. Aż przychodzi do ciebie sama. Piękna i kusząca, a zarazem tak ciepła, dająca tak wielką ulgę...z jej objęć, z jej ramion nie chciało się wychodzić.

Paradoksalnie, w tym okrutnym świecie, w tym świecie w którym rządy objął sadystyczny król- ojciec, te ramiona były bezpieczną przystanią. Dawały ukojenie, dawały słodki spokój zapomnienia. Matczyne ciepło i erotyczny zapach podwiązek. Tego potrzebują zagubieni, krzywdzeni chłopcy. Szczęśliwy ten, kogo taka kobieta zostaje pierwszą erotyczną nauczycielką być może. Być może, bo to zawsze zostawia ślad. Zawsze się za tym goni.

Widzicie, śmierć, paradoksalnie, uczy życia.

Tak bardzo spodobało mi się w jej ramionach, tak rozkoszne były czułe pocałunki, iż długo broniłem się, by wrócić do tego świata, do którego przynależałem.

Jeszcze nie czas na to, żebyśmy zamieszkali w jednym domu. Zostawiła mnie wtedy, choć nie chciałem, wtedy chciałem, by wzięła mnie ze sobą.

Obudziłem się na sali szpitalnej, a raczej- wybudzono mnie ze śpiączki. Obudziłem się z tym piętnem, które mi zostawiła. Raz umarłeś chłopcze, raz zaznałeś pocałunków śmierci dosłownie, na parę minut, gdy zmarło ci serce. Raz umarłeś i nie chciałeś wracać, zapadłeś w śpiączkę na krótki czas. Ale trzeba wracać, trzeba żyć.

Mam wrażenie, że wtedy wygoniła mnie siłą. Może to tylko kolejna z jej gier?

Bo wiedziałem, że choć mnie wygnała...pokochała mnie szczerze. Może trochę obsesyjnie. Od tego momentu bowiem jakaś część jej zawsze będzie należeć do mnie.

Odszedłem więc od niej, ale stale ją nawoływałem. Tęskniłem. Raz zaznawszy- można za nią tęsknić, choć to przeczy ludzkim instynktom. Ona uzależnia, jak żadna inna, uzależnia. Bo gdy już się ją dotknęło, czasem ma się wrażenie, że tylko stojąc u jej drzwi w ulewnym deszczu można jeszcze cokolwiek czuć.

„Wślizguję się znów w tą szczelinę

Jestem żywy, gdy mnie dotykasz

Jestem żywy, gdy spychasz mnie w dół

Wślizguję się, wślizguję się...

Ale zamieniłbym to wszystko

Na choć jeden mały fragment umysłu”.

Człowiek jej pragnie, pragnie zatopić się w niej, kochać się z nią aż do samego końca...ale przecież ona, piękna i ostateczna i tak nadejdzie. I tak przyjdzie, więc jeśli zaznać rozkoszy....cóż, nie można w niej być pochopnym. Ale to zrozumiałem później. Po tym, gdy słuchając innego kawałka, o niej chciałem się zabić. Potem, gdy słuchając tego kawałka o nas dochodziłem do siebie. Do tego czym jest ta miłość. Do tego, co może mi ona zaoferować, a co może przetrwanie.

Słuchałem tego kawałka po tym co zrobiłem, płacząc. Po raz pierwszy od wielu lat szczerze płacząc. Pozwalając sobie na łzy, a nie tylko zwierzęce wycie pod wiaduktami pociągów.

Tak, chciałem przedtem do niej wrócić, nie tylko stawać przed jej domem i zaglądać w okna, chciałem w pełni znów ją odczuć, jej giętkie, delikatne i silne zarazem ciało. Złączyć się z nim na dobre. Chciałem na nowo wejść do jej łóżka, zamknąć przy niej oczy i odzyskać spokój.

Stałem więc u drzwi, ale nie otworzyła mi wtedy. Potem wstydziłem się tej słabości i wielu ludziom kłamałem, że nie, przecież te blizny to od czego innego, wcale nie chciałem się wykrwawić na śmierć. Wstyd, że się nie udało, potem wstyd, że w ogóle się chciało. Do dzisiaj nieraz tak kłamię, zwłaszcza na początku znajomości jakiejkolwiek. Bo odzyskałem choć mały fragment umysłu.

Oswoiłem swoje lęki przez wiele lat. Oswoiłem zniszczonego chłopca, zniszczonego bólem, który myślał, że jej dom jest ukojeniem które powinien dostać tu i teraz. Chłopcze mój, ona jest dla ciebie za stara, musisz jeszcze zdobyć doświadczenie. Więc odeszło się od niej. Inne rzeczy bolały, mentalne wymioty...ale ona przestała być rozwiązaniem.

„Będę się dławił, dopóki nie przełknę

Dławił się tym płodem który jest przede mną

Czymże on jest, jeśli nie moim odbiciem?

Kim że ja jestem, żeby osądzać i spychać w dół”

Zbiłem wszystkie krzywe zwierciadła. Podlałem wszystkie kwiaty żeby ożyły. Zawiązałem krwawiące nadgarstki.

Nieraz nadal przychodziła. Oczywiście, nigdy się nie kochaliśmy, nie całowaliśmy nawet. Nie wymienialiśmy pozdrowień na szpitalnym korytarzu. Wtedy bowiem miała inne oblicze. Była cudza. I to bywało najgorsze.

Nie byłem po prostu, po męsku zazdrosny. Ale cudze odchodzenie sprawiło mi ból. I wtedy przychodziły myśli, że może to kara. Że może to mnie powinna wtedy zabrać, może nie powinienem dać się wygonić z jej łóżka będąc jeszcze chłopcem. Może każe mnie za to, że zapomniałem.

Ja tylko wyciszyłem wspomnienia. Zapomnieć się przecież nie da. Nigdy.

Gdy zabrała niektórych, których kochałem znów miałem myśl, że powinienem z nią odejść. Znów ją wołałem, żeby choć chwilę porozmawiać.

„Połóż twój spust na moim palcu

Roznieś moją głowę ponad linią winy

Lepiej upewnij się, że nie wejdę

Bo jeśli zdołam, oboje możemy zniknąć”

Stała pod moimi oknami, nigdy nie wchodząc. Nie zamieniliśmy ani słowa, ale wiedziała w moich oczach, że jednak ją kocham. Mogąc być z kobietami, z tamtą którą kochałem, mogę kochać i ją. Kochając innych ludzi, będąc za nich odpowiedzialnymi, mogę kochać i ją.

Wspomnienia o niej, gdy przyszła do mnie, gdy przychodziła do innych, dotykały nieznacznie i pozwalały właśnie żyć. Pewność, że w końcu i w niej nastąpi spełnienie, w dobrym momencie, gdy zakończę, być może, wszystkie swoje sprawy.

Szliśmy obok siebie, moje nadgarstki z tatuażami blizn, mówiąc o tym, jak można jej pragnąć. Szliśmy zgodnie, każde robiąc swoje. Ja kochając całe życie, którego i ona jest częścią, ona obserwująca, wciąż się uśmiechająca. Naturalna. Przyobiecana przyszłości.

Przestała być matczyną, erotyczną zarazem kobietą obfitych piersiach, stała się dziewczyną o promiennym uśmiechu. Swojską kumpelą, z którą przeszedłbym się na piwo. Nie kusiła podwiązkami i grą znaczeń, rozmawiała ze mną nieraz nocami, wracała do myśli. Ale ta twarz się jej chyba znudziła. W moim życiu znów zapragnęła być kimś innym.

Nie oszukała mnie. Po prostu, zaczęła się bawić. Otworzyła drzwi do swojego domu, wyszła na próg i zaczęła wołać, odziana tylko w swoją nagość dosłowności. Odziana tylko w obietnice i groźby. Kusząca.

Ale ja jej nie chcę. Mój kawałek rozumu mówi jej nie. Zdecydowanie, nie.

„Przywiodłaś mnie tam, gdzie nie chcę być.

Widziałem miejsce, którego już nigdy nie chcę widzieć

Już nigdy więcej nie chcę widzieć tego miejsca”

Nie chcę do ciebie wracać moja droga. Nie teraz. Jeszcze nie, gdy czuję, że żyję, z tobą obok, ale nie razem. Nie chcę znów cię dotykać, całować, wplatać palców w twoje włosy. Nie dorosłem do tego, mylisz się, nie dorosłem.

„Widziałem znów tę szczelinę

Kiedy błagałaś mnie żebym został

Chciałaś, bym sam się odepchnął

I ciebie również, kochanie.”

Może to co się stało, to była tylko jej gra. Może właśnie chciała mi przypomnieć, kim jestem i gdzie jestem. I kim ona jest w moim życiu. Nie chciała być może, bym zostawał na dobre, ale się stęskniła.

Znów bowiem sięgnęła moich ust, szarpiąc za włosy, a jednocześnie szepcząc mi do ucha, że wcale tego nie chcę. Kocham ją, ale nie mogę jej chcieć. Gdy mdlałem, znów widziałem jej uśmiechniętą, tym razem drapieżnie twarz. Gdy chwyciłem jej biodra, poczułem, że to nie teraz. „Jeszcze nie teraz, Kordianie”, zdawała się śmiać, odpalając papierosa. Ja rzuciłem przez jej jedną zdradę palenie.

Jakby mieszała mi w głowie, śmiała się z mojej bezsilności wobec niej. Jednocześnie chcąc mnie i odpychając, gdy nie jestem już chłopcem, a mężczyzną, który chce żyć. Powinien żyć.

„Jeżeli, gdy mówię, że mógłbym ucichnąć jak westchnienie, gdy zostanę

Ty i tak bagatelizujesz moje ruchy

Muszę cię przekonać w inny sposób”

Może tak naprawdę, to ona nakazała mi żyć. Może tak naprawdę, tym razem nie mam jej przekonywać, że jej dom jest już teraz moim miejscem, w którym znajdę spokój?

Ten głos w głowie, który należy do mnie i do wszystkich obcych zarazem. Ten głos, który jest i jej głosem. „Musisz żyć, nie możesz ucichnąć, spokojnie odejść. Masz po co żyć. Masz dla kogo żyć. Nie możesz sprawić, by płakali bardziej, niż już teraz.”

Nie boję się jej. Znamy się za dobrze bym miał się bać. Kocham ją.

„Nie ma miłości w strachu!”.

Kocham ją, w spokojny sposób, nawet gdy teraz tak igra ze mną. Nie mam jej tego za złe.

Kocham ją i wiem, że jest dobra, chociaż wielu jej tak nienawidzi. Robi, co musi. Przychodzi, gdy na każdego przyjdzie kolej. Tylko ja nie chcę, żeby kolej przyszła na mnie.

Nie chcę, by wpychała mnie w szczelinę. Nie teraz.

Wbrew pozorom, wbrew trudom i wbrew moim wyborom, wyborom przetrwania, dała mi wiele. Dała mi prawdziwe życie, znacząc mnie sobą na ciele i w sercu. Wiem, że kiedyś znowu się spotkamy i padniemy sobie w objęcia jak starzy przyjaciele, jak kochankowie, jak brat i siostra, jak matka i syn. Bo ona bywa wszystkimi naraz.

Wiem, że się spotkamy...tylko powstaje pytanie, kiedy.

Kocham ją, ale teraz jeszcze będę z nią walczył. Nie będzie mi miała tego za złe, wszyscy walczymy z nią, jeśli się obsesyjnie nie zakochamy, jak ja, będąc poranionym szczeniakiem.

Mogę ją kochać jako część życia, ale kocham i samo życie. I chcę jeszcze przetrwać, trochę jeszcze przetrwać, zanim zaznam z nią ostatecznej rozkoszy. Choć, przecież to nieuniknione, kiedyś gdzieś...

„Nie ma miłości w strachu!

Znów gapię się w tę dziurę

Znów ręce na moich plecach

Przetrwanie to mój jedyny przyjaciel

Przeraża mnie to, co może nadejść

Tylko pamiętaj, że zawsze będę cię kochał

Nawet, gdy oderwę się od twojego pierdolonego gardła

Ale to nie skończy się w żaden inny sposób.”

Moje życie zawsze, nawet gdy o tym nie mówię, gdy tego nie widać, zawsze było przepełnione obecnością śmierci. Mojej, innych. Zawsze ten kawałek mi o niej przypominał. Nieraz musiał, bo przecież... ja przetrwałem. Ja, ocalony. Ja, rozbitek wyrzucony na brzeg.

Więc przetrwam jeszcze raz? Odnajdę kolejny dom, z daleka od jej pociągającej wody? Mam taki zamiar. Mam zamiar pomimo rozpadania się na kawałki. Pomimo tego, że ona jest piękna i mądra i nadal ją kocham. Pomimo tego, że lubię ją prowokować, stąd mam tyle blizn przecież.

To nie skończy się w żaden inny sposób, ale nie musi już teraz.

A teraz, mój drogi czytelniku, odpłyń ze mną. Zrozum mnie, zamykając oczy, marnując ze mną 14 minut życia, słuchając o historii pewnego romansu, który i ty prowadzisz z moją ukochaną od momentu, gdy się począłeś. Flirtujesz z nią przechodząc przez ulicę i pływają, nawet o nim nie wiedząc. Więc nie będę zazdrosny, bo i ty też, kiedyś ją pokochasz. Może nie tak jak ja. Może jak matkę, siostrę, przyjaciółkę, brata, ojca. Bo ona nimi wszystkimi jest. Też ją pokochasz, gdy nie będziesz miał odwrotu. Tylko jeszcze o tym nie wiesz.

Zamknij oczy i słuchaj, rozpadając się ze mną na kawałki. Bo żadnej miłości nie można się bać. Można przez nią cierpieć, odczuwać rozkosz. Może być trudna i cisnąć łzy do oczu. Ale nie można się jej bać. Nawet, gdy jej imię to Śmierć.