It's a beautiful day , don't let it, get away

A więc wróciłem do domu. W końcu, po tygodniu badań i zamykania mnie w szpitalnym pokoju, jestem w domu. Na swoim poddaszu, otoczony swoimi kotami, wyśliniony przez swojego psa, nakarmiony domowym obiadem. W końcu w domu.

Choć, na szpital też nie narzekałem. W niedzielę po raz pierwszy mogłem wyjść na świeże powietrze do szpitalnego parku. Zacząłem aż nucić z radości, rozkoszując się ciepłym, miękkim słońcem wczesnej jesieni. Wiatr uderzający w twarz. To jak wyjście z grobowca, zmartwychwstanie dawno zapomnianego przez świat człowieka. Spędziłem tam kilka godzin, czytając książkę, co rusz zbierając kasztany spadające z drzewa i zaznajamiając się z kolejnym kotem. Był trochę nieufny, jak wszystkie te półdzikie koty włóczące się pośród budynków, które może postawili ludzie, ale są też i ich domem przecież.

Wróciłem wtedy, w tą niedzielę do swojej sali z kieszeniami pełnymi kasztanów. Po co mi one? Nie miałem pojęcia, mam po prostu straszną słabość do nich. Zawsze mam upchane, przez cały rok kasztany w kieszeniach wszystkich kurtek i bluz. Nie wiem po co, po prostu to takie małe talizmany, które z radością daje mi zawsze jesień. Nie wiem po co mi one ani komu innemu, ale kilka najładniejszych dałem jednej z pielęgniarek o ślicznym imieniu Róża, jednej z pielęgniarek, która świeżo skończyła studia i przeszła ze mną na „ty”, bo aż głupio było mówić sobie per pan i pani. Uśmiechnęła się wtedy zdziwiona, zawstydzona jakby. Ale nie wyśmiała mojego wątpliwej wartości prezentu, gdy śmiałem się jak dziecko. Zresztą, ona właśnie nadaje się na pielęgniarkę, choć może jest właśnie zbyt nieśmiała...to jednak te duże, ciemnoszare oczy mają w sobie właśnie taką powagę i czułość, jakiej nieraz chorzy ludzie potrzebują.

Nie wyrzuciła tych kasztanów do końca mojego pobytu na pewno. Jeszcze wczoraj były w dyżurce, gdzie wkradałem się nieraz. Może je zostawi, na pamiątkę naszych rozmów i swoich pisków "ojeju, naprawdę, zjadłeś pająka?!". Bo Róża lubiła opowieści z podróży, sama chciałaby, a boi się, jak wielu ludzi. Więc w swojej głowie korzysta z cudzych przeżyć i nie ma w tym nic złego. Tak więc parę razy siedziałem z nią, stałem oparty o framugę dyżurki gdy była sama (pozornie sama, cóż) i opowiadałem o różnych cudach świata, a jej oczy robiły się okrągłe jak spodki. Już nie była nieśmiała, chciała więcej słów, dopóki nam nie przerwano.

-Pacjenci nie powinni przebywać w dyżurce! - przypomniał mi się wrzask mojej prywatnej "siostry Ratched". Siostra oddziałowa mnie na pewno nie polubiła. I chyba z jakąś wzajemnością. Bo gdy tylko odzyskałem siły, wielką radość sprawiało mi prowokowanie jej, psocenie i droczenie się, jakbym miał lat 10, a nie prawie 30.

Moja mała wojna z siostrą oddziałową zaczęła się od leków nasennych, które przepisał mi lekarz. Nie chciałem ich brać, chociaż nocami w ogóle nie spałem. Nie i koniec, od zawsze mam problemy ze snem, nieprzespanie przeze mnie 48h to żadna nowość. Więc po co mi leki? Poleżę sobie po prostu w nocy, nikomu nie wadząc i sam opowiadając sobie bajki w myślach (choć, z bajkami to jeszcze inna historia, ale o niej kiedy indziej). Więc nic nie mówiąc, udawałem, że biorę tabletkę, chowając ją pod językiem, jak pacjent z "Lotu nad kukułczym gniazdem" właśnie, choć kardiologia to przecież nie psychiatria, co nie? Wypluwałem ją zaraz i wyrzucałem przez okno, modląc się, żeby żaden ptak czy inne stworzenie tego nie połknęło zamiast mnie. Nie chciałem, żeby coś zdechło przez moją bezsenność. Ale "siostra Ratched" się zorientowała i zaczęła na mnie fukać jak wściekła kotka. Było to dość zabawne, kobieta postawy rosyjskiej kulomiotki, z siatką pierwszych zmarszczek na ustach i tlenionymi wiórkami włosów na głowie. Gdy tak fukała, zadziałała moja wyobraźnia i zacząłem się śmiać. To dopiero ją zdenerwowało.

-No nie chcę tabletek to nie chcę, mi brak snu nie przeszkadza.

-Ale lekarz kazał! - i tak w koło Macieju, co wieczór. Bo lekarz kazał, a jej prosta natura służbistki ( tak, ona też by się nadawała na metaforę totalitaryzmu) mówiła, że to co szef każe, jest święte i trzeba. Nie ma odstępstw.

Tak więc miałem swoją prywatną wojnę, którą specjalnie momentami prowokowałem, bo obudziło to moją drugą naturę, tego złośliwego chochlika, który wszystko psuje i ma z tego całkiem niezły ubaw. Nawet jak ubaw ma oznaczać kłopoty. A ją właśnie najbardziej denerwował mój śmiech i mój brak poszanowania dla pewnych zasad, które wydawały mi się głupie.

"Siostrę Ratched" więc zdenerwowałem ostatecznie przedostatniego wieczoru ( nie wiedząc nawet, że jest przedostatni) gdy wyganiała mnie jak zwykle z dala od siostry Róży. Chwyciłem ją jak najcudowniejszą damę, za rękę i kibić i zaproponowałem szalony taniec. Jak ta nie zacznie wrzeszczeć!

-Ok, ok, mam rączki przy sobie!- zaśmiałem się i czmychnąłem do pokoju, słysząc jeszcze jej fukanie za mną i słowa kierowanie do ślicznej jak kwiat Róży "ten chłopak to same kłopoty, nie rób takich maślanych oczu!".

Gdy wczoraj oddziałowa dowiedziała się, że mam dziś wypis, wzniosła tylko oczy ku niebu i westchnęła "łaska boska, że już, bo nie zdążysz mi całego oddziału roznieść w drobny mak chłopcze, biegając tak jak jakiś źrebak!".

Dzisiaj wychodząc posłałem jej pięknego całusa a ona..odmachała mi i też mi przesłała cmoka w powietrzu. Bo tak naprawdę ta wojna momentami i ją bawiła. Choć, pewnie nigdy się do tego nie przyzna. Wracam tam za miesiąc, może wtedy się dogadamy.

W szpitalu nie tylko z pielęgniarkami było zabawnie. Mimo, że najczęstszym pytaniem jakie słyszałem od nich było :

Boże, co pan robi?

-Jogę sobie ćwiczę. Nie widać?

To tak można się wygiąć?

-Aham!

Boże, co pan robi?

-Żongluję sobie. Nudzi mi się.

Boże, co pan robi najlepszego?

-Zamówiłem sobie pizzę, to źle? Nie miałem zawału przecież.

Boże, co pan robi?

- Zrywam kasztany za oknem.

Ale pan wypadnie!

-Wcale nie!

Poznałem dwoje bardzo miłych i ciekawych ludzi, starszego pana Zbyszka, inżyniera z bypassami i ognistowłosą Martę, która z problemami związanymi z sercem walczy od dziecka i na kardiologii już się zadomowiła. To ją tak naprawdę najbardziej śmieszyła moja wojna z pielęgniarką i też trochę przez nią to robiłem. Żeby się śmiała, bo miałem wrażenie, że mało śmiechu miała w życiu.

Dziwnie wyszło, gdy poznaliśmy się na parkowej ławeczce, a nie na oddziale, choć jej sala była niewiele dalej niż moja. To ona mnie kojarzyła, to, jak w niedziele przemykałem jak meteor pod prysznic gwiżdżąc sobie pod nosem utwory Ravela. Poznała, że to Ravel. Plus dla niej, zdecydowany.

Usiadła więc w poniedziałek koło mnie, gdy sobie czytałem w parku ( tym razem nie wymykałem się na papierosa, jak wiele lat temu, a na czytanie, inny nałóg, cóż). i powiedziała prosto z mostu

- To moja ławka.

A bury kot, w stosunku do mnie nieufny wskoczył jej na kolana. Opadła mi szczęka, wyjąkałem nieśmiałe "czy mam sobie iść?"

Zaśmiała się.

-Na oddziale to taki niemrawy nie jesteś.

I tak zaczęła się ogólna dyskusja, którą kontynuowaliśmy przez parę dni. Choć, czułem się zawsze nieswojo, gdy zaczynała narzekać na mężczyzn, jakie to z nas podłe istoty. Zawsze czułem się nieswojo, jakbym to ja ją zawsze zostawiał, gdy zaczynały się kłopoty i to ja wlał w jej serce ten jad, który uciekał wraz z kolejnymi słowami. Tylko dlatego, że mam chromosomy XY. Czasem zastanawiam się, czy naprawdę, "mój gatunek" jest aż tak nieodpowiedzialny, bardziej niż kobiety, czy tylko my to przeżywamy inaczej?

W każdym razie, chciałem tą gorzkość, nie tylko dotyczącą mężczyzn, ale i życia po prostu w niej jakoś złagodzić, to aż się prosiło o troszkę uśmiechu. To cyniczne spojrzenie młodej jednak, choć starszej niż ja, piegowatej kobiety, która też lubi koty. Starałem się więc być momentami dla niej błaznem, jednego dnia poprosiłem Idę, żeby przyniosła najlepszą bagietkę w mieście z mojej ulubionej piekarni i ten karmelizowany dżem z jabłek Sisi. Nic nie poprawia tak humoru jak dobre jedzenie i wtedy naprawdę było wesoło, gdy tak zajadaliśmy i marudziliśmy na szpitalny wikt. Smutne było tylko to, gdy westchnęła, że do mnie to tabuny ludzi po oddziale biegają. A u niej zjawia się tylko matka. Cóż mogłem powiedzieć?

Ona dostała ode mnie ludzika z kasztanów, skonstruowanego naprędce nad ranem, zanim wyszedłem ze szpitala. A gdy tylko będę mógł się ruszyć w domu bez fukania Sisi ( bo ta stała się teraz moim prywatnym strażnikiem) odwiedzę ją, jeśli jeszcze tam będzie, zanim ja tam trafię z powrotem. Może nie jestem jak tabun, ale ona lubi bagietki i ogólnie dobre jedzenie. A to już coś.

Z panem Zbyszkiem rozmawiałem o szachach i sytuacji politycznej co chwila. Ale jemu kasztanów nie zostawiłem, bo chyba dzieci z drugiego małżeństwa, maluchy całkowite, same mu naprzynoszą ich do szpitala.

W szpitalu było więc miło. Nie nudziłem się ani trochę, marudziłem tylko na rozerwane żyły. Nie pisnąłem jak ściągali mi szwy, bo przecież to nic, co boli.

Tak naprawdę, ten szpital, to, że trafiłem do niego wcześniej, ma swoje dobre strony. A jakże, jak wszystko. Owszem, popsuło mi to parę planów i jestem na to ciągle zły. Ale do reszty podchodzę z uśmiechem.

Przypomniałem sobie, że szpitale to przecież nieraz miejsca, gdzie mimo wszystko można dobrze żyć. To miejsca pełne ciekawych ludzi i ładnych lub smutnych opowieści. A ja opowieści kocham. Przypomniałem sobie, że przecież zawsze w szpitalu stawałem się pewnego rodzaju chochlikiem, kiedyś przez okna uciekając na papierosa, porywając jeżdżącego na wózku Zająca z oddziału rehabilitacyjnego w tymże samym celu. Zawsze miało mi się na śmiech i kłótnie się z zasadami. Bo tam, będąc ograniczonym przez swoje ciało jeszcze bardziej unikam regulaminu. Jeszcze bardziej prowokuję życie do tego, co zdaje się być niemożliwym. Zawsze żył we mnie mały buntownik, mały sabotażysta. Wrodzona w serce anarchia, nawet, gdy nie ma ona sensu, cóż.

Dobrze, że znalazłem się w szpitalu, bo ten zator, cała ta nagła sytuacja paradoksalnie ukoiła moje lęki. Bo nie bałem się tego, że mogę umrzeć, nie boję się tego do tej pory- choć nie chcę. Bałem się ograniczenia. Bycia uwiązanym. Ten pobyt, tydzień siedzenia na szpitalnym łóżku uspokoił to trochę. Jasne, teraz siedząc już na L4 będę marudny pewnie jak nigdy, w domu też obudzi się we mnie chochlik łamiący zasady, które będzie mi próbowała wyznaczyć babcia. Ale to nic. Szpital, te godziny kroplówek, poczucie bezwładu własnego ciała, paradoksalnie to wszystko uspokoiło. Wiem już, że da się to przetrwać i są w tym też dobre rzeczy.

Tak dobre rzeczy, że każdy dzień można określić pięknym, nawet ten, w którym jest tak dużo bólu i niepewności. Wiecie, wtedy piękno dostrzega się jeszcze bardziej. Wszystkie te miłe, radosne rzeczy, wszystkie te uśmiechy nagle kradzione ładnym dziewczynom. Wszystkie Rozmowy, cudzą troskę docenia się jeszcze bardziej i cóż, okazuje się, że wcale a wcale nie trzeba się wstydzić.

Nie trzeba się wstydzić tego, że ktoś musi się o ciebie martwić. Wręcz przeciwnie, to nawet miłe. Miłe, że ktoś się troszczy, że się martwi. Miło, że Ona się troszczy. To znaczy, że ludziom zależy. Wtedy, gdy ich potrzebujesz, im zależy. Mimo wszystko, nawet ja tego poczucia potrzebuję, ja, chochlik roznoszący oddział z wenflonem wbitym w łapę.

A teraz jestem już w domu i chce mi się śpiewać. Same dobre, jasne piosenki, choć nie mogę chwycić za gitarę ani skrzypce, bo muszę rękę zaleczyć.

Zostałem już znokautowany przez swojego psa, który waży jakieś 60 kg i skokiem z rozpędu powalił mnie na ziemię w ogródku mojej babci, gdy tylko mnie zobaczył. Zostałem obśliniony. Tak bardzo tęskniła. Jej też zależy.

Najadałem się domowego jedzenia, najlepszej szarlotki. Będę musiał zanieść taką Marcie, bo tylko ta tak smakuje, a szpitalne żarcie jest podłe.

Jestem teraz obłożony wszystkimi kotami, z którymi żyję. One też za mną tęskniły.

A dzień jest piękny. Nic, tylko złamać zasady ustalone przez Sisi do końca tygodnia i wyrwać się na spacer nad Rusałkę. Może ucieknę jeszcze przez okno, kto wie?

To dobry dzień, mimo wcześniejszego zagubienia. To piękny dzień, choć przedtem zdawało się, że takie długo się nie zdarzą.

Gdzieś na świecie właśnie ktoś też cię uśmiecha, pomimo tego, że ktoś płacze. Gdzieś rodzi się dziecko, ktoś umiera w szpitalu po długiej chorobie. Kwitną kwiaty, z drzew opadają liście. Ziemia zatacza krąg wokół własnej osi, słońce daje szansę na przeżycie czegoś cudnego każdemu z nas. Ktoś wychodzi ze szpitala i cieszy się, że dzisiaj być może zaśnie w swoim łóżku. Ktoś śpiewa na cały głos, bo tylko tak można nieraz wyrazić całą radość. Ktoś uśmiecha się do tych, co byli i będą. Do tej, co też wyciąga rękę i się troszczy. Ktoś akceptuje to, że na pewne rzeczy, do których się rwie dusza, trzeba jeszcze poczekać. Ktoś cieszy się całym sercem z tego, że żyje- i ma zamiar żyć tak jeszcze długo, długo mimo kaprysów serca.

To dobry dzień, każdy z kolejnych podczas naszego życia. Nigdy nie wiesz ile jest ci dane. Doceń każdy z nich. 

Tak, to jest naprawdę piękny dzień.

To był piękny dzień

Nie pozwól mu uciec

To był piękny dzień

Dotknij mnie, zabierz mnie do innych miejsc

Naucz mnie, że nie jestem beznadziejnym przypadkiem.

Czego nie masz, nie potrzebujesz mieć teraz

Czego nie wiesz, możesz poczuć

Czego nie masz, nie potrzebujesz mieć teraz

Nie teraz

To był piękny dzień