"Życie bez miłości w ogóle się nie liczy"*

Cały tydzień spędziłem poza domem. Jak zwykle w lipcu, z powodu pracy wędrowaliśmy z Agatką z którą pracuję, po różnych wsiach wielkopolski. Jak co roku, zmienialiśmy adresy obskurnych motelików, wędrowaliśmy po polach, czasem kradnąc kilka wiśni lub czereśni z rozgrzanych słońcami sadów. Wiem, kradzież jest zła, ale ja zawsze miałem naturę złodzieja.

Nie myślcie bynajmniej, że to coś męczącego, że to coś, na co w moim obecnym stanie zdrowia nie powinienem sobie pozwalać. Wręcz przeciwnie. Moje serce jakby sobie tego właśnie życzyło. Te lipcowe wędrówki, rozmowy z rolnikami, wstawanie o świcie i wędrowanie po polach, jeżdżenie autem od wsi do wsi było zawsze czymś, co bardzo mnie odpręża. Pomimo tego, że to praca, rzecz nieraz deprymująca, przez kolejne wypełnianie tabel, druków, te lipcowe małe podróże, bez bagaży nawet, zawsze były czymś dobrym.

Odskocznią.

I wcale nie męczącą fizycznie, nie będącą czymś...niezdrowym, czymś, co nagle spowoduje zawał. Co to to nie. Nadal grzecznie zaniechałem biegania, jestem przecież rozsądny.

A tym razem stało się czymś, czego zdecydowanie potrzebowałem. Bo Królik potrzebuje często odskoczni właśnie, chwilowej zmiany klimatu, gdy dzieją się złe pozornie rzeczy. Bo czasem trzeba na czymś innym skupić myśli, żeby chaos w głowie opanować.

Bo ten chaos mimo wszystko powstał. W moim spokojnym przecież, czułym świecie, jednak mnie dopadł. Niezdecydowanie. Nikt nie lubi dowiadywać się, że jednak jest chory, że przeszłość ciągnie się za nim cieniem. Nikt, kto chce żyć tu i teraz nie chce słyszeć, że jednak szybciej może umrzeć,umrzeć leżąc latami jak warzywo, bo udar, bo niedomagające serce, bo zawały. Bo serce 70 latka w wieku niecałych 30 lat

.Nie można mieć więc chaosu w sobie za złe. Nie można sobie wyrzucać słabości, bo słabość bywa siłą największą, bo słabość jest ludzka po prostu. Więc przyszedł chaos, wraz z uczuciami, które wkradły się do serca i umysłu. Trochę melancholii, trochę tej dziwnej agresji i złości wobec samego siebie, złości dobrej, która mobilizuje. Trochę poczucia stabilizacji i szczęścia mimo wszystko, ale też trochę żalu który trzeba przyjąć i w sobie przecież ugłaskać. Zadziwiająca zupa emocji, z której wreszcie trzeba przygotować strawny, a może i smaczny posiłek. Posiłek życia.

Tak więc od środy zeszłego tygodnia do dzisiejszego poranka byłem poza domem. Poza domem, w którym są ludzie których kocham, ale którzy mimo wszystko obciążają mnie swoim strachem. A nieraz trzeba by egoistą. Kto inny bowiem ugasi ich niepokój jak nie ten, o którego się martwią? Ale do tego trzeba dystansu. Spokojnego oddechu. Dlatego gdy tylko była możliwość rzuciłem wszystko i wyjechałem po prostu do pracy. Żeby zarobić na kolejne podróże. Żeby ukoić miłość która wymaga ode mnie ukojenia. Żeby odnaleźć oddech w tych upalnych zakątkach, tak dobrze mi już znanych.

Będąc szczerym, pracę skończyłem już we wtorek, w południe. Wsadziłem Agatkę do pociągu pod Poznaniem a sam pojechałem jeszcze w jedno miejsce. Planowałem to od samego początku, wiedząc, że będę przecież w okolicy, że grzechem byłoby nie odwiedzić. Grzechem dla mnie, dla mojej duszy, którą ten dom przedziwnie koi.

Wsadziłem więc Agatkę do pociągu, żegnając się z nią do czasu piątku, a sam pojechałem do „mamy” Marylki.

Pani Marylka, albo „mama”, jak do niej czasem w żartach mówię, jest matką mojej przyjaciółki, żony mojego najlepszego przyjaciela, mentalnego brata, Majkiego. Może wielu osobom wydać się dziwne, że czasem odwiedzam teściową swojego przyjaciela właśnie, matkę przyjaciółki po prostu, a nie, dajmy na to, dziewczyny. Ale w miejscowości R. , w tym domu, spędziłem dużo czasu.

Odwiedzałem Fridę i Majkiego gdy byli u jej mamy, spędzałem tam weekendy przy ogniskach, nad jeziorami, na tych cudnych bagnach. Bo R. ma dookoła same bagna i świetliki świecą tam najpiękniej. Moje tak istotne świetliki. Spędziłem tam trochę czasu gdy nie było ze mną najlepiej, gdy miałem swój zły okres w życiu, po tym jak zmarła moja mama i nic nie było w stanie przez moment wyciągnąć mnie z czarnej dziury, w jaką wpadłem. Tu właśnie, u mamy Marylki, przez długie milczenie nad jeziorami i chodzenie po lasach przez parę dni złapałem oddech. Tak prawdziwie, przypomniałem sobie, że przecież ja żyję i muszę żyć dla tych, którzy mnie potrzebują.

Teraz jest tak samo. Choć nikt nie zmarł, nie odszedł, może umarła cząstka mojego serca. Ale ja nadal żyję, ale ja nadal muszę żyć dla tych, których kocham. Jakkolwiek to dramatycznie nie brzmi, choć, wcale takim nie jest. To życie, nie dramat. Choć dla niektórych te pojęcia są zamienne.

Ale odwiedziłem miejscowość R. i mamę Marylkę, z sentymentem. Parkując samochód przed jej domem przypomniałem sobie jak pierwszy raz z Fridą zaciągnęliśmy na bagna Vincenta, będącego wtedy w skrajnej fazie swojej depresji. Przypomniałem sobie, jak przywoziłem mamę Marylkę ze szpitala po tym, jak operowali jej nogę, bo Majki i Frida nie mieli jeszcze wtedy auta. Przypomniałem sobie lipcowe i sierpniowe noce. Każdy raz, gdy wysiadałem ze swojego garbusa.

Mama Marylka od progu przywitała mnie wielkim uściskiem i zapachem obiadu. Ta niska, otyła ale niesamowicie przy tym gibka kobieta jest najbardziej matczynym stworzeniem, jakie znam. Starsza, bo w wieku już prawie 70 lat ( rodziła Fridę mając 45 lat, późne dziecko), mająca smutne życie, ale nadal pełna życia i ciepła. Tej troskliwości.

Kiedyś nie potrafiłem zrozumieć jej historii. Przez 30 lat żyła z alkoholikiem, swoim mężem, tak wobec niej swojego czasu okrutnym. Zawsze chroniła dzieci na tyle ile potrafiła, ale Frida i tak miała jej wiele do zarzucenia, póki sama nie dorosła i momentami nie zrozumiała...żyła wiele lat z człowiekiem, który zrujnował jej serce, jej życie. A gdy zachorował opiekowała się nim. Przez 8 lat ponad wymagał uwagi jak małe dziecko, ze zniszczoną wątrobą, płucami. Praktycznie niewstający z łóżka, ale stale niewdzięczny i butny. A ona o niego dbała aż do momentu, gdy 2 lata temu zmarł.

Można to tłumaczyć przywiązaniem ofiary do kata, można mówić wiele...ale gdy się pozna mamę Marylkę, widzi się w niej jedno. Wielką troskliwość, czułość. Te najpiękniejsze moim zdaniem imiona miłości. Ciepło które koi. Ciepło w kobiecie która cierpiała, ale nigdy nie dopuściła do swojego serca nienawiści, nigdy nienawiści nawet nie zrozumiała. Ciepło które wita cię zawsze gorącym obiadem i potrafi oddać zimową kurtkę biednym dzieciom. Moja mama była taka sama. Dlatego może pani Marylka trochę żartobliwie, a trochę z tęsknotą bywa dla mnie „mama”. Chwilą tej namiastki. Bo jednak, choć mam prawie 30 lat, nadal tej namiastki tej czułości jak dla dziecka potrzebuję. Nie mam taty, nie mam mamy. Mam wspaniałych dziadków...ale czasem szukam gdzie indziej. Trudno to wyjaśnić, zwłaszcza, gdy sam muszę być przecież rodzicem.

Wiecie, moja mama też była Maria. Tylko na nią wszyscy mówili Marysia, nie Marylka, jak na mamę Fridy. Może coś jest w tym imieniu. Może.

Mama Marylka usadziła więc mnie za stołem, nałożyła wielką porcję naleśników z jarmużem ( nikt nie robi takich jak ona, nawet moja babcia ani nawet ja!) i zaczęła wypytywać, co tam u jej ulubionego jąkały ( mama Marylka też się jąkała jako dziecko, tak samo jak i ja, dlatego to coś, co nas strasznie łączy. Nie zrozumie ten, kto nie miał tego problemu).

Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. O tym, że martwi się o nasz wyjazd do Gruzji ( bo Frida i Majki tym razem jadą ze mną), o tym, że wiśnie w tym roku nadzwyczaj obrodziły, o głupocie klauzuli sumienia wśród lekarzy, o skandalu politycznym we Francji...

Gadanie o wszystkim i o niczym, ale mama Marylka musiała zauważyć, że coś jest ze mną nie tak. Nie szło się jej nie wygadać. Tak na spokojnie. Bez nerwów jak w moim domu. Z tym ciepłym spojrzeniem padającym na moją twarz. Dobra rozmowa, po prostu. Ogromny dar od drugiego człowieka. Bo wiecie, rozmowa, w której daje się samego siebie, jest jednym z największych podarunków, jakie możemy właśnie ofiarować. Tego nie liczy się pieniędzmi.

Miałem już jechać do domu, wstaliśmy od stołu, a mama Marylka syknęła. Od dziecka choruje na kręgosłup. Liczne rehabilitacje już niewiele pomagają, wiek też ma swoje prawa. Mama Marylka bierze więc sporo leków przeciwbólowych, które i tak dają coraz mniej. Spojrzałem na nią z uwagą, pytając, czy bardzo ją boli.

-Och, jak zawsze, nic takiego- uśmiechnęła się krzywo.

Gdybym tylko mógł, chciałbym ulżyć w bólu każdemu. Choć nie jestem głupcem, wiem, że ból jest nam potrzebny, bez niego nie istnieje szczęście. Ale czasem chciałbym wszystkich czule objąć i sprawić, by po prostu poczuli się lepiej. Może to egoizm, bo wtedy i mojej duszy jest lżej.

A może wszystko sprowadza się do jednego wielkiego strumienia miłości, który płynie nieprzerwanie, także w każdym z nas. Tylko nieraz musimy się na niego otworzyć.

Tego popołudnia dostałem wiele miłości od tak ciepłej osoby, która nie umie nienawidzić i nieraz przez to dostaje w twarz od losu. Stale, nieprzerwanie, ale nie ustaje w swoim cieple. Miłość, ta ludzka, ta wszechświata w ludzkiej się wyrażająca, przepłynęła, jedno z jej obliczy. Z niej na mnie. I poczułem, że chcę to oddać, trochę czegoś dobrego, trochę czegoś tak samo ciepłego. Pomimo ułomnego serca, chcę tym sercem coś ofiarować. Też tej, która czuje ten ból fizyczny, a pomimo niego nie zamyka się w swoim świecie, dalej się dzieli. Chce widzieć dobre rzeczy.

I w tym wszystkim jest po ludzki piękna.

-Ufa mi pani?- zapytałem nagle. Widziała, że jestem poważny. Już przez Fridę, swoją córkę, która jest typową wiedźmą, przywykła do dziwactw różnego rodzaju i wiedziała, że po takich pytaniach dzieją się różne rzeczy.

Nic nie odpowiedziała.

-Ufa mi pani?- powtórzyłem.

Zaufała.

Kazałem położyć się jej na podłodze w jednym z pokoi, na jednym z dywanów, gdyż mama Marylka nie posiadała typowej dla jogi karimaty. Kazałem zamknąć jej oczy, odprężyć się, pozwolić mi działać. Po prostu.

Uklęknąłem przy niej jak Azjata, siadając sobie na piętach. Coraz częściej tak siadam. Zacząłem mówić:

-Masaż tajskiej jogi nie ma na celu wyleczenia nas z konkretnej choroby pani Marylko. Nie jest masażem jak w gabinecie u fizjoterapeuty, takim, jaki pani zna. Nie celuje tylko w kręgosłup.

Zacząłem dotykać jej spiętych mięśni swoimi ciepłymi wiecznie dłońmi. Moje dłonie naprawdę nigdy nie były zimne. Pomimo tego, że zimne ręce to cecha sercowców.

-Tajska joga, jej technika masażu, uczy nas miłości pani Marylko. Nie tylko rozluźnia mięśnie, nie tylko poprawia krążenie, stymuluje prawidłowy oddech, ćwiczy stawy. Oddaje się pani w cudze ręce, które przekazują strumień energii miłości. Pani mi ufa, a ja dzięki temu zaufaniu otwieram w pani pewne drzwi pani Marylko. I przez nie można wpuścić dużo dobrych rzeczy, ten strumień właśnie. Ten masaż przypomina nam o tym, czym nas obdarza świat przez cudzy dotyk, który usprawnia też i relaksuje samo ciało. Bo ciało jest spójne z duszą, razem odczuwają miłość.

Masowałem więc ciało. Ale nie tylko dotykałem, jak dotyka się pacjenta. Ja dawałem swoimi dłońmi część siebie. Swojej czułości. Tej, o której nie wolno mi nigdy zapomnieć.

W pewnym momencie sam poczułem jak to przeze mnie, od mojego serca ale jednak nie z niego, jakby z daleka,do dłoni płynie to dziwne gorąco. Jakby moje serce było źródłem ale i przekaźnikiem. Gorąco, bo to słowo chyba najlepiej pasuje, którego nie zrozumie nikt, kto go nie poczuł, które może wydawać się absurdalne. Zresztą, pewnych rzeczy nie da się opisać.

A to było nienazwane.

Ale poczułem ten strumień, przepływający przeze mnie, jakbym ja tylko był naczyniem, które przekazuje „uczucie” drugie istocie. Istocie, która sama kocha, ale i miłości świata potrzebuje. I trochę mniej bólu. Wodziłem dłońmi wzdłuż kręgosłupa, nagle odstępując od tradycyjnej techniki, wyuczonej, jakbym widział, co mam robić, jakbym po prostu to czuł, ze środka. Z siebie. Z siebie ale i z daleka.

Trwało to jakiś czas. Po wszystkim mama Marylka wstała, nie jak prawie 70 latka a jak nastolatka, mówiąc, że jej kręgosłup nie czuł się tak dobrze od czasu, gdy urodziła Fridę, moją kochaną szaloną malarkę. Była zdziwiona, tak niesamowicie zdziwiona ale i radosna. Nie widziałem jej jeszcze takiej.

A ja byłem nieziemsko zmęczony. Jakby ten eden masaż, po raz pierwszy w życiu, wymagał ode mnie więcej niż wszystkie razem wzięte, wszystkie, które zrobiłem do tej pory.

Wstałem lekko się chwiejąc.

-Wszystko w porządku?- spojrzała na mnie z uwagą.

-Tak, tylko napiłbym się wody.

Bo wszystko było w porządku. Było, bogowie, jak wszystko właśnie było w porządku!

Pożegnałem mamę Marylkę wieczorem, obładowany wiśniami, domowym plackiem, zapasem pierogów ( jakbym jedzenia w domu nie miał, ale nie próbowaliście nigdy odmówić mamie Marylce wzięcia wałówki!) i obładowany przede wszystkim tym szczególnym uczuciem rozpierającym klatkę piersiową. Uczuciem szczęścia i miłości. Miłości właśnie- bo czyż nie do niej wszystko w tym świecie można sprowadzić? Ale o tym jeszcze kiedyś napiszę. Może. Bo znowuż, są rzeczy niewypowiedziane.

Jechałem autem, a za oknem świeciło zachodzące słońce. Wszystko we mnie grało i śpiewało, chciałem śpiewać też na zewnątrz, swoim mocnym i donośnym głosem obwieszczać światu, że jest dobrze. Mimo wszystko, zawsze jest dobrze. Pięknie jest, ludzie są piękni i piękno wygrywa. Zawsze, ostatecznie, wygrywa przecież.

Zatrzymałem się 20 km od Poznania, zaparkowałem na leśnym parkingu, znajdującym się pomiędzy lasami a polami, na których krwisto kwitł jeszcze mak.

Spacerowałem, nie byłem gotowy na powrót do domu. Jeszcze chwila, zanim zmierzę się z rzeczywistością, jeszcze chwila, Miłości, pozwolisz?

Nie wiem ile godzin chodziłem na lesie, z szeroko rozwartymi jak zawsze w ciemności oczami. W końcu wróciłem w pobliże parkingu, położyłem się wśród maków. Wiecie, może to dziwne, ale lubię ich odurzający zapach. Narkotyczny przecież. Ale jest mi miły.

Położyłem się w makach, nikt nie mógł mnie dostrzec, choć w tej ciemności każda obecność była wątpliwa. Aż nagle nade mną zaczęły tańczyć świetliki. Takie same jakie widziałem w okolicy bagien. Takie, jakie w tym lesie pod Poznaniem spotyka się bardzo rzadko.

„Moje kochane świetliki, przywędrowałyście za mną? Czy przybyłyście mi rozświetlać mrok?” pomyślałem, a oczy mi się zaszkliły.

Świetliki są dla mnie czymś wyjątkowym.

To one świeciły nad bagnem, gdy Frida, wiedźma, prawdziwa wiedźma podstawiła mi pod nos ropuchę i kazała ją polizać, jak w pradawnym rytuale, a potem wypuściła ją, szepcząc, że jest jej siostrą. One właśnie rozświetlały mrok gdy uczyłem się pewnych rytuałów, gdy zostałem wtajemniczony w działanie pewnych prawideł dawnej magii.

Świetliki towarzyszyły mi i mojej byłej kochance, gdy w środku lasu uprawialiśmy zmysłową miłość, a nasze krzyki niosły się daleko w las, po tafli wody oczka wodnego, aż do trwożliwych jelenich serc. Wtedy były naszym światłem, zmysłowej dzikości, fizycznej niewypowiedzialnej rozkoszy.

Świetliki pojawiły się nad Rusałką gdy dowiedziałem się że w chorobie mojej matki nie ma już odwrotu, że na tej drodze tylko czekanie na śmierć. Pozwoliłem sobie w ich świetle na płacz, cichy, pod gwiazdami. Przy świetlikach mogłem płakać, gdy w domu musiałem być suchą jaj skały na pustyni opoką.

Świetliki to moje małe latarenki, które nigdy nie wodzą na pokuszenie. Są światłem w największym mroku. A i teraz, gdy chwilowo się w nim znalazłem, ze swoją niepewnością, ze swoją chorobą, świetliki przywędrowały za mną, gdy wracam do domu, gdy trochę boję się wracać. Moje światła w mroku. Wiodą do domu, do miłości, którą najlepiej znam.

Bo nawet w największym mroku jest światło, tylko musimy chcieć je dostrzec. Każda noc jest siostrą dnia, każda burza przynosi ocean spokoju. Ból przynosi radość. Trzeba to po prostu akceptować. Czasem spokojnie popatrzeć na to z boku, co nie znaczy oczywiście być biernym.

To światło nieraz siada nam na nosie, wabiąc miłośnie samicę, jak jeden z nich tej nocy.

„Moje kochane świetliki, ja wiem. Wszędzie czai się światło, a nawet, ciemność bywa światłem. I nieważne jest, czy mamy serce wadliwe, które umiera bez pomocy, które chce nas kłaść do trumny. Czy czeka nam bolesna operacja, czy czeka nas wiele dobra. Najważniejsze jest, że umiemy kochać. To miłość jest światłem, miłość w każdej postaci. I moja ulubiona jej forma, czułość. Bo tą znam najlepiej przecież, ta miłość jest łagodna, a mi powiedziano, że jestem łagodnością. Że gdyby miano mnie określić jednym słowem, byłaby to łagodność właśnie. Ale ona z czułości pochodzi. Więc, świetliki moje, latarenki zagubionych, ja wiem. Ja czuję i nieważne, czy moje serce ma fizycznie 70 lat, czy dziecko we mnie bywa starcem przez to, że odebrano mu dzieciństwo. Wszystko sprowadza się do miłości, cały ból, cały trud, wszystkie przeszkody. Może one są po to, byśmy mogli kochać. Zsyłają nam kata, żebyśmy nauczyli się wybaczać i doskonalili się w wyzbywaniu nienawiści, zsyłają nam ból, żebyśmy mogli odnajdywać szczęście, zsyłają nam choroby, żebyśmy mogli i cudzy ból zrozumieć i go przytulić. Tak, świetliki moje, ja przytulam świat jako i przytulam siebie tejże nocy. Przyjmuję pokornie cały trud, bo jest piękny, pozwala w ogóle gdzieś dojść. Przyjmuję chaos, bo jest porządkiem, największym porządkiem. Tak, moje świetliki, jestem może w mroku, ale zawsze pamiętam o was, o moich latarniach moich światłach. Tych, które przecież mówią o miłości. Jednej z jej form, ale miłości.”

Myślałem o tym wszystkim leżąc w makach, aż zasnąłem. Ja, który tyle dni nie mogłem spać, mieszałem jawę ze snem, ja, po prostu zasnąłem. Na polu, niedaleko swojego auta, zamiast jechać do domu, do łóżka.

Może zasnąłem, bo miłość i jej strumień są wyczerpujące. Może zasnąłem bo tego potrzebowałem. Może zasnąłem, bo w końcu mogłem, bez przewracania się z boku na bok, bo wróciłem do swojego spokoju. Do swojej wyspy czułości i łagodności. Tego dnia, kiedy niby nic się nie stało, ale ja poczułem niewypowiedziane i poczułem, że jeszcze mogę. Mogę coś dać, dalej mogę coś dać, nawet więcej, niż sądziłem,

Zasnąłem w makach, jak lew i blaszany drwal z opowieści o Dorotce, szukającej Czarnoksiężnika z Krainy Oz. Może maki faktycznie to najwspanialsi stróżowie, może to maki sprowadzają najtrwalsze sny i zapomnienie w nich. Ale ja musiałem się obudzić, nie byłem tchórzliwym lwem ani naiwnym drwalem, mi trzeba było wstać, gdy świtało i jechać do domu. Ja przecież nie uciekam w sny, nie przesypiam życia, bo go szkoda, a może niewiele go przede mną, jeśli się nie wybudzę gdy sen na mnie wymuszą...

Więc spać wiecznie nawet w makach mi nie wolno. Nie mi.

Po kolejnej dziwacznej nocy w życiu i spokojem pod sercem wróciłem do domu. I znowu poczułem miłość. W zatroskanym uśmiechu najbliższych.

Tak, teraz mogę stawić temu czoła. Chaos stał się porządkiem w normalnym chaosie życia.

Mogę stawiać czoła przeszkodom, lizać ropuchy, wypatrywać świetlików. Żyć, póki pokancerowane serce pozwoli. Dla miłości. Każdego z jej obliczy w nas, każdego, któremu pozwolę przez siebie przepływać.

"Zostaniesz obdarzony miłością

Zostaniesz otoczony opieką

Zostaniesz obdarzony miłością, musisz temu zaufać. 

Być może nie ze źródeł które sam wysłałeś

Być może nie z kierunków, których wypatrujesz

Obróć swoją głowę

To wszystko, co cię otacza, jest przepełnione miłością.

Wszystko wokół ciebie.

Wszystko jest pełne miłości. 

Tak jeszcze tylko myślę nieraz...może trzeba czasem zgubić niewinność, może trzeba spaść na samo dno, może trzeba mieć w sobie tak wiele brzydoty, może trzeba być żałosnym, obrzydliwym, może trzeba doznać bólu, być złamanym, żeby moc kiedyś komuś powiedzieć, że tak naprawdę będzie dobrze. Może trzeba mieć kłody pod nogami, żeby naprawdę samemu dojść do tego, że będzie dobrze i móc potem komuś, kiedyś ta drogę przejść. Może ja się tego nauczę, bo jeszcze wiele nauki przede mną. Ale nieraz trzeba być brzydkim i złamanym, żeby zrozumieć brzydotę i złamanie. A ja to chyba już rozumiem. Mogę próbować wyciągać rękę, albo dłonie swoje ciepłe przykładać i czułość nimi ciału i duszy czyjejś przekazywać.

Pomyślałem jeszcze o wędrownych derwiszach sufickich, o mnichach dźinijskich, o sadhu hinduskich. Ich dharmą też jest podróż, jako może i moją ,ruch...ale w tym wszystkim najważniejsza jest zawsze gdzieś miłość, czasem zakamuflowana. Może tak naprawdę przeznaczeniem każdego z nas jest jakieś oblicze miłości. Czy to przekazywanej przypadkowym osobom na różnych drogach świata, miłość wędrownych ptaków, czy to miłość do własnego dziecka i poświęcenie mu życia, miłość do rodziny, męża, żony, miłość do nauki, do swojej pracy, do książek, tworzenia. Miłość to boga, jakim jest sama miłość, niezależnie, jak się nazywa.

Ale dość już chyba tych dziwnych rozmyślań. Czas wrócić do życia, znowu robię się nudny.

*”Życie bez miłości w ogóle się nie liczy. Nie pytaj jakiej miłości masz poszukiwać, duchowej czy materialnej, boskiej czy ziemskiej, wschodniej czy zachodniej. Jedne podziały prowadzą do kolejnych. Miłość nie zna etykietek i definicji. Jest tym, czym jest- czysta i prosta. Miłość to woda życia”. Elif Safak, „40 zasad miłości”