Czy wiesz czemu wilk tak wyje w księżycową noc?

I wtedy w pełni czujesz, że żyjesz.

Twoja krew wrze w tym biegu, jesteś niesiony jak na skrzydłach. Czujesz drugie ciało pod sobą, pędzące, niosące cię w przestrzeń. Jeśli człowiek może zaznać lotu, uczucia tak zbliżonego być może do tej ekstazy, to tylko na końskim grzbiecie.

Tylko wtedy, gdy jedno szanuje drugie.

Znów dzisiaj doznałem tej wspaniałości, gdy po południu wpadliśmy do zaznajomionej stadniny.

To gonienie marzeń wprost, poczucie radosnej wolności. Euforia zmienia się w śmiech, bieg zmienia się w powolne stąpanie, ukojenie. Kołysanie dzięki cudzym nogom, którym jest się wdzięcznym za to, że można tego zaznać. Dziękuje się potem za to, że on zechciał cię ponieść. Bo jak może być inaczej? Jeśli w tym byłoby jakiekolwiek zmuszanie, poczucie wyższości....nie można by było latać. Nie tak.

Pełna dzikość, serce tętni w we wspólnym rytmie jak dziś pośrodku lasu, na grzbiecie srokatej łagodnej klaczy o cudnym, spokojnym spojrzeniu.

Nic nie pozwala oczyścić umysłu jak to porozumienie. Nic nieraz nie pozwala na chwilę uciec od demonów i zaznać piękna świata. Nic tak nie uskrzydla, nie karmi nieraz hedonizmu i zarazem nie ubogaca wewnętrznego wszechświata.

To jak taniec. Wymaga porozumienia ciał i dusz. Jak pisał pan Evans, „to to samo cholerstwo. Wymaga zaufania i przyzwolenia. Jedno się trzyma drugiego. Mężczyzna prowadzi, ale nie ciągnie jej na siłę, proponuje współpracę, a ona czuje to i idzie za nim. Są w harmonii i poruszają się we wspólnym rytmie, po prostu na wyczucie.”

Związek z drugą istotą nie wymaga, by była ona człowiekiem. Wystarczy otworzyć serce, pozwolić przepływać porozumieniu między jednym. Odrzucić zwykłe pojmowanie. Szkoda, że tak rzadko to rozumiemy i nie okazujemy odpowiedniego szacunku. Szkoda, że tak rzadko potrafimy się dogadać, po prostu jak w tańcu. Tak wiele przez to tracimy. Choć...ślepy nie wie, jak bardzo brakuje mu kolorów, głuchy nie wie, jak można tęsknić za płaczem skrzypiec.

Związek człowieka z koniem jest skomplikowany. W dawnych czasach był brutalnym prawem natury, była to relacja drapieżnika z ofiarą, konsumującego z pożywieniem. Z czasem człowiek wszedł w inną relację, pewnego rodzaju współpracy. Nie było to łatwe. Wymagało czasem oswojenia. Czasem, niestety brutalności, która nadal wkrada się w zachowanie człowieka, pierwotnej istoty, która kieruje się instynktem, lub co gorsza, swoim wybujałym ego. Bo dla mnie to jest wybujałość....

Bo w relacji z inną istotą można zatopić się w uczuciu zjednoczenia, zaufania a nawet przyjaźni czy miłości, choć wielu uznaje, że powinno to być przecież tylko poddaństwo. Bo jakże ma być inaczej?

Ludzie w naszej kulturze w ogóle uznają zwierzęta, inne żywe istoty ( tak, uznaję też i duszę roślin, drzew tych wspaniałych i traw) za gorsze. Poddane sobie. Ludzkie ego rozlewa się jak rzeka, zalewając, topiąc to, co tak naprawdę mogło by pięknie współpracować. Często wiąże się to ze spadkiem religijnym, jak mam wrażenie.

Nie chcę tu negować żadnej religii, ale ma ona niezaprzeczalny wpływ. W wielu wiarach monoteistycznych- a przecież żyjemy w naszym Zachodnim Świecie w kręgu judeochrześcijańskim- to Ziemia jest poddana człowiekowi. Założonym jest z góry, że przecież on, istota ludzka pochodzi od Boga jako jego najdoskonalsze dzieło, jako jedyny ma duszę i szansę na zbawienie- jak to w Chrześcijaństwie. Założonym z góry jest, że to człowiek jest istotą idealną. Nie neguję tego, bo każdy ma prawo wierzyć w to co chce, każdy ma prawo mieć swoje poczucie pewnej boskości wręcz, tego rodzaju wyjątkowości. Dziedziczymy to w wielu momentach, nawet będąc ateistami. W takim świecie wyrośliśmy, pielęgnowania ludzkiego ego, chwalenia naszego umysłu i kultury.

Ale mi to nie odpowiada. To nie jest dla mnie, moje serce mówi inaczej. To nie moje wiary i ten spadek odrzucam. Mam przecież indiańskie imię, wszedłem na Czerwoną Drogę i mam zwierzęta symboliczne, tak ważne w umyśle i sercu. Moje symbole, podświadome, szamańskie, które pozwalają rozmawiać z tym, co nieodkryte. Te zwierzęta, o których kiedyś pisałem, te, wśród których jest i koń. Zwierzę pełne siły i spokoju, który potrafi przerodzić się w istne szaleństwo. Zwierzę w pędzie tak przecież żyjące, z mocnym sercem, nigdy się nie zatrzymujące. Potrzebujące biegu i dzikości, choć patrzące z taką melancholią.

Indianie nie czynili sobie koni i świata poddanymi. Zawierali z nimi głębokie przyjaźnie, które działały w obie strony. Bo jedno szanowało drugie. Jedno nie czuło się lepsze od drugiego. Żyli ze sobą blisko, jedno obok drugiego, nie zamykając się na przepływ między ciałem i umysłem.

Nierzadkie są opowieści o tym, jak koń ratował rannego jeźdźca , swojego przyjaciela a nie pana przecież z pola bitwy. Echa tych słów widoczne są choćby w literaturze, choćby w słynnej scenie z Władcy Pierścieni, kiedy to Brego ratuje Aragorna nad brzegiem rzeki. Koń ratował swojego przyjaciela.

Wielu powie, że to wyszkolenie. Że zwierzęta nie mają uczuć, że nie czują jak my. Owszem, wszyscy jesteśmy różni. Ale czym nasze czucie ma być lepsze od czucia zwierząt? Ktoś powie, jest bardziej złożone, przecież my mamy uczucia wyższe, rozumujemy.

Byłeś kiedyś w umyśle psa, kota? Dlaczego możliwe są przyjaźnie międzygatunkowe? Zatracony instynkt? A my czymże innym jesteśmy, jak nie zwierzęciem ze stępionym instynktem?

Dlaczego słonie opłakują swoich zmarłych? Dlaczego mają miejsca pewnego rodzaju pochówku? Dlaczego papugi, żyjące w monogamicznych związkach całe życie umierają jedna po drugiej, gdy partner odejdzie szybciej? Dlaczego kotka potrafi przygarnąć obce kocięta gdy sama niedawno powiła? A co powiecie na roślinny strach? Wydzielanie enzymów stresu u kukurydzy, która jest ścinana, informowanie o „krzywdzie”?

Ludzie znajdą na to miliony wytłumaczeń. Budowa mózgu, hormony, cokolwiek. Nie szkodzi. Mi nie szkodzi. Ja widzę duszę.

Dla mnie wszyscy jesteśmy tym samym. Mówimy tak samo, tylko niektórzy nie używają słów. Ale słowa są niepotrzebne. Sami między sobą nieraz twierdzimy, że rozumiemy się bez słów. Że widzimy sercem. Czasem starczy otworzyć serce też na drugą istotę. Widzieć coś więcej niż słowa. Naprawdę, nie potrafię pojąć, jak możemy być ślepi.

Być może się mylę, mam bowiem swoje poglądy po prostu i swój świat. Tak po prostu. Trudno mi czasem poza niego wyjść i trudno mi zrozumieć. Ale nie neguję, póki ktoś nie krzywdzi. Jakiejkolwiek z istot. Nie neguję, póki nie zrywasz nieprzemyślanie gałęzi drzew.

Mam swój świat pełen szacunku wobec każdej istoty, niezależnie, czy chodzi wyprostowana czy na czterech łapach, czy ma korzenie w ziemi. Mam świat, w którym staram się rozumieć i słuchać. Kto wie, może dlatego wszystkie bezpańskie koty pozwalają mi się głaskać i znajdują u mnie dom, odchodząc kiedy chcą? Może dlatego nie wierzgają przy mnie najbardziej uparte konie i czasem ptaki siadają na ręce, gdy karmi się je ziarnem?

Może po prostu potrzeba szacunku i poczucia wspólnoty pewnego rodzaju. Szacunku też pełnego respektu dla każdej z sił każdej żyjącej istoty.

Może to kwestia pojmowania wolności i władzy.

Bo ja nie chcę posiadać. Chęć posiadania drugiej istoty odrzuciłem dawno. Nie można mieć psa, kota, można żyć z psem, kotem. Porozumiewać się, kochać, przyjaźnić. Tyle starcza. Ludzie ego niestety jest często zapalczywe, lubi czuć władzę. Żądza władzy jest dla mnie jedną z najgorszych. Bo właśnie ona uprzedmiotawia. Czujesz się lepszy, więc zaczynasz traktować inne istoty jako przedmioty. Krzywdzisz je, bijesz, głodzisz. A potem traktujesz tak też ludzi.

Wiecie, że kiedyś ukradłem konia? Właśnie przez to, parę lat temu. Nieraz opowiadam to jako anegdotę, ale to wszystko wiązało się z krzywdą posiadania i niezrozumienia.

Parę lat temu w Bieszczadach, w wiosce kumpla, do którego nieraz jeżdżę była ( jest zresztą do tej pory ale wolę się tam nie pojawiać) stadnina koni należąca do starego gospodarza. Wszystkie konie były zadbane, szczęśliwe, oprócz jednego. Gospodarz twierdził, że jest niepokorny i niebezpieczny, więc trzymał go na osobnym małym wybiegu. Jak dla mnie był po prostu nieszczęśliwy. Łamany za młodu z buntowniczą naturą, sfrustrowany przez brak biegu i wolności. Niebezpieczny.

Dla mnie nie ma niebezpiecznych stworzeń. Są tylko stworzenia które są nieszczęśliwe, sfrustrowane lub przerażone- i wtedy dopiero stają się zagrożeniem. To tyczy się również człowieka. Często człowiek zaczyna niedobrze wybierać, stając się złym wtedy, gdy był nieszczęśliwy. Z wielu powodów, czasem istniejących tylko w swojej głowie. Ale i tego można oswoić.

Żadne ze stworzeń nie jest niebezpieczne, jeśli wiemy gdzie jest granica. Nawet wąż i pająk. Nawet górski niedźwiedź. Atakuje gdy ma powód, jeśli się wycofasz, nie sprawisz że poczuje się źle, jeśli go rozumiesz i szanujesz z respektem pewnym- nie zrobi ci krzywdy. Możecie współżyć ze sobą. Nie bojąc się wcale. Strach jest zbędny w rozumieniu. Tak samo było i z koniem.

Pewnego dnia więc lekkomyślnie, nie myśląc o konsekwencjach- bo jakże by inaczej- zakradłem się do jego zagrody. Na początku straszył, choć nie atakował. Siedziałem w bezruchu, patrząc na niego. Następnego dnia pozwolił się pogłaskać, podejść- więc znów lekkomyślnie według wielu o świecie po prostu go ukradłem. Pożyczyłem, można rzec i zniknąłem z nim na parę godzin. Tak, wydawał się szczęśliwy, że mógł w końcu biec, choć z kimś na plecach. Sprawa prawie otarła się o policję i grożono mi prokuraturą nawet, koń nawet niepokorny jest cennym stworzeniem...ale było warto. Dla tych paru godzin było warto, zresztą rozeszło się wszystko po kościach przez moje tłumaczenie i wzięcie mnie za miejskiego głupka. Zając, ów pochodzący z bieszczadzkiej leśniczówki kumpel mówił później, że konia „ułożono”.

Może musiał odzyskać zaufanie do człowieka a człowiek musiał zrozumieć, że trzeba spróbować?

Więc, posiadanie nie jest dla mnie. Władza nie jest dla mnie. Ja chcę tylko rozumieć, rozmawiać z całym światem, uczyć się i go kochać. Może znowuż, dla wielu to naiwne.

Jak w ogóle można posiadać coś, co ma duszę? Osobną, choć zjednoczoną?

Bo ja wierzę w Ducha Świata. Tego, który każda żywa istota nosi w sobie. Tego, który jednoczy wszystko w niepowtarzalną całość ( jedno jest wszystkim, wszystko jest jednym ). I tego, który nakazuje właśnie szacunek i miłość. Tego, o którym zapomnieliśmy w swoim Świecie Postępu ( tak, to ironia, zgadliście. Dla mnie ten „postęp” bywa krokiem w tył w wielu sprawach)

Hołdujemy wspaniałej nauce lub ją ignorujemy nawet, siedzimy w książkach, wiemy jak polecieć na Księżyc, a może niedługo i polecimy na Marsa. A zapominamy o tym, co najważniejsze. O własnym świecie, o słuchaniu jego serca. Oślepliśmy na głos duszy. Dla mnie nie wiemy nic, nawet jeśli znamy równania kwantowe pana Feynmana i rozumiemy wszystkie genetyczne zawiłości. Nie wiemy nic o świecie, póki nie znajdziemy w sobie samego Świata, oceanu i nie nauczymy się w nim pływać. Możemy zwiedzić wszystkie miasta i kąpać się we wszystkich jeziorach, możemy poznać wszystkie krajobrazy, ale nie zobaczymy nic, póki nie otworzymy tych oczu w sobie. Możemy rozmieć psychikę człowieka, ale nie pojmiemy siebie do końca nigdy, póki nie zrozumiemy wielkiego związku z Domem, Z Którego Wszyscy Pochodzimy. Nie wiemy nic o świecie, póki nie jesteśmy dla świata. Po prostu. Nie wiemy nic o świecie, póki nie żyjemy z nim w zgodzie. I nie będziemy nigdy szczęśliwi, póki swój Dom Z Którego Wszyscy Pochodzimy traktujemy jak coś, co posiadamy.

Może się mylę. Może sam nic nie wiem. Ale tu, gdzie jestem, jest mi z tym dobrze.

Nie widzimy już w lasach, górach i oceanach wspaniałych świątyń, jak nasi przodkowie. Bo przodkowie każdego z nas kiedyś to w nich dostrzegali. My uznajemy to za chore i naiwne. Prymitywne. Więc ja będę prymitywny, nieraz tygodnie spędzając w lasach, urywając się od ludzi na wyprawach w dzikich górach, w których tak wiele można się nauczyć i dostrzec, tak wiele odczuć.

Będę prymitywny, zacofany i naiwny okazując swój szacunek światu i medytując wiele godzin nad jeziorami. Kąpiąc się w nich nago i im dziękując. Bo miłość i szacunek sprawiają, że aż chce się dziękować.

Zamykamy się w murach, żyjemy w wirtualnym nierzadko świecie, za szybą, zapominając, jak możemy biec. Widzimy wszędzie wrogów, a nie jedność, czujemy zagrożenie. To jest wolny wybór, ja widzę to po prostu inaczej. Tylko zadajmy sobie nieraz pytanie, takie szczere. Czy jesteśmy w ten sposób szczęśliwi? Jeśli tak, to w porządku. Ale czy mimo to nie czujemy nieraz, że nam czegoś brakuje? Że coś zgubiliśmy w wielkich miastach?

Bo moim świecie zgubiliśmy. Choćby widok nocnego nieba. Choćby śpiew ptaków, które opowiadają swoje historie. Ja nie umiem bez nich żyć.

Ja po prostu odczuwam swoje. Jest mi z tym tak dobrze! Wielu ludzi ma mnie za dziwaka, niededukowanego dzikusa. Niech tak uważają, nie szkodzi. Kiedyś wielce się z tego nawet śmiano. Z mojego poglądu i czucia. Wiele osób nazywa mnie Indie- i nie, nie chodzi o kraj, w którym niedawno byłem. To skrót od Indianer. Pierwotnie bowiem, nazywano mnie Męską Pocahontas.

Nie, żebym jakoś specjalnie lubił tą bajkę, wręcz przeciwnie. Denerwuje mnie trochę przez moje przewrażliwienie pokazanie cukierkowo historii Indian, którzy potem zostali wyrżnięci albo uczynienie niewolnikami Wspaniałego Białego Człowieka. Ktoś kiedyś po prostu zwrócił uwagę, że moje poglądy brzmią jak tekst z Kolorowego Wiatru, jednej z piosenek z bajki. Wywołało to wówczas powszechną wesołość. Bo jak to, z bajki? Dziecinada z taką wiarą, takim postrzeganiem świata! Dla kogoś może dziecinada, ale mi to nie przeszkadza. Bo gdy zabawić się w metafory albo nawet dosłowności...cóż. Można powiedzieć, że ja słucham kolorowego wiatru płynącego z gór. I daję mu się porwać. W żaden sposób- nie jest mi z tym źle.

Można mnie więc mieć za głupiego dzikusa, który na nauce się nie zna, na wspaniałości gatunku ludzkiego i sile postępu miast. To nic. Ja wolę widzieć po swojemu. Czuć zjednoczenie z całym światem.

Wolę słuchać szumu drzew i odnajdywać w nim swoich bogów.

Wolę stąpać po leśnych szlakach i brodzić w strumieniach i czuć jak wszystko jest mi rodziną, braćmi i siostrami.

Wolę widzieć sercem nieraz, bez słów.

Wolę po prostu otwierać szeroko oczy i uczyć się pokory i miłości. Odrzucić swoje ego, które tak bardzo oślepia.

Dziwak? Każdy ma swoje dziwactwa. Wybrałem swoje.

Ty masz mnie za głupią dzikuskę 
Lecz choć cały świat zwiedziłeś 
Zjeździłeś wzdłuż i wszerz 
I mądry jesteś tak 
Że aż słów podziwu brak 
Dlaczego powiedz mi tak mało wiesz?
Mało wiesz..........
Na lądzie, gdy rozglądasz się lądując 
Chcesz wszystko mieć na własność, nawet głaz 
A ja wiem, że ten głaz ma także duszę 
Imię ma i zaklęty w sobie czas 
Ty myślisz, że są ludźmi tylko ludzie 
Których ludźmi nazywać chce twój świat 
Lecz jeśli pójdziesz tropem moich braci 
Dowiesz się największych prawd, najświętszych prawd 
Czy wiesz czemu wilk tak wyje w księżycową noc?
I czemu ryś tak zęby szczerzy rad? 
Czy powtórzysz te melodie co z gór płyną?
Barwy, które kolorowy niesie wiatr
Barwy, które kolorowy niesie wiatr...
Pobiegnij za mną leśnych duktów szlakiem 
Spróbujmy jagód w pełne słońca dni 
Zanurzmy się w tych skarbach niezmierzonych 
I choć raz o ich cenach nie mów mi
Ulewa jest mą siostrą, strumień bratem 
A każde z żywych stworzeń to mój druh 
Jesteśmy połączonym z sobą światem 
A natura ten krąg życia wprawia w ruch 
Do chmur każde drzewo się pnie 
Skąd to wiedzieć masz skoro ścinasz je?
To nie tobie ptak się zwierza 
W księżycową noc .
Lecz ludziom wszelkich ras i wszelkich wiar 
Chłonącym te melodie, co z gór płyną - 
Barwy, które kolorowy niesie wiatr
Możesz zdobyć świat 
Lecz to będzie tylko świat 
Tylko świat!
Nie barwy, które niesie wiatr...

Tak, mogę być Indianerem, Męską Pocahontas nawet i śpiewać to co ona. Słucham Kolorowego Wiatru, chłonę tą melodię świata. Bo on ma swoją melodię, zawsze miał i zawsze będzie ona istnieć. Tak po prostu.