And the Buffaloes used to say be proud of your name

Cały tydzień obfitował w dobre wiadomości. Ktoś będzie ojcem, ktoś wychodzi za mąż ( tak tak, wiadomo kto), wygrana wymarzona płyta, osobiste małe szczęście. Cały tydzień pełen dobrych informacji, nowe pola możliwości, małe radości, łaskocące przyjemnie serce lub wypełniające je śpiewem. Wiele powodów do tańca zwycięskiego szczęścia.

Cały tydzień obfitował w dobre wiadomości, aż do stanu słodkiej euforii, która mnie przepełniła wczoraj i kazała tańczyć na poddaszu do muzyki ślicznej Francuzki, Zaz. Nie ma nic lepszego nieraz niż osobiste oczekiwanie, nie ma nic lepszego niż świadomość wielu dobrych nadchodzących rzeczy. Ale nie ma czasem i nic gorszego, niż czekanie na wyroki. Ich niepewność.

Wszystkie dobre wiadomości które podtrzymują na duchu, pozwalają przetrwać. Bo przetrwać wcale nie jest tak łatwo. Zresztą, nikt nigdy nie mówił, że łatwo będzie. I może nawet dobrze, bo gdyby było stale łatwo, to nic nie miałoby znaczenia. Nie uśmiech po jednej wiadomości. Może cenniejszy, gdy przetrwanie wymaga wysiłku.

Może za często ostatnio używam tego słowa, przetrwanie. Ale chyba jest ono tym, co najbardziej oddaje mój obecny stan. Stan mojego życia.

Czuję rozdarcie. Między pięknem tej jesieni i szczęściem innych ludzi, a dopadającą mnie w nocy melancholią. Bo jest przecież pięknie. Ale wcale nie jest dobrze. Uśmiecham się dużo i naprawdę cieszę z wielu rzeczy, śmieję się i bawię dobrze, ale i momentami się boję. I czuję, że moje ciało coraz bardziej się buntuje. Mówię mu nocami "zaśnij" a ono nie chce. Nad ranem wzbierają mdłości od leków. Klęczę w łazience próbując wymiotować, ale to nic nie daje. Po prostu mdli, a to, co skręca od środka wnętrzności nie chce wyjść na zewnątrz, nie chce się wydobyć. Ani moje ciało, ani ja po prostu nigdy nie lubiliśmy ćpać tych wszystkich kolorowych pigułek, od których ma zależeć życie. Przeżycie.

Zaczęły się krwotoki z nosa. Może to przez uderzenie przy małym wypadku, kiedy to kot powyrzucał parę kubków z szafy tuż nad moją głową. Czasem mam wrażenie, że koty, z którymi żyję chcą mnie zabić. I krew z nosa, niby nic takiego, ale męczy. Zwłaszcza, gdy to nie jeden epizod, w powtarzająca się już 3 raz rzeka, którą trudno zatamować. Nic dziwnego, przecież moja krew nie doszła jeszcze do siebie, nie może normalnie krzepnąć. Nie mogą się normalnie goić moje rany i to niepokoi. Bo czy jednak czekanie na wyrok się nie przedłuży? Po dzisiejszej pobudce w kałuży dookoła głowy, po zmywaniu z włosów czerwonych strug, całkiem jakbym zwierzęcą posoką chciał je pofarbować, stwierdziłem, że wypada zadzwonić do lekarza, zanim Sisi i reszta zorientują się, że coś może się dziać. Tym razem będę rozsądny. W czwartek mam przyjść na badania. Mam nadzieję, że tylko na nie, że tym razem nie będą chcieli mnie zatrzymać.

Więc znowu czwartek. Ida będzie musiała mnie zawieźć, z jednej strony może się ucieszy, że znowu w swoje łapki dostanie garbusa.

Moje ciało całkiem się sypie. Uśmiecham się i mam dużo energii, ale nie tyle, co miałem jej przedtem. Jestem po prostu zmęczony. Nawet nie brakiem snu, a nadmiarem myśli w nocy, które zjawiają się, gdy ciało nie słucha znużenia kończyn i płuc. Nawet nie nadmiernym wychudzeniem po tak krótkim pobycie w szpitalu, a panicznymi próbami przytycia przed kolejnym. Nawet nie spędzanymi w łazience godzinami podczas krwotoków i prób wymiotowania, a przerażeniem, że któryś z domowników to odkryje i będzie się martwił, przerażeniem, że to wszystko zmienia i trzeba będzie czekać jeszcze dłużej.

Czekać na wyrok. Więzień w celi śmierci, który nie wie, kiedy czeka na niego krzesło, cierpi najbardziej.

Cieszą mnie wszystkie wizyty, odrywają myśli. Potrzebuję ludzi, jak dzisiejszego popołudnia. Fridy i Majkego, przynoszących wieści z frontu jak ja to mówię, wesołego szczebiotu Wery i Lipy wpadających na chwilę po pracy, rozmów z wieloma innymi przez wszelkiego rodzaju komunikatory, pisania maili, potrzebuję ludzi i jednocześnie się nimi męczę. Może dlatego, że nie chcę ich obarczać pewnymi swoimi fanaberiami? Bo to wszystko fanaberie. Staram się nie popadać w stany socjofobiczne. Bo wiem, że to by tylko bardziej zaszkodziło. Ale jestem zmęczony i więcej biorę, niż daję. A nie znoszę tylko brać, więc i to męczy.

To nie jest tak, że tkwię w wielkiej depresji. Ale coś mnie męczy. Wiadome mnie męczy. Nie sposób, żeby było inaczej, prawda? Nadal dni wydają mi się piękne, hedonizm i sztuka gotowania, cudność czytanych książek, dotyk kociego futra i psiego języka. To wszystko jest piękne, doceniam to...ale jednocześnie coś drąży dziury w sercu i umyśle.

Nie wychodzę nawet z domu za daleko, bo nie mam na to chwilowo siły. Dzisiaj bałem się po prostu, że zacznę krwawić na ulicy, jakby ktoś porządnie mi przyłożył z pięści w ten krzywy i tak nos. Fanaberie, po prostu fanaberie. Po euforii wczorajszej dopadły ze zdwojoną siłą, razem z drastycznym przebudzeniem w tej kałuży krwi. Może po prostu się przestraszyłem, jak dziecko, odruchowo jak każdy człowiek gdy widzi taką ilość niezakrzepłej czerwonej farby, wypuszczonej na wolność. A ona powinna być przecież zawsze zamknięta w łożysku tętnicy, żyły, powinna trzymać się jednego kursu. Niepokorna, jak i reszta mojego ciała. Nie chce mnie słuchać. Więc dzisiaj z tego powodu mi przykro.

Szukam sobie zajęcia. Dużo czytam, przyjaciele odwiedzają i rozmawiają, oglądam z siostrami i bratem filmy, gram z dziadkiem w szachy. Siedzę przy komputerze i piszę dużo bzdur. Ale to mało. Brakuje głównych. Nie mogę wyjść za bardzo w domu, wybiegać się jak koń, tkwię w zamknięciu. Nie mogę też grać.

Boję się zagrać przez tą zwichniętą rękę, przez uszkodzony nadgarstek. Choć już może za gitarę mógłbym chwycić, nie nadwyrężając dodatkowo nawet wyjęczeć na skrzypcach pewne sprawy...ale to kolejna fanaberia. Zdaję sobie z tego sprawę, że mam po prostu blokadę. Postawiłem mur między sobą a tym, co zawsze ratowało mnie w najtrudniejszych czasach, wysoki mur między sobą a swoją muzyką. Może boję się zagrać bo usłyszę, jak bardzo mam spierdolony ruch nadgarstka. A może boję się dostrzec w dźwiękach znów coś, czego nie chcę do siebie dopuszczać. Mętne przeczucia, które wykrystalizują się w bolesnych nutach. Może boję się wypuścić wszelkie emocje, spuści ogary ze smyczy. Na razie po prostu nie potrafię.

Boję się trochę, że znowu tracę coś w życiu. Wiem, że to tak nie działa, że wszystko co nas otacza nie sprawia, że doznajemy straty ale...

Dostałem świetną propozycję pracy. Po raz kolejny, pracy, o której mogłem marzyć. Pracy, na któą teraz bym się właśnie zdecydował. Pracy która wymaga ruchu, podróżowania i spełniania się w pewnej, jakby nie patrzeć misji naprawy pewnych rzeczy na świecie. Ale ona musi poczekać, aż nie wyzdrowieję. Czy poczeka? Stale się nad tym zastanawiam. Czy okazja nie przechodzi mi koło nosa. Czy potem nie będzie za późno.

Co więcej, zastanawiam się, czy tak naprawdę wyzdrowieję. Operacja jest kamieniem milowym ale...nie oszukujmy się. Do końca życia będę miał problemy. Do końca życia będą potrzebne pewne leki, nie tak silne jak te teraz, ale jednak. Okolicznościowe badania. Moje serce prawie na pewno szybciej wyczerpie baterie. 20 lat? 30? Czy tyle starczy? Dlatego wkurzają mnie coraz bardziej te teksty "żyj szybko, umieraj młodo". Wkurzają mnie teksty "i tak nie dożyję..."które pobrzmiewają jaskrawiej ( w ciągu tygodnia naliczyłem ich 7- obsesja?).. Ja mogę naprawdę nie dożyć, a nie chcę, żeby tak było. I nie, to nie żadne użalanie. To fakt, który drażni.

Nie zakładam żadnego czarnego scenariusza, wręcz przeciwnie. Po prostu liczę się z tym, że mogę mieć mniej czasu. Liczę się z tym, że być może nigdy nie będzie idealnie. Aż tak dobrze. Dlatego chcę po wszystkim stanąć na nogi jak najszybciej...a to, co teraz się dzieje, wcale nie pomaga w wierze, że to tak szybko nastąpi. Zaczynam się zastanawiać, czy pewnych marzeń nie trzeba będzie odłożyć na bok. Czy na przykład ta praca, w której liczne wyjazdy będą normą, życie nomada, będzie możliwa w momencie, gdy muszę być pod stałą opieką kardiologa?

Ale ja nadal marzę, mimo małego, ale jednak ,prawdopodobieństwa czarnych scenariuszy. Jakiś czas temu zobowiązałem się Anelise, że napiszę o swoich marzeniach, miałem być jedną z osób, które to zrobi. Ale z czasem było mi coraz trudniej. Bo mam wrażenie, że niebezpiecznie jest teraz trochę marzyć. A jednocześnie nie umiem się tego wyzbyć, ani trochę.

Marzyłem od zawsze o rzeczach niemożliwych. Jako dziecko chciałem być porwany przez cygański tabor, to naprawdę było marzenie. Chciałem stać się magikiem i żyć w cyrku. Wszystkie niemożliwe, absurdalne, mrzonki dziecka. Zrezygnowałem z tego, poddałem się rzeczywistości. Ale z czasem to wcale nie ustępowało, marzenia, coraz śmielsze i czasem coraz dziwniejsze dopominały się tego, by mogły wyjść na scenę i zacząć śpiewać. Śpiewać, one nigdy nie krzyczały, jak u niektórych ludzi. Zawsze pozwalały przetrwać najcięższe chwile.

Aż w pewnym momencie same marzenia to było za mało. Postanowiłem- tak, właśnie postanowiłem- że w moim życiu nie będzie niemożliwego. Niemożliwe nie istnieje, tylko moje wybory, czasem dyktowane sercem Jak ten wybór, by póki co żyć w Poznaniu z rodziną- bo ich kocham i ich samych nie zostawię.

Ale niemożliwe to tylko bzdurne bariery w mojej głowie, które tylko ktoś mi wpoił. Niemożliwe to tylko brak wiary w siebie, który wpoił mi ojciec dręcząc mnie na różne sposoby. Niemożliwe to tylko strach, którego nie znaliśmy jako dzieci, zanim podniesiono na nas rękę. Niemożliwe to tylko społeczna drwina, której się poddajemy.

Więc przestałem tylko marzyć i zacząłem działać. A najważniejsze w tym wszystkim były marzenia o podróżach. O kolejnych zdobywanych historiach. Bo podróże to coś więcej niż ładne widoki. To coś więcej, coś...o czym nie umiem wam powiedzieć. Życie to podróż. Więc ja po prostu marzyłem o życiu. Zacząłem słuchać zrywu serca, tego wiatru, który nawołuje z oddali, z północy i południa, tego deszczu przychodzącego ze wschodu i zachodu. Chciałem się uczyć, poznawać, doznawać. Ale o tym już przecież mówiłem.

Przestałem mówić niemożliwe. Zacząłem mówić "trudne, ale da się zrobić". Przestałem mówić chciałbym, zacząłem mówić zrobię.

Kiedyś niemożliwe wydawała mi się podróż do Indii. W tych spędziłem w tym roku kilka tygodni. Niemożliwe wydawało mi się biwakowanie na dziko w górach. W tym roku spędziłem w Gruzji, w sercu Kaukazu sporo czasu.

Kiedyś marzyłem o graniu na ulicy w Paryżu, w wielki miastach świata. Wczoraj pewna muzyka przypomniała mi, jak to właśnie robiłem. Jak grałem. Zatęskniłem za tym, za tamtą podróżą, za byciem anonimowym ulicznym grajkiem...za samym graniem.

I ja tak jeszcze zagram. Nie ma niemożliwego. Jest tylko mało prawdopodobne.

I teraz los rzuca mi kłody pod nogi. Osłabia ciało aż do obłędu duszy, która przecież nadal chce się wyrywać. Osłabia wolę i wiarę. Ale ja jej nie pozwolę zgasnąć. Bo zagasić ten płomień, moje postanowienie że nie będzie niemożliwego- to dla mnie jak umrzeć. Nie chcę życia z "niemożliwym". Po prostu nie chcę. Odwykłem od niego.

Słuchałem więc dzisiaj znów muzyki brzmiącej jak z przypadkowego baru na pustkowiu i pomyślałem o tych wszystkich ludziach, którzy tylko marzą. Marzą, ale nie sięgają dalej, bo się boją. Pomyślałem o pielęgniarce Róży, która kochała słuchać opowieści z podróży, ale sama bała się gdziekolwiek wyruszyć, pomyślałem o tych wszystkich którzy nienawidzą swojej pracy, ale boją się ją zmienić, znów pomyślałem o tych wszystkich ludziach idących jednym schematem :szkoła- studia- praca/rodzina- śmierć. Jeśli tego naprawdę chcą- niech się spełniają, to naprawdę cudne, że to robią, bo schematy są wszędzie, tu chodzi o ich prawdziwe chcenie. Ale jeśli tkwią w tym tylko dlatego, że świat zaszczepił im strach, tylko dlatego, że ktoś powiedział im "niemożliwe"? Bogowie, jakie to jest smutne, jaka smutna ta myśl!

Smutna i jednocześnie...kłująca. W ten inny sposób, ten nieprzyjemny. Kłująca pewną złością chorego człowieka. Pomyślałem o tym, że do cholery, oni mogą wszystko, nie muszą czekać na wyroki ( choć wszyscy jesteśmy skazanymi, ale czasem o tym nie wiemy) , a i tak tkwią w miejscu. Snują tylko mrzonki, mówiąc "nigdy się nie zdarzy". Nie zdarzy się, jeśli nie ruszysz tyłka. Nie zdarzy się, jeśli sam to sobie wmówisz. Ale tak? Nie ma niemożliwego, nie ma, nie ma!

Przez chwilę poczułem się pokrzywdzony, jak dziecko któremu zabrano największego lizaka świata sprzed nosa. Bo przecież już tego posmakowałem, a teraz to? Dlaczego muszę się borykać z tym, że mogę stracić całe pole możliwości, dlaczego muszę się borykać z tym, że moje serce chore, moje kałuże krwi mogą sprawić, że coś będzie niemożliwe?! I to nie tylko przez jakiś czas ale...zawsze? Zawsze mniej możliwości? Nie chcę tego.

Ale po chwili to mija. Przychodzi mój prawdziwy głos, ten łagodny, opanowany.

Kordianie, nie ma niemożliwego. Może właśnie o to chodzi? Może to po prostu pewna próba, nic więcej? Bo przecież, nawet jeśli coś cię ograniczy...będziesz żył na maksymalnych obrotach według swoich możliwości. Bez kończyn można zdobyć bieguny. Z jednym płucem można zdobyć Mount Blanc. Ograniczenia to tylko głowa, nic więcej. Nawet, gdy będziesz uszkodzony do końca życia, będziesz musiał brać leki których nienawidzisz, nawet jeśli momentami będziesz zmęczony jak teraz, słaby, złamany nocami- to nic. Wyjdź poza to. Nie ma niemożliwego chłopcze. Po prostu nie ma. Musisz tylko podsycać wiarę i mieć odwagę. Nic więcej. Wybierać tak, jak do tej pory. Zgodnie z miłością i odwagą szaleńca momentami.

Odwaga. Może jest najważniejsza? Mówią, że żeby mieć odwagę wobec pewnych rzeczy trzeba być szalonym właśnie. Więc ja cieszę się łaską szaleństwa. Jestem wariatem. I nic nikomu do tego.

Muszę tylko przetrwać, a potem...nawet teraz, nie ma niemożliwego. Tylko trzeba być rozsądnym. Rozsądnym, by wykorzystać jak największą ilość lat. Nie 2, a 20. Wykorzystać maksymalnie, jak tylko ciało pozwoli. Poczekać pomimo, że wiatr woła. Nie sprawić nadmiaru łez, bo mimo że nie ma niemożliwego, nie można tym nikogo krzywdzić. Swoimi wyborami.

To też piękne, wypośrodkować między wyborem zewu, wezwania świata do poznania go a miłością i korzeniami. Dlatego nigdy nie będę całkowitym trampem ,szaleńcem, którego szaleństwo krzywdzi innych. Ale ja nie muszę nic być. Jestem Kordianem, Białym Królikiem z Krainy Czarów, Indianerem który tańczy do własnej melodii, melodii serca. Tyle starczy, bo nie ma niemożliwego. Są moje wybory, moja miłość, wiara i odwaga. A w nich wolność.

Dzięki nim można czuć się nagle tak lekko, mimo, że ciało jest zmęczone.

Włączam więc znów muzykę, tą samą co wczoraj, muzykę w której się zakochałem i pozwalam sobie marzyć. Zamykam oczy i widzę zimę. Widzę że jeszcze nie mogę sobie pozwolić na szaleństwa na stoku, ale mogę już wędrować po niskich górach. Widzę drogę i pożółkłe liście drzew Jukonu, które widziałem w pewnym artykule. Widzę piękny ocean odcinający się od opanowanego smogiem LA. Widzę przyszłoroczny wyjazd, który zaczynam planować z pieczołowitością. Widzę cudowną drogę USA i wioskę w lesie północy, gdzie żyją moi bracia, ci, co dali mi imię. Widzę wszystkie kolejne. Widzę i słyszę opowieści. Widzę zniszczony, stary bar na odludziu, gdzie podają strasznie podłą whiskey. Widzę jak śpiewam, tańczę i gram na ulicy kolejnego przypadkowego miasta. Znowu płaczę i śmieję się muzyką, tak jak umiem najlepiej.

Trzeba się tylko odważyć. Nie ma niemożliwego.

Biorę więc skrzypce i delikatnie, jakbym pierwszy raz w życiu je widział, oglądam przez chwilę. Chwytam smyczek, zatrzymuję myśli i gram na nich chwilę, podczas tego dziwnego, zimnego choć słonecznego popołudnia, tylko chwilę, bo ból ręki zaczyna dokuczać, aż do jęku i wykrzywienia warg. Ale to nic. Gram. Chwilę, ale gram. Mimo bólu, prawie tak dobrze jak przedtem. Nic się nie zmieniło w rękach.

Tak wiele zmieniło się nagle w sercu, które tylko troszkę momentami kłuje dosłownie.

Zagram jeszcze nieraz.

Odwaga i wiara niszczą każdy mur. Trzeba sobie tylko na to pozwolić. Bo po co rzucać sobie kolejne kłody pod nogi, gdy robi to za nas los? Pozwolić, nic więcej. Tylko i aż tyle.

Marzenia pozwalają przetrwać najgorsze momenty-zwłaszcza, gdy w swojej duszy jesteś pewien, że się spełnią.

Spełnią się, bo przecież nie ma niemożliwego. Nie dla ciebie.

Więc przetrwam, nie prześpię wielu nocy, stanę się wrakiem człowieka, stracę znów krew i siłę, stanę się wrakiem- ale nie wrakiem na dnie. Nie zatonę. Przetrwam, bo kocham życie i kurz drogi, która nim jest. Przetrwam i nie uwierzę w niemożliwe, bo inaczej nigdy nie mógłbym być dumny z tego kim jestem. Nie nosiłbym dumnie swojego imienia, będąc tchórzem.

Jimmy, ty nie chcesz wrócić do domu,

gdzie trawa jest zielona i bawoły wędrują

Drogi, stary Jimmy, zapomniałeś, że jesteś młody

Ale nie możesz ignorować piosenki bawoła

I bawoły mówiły: bądź dumny ze swojego imienia

Bawoły mówiły:bądź, jakim jesteś

Bawoły mówiły: wędruj gdzie wędrujesz

Bawoły mówiły: rób, co robisz

Jeśli pamiętasz, że jesteś nomadem

Świat bawołów będzie twoim domem