"dirty dancing" piątkowej nocy, czyli o tym, że każdy z nas potrzebuje chwili hedonizmu i..dotyku.

Usłyszałem tej nocy szalonej, podczas której tańczyliśmy w zakazanej, ciemniej i rozgrzanej ciałami piwnicy, należącej do pewnego Kubańczyka, usłyszałem, że człowiek, którego nikt nie dotyka, przestaje istnieć.

Późno w nocy, a impreza nadal trwała w najlepsze. Ludzie w tym naszym prywatnym klubie dla wybranych nigdy się nie męczą. Przyszliśmy tam z Kaśką po burzy mózgów, można rzec po próbie kolejnego projektu, planowaniu spektaklu.

W końcu to piątek. Piątek ponoć ma swoje prawa, choć, to nie są prawa, które Królik wybitnie szanuje. Ale piwnica też ma swoje prawa. Póki gra muzyka i ludzie są na parkiecie, czujesz się jak podczas dusznych hawańskich nocy. Spocone ciała pełne pasji, przenikane muzyką kubańskiej trąbki. Unoszone w porywie ruchu sukienki, wirowanie, rytm.

Ale tym razem było inaczej. Moje prawa swobody tej piwnicy zakłócił ten właśnie okrzyk.

Człowiek, którego nikt nie dotyka, przestaje istnieć.

Nie pamiętam, kto to wykrzyczał. Zdawało mi się, jak się okazało potem słusznie, że to ta długowłosa dziewczyna przy barze. Ta, która piła razem z Kubańczykiem, kolejne pina colady. Ta, która tak bardzo zwracała na siebie uwagę wszystkich swoją ekspresyjnością. Była tu nowa, widziałem ją po raz pierwszy.

Zresztą to nie miało znaczenia w tym momencie, gdy te słowa krzyczała. Ważne, że dosięgnęło uszu. Ważne, że dosięgnęło serca i umysłu.

Na chwilę nawet przestałem tańczyć z Kaśką, moją wieloletnią przyjaciółką, z którą zawsze doskonale się bawię. Zgubiłem rytm, moja partnerka nadepnęła mi na stopę. Wszystko zostało zburzone. Zgubiłem się na chwilę w swojej własnej głowie. Człowiek, którego nikt nie dotyka, przestaje istnieć. Dotarło to do uszu tego, który dotyku wiecznie się bał.

Naszła mnie ochota na papierosa. Przestałem palić parę lat temu, o czym już pisałem, głupia obietnica. Ale jeśli się obiecuje, słowa trzeba dotrzymać, chociaż w płucach nieraz tragicznie ssie. Zwłaszcza, jeśli obiecuje się to zmarłym. Oni tego nie sprawdzą, nie złapią cię na kłamstwach i mataczeniach. Nawet jeśli, ty nigdy się i tak nie dowiesz i możesz robić swoje..ale to by była plama na honorze. Kolejna. Dlatego mogłem tylko stanąć przed zejściem do naszej piwnicy i wdychać dym, który z płuc wypuścili inni. Czy pocałunek z kobietą, która ma dym w płucach i wpuszcza je powoli do moich ust, byłby złamaniem obietnicy? Spojrzałem się na uroczą brunetkę, która powoli zaciągała się umieraniem w dymie patrząc mi w oczy. Nie dzisiaj, Kordianie. Nie dzisiaj. Chociaż to piątek. Trzeba by zaszaleć, co nie?

Opanuj swoje dziwne myśli. Ironię, cynizm. To nie jest twoje, Kordianie. Nie umiesz być cynikiem. Nie umiesz też połączyć ust z przypadkową kobietą.

Po prostu zjedź do tej tańczącej piwnicy, zejdź pod fundamenty starej kamienicy, uśmiechnij się do wszystkich na nowo i zacznij znowu tańczyć z Kaśką. Pozwól się dotknąć. Przecież to już nic. Nic takiego.

Nie! Nie, nigdy! Nie pozwolę, boję się. Wszystko to co w głowie rodzi nienawiść. Rodzi strach.

W głowie złe myśli Dotyk to ból, ból i nic więcej. Rozpędzoną autostradą neuronów pędzą wspomnienia. Dotyk to wstyd i hańba, większa niż złamane obietnice. Wspomnienia dusznych nocy kiedy bezsilnie krzyczało się nie, tylko w swojej głowie powraca. Pamięć o rozżarzonym papierosie przykładanym do skóry. To też dotyk, po którym zostały dziwne blizny. Masz ochotę uciec w panice, Kordianie? Czy to mało? Idźmy dalej. Dotyk to pobicie w szkole. To macanie przez kolegów w szatni „patrzcie, jaki chudy!”. Dotyk to do dzisiaj zażenowanie, kiedy pijani ludzie muszą dotknąć twoich wystających żeber, blizn. To ataki paniki, kiedy ktoś nadmiernie się spoufala. Próbuje głaskać po włosach, a ty go nie znasz na tyle, żeby mu zaufać. To wstyd, bo ty po prostu nie lubisz swojego ciała.

Boże, wolę zniknąć, niż dać się dotknąć. Nie naprawisz tego. Nie naprawisz mnie, w środku. Zawsze będę się bał i wstydził. Już dość, już dość.

„Hej, chłopcze. Uspokój się, przecież parę dni temu już było dobrze. Nie przesadzaj, chłopcze, bo nie jesteś chłopcem właśnie. Znowu zaczynasz? Znowu? Bo teraz znowu właśnie jesteś tym przerażonym chłopcem, w ciemnym, dusznym pokoju, czekającym na kolejną dawkę poniżenia. Hej, chłopcze. To już było. Tego już nie ma. Odpłynęło. Zostało tylko w głowie, jak w głowach wszystkich Alicji tego świata. Wyjdź poza to. Nie musisz znikać. Hej, chłopcze. Daj się pogłaskać światu, jak już to robiłeś. Nie powinieneś tyle pić, dwa piwa to dla ciebie za dużo.”

Uspokajam się, głosik rozsądku w głowie pomaga. Tak, dwa piwa to za dużo dla mojej słabej głowy. Nawet w piątki. Czasem nachodzą człowieka wtedy właśnie takie dziwne myśli, przez jedno zdanie, przez jedno słowo. Przesadzam, wiem to. Gdzie mój hedonizm, gdzie to, co dobre w przestrzeni? Pomyślmy racjonalnie, jak zwykle. Bo co więcej zostaje? Gdy cię złamano...nie pozostaje nic innego, jak pozwolić się temu zrosnąć. Krzywo bo krzywo, ale jednak.

Bo ja nie chcę znikać. Ja chcę żyć. Smakować w pełni. W piątek, jakiegokolwiek dnia.

Dotyk to nie tylko te duszne ciemnością i wstydem noce. To nie tylko bicie i ból. Przymykam oczy w kącie tej ciemnej piwnicy i przypominam sobie. To łagodne ręce mamy, gdy się było dzieckiem. To łaskotki, tak, masz nadmierne łaskotki Króliku, ale to nie znaczy, że nie były nigdy przyjemne. To pieszczota trawy na bosych stopach, przecież nie tylko ludzi odczuwamy tym zmysłem. Dotyk to zimna woda w jeziorze otaczająca nagie ciało. Nic piękniejszego niż muskanie skóry przez drobne ryby i nocne stworzenia. To ciepłe słońce na twarzy. Piasek pod pacami na plaży.

Wreszcie..dotyk to coś więcej i ty się tego nauczyłeś, choć może trochę zapomniałeś, od kiedy z nikim nie jesteś. To muskanie jej sukienki z szyfonu podczas tańca, przyjemność, kolejna drobna przyjemność. To darcie kobiecej bluzki z jedwabiu żeby wydobyć jej piersi na wierzch. To ucisk, nacisk, ocieranie się skóry o skórę. Rozkosznie przyjemne. To lizanie rozgrzanym językiem cudzego serca, gdy się kocha. To zagłębienie się w skórę tak, że czuje się rozdzieranie mięśni przez rozkosze, tak, że można aż pieścić czule krągłe zakończenia kości. Dotyk to drapieżne ptaki, które stalowymi dziobami w dobrej wierze rozdzierają twoje płuca tak, że ostatni dotyk zamieni się w dobry krzyk. Wibrujący, rozcinający powietrze jak grzmot.

Bo widzicie, musicie zrozumieć jedno. Ten chłopiec strasznie się bał. Gdy stał się mężczyzną, dalej ma fobie wobec obcych rąk. Dalej umyka przypadkowym pocałunkom. Kiedyś nawet nie podawał dłoni, bo bał się dotknąć. To paliło jak najgorszy kwas rozlany na bezbronną skórę. Bo dotyk oznaczał tylko ból i wstyd. Ale z czasem nauczył się, że każdy kij ma dwa końce. Ból można zastąpić rozkoszą. Łzy można zamienić na uśmiechy. Cierpienie jest konieczne tylko po to, by nauczyć się odczuwać szczęście. Konieczna jest czułość od czasu do czasu. .

Nie można zabijać swojego ciała, usypiać. Niezależnie od tego, czy nasze ciało spotkało coś złego, czy dlatego, że po prostu nieraz się go wstydzimy. Gdy mamy te cholerne kompleksy, nie róbmy mu nieraz krzywdy. Nie róbmy krzywdy sobie. Postawmy na hedonizm w tym względzie.

Ten dziewczęcy głos miał rację, człowiek, którego nikt nie dotyka, przestaje istnieć. Dlatego gdy wracasz i ona staje przed tobą, uśmiechając się w ten jedyny sposób, gdy staje przed tobą właśnie ta, która krzyczy wyświechtane hasła na całą piwnicę, chwytasz jej dłoń i pozwalasz ze sobą tańczyć. Pozwalasz sobie. Dotykasz cudzego ciała z przyjemnością, nie chodzi o nic więcej. O żadne podteksty, o to, o czym myślicie, gdy mówicie o dotyku między mężczyzną a kobietą. Nie chodzi o żadną erotykę, preludium pieprzenia. Bynajmniej. Nic z tych rzeczy. To po prostu taniec. To po prostu pokonanie głosiku w swojej głowie. Przełamanie strachu podczas tej dziwnej nocy. To dobra zabawa, to ludzka przyjemność, jedna z największych. Bo taniec to inny wymiar rozkoszy.

„Nie znam cię, nie ufam. Ale pozwolę ci się dotknąć. Nie chcę umierać. Miałaś rację, dziewczyno bez imienia”.

A potem śmiejesz się, gdy ona wskakuje na prowizoryczny bar w naszej zakazanej piwnicy, gdy już jest karaoke, bo wszystkim nagle zachciało się śpiewać, przynajmniej tym którzy dotrwali tej pory.

Śmiejesz się, gdy dedykuje ci „Girlfriend” wokalistki, której nie lubisz. Piosenkę, która w ogóle tu nie pasuje, do tej piwnicy pełnej zapachu Hawany, trąbki, rytmu i mojito. Śmiejesz się, gdy śpiewa to, okropnie fałszując. Gdy krzyczy, zamiast łapać melodię. Gdy skacząc jak kulawa po dźwiękach patrzy ci w oczy.

I zdajesz sobie sprawę, że jej to pasuje, ma taki sam styl „słodko-mrocznej buntowniczki”,trochę chłopczycy, trochę księżniczki jak Avril w innej piosence. Jest tą, która próbuje być dorosła ale jest jeszcze dzieckiem pomimo wieku. Urocza. Postrzelona. Piękna.

Możesz się po prostu śmiać, gdy naprawdę pyta, czy Kaśka to twoja dziewczyna bo wszyscy o to pytają, gdy pyta,czy nie będzie zazdrosna, co w kontekście tego, co śpiewała przed chwilą, jest naprawdę komiczne.

Możesz nie czuć skrępowania przez to, kim jesteś, Nie wstydzić się, kolejny raz dać po mordzie kompleksom, demonom w sercu.

Możesz się nie bać, bo jesteś dorosłym facetem. Możesz wyciągnąć kolejną lekcję, wychodząc ze swojej głowy.

Jest wesoło. Jest hedonistycznie bez zbędnej przesady. Jest dobrze, po prostu. Szalony wieczór, w czasie którego zabawa to podstawa. Bo człowiek bez takiej zabawy gorzknieje. Bez chwil beztroski, bez śmiechu ponad wszystko i ponad wszystkim.

A tymczasem noc się kończy. Nastał poranek i kolejne radości, z nim już związane.

Powrót do domu o 7 rano ulicami zmęczonego imprezą miasta. Szybki prysznic który zmywa ze skóry obcy zapach, który zostawił jej pot podczas tańca. Spacer z psem, którym nikt się nie zajął, gdy mnie nie było. Robienie jajek w koszulkach na śniadanie dla wszystkich zaspanych ludzi w przepełnionym nieraz domu. .

Ot, rzeczywistość.

Nawet nie chce się odsypiać. Jest za dobrze, by marnować czas na sen.

A na imię nie ma Avril, tylko Alicja.

I strasznie chrapie,gdy śpi na piwnicznej kanapie z głową na męskich kolanach. Strasznie chrapie nawet wtedy, kiedy podkładasz jej poduszkę zamiast kolan właśnie, bo czujesz, że musisz iść. Nie budzi się. Ty musisz iść, gdy już świta, wiesz to, że musisz iść, wyjść na słońce, zostawić tych wszystkich ludzi śpiących z głowami na barze, na kanapach, ludzi, którzy zasnęli z piwem w ręce. Dobrych, wesołych ludzi, którzy wiedzą, kiedy mogą sobie pozwolić na oderwanie.

Musisz zostawić też ją - i nie zabierzesz jej swojej ciepłej bluzy. Będzie miała pamiątkę po nic nie znaczącej dla niej nocy. Pamiątkę, bo gdy się obudzi, ty już jej pewnie nigdy nie spotkasz.

Alicje w króliczych norach są zawsze tylko na chwilę, nigdy nie potrafią w nich zostać dłużej. Nie można ich zatrzymać. Z każdą godziną dorastają, jeszcze pięknieją, a gdy się budzą nad ranem, już nie mogą być w Krainie Czarów, to nie ich świat.

Wiesz to za dobrze.

...wiesz to za dobrze, lecz pomimo tego przy tym tańczyłeś z nią, jakby wasze ciała znały się od lat. Jakby nie było żadnych barier. I przyrzekłeś sobie, że już nigdy nie powiesz, że Europejki nie potrafią ruszać biodrami. Nigdy. Nie po tym, co robiła z nimi ona.