"Chciałbym mieć kobietę, z którą mógłbym się wygłupiać. Kobietę kumpla, z którą szedłbym przez życie, robiąc sobie jaja. Taka łajdacka para- to mój ideał"

-Marek Raczkowski.

-A ta piosenka zawsze kojarzy mi się z wami!- powiedziała pijana już w sztok Kiki. Po próbie poszliśmy z chłopakami jeszcze do baru, po chwili dołączyła do nas żona Majkiego, Augi i jego dziewczyna,Ada, jeszcze Wera, parę innych osób. Zrobiło się wesoło, luźno,jak to w piątkowy wieczór, gdy nastała już wiosna. Przypadkiem spotkałem tam Kiki, przyjaciółkę mojej byłej dziewczyny. Mamy ze sobą dobry kontakt, może dlatego, że jej własny z Anką dość mocno się rozluźnił, od kiedy nie jesteśmy razem. Zresztą, nigdy nie mieliśmy jakiegoś sztucznego podziału na „jej” i „moich” znajomych. Takie podziały trudno mi zrozumieć, jej przyjaciółeczki, jego kumple i wszyscy knują za plecami.

Tak więc spotkanie z Kiki zawsze jest spotkaniem przyjemnym, nawet, jeśli jest całkiem przypadkowe. Swojego czasu nie lubiłem tylko jak Kiki upijała się, jak wczoraj, i zaczynała wspominać. O tym, że powinniśmy być razem, że nie myślała, że to się tak skończy, że owszem, nie byliśmy idealni ale było między nami „to coś”. Z czasem to jej wspominanie coraz bardziej mi obojętniało, czas leczy po prostu rany, a wspominanie- staje się nawet przyjemne.

Więc gdy poleciała ta piosenka i Kiki wyrzuciła to z siebie półbełkotem, nie unikałem dalszej dyskusji.

-E...czemu ci się kojarzy? Ja nawet tego kawałka nie lubię. - zaśmiałem się.

-Bo tu chodzi o teledysk! Widziałeś go?!

Ano tak, widziałem. Widziałem nieraz i jakoś specjalnie do mnie nie przemawiał. Może ta Tajlandia w tle, bo Tajlandię kocham, pojechałbym tam sobie jeszcze raz....ale tak? Widziałem bo moja siostra najmłodsza swojego czasu jarała się tym kawałkiem i od paru dziewczyn słyszałem że chcą „przeżyć coś takiego”. Jakby to było coś trudnego, pomyślałem wtedy. Bo fakt, że może my z Anką...

-Kordian ( Kiki jako jedna z niewielu osób mówi do mnie po imieniu) przecież to jak wy!

-Kiks, coś ci się pomieszało chyba. Nie spijałem się w trupa jadąc pociągiem i jasne, Ance zdarzało się przypalić jointa albo polizać znaczek ale wspólnie tego nie robiliśmy, raczej, ja jej potem pilnowałem, żeby sobie krzywdy nie zrobiła. Kiki, ja nawet nie jarałem przeca! No i nie okradliśmy mafii. W sumie, to nie okradliśmy nikogo. -zacząłem przypominać sobie ten cholerny teledysk.

-Jeeeeezu Kordian! -tu czknęła tak, że wystraszyłem się, że po raz kolejny w moim życiu zostanę obrzygany przez Kiki- jak ty nic nie rozumiesz! Niiiic!

Kontrola, to tylko czkawka, ok. To można pozwolić jej dalej bełkotać. Każdy ma chyba takiego znajomego- wieloryba który robi fontanny nieraz wymiotami. Takim moim znajomym jest Kiki. I Karina, ale Karina to inna historia z obrzyganiem nas w namiocie. Mniejsza.

-Koordian, tu chodzi o symbol!

-Kiks, co ty pierdolisz dzisiaj, jaki symbol?

-No pomyśl sobie. Sam sobie odpowiedz. Wy nie byliście tacy, we dwójkę, szaleni? Nie ma drugich takich!- Kiki wręcz załkała.

Zacęła przypominać to, co opowiadała jej Anka. Noce na dworcach i wielogodzinne łapanie stopa. To, jak kiedyś przez jej robienie mi sceny na ulicy zostałem pobity w obcym kraju i zastanawialiśmy się potem, gdzie mnie zszyją. Nasz mandat za seks w miejscu publicznym. Nasze wszystkie podróże.

I gdy tak opowiadała, ja sam sobie przypominałem.

To, jak kiedyś zarobiliśmy za moje chałtury sporo kasy i bez żadnego planu stwierdziliśmy, że wsiadamy w pierwszy pociąg do Berlina i jedziemy już stamtąd przed siebie, każdy ze swoim plecakiem. Przypomniałem sobie te wszystkie podróże właśnie, w których nieraz kąpaliśmy się w niezliczonych morzach i jeziorach nago, spaliśmy na plażach, w stogach siana, w najpodlejszych hostelach. Przypomniałem sobie to, jak nieraz szarpała mnie na ulicy, bo była aż nadto impulsywna, i to, jak potem się godziliśmy. Namiętnie. Przypomniałem sobie to, że potrafiliśmy we dwójkę mieć chwile totalnego szaleństwa. Oderwania, jakby jutro nie istniało. Tylko tu i teraz, zatopienie w namiętności, sięganie do chmur, bo miało się te pióra. Miało jak cholera.

I chociaż to nieraz było nieodpowiedzialne, nierozsądne, dziecinne, chociaż nieraz to wszystko było czasem pełne napięcia, szarpania to przypomniałem sobie, że faktycznie BYŁO. Może byliśmy tacy. Jednocześnie pełni żądzy siebie i życia zarazem, jednocześnie absolutni kochankowie i przyjaciele. Może Kiki miała rację. Byliśmy trochę..jak z tego teledysku może. Pijackiego bełkotu nigdy nie można brać za poważnie, ale może coś było na rzeczy. Nie dosłownie, ale no symbolicznie. Może jej pijacki bełkot Kiki jednak miał w sobie trochę mądrości. Trochę, podkreślmy to.

I nie pomyślcie sobie teraz, że ja zatęskniłem nagle za swoja byłą czy coś w tym stylu. Tęsknić mogłem jeszcze rok temu, teraz to już wyleczone, ułożone, wspomnienia powkładane są do odpowiednich szufladek. Nie tęsknię wcale za Anką, nie kocham jej. To już za mną całkowicie to jest dużo dobrych rzeczy które były. Zresztą, o tym już pisałem.

Pomyślałem sobie o innej rzeczy. O tym, że w pewien sposób tej kobiecie zawdzięczam to, że nauczyła mnie szaleństwa. A może inaczej. Tego nie można nauczyć. Ona to ze mnie wydobyła. Szaleństwo to może złe słowo, ale nie znajduję innego. Może to tzw. zdrowe popieprzenie? Przy niej nieraz po prostu przestawałem przejmować się zasadami, regułami, mogłem sobie pozwolić na właśnie momenty „tu i teraz”, momenty całkowitego odczuwania świata, aż do bólu. Momenty emocjonalnych przepaści. Przepaści, w które spadając odkrywasz, jak silne masz skrzydła.

Pomyślałem o tej jednej rzeczy ale przyszło mi na myśl jeszcze co innego. Czas się przed sobą przyznać. Nie brakuje mi Anki, w żadnej z płaszczyzn. Nie jej.

Poczułem, że w tym wszystkim brakuje mi „kogoś”. Kogoś, kogo popieprzenie właśnie będzie pasowało do mojego popieprzenia, tej potrzeby podróży i dzikości nieraz, oderwania, dziecinnienia na chwilę. Takiego kogoś brakuje. Cholera, czas przyznać się przed sobą, że jednak brakuje związku i człowiek chciałby się zakochać.

Od dawna wiem, że nie jestem człowiekiem łatwym w związku. Usłyszałem nawet kiedyś, że „cholernie łatwo się we mnie zakochać, ale ciężko już potem mnie kochać i za mną nadążyć”.

Mam straszną potrzebę niezależności. Nie zniósłbym, gdyby kobieta z którą jestem była na przykład zazdrosna o moich przyjaciół, wśród których jest dużo kobiet. Gdyby robiła mi awanturę o to, że zostałem u Kaśki, która jest dla mnie jak siostra, na noc i spałem na kanapie, bo za długo mieliśmy próbę spektaklu. Gdyby nie potrafiła zrozumieć tego, że nieraz mam całe tygodnie „mentalnej nieobecności” bo po prostu tworzę, jestem w coś zaangażowany albo muszę wyjechać pomedytować po swojemu. To nie jest łatwe, nie udaję że jest inaczej.

Wiem, że bywam ciężki przez swoje problemy z niektórymi traumami, wiem, że bywam strasznie marudny, mam za dużo ograniczeń mentalnych. No i amant ze mnie też nie jest.

Wiem, że jestem trudny też przez jeszcze jedną rzecz. Ja potrzebuję związku, który nie jest zbudowany tylko na cielesności, namiętności, chociaż ona jest cholernie ważna. Ja potrzebuję kogoś, kto będzie moją najlepszą przyjaciółką. A przyjaźń...tą ponoć trudniej zbudować.

A chcę być z przyjaciółką, zadziorna kumpelą. Taką, która nie jest żadną mimozą kobiecą i mdleje na widok pająka. Taką, która potrafi zdrowo przywalić nieraz nawet.

Taką, z którą mogę rozmawiać godzinami i snuć dziwne teorie spiskowe. Taką, która nie powie mi nudzisz, gdy ja snuję kolejne teorie o kwarkach i kwantach czy gdy mówię o religii aborygenów. Taką, która wypije ze mną piwo na dachu opuszczonego budynku, jednego z miejsc, które kocham. Taką, której mogę powiedzieć wszystko, nawet to, jak bardzo nieraz „czuję się nikim” parafrazując jeden z tekstów Rojka. Taką, z którą wymieniam się książkami w deszczowe dni i piję kakao z jej kubka, a ona nie ma nic przeciwko. Taką, która nie wstydzi się beknąć przy piwie jak wypada w reszcie towarzystwa czy spierdzieć jak przysłowiowy marynarz. Taką, która damą jest nie przez to że kupuje w najdroższych sklepach ale przez to, jak traktuje ludzi.

I wreszcie taką przyjaciółką..która właśnie się nie boi, ma odwagę nieraz znaleźć się w trochę innym, oderwanym świecie.

Może trochę wariat potrzebuje trochę wariatki.

Tak, Kordian ma słabość w pewien sposób do wariatek I nie chodzi tu już o klinikę, choć ta miała miejsce ale o pewne łagodniejsze określenie. Teraz trochę dorosłem i wiem, że szaleństwo ma różne oblicza- i potrzebuję wariatki pozytywnej nieraz. Niekoniecznie takiej, co będzie mnie szarpać na ulicy za koszulę i powodować bójki. Raczej takiej, co nie boi się po prostu wyjść poza kanon. Ja w ogóle lubię takich ludzi. Nieszablonowych, myślących po swojemu i nie bojących się „co inni powiedzą”.

Bo ja potrzebuję nieraz cudzego wariactwa, które będzie polegało na czerpaniu życia garściami bez wstydu. Być może, potrzebuję kogoś, kto jedząc soczyste owoce będzie potrafił śmiać się z tego, jak się uwalił cały sokiem. Kogoś, komu będzie można krzyczeć pod balkonem wiersze. Kogoś, kto zacznie nieraz traktować życie jak przygodę i zmysłowe cholernie wyzwanie.

Chyba właśnie o to chodzi- żeby traktować życie jak przygodę i przeżywać ją razem.

Razem, biegając w deszczu, razem kłócąc się a potem kochając na stole w kuchni. Razem śpiąc na plaży i razem spędzać też spokojne poranki i pić leniwie kawę z mlekiem przy jednym stole. Chodzić do pracy i opowiadać sobie o niej a od czasu do czasu..uciec dalej. Może w ogóle wyruszyć w podróż na całe życie?

Może to wszystko polega na pewnym zbalansowaniu? Takim, które będzie polegało że ok, budujemy ten swój dom, swoje gniazdo wijemy ale od czasu do czasu z niego wylatujemy. Może Królik potrzebuje kogoś o podobnie rozdwojonej duszy. Kogoś, kto się nie boi życia już w pewnym momencie, gdy już się jest razem. Albo po prostu...toleruje pewne rzeczy.

Kordian potrzebuje kogoś, kto zrozumie, że on nosi w sobie parę sprzecznych czasem natur. Jest odpowiedzialny do bólu za to, co oswoi, kocha głęboko, ale czasem chce zrzucać odpowiedzialność za inne rzeczy przez parę dni i po prostu być z kimś, odrzucając zegarki i schematy.

Może wędrując po górach a może gubiąc się na ulicy wielkiego miasta. Raz za razem.

Jeśli miałbym być jeszcze z kimś- to właśnie z kimś takim. Z kimś, kto dzieli ten rodzaj wariactwa. Rozumie duchowe i dosłowne wędrówki. Pozwala na swobodę bycia po prostu.

A tak naprawdę...to ja mogę sobie tak mówić, że potrzebuję kogoś takiego, ale prawda jest taka, że jak człowiek się zakocha to się zakocha. Może ci którzy traktują uczucia jak jakąś inwestycję robią listę wymagań...ale ja i tak tego nie potrafię. Tak po prostu byłoby fajnie, być z kimś takim...ale przecież nie od dziś wiadomo, że jak się człowiek zakocha, to nie ma zmiłuj. Serce ma swoje własne ścieżki nieraz. Serce musi czuć. Czyż nie?

Ja potrzebuje czuć właśnie. Czuć aż do granic. Tak, jest tandetnym romantykiem, imię mnie zobowiązuje. Muszę czuć miłość, namiętność, pasję do granic. A przy tym muszę czuć przyjaźń. Przez skórnie. Kocham a nie inwestuje jak dochodzi co do czego. I nie mam już potem wyboru.

Ale tak sobie pomyślałem potem, już ogólnie... można to pogodzić wszystko, wiecie? Tak ogólnie w życiu, nie tylko w miłości. Pewne rzeczy. Można być odpowiedzialnym szaleńcem, który nieraz pozwala sobie na kradzież konia, żeby pojechać w nieznane Można być jednocześnie dojrzałym, ale nie być zgorzkniałym. Można oddychać tak bardzo, czuć i nie być skrępowanym zobowiązaniami. Wszystko ma złoty środek. Ale mam wrażenie nieraz, że mało osób to rozumie. Że jeśli wpadną w schemat to już w nim tkwią. Że nie potrafią wybrać, co najlepsze dla nich. Nie myślą, że nawet z dzieckiem można pojechać do Indii albo Tajlandii, starczy, że ono podrośnie. Mam nieraz wrażenie że ludzie poświęcają siebie dla schematu, swoje czucie tylko przez siebie zmieniają na zgorzknienie...nie mówię wszyscy, bo też każdy ma inne pragnienia. Ja mam takie a nie inne..Ale to chyba już inny temat troszkę. Na kiedy indziej.

...tak myślałem sobie, a Kiki wspominała moimi wspomnieniami, jakby żyła moim życiem. Trochę to było aż krępujące. Czemu mówimy o cudzym życiu? Bo nie mamy własnego? Kolejne myśli przychodziły mi do głowy, a ona coraz bardziej czkała.

I nie mogło być inaczej. Oczywiście, że skończyłem z obrzyganymi butami. Dobrze, że to były tanie trampki. Nie do doprania po mieszance drinków.

Jak ktoś się nie domyślił, to o ten kawałek i teledysk chodziło: