„Kocham życie, przyjacielu, i nawet wtedy, kiedy zraniło mnie tak bardzo, że przez krótką chwilę zapragnęłam umrzeć, nawet wtedy nie popełniłam zdrady.” Halina Poświatowska

Dziwny jest spokój myślenia o ewentualnej śmierci. Gdy nie są to myśli wcale natrętne, przerażające, niepokojące. Nie są też szczęśliwe, upatrujące w śmierci spokoju, jak myśli samobójcy. To myśli mówiące o ewentualności, prawdopodobieństwie.

Bo ja nie mam zamiaru kłaść się do trumny, bynajmniej. Mam jeszcze wiele do zrobienia. Muszę odwiedzić parę miejsc, zakończyć wędrówkę po paru ścieżkach. Mam ludzi których kocham i piękno świata przed oczami.

Przepływa we mnie strumień życia, tętniący rytmem źródła z którego pochodzi, z miłości, bo wszystko w niej zaczyna się i kończy przecież. Przepływa ze mnie górski strumień, czysty, pełen tlenu, krystaliczny momentami, a momentami niosący odłamki skał i piasek, sporo zanieczyszczeń, gdy źródło jest zabrudzone lub gdy coś wpadnie pod drodze. Nie mam zamiaru go zatrzymywać. I po prostu zrozumiem, jeśli woda przestanie płynąć.

To sprawia, że czasem trochę się boję, że czasem chcę, żeby te jedne ramiona mnie przygarnęły. Ale czasem. Bo to wszystko tętni i nadal jest ożywcze. Więc nie, ja nie kładę się do trumny. To nie tak.

Jestem po prostu spokojny.

Od jakiegoś czasu wracam do sufizmu, do tego, co kiedyś naprawiło we mnie parę rzeczy wiele lat temu. Sufizmu, który o miłości mówi właśnie i pokorze wobec życia. Wiele zawdzięczam Rumiemu i jego poezji, mądrości Szamsa z Tarbizu, do którego mam szczególny sentyment. Tańcu derwiszy. Tańczyłem tak dzisiaj w nocy, sam dla siebie, a może dla świata. Bo tego potrzebowałem, czekając na oczywistą prawdę poranka. Tańczyłem pod niebem na którym zakwitł księżyc w pełni jak kobieca uroda. Nie obchodzi mnie, czy ktoś mnie widział wśród drzew. Tańczyłem, bo najpierw w nocy trochę się bałem, ale potem spłynęło na mnie światło księżyca właśnie i jego spokój. Tak, Luno, siostro, kochanko, matko, które symbolizujesz. Jest dobrze. Ja po prostu przyjmuję, co daje mi los. Nie jestem bierny. Nie lekceważę. Jestem spokojny, w tym wszystkim tak dziwnie aż dla mnie samego spokojny.

Dla mojego lekarza nawet, mój spokój był chyba zaskakujący. Ale ja już wiedziałem, więc....

Byłem u niego dzisiaj i oczywiście, jest konieczna operacja. Gorzej niż wstępne badania wykazały. Ale to nic. Nie poczekam więc na operację serca rok czy dwa, bo może być za późno. Nastąpią nieodwracalne zmiany. Dziwne. Ja myślałem, że nie ma mostu, który można naprawdę spalić.
Ale ta reguła jak widać nie trzyma się serca. Nie fizycznego.

-Wrzesień, zoperujemy pana we wrześniu.

-Panie doktorze, a miesiąc zrobi różnicę?

-Panie Kordianie, nie damy rady wcześniej, wrzesień to najbliższy możliwy termin z pana schorzeniem, bo istnieje zagrożenie życia, owszem, ale nie bezpośrednie, na razie jeśli leki nie pomogą, spróbujemy ablacji i to wszystko uspokoi, dlatego możemy to przesunąć i...

-Nie o to mi chodzi. Czy miesiąc zrobi różnicę? Czy może być październik, czy da radę w październiku?

-Ale panie Kordianie...

-Muszę załatwić parę spraw. A nie zdążę do września.

„Muszę jechać do Gruzji i zobaczyć tam spadające Perseidy i uśmiechy przyjaciół. Muszę zdać egzaminy do szkoły. Muszę iść z bratem do ortopedy. Muszę jechać na muzułmańskie wesele. Muszę dokończyć muzykę dla znajomego do jego filmu amatorskiego. Muszę pojechać jeszcze na ten spływ kajakowy. Muszę przetańczyć parę nocy pod gołym niebem. Muszę...muszę jeszcze JĄ spotkać.

Nie, nie muszę.

Chcę. Wszystko chcę, tak bardzo chcę. Choć tyle czasu, chcę choć tyle czasu, zanim...zanim nadejdzie ta próba. Chcę jeszcze zobaczyć, dotknąć, poczuć, to co chciałem wcześniej. Chcę, zanim być może odejdę” - myślałem w tej jednej chwili. Zwłaszcza o ostatnim muszę.

-Panie Kordianie, ja się dziwię, że pan nie miał wcześniej poważnych objawów, naprawdę, jest gorzej niż zakładaliśmy na początku, ale pana ciało jakby się tym nie przejmowało.

-Bo moje ciało też chce jeszcze żyć.

Jego oczy były ogromne ze zdziwienia.

-Tak, w sumie miesiąc nie robi różnicy, możemy tyle poczekać, to niewiele, skoro pan chodził tyle czasu z tak zniszczoną ścianą serca. Tylko niech pan przyjmuje regularnie leki do operacji, jak nie leki to ablacja niedługo, żeby pan dociągnął tego czasu. Przyjmuje pan leki regularnie, prawda?

-Oczywiście.

„Przyjmuję bo mam swoje muszę. Przyjmuję bo chcę żyć.”

-Więc widzimy się za dwa tygodniu na kontroli.

A więc październik, wtedy znowu położą mnie na sterylnym, zimnym stole i rozetną pierś. Chwycą moje chore serce brutalnie i postarają się naprawić to, co nigdy do końca naprawić się nie da. Może sprawią, że będzie mniej moje? Ale chociaż trochę zreperują, chociaż tyle. Żebym żył chociaż jeszcze dwadzieścia lat, a nie dwa.

Nie protestuję, bo chcę żyć. Nie protestuję, że będzie bolało, znów bolało z każdym oddechem, jak wtedy. Znów będzie piekła każda żyła w której przetaczaj się leki. Morfina, delargan, antybiotyki, sterydy. Nie protestuję, że znowu będę bezbronny jak dziecko, przez wiele dni nie będę mógł wstać, nie będę mógł nawet wstać do łazienki, po prostu, po męsku się odlać. Nie protestuję, że znowu będę utrapieniem i zmartwieniem, jeszcze bardziej niż na co dzień dla każdego. Nie protestuję.

Tak, ja bardzo kocham życie samo w sobie, jest czymś pięknym. Więc dla życia zniosę i ból. I chwile zamknięcia w klatce szpitala. Co innego mi zostaje?

Ale chcę też żyć po swojemu. Mam swoje muszę.

Niepotrzebnie, nieroztropnie popełniłem parę gaf w domu. Bo nie myślałem chyba do końca jasno. Skupiłem się na swoich ciepłych muszę. Na dobrych muszę. I powiedziałem Sisi, że mogłem we wrześniu, mogłem...ale jednak miesiąc później. Nie mogła tego zrozumieć. Martwi się, też bym się martwił, gdyby nie chodziło o mnie. Trudno jej wytłumaczyć, że ten miesiąc nie zrobi różnicy mojemu wadliwemu ,fizycznemu sercu, ale będzie ogromną różnicą dla serca, które czuje. Trudno wyjaśnić, że owszem, chce się pewne sprawy zakończyć, ale przedtem inne wymagają zakończenia i nie można wpychać się w kolejkę, nie tym razem.

Niepotrzebnie zapytałem o telefon do notariusza. Domyśliła się.

Rozumiem w pełni teraz Vincenta, który chciał zamknąć pewne sprawy, na spokojnie, zanim umarł na tego cholernego guza mózgu. Rozumiem, że to nie było żadne poddawanie się na starcie, że to było po prostu potrzebne. Wiedzieć, że wszystko jest dopięte na ostatni guzik, zanim się...zanim będzie możliwość, że się odejdzie. Jasne, możemy umrzeć każdego dnia. Wpaść pod samochód, utopić się w jeziorze, zadławić. Ale to zupełnie co innego, gdy śmierć jest namacalna. I nie jest przerażająca. Wręcz przeciwnie. Uśmiecha się. Zawsze się uśmiechała.

Więc gdy już uśmiecha się do ciebie dosłownie, po prostu chcesz pewne rzeczy zapisać, mieć uszykowane. Jak garnitur na ostatni egzamin na studiach, wyprasowaną idealnie koszulę. Dlaczego to tak przeraża gdy się szykuję? Dlaczego to musi tak przerażać, boleć tych, co są obok? Tylko to jedno staje się w tym momencie moim bólem. To jedno, te łzy, ten strach. Strach, który mąci mój spokój. Jedno właśnie przeraża- co z nimi, gdy mnie zabraknie?

Pewnie jak Vincent przed samą operacją napiszę listy. To był piękny pomysł, z listami, dla każdego. Tym razem ręcznie. Albo na maszynie, bo mam jednak okropny charakter pisma. Może tak okropny jak prawdziwy charakter momentami.

Tych listów pewnie nie dostanie nikt, jeśli nie przeżyję. Tych, w których będą słowa tak miłosne, że aż nigdy nie powinny mieć miejsca. Tych, w których będą uczucia tak czyste, jak samo źródło życia. Tych, w których będą słowa, których nigdy by się nieraz nie spodziewali. Bo nie wypada. Bo nie wolno.

Pewnych rzeczy nie można mówić, jeśli się żyje, jeśli...jeśli jest to czasem więź jednostronna. A może nie więź, bo ona istnieje...ale uczucie, łakome. Absurdalne uczucie, które nie powinno powstać. Nie miało prawda w tak absurdalny sposób. Uczucie, którego nie powinno być, chociaż nic nie oczekuje. Jest czyste- bo czy miłość, sama w sobie, nie jest czysta za każdy razem? Uczynki z niej wypływające tylko bywają brudem nieraz. To uczucie... Ale nie ma prawa bytu, nie w tym świecie. Pewne uczucia są zakazane za życia właśnie Gdy umierasz, jest ci wszystko jedno. Dziwny mechanizm.

Ale wreszcie rozumiem Vincenta, choć przecież nie umieram dosłownie. Jeszcze nie teraz, nie odchodzę, tylko walczę. Walczę i rozważam możliwość przegranej. Jak na szachownicy. Tak, teraz pewne partie szachów rozegrane z moim dziadkiem są jeszcze ważniejsze. I znowu wiem, czego chciał mnie nauczyć.

Więc napiszę listy. Już teraz wiem, jakie. Do kogo. Dla kogo.

Ale najpierw notariusz. Sisi wiedziała od razu, o co chodzi. Kiedyś o tym rozmawialiśmy, w czystej teorii. Akt notarialny testamentu, bo choć jestem biedakiem, to jednak jest parę rzeczy, które powinny trafić w odpowiednie ręce. Akt notarialny dla uczelni medycznej mówiący o tym, że mogą dostać moje zwłoki. Na cele naukowe rzecz jasna.

Też nie chcę pogrzebu. Nigdy nie chciałem. Pogrzeby są nieraz takie sztuczne. Są wymuszonymi pożegnaniami. A jeśli umrę, to przecież nie w taki sposób żyłem. Nie w sztuczny. Można mi zarzucić wiele, ale nie to. Nie będzie więc kiru wleczonego po bruku jak w wierszu o Hamlecie. Nie będzie też huków i lontów, bo nie byłem też żołnierzem. Każdy, kto będzie chciał mnie pożegnać będzie mógł mi powiedzieć wiersz pod niebem. Ten usłyszę. Kocham przecież wiersze. Nie jestem żołnierzem, ale bywam bardem.

Kocham wiersze i bywam bardem właśnie. I kocham też wiersze pewnej kobiety, która umarła przez serce wadliwe. Haliny Poświatowskiej. W sobotę, gdy wróciłem od Fredsa, którego odwiedzałem w barze, z którym brzdąkałem na gitarze i podśpiewywałem wesołe piosenki, leżała na stole.

Nie mam pojęcia, skąd się tam wzięła, ale Haśka leżała na stole w kuchni, jakby na mnie czekała. Wiersze zebrane, stare wydanie z pożółkłymi kartkami, z jej zdjęciem na okładce. Patrzyła na mnie wyczekująco. Chwyciłem więc książkę i zacząłem czytać...

...kiedy umrę kochanie,

gdy się ze słońcem rozstanę

i będę długim przedmiotem raczej smutnym

czy mnie wtedy przygarniesz

ramionami ogarniesz

i naprawisz co popsuł los okrutny

często myślę o tobie

często piszę do ciebie

głupie listy- w nich miłość i uśmiech

potem w piecu je chowam

skacze ogień po słowach

nim spokojnie w popiele nie uśnie

patrząc w płomień kochanie

myślę co też się stanie

z moim sercem miłości głodnym

a ty nie pozwól przecież

żebym umarła w świecie

który ciemny jest i który jest chłodny...

Uderzyło we mnie jako pierwsze. Wiersz, który wcale nie należy do moich ulubionych, spopularyzowany przez wykonanie muzyczne jednego z polskich artystów...poczułem, że jest mój. Tak bardzo mój, tak bardzo....aż przesadnie.

Może to paranoiczne, ale poczułem więź z Haliną. Inną, niż zazwyczaj, bo przecież zawsze jej słowa kochałem. Ale poczułem więź nie tylko ze słowami, ale z osobą. Z tą, która już nie żyje. Za życia nie miała łatwo. Nie urodziła się z wadliwym sercem, a dopadła ją choroba gdy była dzieckiem. Mnie nie dotknęła choroba, mój ojciec sprawił, że jestem wadliwy. Nie tylko przez serce. Została wdową w wieku 21 lat. Straciła jakąś miłość w tym wieku, ja byłem niewiele starszy., gdy odeszło jedno z obliczy miłości w moim życiu. A potem kolejne. A potem kolejne.

Poczułem więź z tą, która miała operowane serce i 8 godzin po tej operacji umarła.

Spokojnie. Cicho odeszła. Co się stało z jej sercem miłości głodnym? A co stanie się z moim jeśli....

Nie, ja nie mam zamiaru umierać. Ale zawsze trzeba o tym pomyśleć gdy śmierć się uśmiecha, jest obok. Tak po prostu.

Nie jestem poetą tak naprawdę, nie będę nigdy pisał jak Halina. Moje słowa wyrażają za mało. Są nieudolne, wiersze są aż żałosne. Jestem muzykiem. I poczułem, że chyba to jest kolejne muszę. Zanim położą mnie na stole, zanim rozetną pierś, zanim otworzą serce, które tak bardzo chce kochać.

Nie, nie które chce. Które kocha. Które kocha pomimo że jest wadliwe. Nawet takie serca czują miłość.

Muszę wyśpiewać jej słowa. Zapłakać na skrzypcach przy jej słowach, tej pięknej kobiety, która żyła krótko i boleśnie, ale żyła też miłością. Pokazała, że wadliwe serce może kochać najpiękniej.

Może, jej słowami, chcę odczarować trochę los. Może, jej słowami i swoją muzyką spróbować zapłakać, gdy płakać nie można inaczej. Może wyleczyć się ze strachu, zanim na niego zachoruję. I może tymi słowami kochać. Może najbardziej wątpliwe w dosłowności. Bo pewne uczucia są tylko w naszej głowie, a nie namacalne.

Ale gdy zbliżamy się do krawędzi czujemy to, czego nie chcieliśmy czuć. Bo to ostatni z absurdów.

Ten wiersz tego wieczoru był idealny, wyrażał wszystko. Chciałem się nim podzielić i tego wieczoru i będę chciał innego. Może to znak. Czasem wierzę w znaki, zwłaszcza w te, które i tak mówią o tym, co sam wiem.

Wiem, ale nie zawsze chcę się przed sobą przyznać.

Poproszę więc Fredsa o pomoc Ktoś mi musi pomóc, bo czasu jest mało, a ja mam jeszcze tyle do zrobienia. Tyle muszę. Tyle muszę w dalszym życiu. Po październiku, po prywatnym D-day.

Mam nadzieję, że on tego nie zrozumie źle. Nie, nie on.

Bo wiecie, mało kto umie rozmawiać o śmierci, po prostu. Bez spuszczania oczu, bez łez, bez paniki. Bez smutku, tylko z melancholią. Z tym spokojem.

Czasem zastanawiam się, z kim o tym porozmawiać, żeby nie sprawiać przykrości? Bo mi nie jest przykro i dla kogoś to bywa najgorsze. Nie potrafią zrozumieć.

„Bo co zrobisz, jak nic nie zrobisz?” Ano nic.

Trzeba się temu poddać, być pokornym, jednocześnie nie przestając walczyć. Jednocześnie żyjąc.

Bo ja żyję, chcę żyć, chcę oddychać, podróżować, smakować, doznawać i kochać dalej. Jest mi tu dobrze, w tym miejscu, na ziemi, w tym bycie. Jest mi kurewsko dobrze a może będzie i lepiej. Więc ja nie chcę odchodzić, ale jeśli będę musiał...nie chcę łez. Bo nawet w tym momencie, pomimo muszę, powiem, że zrobiłem w życiu więcej, niż myślałem, że osiągnę jak miałem te naście lat. Tak, mam dobre życie, warte wiele. Więc jeśli się skończy na tym zimnym stole, nie można płakać. Nie można żałować. Ważne, że czas był wykorzystany- a jeśli zostanę, wykorzystam go jeszcze bardziej. Po prostu. Zrobię to co mogę, a to czego nie mogę..resztę po prostu przyjmę od losu.

Więc czekam na październik. A tymczasem będę żył dalej. Dobrze żył, po swojemu. Teraz znowu wyjadę do pracy, dziś wieczorem, na pola, spędzę noc może wśród roju świetlików jeśli będę miał szczęście i znowu się uśmiechnę. Będę oddychał. Czasem zastanowię się, co dalej z tym wszystkim. Co może czeka mnie tam...jeśli....

Czasem pomyślę, gdy wrócę znów napiszę zwykłe, głupie listy. Nie ten ostatni. Jeszcze nie.

Życie toczy się dalej, a czasem zamiera i wystawia na próby. One bywają konieczne.

A ty Kordianie cóż...musisz je przyjąć. Tak czy inaczej. Bo co zrobisz, jak nic nie zrobisz?

A jeśli umrę...będziesz tęsknić?Za słowami? Za tym „nikim”?

Będziesz o mnie pamiętać, żebym całkiem nie umarł?

Czy mnie wtedy przygarniesz?

Ramionami ogarniesz?

Naprawisz, co popsuł los okrutny?Naprawisz, co popsuł w moim sercu niefizycznym, choć będzie za późno?

Za późno dla mnie. Nie dla ciebie. Nie na miłość. Na nią ,skarbie, nigdy nie jest za późno. Nawet, jeśli umrę. To nic. Nic nie zmieni bo ona będzie przy tobie.