Bajka o Zającu i Króliku, czyli opowieść o kolejnym wspaniałym człowieku który królicze życie czyni wspanialszym.

W piątek rano, gdy młodsze rodzeństwo wybrało się już do szkoły, zostaliśmy z dziadkami i Idą sami.

-Królik...a może usmażyłbyś pancake'y? Kupiłam wczoraj syrop klonowy...

-Nie chce mi się.

-No Króóóóóliiiik....-zaczęła wyć Ida. Długo mnie nie trzeba było namawiać, w końcu jestem naszym domowym mistrzem w robieniu tych "jankeskich naleśników" jak to mawia mój dziadek. Zabrałem się do roboty. Podczas gdy wszyscy domownicy którzy zostali w ten piątkowy poranek w domy zajadali, aż się uszy trzęsły, a ja stałem nad patelnią, usłyszeliśmy dzwonek do drzwi.

-Kogo to licho niesie?- zapytała półgębkiem Ida. Fakt, o tej porze rzadko kto dzwoni do drzwi, chyba że kurier z kolejną paczką z allegro, z którego tak chętnie korzystają moje siostry.

-Nie wiem, idź otwórz.

-Sam idź!

-Ja smażę!

-A ja jem!

Typowa wymiana zdań między rodzeństwem. Sisi przewróciła tylko oczami, a dziadek, nie mogąc dłużej tego słuchać wstał i poszedł do drzwi. Nie interesowałem się za bardzo kto to, pracując nad patelnią i tworząc kolejnego mistrzowskiego "jankeskiego naleśnika".

-Dobra, to ja też chcę jednego!- usłyszałem za sobą słowa wypowiedziane z tym cudnym wschodnim zaciąganiem i głośny śmiech.

"Niemożliwe" przemknęło mi przez głowę, zanim się obróciłem. A gdy to zrobiłem, zrobiłem klasycznego karpia, szczęka mi opadła tak, że omal nie wybiłem sobie zębów o podłogę.

-No siema Króliczku.- moja mina wyraźnie go bawiła.

-Zając!! Co ty tu kurwa robisz brachu?

Dla kogoś z boku to jak mówimy do siebie per "Zając" i "Królik" może brzmieć dość zabawnie. Troszkę, jak byśmy byli rodzeństwem. On należy do dzikich zajęczaków zamieszkujących Bieszczady, ja jestem królikiem z miejskiego lasu, urodzonym mieszczuchem. Oboje jednak nie nazwaliśmy tak sami siebie, a zyskaliśmy te przydomki od swoich rodzin w dzieciństwie. Z trochę podobnych nawet powodów. Zbyt dużej ruchliwości i za szerokiego uśmiechu.

-Na naleśniczki sobie wpadłem, swołocz! - zaśmiał się rubasznie, jak to tylko on potrafi. Padliśmy sobie w ramiona na misia. Na misia jest tu dobrym określeniem. O ile ja jestem wysoki, o tyle Zając bije wszelkie rekordy. Ponad dwa metry wzrostu, postura rosyjskiego drwala albo przerośniętego wikinga. Ostatnio zresztą oglądając serial "Vikings" stwierdziłem, że Zając wygląda troszkę jak brat głównego bohatera. Też, tak samo wiecznie zarośnięty i nieokrzesany.

-Te, ale chyba coś ci się jara.- rzeczywiście, naleśnik na patelni zamieniał się w węgiel. Zapomniałem o nim zupełnie w tym szoku.

-Ja pier...-zacząłem i odwróciłem się w stronę kuchenki, ratując już nie tyle pancake'a, a patelnię.

-Widzisz, coś narobił?

-Ja?! Ja?! Toś ty dupa a nie kucharz!

-No to się zaczyna..-rzuciła znad stołu Sisi, wyrywając nas z dyskusji, w której widzieliśmy tylko siebie.

-Dobra, dobra, to ty se smaż Królik, a ja sobie pojem, długa droga za mną.

Tak więc jak gdyby nigdy nic usiadł sobie za stołem, wziął talerz od dziadka który już nie jadł, zamiast wziąć świeży z szafy i zaczął mleć w ogromnych paszczękach moje kulinarne dzieło. Zając zawsze czuł się w moim domu jak u siebie. Zresztą, ja tak samo czuję się w jego domu. Tym, który wcale nie jest tak blisko.

Zając bowiem urodził się w osadzie w Bieszczadach, w lesie, jak mówi, co zresztą jest prawdą. Jego ojciec jest leśniczym. Adaś vel. Zając rodził się, gdy wszystkie drogi po wiosennych roztopach były nieprzejezdne. Jego ojciec, wychowany na ukraińskiej wsi ( tak, Zając jest w połowie Ukraińcem właśnie, stąd ten śpiewny akcent), wprawny w odbieraniu porodu krów odebrał i poród swojego syna. Więc, tak naprawdę, to jeden z niewielu ludzi których znam, który może o sobie naprawdę powiedzieć, że jest z lasu. Tak po prostu, zawsze, jak się go człowiek pyta, skąd pochodzi, ten mówi "z lasu" i wiele więcej nie tłumaczy.

Spędził w lesie całe dzieciństwo i wiek nastoletni, chodząc do szkoły oddalonej o wiele kilometrów od jego chatynki malowniczo położonej w lesie nad strumykiem. Nieraz wracał i pijany, będąc w liceum i gubiąc się w lesie i prawie usypiając na śniegu. Co to dla niego? Ano nic. Nawet twierdzi, że kiedyś goniły go wilki. Niby możliwe, ale był pijany, więc ja nadal jestem bardziej przekonany, że była to banda zdziczałych psów. Albo delirium tremens, jak nieraz z niego żartuję.

-Dobra, Zając, serio, co ty tu robisz?- zapytałem, gdy skończył jeść a moja rodzina cicho i niepostrzeżenie ulotniła się z kuchni do swoich spraw.

-No jak to co, bratku. Miałeś przyjechać w jakiś weekend do mnie i Starej ( Zając i jego żona dla żartu mówią sobie per "stary" i "stara") a że się wszystko rozdupczyło, to wpadłem sobie na kawę.

-Ale brachu....po co? Na co ty tyle kilometrów robiłeś?

-A żeby ci życie urozmaicić widzisz. i stęskniłem się- zaśmiał się tym swoim donośnym śmiechem, który rozniósł się po całym domu.

-Co ci do tego łba durnego wpadło?!

-Nie udawaj. Myślisz, że ja nie wiem?

Nie mogłem powiedzieć nie. Zając wie. Zając rozumie. Więcej niż ktokolwiek.

Z Adaśkiem poznaliśmy się w dość dziwnych okolicznościach. Mieszkał wtedy w Poznaniu, bo tu kończył studia, prestiżową fizykę medyczną, pracował przez jakiś czas w Wielkopolskim Centrum Onkologii i ożenił się po raz pierwszy.

Ale ja nie poznałem go w czasach, gdy był świetnie zapowiadającym się naukowcem w szpitalu, który stale dłubie przy swoim niewiarygodnie odkrywczym doktoracie. Nie poznałem jego pierwszej żony, z którą chciał mieć śliczne dzieci, córeczki- blondyneczki, jak i ona.

Poznaliśmy się w szpitalu.

Było to parę lat temu, gdy paskudnie złamałem sobie podudzie. Otwarta rana, potrzaskana kość. No nic, konieczna operacja, śruby i długa rehabilitacja, która i tak, między Bogiem a prawdą, trwała u mnie krócej niż u innych ludzi. Chodziłem więc sobie popołudniami na zabiegi do sadystycznych pań rehabilitantek, które miały mnie usprawniać, przywracać do formy. To nic, że ze złamaną nogą wcześniej biegałem tak, że mi prawie śruby powypadały, jak śmiała się moja była dziewczyna.

I na rehabilitacji poznałem Zająca. Nie był w tak dobrej formie jak ja. Zdecydowanie, nie.

Widzicie, Zając w jednym z najlepszych momentów życia, zaraz po ślubie i dostaniu fantastycznej pracy przeszedł straszliwy wypadek, który przewrócił jego życie do góry nogami. Wpadł między dwa tiry, rozpędzone na autostradzie. Ten z przodu wpadł w poślizg, ten z tyłu nie wyhamował. Zając był pośrodku. Jego auto zgięło się jak harmonijka. A on już nigdy nie miał chodzić. Nie miał nawet żyć.

Po paru tygodniach śpiączki farmakologicznej obudził się z afazją. Nie wiem, czy wiecie co to afazja. Wyobraźcie sobie, że widzicie jabłko, wiecie, że to jabłko, ale mówicie na nie "szafa". W takim stanie właśnie obudził się mój druh. Strzaskana miednica, naprawiany kręgosłup, mówienie, że nigdy już sobie nie pobiega. A może i nic nie powie poprawnie. Więzień własnego ciała, które przedtem nigdy nie zaznało słabości.

Do tego w momencie, gdy on sobie spał w najlepsze, jako tako dochodząc do wraku, jakim było jego ciało gdy się obudziło ( ale żyło, prawda?) jego żona dosłownie "puściła się" z jego kumplem i zaszła z nim w ciążę. Szok, prawda? "Ale to zła kobieta była" jak mówi Zając, ucinając jej temat.

Poznałem więc Zająca, gdy był w totalnej rozsypce. Gdy naprawiano jego ciało, uczono go na nowo mówić i chodzić i gdy trwał jego rozwód. A wszystko zaczęło się od szlugów i mojego niesamowicie mocnego wówczas nałogu. Dwie paczki dziennie, wyobrażacie sobie? Ćmiki to zło. Ale przyjaźń z Zającem to naprawdę dobra rzecz, którą szlugi mi dały.

Sale rehabilitacyjne w szpitalu ortopedycznym znajdują się bowiem na parterze. A mi nieraz w czasie ćwiczeń tak bardzo chciało się jarać, że po prostu przerzucałem chorą nogę za okno, siadałem okrakiem na parapecie i zeskakiwałem za nie, żeby urwać 5 minut dymku, gdy panie "fizjoterapeutki -pożal- się- boże" wychodziły sobie z sali, zostawiając nas nieraz samym sobie, gdy trwały niektóre zabiegi.

Okazało się, że Zając też pali. Jakimś cudem dogadaliśmy się ze sobą, między innymi na migi, bo jeszcze wtedy za dobrze nie mówił, że też by sobie buchnął ćmiczka. A ja już wtedy miałem pstro w głowie i nie lubiłem zasad, a przede wszystkim nie lubiłem tych sadystycznych pań fizjoterapeutek które się nami zajmowały. Pokalkulowałem trochę, ile mamy czasu mniej więcej zanim wrócą, zdjąłem nogę z dziwnego urządzenia do jakiejś magicznej terapii którą miałem gdzieś i usadziłem Zająca na wózku, porywając go na dwór.

Doprawdy, musiało to komicznie wyglądać, gdy ja, kulawy, próbowałem biec przez boczne korytarze szpitala, pchając przed sobą wózek z wielkim wikingiem, który śmiał się jak wariat. Wydostaliśmy się więc na słoneczko, którymiś tylnymi drzwiami (później dowiedziałem się, że tamtędy pacjentom nie wolno chodzić), odpaliliśmy sobie po papierosku i zaciągaliśmy się tak po prostu dymem, dwaj nałogowcy, połamane dzikusy, które dla dymku zrobią wszystko.

Zrobiliśmy tak parę razy, dostając zresztą reprymendy od naszych rehabilitantek. Ja nawet nie dokończyłem wtedy zabiegów, zresztą, nie sądzę, żeby komukolwiek mnie tam brakowało.

Zostawiłem Zającowi kontakt do siebie. Pewnego dnia, po długim dość czasie dostałem telefon.

-To co, brachu, idziemy na ćmika?

Zając! Jednak zadzwonił, mój koleżka o fantazji kozaka, który tak jak ja lubił łamać regulaminy.

Na ćmiku się nie skończyło, skończyło się na piciu wina z bukłaku, wina domowej produkcji Zająca ( nikt nie robi takich win truskawkowych i poziomkowych, jak on) i rozwalaniu połowy chaty, którą dostał po rozwodzie. Widzieliście kiedyś w filach sceny gdzie pijani ludzie biegają po domu z kijem baseballowym i rozbijają wszystko w drobny mak? Tak, tak to z boku mogło wyglądać.

Bo widzicie, była żona Zająca, była, co tu dużo nie mówić, dość bogata. Więc po rozwodzie z jej winy dostała mu się ogromna willa na Sołaczu i parę innych wartościowych przedmiotów, które i tak nie potrafiły ukoić goryczy. Wtedy więc Zając podarł parę jej rzeczy, które jeszcze zostawiła i po które, pewnie przez wyrzuty sumienia, nie mogła wrócić. Tłuczenie porcelany którą kochała było nawet ...zabawne, jakkolwiek to nie brzmi.

Z Zającem często tworzyliśmy- i do tej pory tworzymy- dość nieodpowiedzialny, ale wesoły duet. Albo zwariowany. On kozak, ja ułan, jak to lubi porównywać dziadek.

Do legendy przeszła historia o tym, jak Zając gonił dziki za rozwalanie mu śmieci pod domem na Sołaczu, gonił je z szablą która przedtem wisiała na ścianie jego domu, a ja goniłem pijanego Zająca, żeby się uspokoił, bo dzikom się przestanie podobać uciekanie i go rozszarpią. Ostatecznie skończyło się obdartymi kolanami po tym, jak z prędkością meteoru skoczyłem mu na plecy, żeby go powalić i wybić z rytmu szaleńczego pościgu.

Do legendy przeszła historia, jak będąc u niego w Bieszczadach ukradłem konia, a on się za mnie tłumaczył, o czym już pisałem.

Do legendy przeszła historia, jak przez jego porywczość wywiązała się iście teksańska burda w jednym z rzeszowskich podejrzanych barów, podczas której bić po mordach zaczęli się inni, a my po podłodze wyczołgaliśmy się, zanim przyjechała ochrona.

Takich wspólnych historii można wymieniać wiele. Ale widzicie, Królik i Zając to nie tylko anegdotki o łamanych szczękach i nocnych wariactwach po nadmiarze wina- głównie z jego strony. To też wspólne wyprawy w jego góry, milczenie sobie pod czystym niebem, gdy nic nie trzeba mówić. To momenty, gdy jeden wpada do drugiego, bo znowu złamane serce albo inne problemy i trzeba pogadać, trzeba się oderwać. To zrozumienie na innej płaszczyźnie, może dlatego, że ja go poznałem wtedy, gdy był złamany tak, jak bardzo złamać można człowieka, a on moje rany też poznał aż za bardzo.

Po prostu, Zając to "brachu". I Zając wie. Zając rozumie to, co czasem innym trudno zrozumieć.

I nie musimy się widzieć nawet co parę miesięcy, dzwonić do siebie regularnie. To nie na tym polega. Jak jednemu źle, to drugi wie i wpada na wino, kawę... Chciałoby się nieraz i na ćmika...ale oboje rzuciliśmy palenie.

Więc Zając wpadł, ot tak, na kawę, jadąc z tego drugiego końca Polski, mimo, że może i mam dobry humor, ale on wie, jak żałuję tego że nie mogłem w ten weekend jechać do Berlina i na wesele innego kumpla ( a swoją drogą, wesele Zająca zapamiętam na ZAWSZE), żałuję tych Bieszczad i paru innych spraw. Wie, jak bym sobie pohasał z nim i jego żoną po Połoninach, na grzbiecie konia przed swoim wyrokiem małym, na oklep nawet był pohasał. Posiedziałbym z nim przy ognisku i ponarzekał na życie.

Zając wie, jak to jest być w klatce i teraz też już wie, że nie można odcinać się od ludzi, co kiedyś zrobił. Gdy rzucił wszystkich dawnych przyjaciół po tym, jak jego życie się skończyło i musiało zacząć na nowo.

Zając wie, jak nieraz jego wariacka morda mnie cieszy, grzmocenie pięściami w stół i mówienie "bladź" i "swołocz" i " aż ty w rzopu jobany!"

Zając wie i chociaż miał przyjechać dopiero w październiku do mnie, jak będę dochodził do siebie, bo i na to się uparł, to zrobił to już teraz, niespodziewanie, gdy tylko napisałem mu maila jeszcze ze szpitala, w którym przepraszałem, że przyjechać przed operacją nie mogę.

To moja zwariowana bratnia dusza, człowiek, który tez pokazuje, że choć wali się i pali, to można się podnieść. I zacząć żyć na nowo, szczęśliwie. Naprawdę, uwielbiam tego człowieka. I dziękuję za to, że też jestem jednym z tych, dla których warto się może i starać. Bo on wie, że czasem człowiek tego potrzebuje. Cudzej determinacji, może trochę nieodpowiedzialnej, jak moje wywożenie go wtedy na papieroska. Nawet gdy mówisz, że nie trzeba.

Zając po prostu wie. Bo pomimo powierzchowności draba i wariata, to niesamowicie inteligentny i wrażliwy facet, który ma ogromne serce w tej wielkiej klacie i gdy ktoś w nim zamieszka- to zamieszka na dobre.

Przyjechał więc tak sobie na kawę, miała troszkę może zamienić mój żal z niemożności bycia u niego i niemożności załatwienia paru innych spraw w sporą dawkę śmiechu. Która przedłużyła się do obiadu, kolacji, nocnych rozmów. Nadrabiania całego czasu, tego, w którym się nie widzieliśmy.

Rozmawialiśmy doprawdy o wszystkim, dużo się śmialiśmy, ale też i nie zawsze było do śmiechu, podczas poruszania niektórych tematów. Nieraz miałem ochotę mu przywalić w momentach gdy wygłaszał swoje mądrości na temat związków damsko- męskich i kobiet. Ale cała ta wizyta...bogowie, jak jego niespodzianka podładowała mi baterie. Na maska, całkowicie, choć przecież jeszcze duży zapas energii miałem. Ale teraz wiem, że może wystarczyć, Dzięki jego wiariactwu, żeby jechać przez całą Polskę na kawę- może starczyć.

O 3 nad ranem siedzieliśmy jeszcze, plotąc i plotąc.

-A teraz stary, w ogóle, najlepszy news, zostawiłem na koniec. A chciałem ci powiedzieć osobiście, wiesz.

-No co takiego?- zastrzygłem, już senny jednak, uszami.

-Właściwie to można powiedzieć, że tak serio to po to przyjechałem, tak to byś się dowiedział pocztą pantoflową, w ogóle wiesz, to taki dumny jestem i w ogóle..

-Zając, skończ pierdolić, o czym ty gadasz?

-Zostanę ojcem brachu!

Czy mogła być lepsza wiadomość?

Zwłaszcza, że tak naprawdę te wariactwa Zająca to pozory. Nie ma drugiego tak odpowiedzialnego nieraz za innych człowieka. Będzie wspaniałym ojcem.

Po gratulacjach i wypominaniu, że jak wyzdrowieję, to będziemy musieli to oblać, przyszła refleksja.

-Hm....to ja będę wujkiem?

-A jakże!

Cóż, po raz kolejny. Ale coś czuję, że tym razem nikogo nie będę musiał wyręczać w zmienianiu pieluch. Wreszcie!

Rano, po przespaniu paru godzin ze mną na jednym wyrku i zjedzeniu olbrzymiego śniadania pojechał z powrotem do siebie. Dziki Zając górski wrócił do swojego lasu, do swojej własnej nory po odwiedzinach u brata- mieszczucha. Zostawiając go z głową pełną różnych myśli, ale i niesamowitą energią.

Królikowi została też myśl o cudnie ośnieżonych Bieszczadach i zaokrąglonym brzuch zajęczej żony. Zima by się zrewanżować niespodzianką? No bo dlaczego by nie?