"Oh, baby, baby, it's a wild world! "

Telefon dzwonił natrętnie, jak zwykle rzucony gdzieś w kąt pokoju. W końcu odnalazłem ten, tak bardzo mnie nieraz irytujący środek komunikacji. O tej porze, w piątkowy wieczór może dzwonić tylko ktoś znajomy. Przyjaciel.

Kaśka. Co może chcieć dzisiaj? Czyżby coś się stało? Odebrałem ze złym przeczuciem.

-Słuchaj, Króliczku, ja dzisiaj ostatni dzień jestem w Poznaniu. Chciałabym się pożegnać.

-Jak to ostatni dzień?- nie zrozumiałem w pierwszym momencie o co jej chodzi.

-Chcą żebym szybciej się przeprowadziła. Nie we wrześniu. Ale już teraz, mam przyjechać do tej pracy i dzisiaj się wyprowadzam. Jutro z rana przyjedzie po mnie tata i weźmie część moich rzeczy, ja ruszam do Wawy....Ja wiem że to nagłe ale...

-Rozumiem- powiedziałem chyba dość grobowo. - Chcesz się pożegnać. Wszystko rozumiem. O której mam być?

„Teraz gdy jestem gotów zostawić dla ciebie wszystko

Mówisz mi, że chcesz spróbować czegoś nowego

Twoje odejście łamie mi serce, kochanie, ja płaczę”

Kaśka. Moja kochana aktoreczka wyjeżdża. W świat, w siną dal. Żeby się realizować, żeby pracować, żeby złapać coś nowego. Byłem na to przygotowany, że wraz z październikiem odejdzie, gdy skończymy powoli wszystkie projekty artystyczne, które mieliśmy zrealizować. Mojego ukochanego Hamleta, którego jednak nie wystawimy. Jej kolejny monodram, w którym tłem miały być moje skrzypce. Bo ona zawsze była moją aktoreczką, a ja jej grajkiem.

To wszystko miało rozejść się w czasie. A wczoraj ten telefon, wszystko takie nagłe.

Z Kaśką znamy się od wielu lat. Kiedyś tworzyłem dla niej tylko muzykę do spektakli, potem zacząłem z nią grać. Razem tworzyliśmy wiele rzeczy. Szalone nieraz i nieszablonowe. Bo oboje myślimy w podobny sposób, nadajemy na tych samych falach. Razem chodzimy nad Wartę, gdzie Kaśka upija się morzem wina, a ja siedzę i patrzę w gwiazdy, razem deklamujemy gwiazdy rzece, drzewom, śpiewamy im piosenki. Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, łączy nas to samo spojrzenie. Ale nie tylko dlatego możemy się nazywać tym ważnym słowem. Jedno dla drugiego.

Nie jesteśmy przyjaciółmi tylko przez wspólne zainteresowania, pasje. Ale przez to, co razem straciliśmy. A raczej kogo. Przez to, co razem przeszliśmy.

Pisałem jakiś czas temu o Vincencie, niepokornym malarzu, który wiele razy się zabijał nieudolnie, aż zabił go rak, wtedy, gdy najbardziej chciał żyć. Był dla mnie kimś ważnym, był dla mnie przyjacielem. Dla Kaśki był ważny w inny sposób. Jak mężczyzna, bo kochała go tak, jak kobieta właśnie mężczyznę kochać może. Nie będę wchodził w szczegóły tej naprawdę skomplikowanej historii, której annały tak naprawdę poznałem dopiero po jego śmierci. Bo to ich historia, ich własna, niesamowita jak w książkach o miłości albo filmach, w które nikt nie chce wierzyć. Ich własna i tylko Kaśka może już ją opowiadać, od kiedy on nie żyje.

I tego człowieka oboje straciliśmy, a Kaśka po tym totalnie się rozsypała.

Zresztą, ta dziewczyna nigdy nie miała za łatwego życia. Problemy rodzinne, obwinianie się o wiele absurdalnych wręcz spraw ale wpajanych przez matkę, rygor domu i znęcanie się psychiczne, potem śmierć osoby, którą kochała. To musiało na nią wpłynąć. I w pewnym momencie była bardzo smutną dziewczyną.. A ja miałem wrażenie, że nieraz ma tylko mnie w tym świecie. Może przesadzam, może to za dużo powiedziane...ale tak było dla mnie. Ktoś musiał się nią opiekować, ktoś musiał ją przytulić, ukoić nieraz. Postawić do pionu. I do tego wszystkiego sam przed sobą się zobowiązałem. Dbać o nią zawsze, o tą kruchą, piękną i czasami zbyt wrażliwą dziewczynę. Nigdy jej nie zostawiać samej w tym zimnym nieraz świecie.

Więc czasem zrywałem się w środku nocy, żeby przerwać jej napad płaczu i ataki histerii. Napady dosłownej paniki. Parę razy wierzgając, krzycząc, wyjąc nieludzko wręcz poszarpała na mnie ubranie. Nierzadko siłą wyciągałem ją z łóżka, karmiłem zmuszając do przełknięcia łyżki rosołu, żeby jakoś dociągnęła do następnego dnia. W końcu zmusiłem ją, żeby poszła do psychologa, poszukała innej pomocy, dosłownie zaprowadziłem ją tam za rękę. Czekałem z nią w poczekalni, żeby się nie rozmyśliła w ostatnim momencie, żeby nie uciekła. Żeby dała sobie szansę. Bo tej szansy potrzebowała. Ja potrzebowałem szansy dla niej.

„Wiesz, nieraz widziałem do czego ten świat jest zdolny

I to sprawia, że moje serce pęka na pół

Bo nigdy nie chciałem, żebyś była smutna, więc nie bądź złą dziewczyną”

Nieraz moja była dziewczyna była zazdrosna. Nieraz ludzie dziwili się, że nie jesteśmy parą. Ale nigdy nie było nic z tego pomiędzy nami. Raczej dzieliliśmy ból, pasje i staliśmy się jak brat i siostra. Jakbym miał mało sióstr, można się śmiać. Ale tak właśnie się stało, tak to zawsze wyglądało. Starszy brat i młodsza siostra, którą nieraz trzeba było się zająć, to wszystko.

Z czasem wszystko się unormowało. Choć, nigdy nie można wiedzieć, kiedy który demon wyjdzie zza szafy- ale moja aktoreczka odzyskała radość życia. A może po raz pierwszy ją tak naprawdę zyskała, pomimo wielu przeszkód związanych z pracą nieraz, z rodziną, z własnymi chorobami, bo jej ciało nigdy nie chce słuchać, pomimo niedawnej śmierci swojej niepełnosprawnej siostry.

Dlatego tak bałem się od początku jej wyjazdu. Do dalekiego miasta.

Nie bałem się nigdy, że urwie nam się kontakt, że nasze więzi się rozluźnią. Takie więzi się nie rozpadają. Serca bijące wspólnym rytmem i dzielone na pół tragedie cementują ludzi najbardziej. Zawsze moja aktoreczka, ja zawsze jej grajkiem. Zawsze będziemy dzielić ten świat, choć z daleka.

Ale...

Bałem się od początku jej wyjazdu bo przecież...kto zajmie się nią nieraz tymi ciemnymi nocami, w obcym mieście, kto przyjdzie w nocy gdy wspomnienia jak demony wychodzą z szaf, kto przyjdzie i pozwoli się wysmarkać w rękaw, wyjdzie dopiero, gdy uśnie lekko pochrapując?

Bo zawsze czułem się za nią odpowiedzialny, od kiedy tylko ją poznałem. Nieraz może przesadnie. Zresztą, ona też zawsze czuła się odpowiedzialna za mnie, choć w inny sposób. Każde z nas miało zawsze swoje demony. Jej trzeba było ugłaskać, moje czasem ode mnie odlepiać. I Kaśka też to zawsze potrafi zrobić. Oderwać złe myśli. To też się oddali.

Ale na to w życiu trzeba być przygotowanym. Każde spotkanie oznacza pożegnanie. I to jest piękne, gdy zdamy sobie z tego sprawę w pełni. Jeśli jesteśmy gotowi dać komuś zawsze wolność, jeśli liczymy się z tym, że odejdzie, to przecież dopiero wtedy uczymy się kochać. Tak naprawdę, dogłębnie kochać. Bo miłość oznacza wolność.

„Skarbie, kocham cię

Więc jeśli chcesz odejść- uważaj na siebie.

Mam nadzieję, że zyskasz tam wielu przyjaciół

Ale pamiętaj, że tam jest wiele zła i bądź ostrożna”

Wszyscy kiedyś odejdziemy, w ten albo inny sposób. Wszyscy odejdziemy gdzieś, jakoś. Przeminiemy. Oddalimy się jak obrazy widziane przez zmrużone oczy, oddalimy się i wyblakniemy jak wspomnienia w czyimś życiu. Ale może chodzi o to, by były to właśnie dobre wspomnienia. Musimy nauczyć się dawać odejść, kochając nadal. I może tylko wysyłając tą miłość trochę dalej.

Wiele razy w życiu żegnałem się ostatecznie. Z tymi, których kochałem. Odeszli w krainę śmierci, nie wyślą mi pocztówki, nie zadzwonią. Ale przecież została miłość.

A czasem strach przed czyimś odejściem sprawia, że nie kochamy. Sprawia, że zapieramy się, nie dajemy się ponieść uczuciom. Musimy nauczyć się pozwalać odejść i nieraz samemu odchodzić, żeby kochać. Pożegnanie jest częścią spotkania. A przecież spotkanie, kogoś kogo cenimy, kogo możemy obdarzać miłością i kocha nas jest najpiękniejszą rzeczą w życiu. Dlatego świadomość nieuchronnego odejścia kiedyś, w czasie, czasem dopiero w śmierci pozwala spotkanie być może też docenić. Nie można patrzeć na pożegnanie negatywnie, choć nieraz szarpie nam serce, choć nieraz sprawia, że płaczemy.

Samo to, że możemy dla kogoś płakać, jest już piękne. Bo świadczy to dalej o miłości. Czułości, trosce, przywiązaniu. Najpiękniejszych rzeczach we wszechświecie.

Nic nie trwa wiecznie, to co jest wieczne, jest niczym sztuczne kwiaty. A ja w swoim życiu nie chce sztuczności. Chcę iść obok kogoś, ale nie trzymać kogoś na łańcuchu. Bo to się dzieje, gdy nie liczymy się z pożegnaniem. Z tym, że możemy się oddalić. Odejść. Zniknąć ze swoich żyć.

Więc ja dziękuję za pojawienie się tej miłości jak do siostry w moim życiu. Dziękuję za to wyjątkowe spotkanie. I chociaż boję się o nią, przecież wiem, że może dla mnie zawsze jest trochę jak dziecko, o które trzeba dbać- to przecież musi stanąć wreszcie na własne nogi. Musi rozwinąć skrzydła. Czasem cudza opieka tylko tłamsi, czasem nasz strach o kogoś potrafi zniszczyć czyjeś życie. Czasem, gdy nie widzi się granicy, jak daleko można się starać o cudze życie. Bo miłość i tak potrafi zaślepić.

Nie można trzymać ptaka w klatce, tylko dlatego, żeby nie wpadł w łapy kota. Ptak musi latać, nawet, jeśli niesie to ze sobą ryzyko. Więc niech lata moja ptaszyna, moja aktoreczka.

Więc poszedłem się pożegnać, na godzinkę tylko, bo przecież jutro tata przyjeżdża po rzeczy, jutro wyjazd, pakowanie, nagłe, paniczne. Kaśka nigdy nie była dobra w pakowaniu, roztrzepaniec artystyczny. Posiedziałem, pośmiałem się, porozmawiałem. Tak, miałem dzisiaj badanie, tak, zadzwonię po wizycie u lekarza, a ty zadzwoń od razu jak się wprowadzisz do tego mieszkania nowego i daj znać jak w pracy, tak, będę tęsknić, tak, wiem że się stresujesz, tak, tak, tak...

Banalna rozmowa z przeczuciem nieuchronności zmiany. Ale zmiany są potrzebne, zmiany są piękne. Trzeba je przyjmować pokornie i się nimi zachwycać, nigdy się ich nie bać.

Poszedłem do domu dając jej wolną rękę, mówiąc, że następnym razem widzimy się w jej nowym mieście, że kiedyś nadrobimy Hamleta, którego nie zrealizujemy nie tylko przez jej wyjazd ale i inne problemy, że kiedyś jeszcze poczytamy performatywnie „Po drugiej stronie lustra” nad kubkiem herbaty, że jeszcze będziemy deklamować wiersze i wspominać Vincenta nad Wartą, że jeszcze...tyle jeszcze. Przecież coś się zmienia, po prostu. Ale tyle jeszcze czeka, tylko inaczej.

Coś się kończy, coś zaczyna. Coś wita, coś żegna.

Najpiękniejsza spotkania zmieniają się płynnie w czasie i to jest piękne. Najpiękniejsze spotkania zawierają w sobie pożegnania.

Ptak wylatuje z pewnej klatki. Nie musi być blisko. Niech rozwija skrzydła.

Poszedłem więc do domu, pamiętając, że jeszcze tyle przed nami, choć w oddaleniu, choć inaczej. Że kto inny wreszcie może przychodzić do niej nocami, a może w ogóle to nie będzie potrzebne.

Ale to nie było takie pożegnanie jak powinno. A ja może bywam wariatem.

Nie mogłem spać. Zajmowałem się rozmowami, siedziałem przy komputerze, wstawałem, słuchałem muzyki, chciałem czytać a nie mogłem się skupić. Robiłem wszystko i nic myśląc o jednym.

W pewnym momencie mnie olśniło, późno w nocy. Wiedziałem, że ona także nie śpi. Moja aktoreczka też ma problemy ze snem. Było już po lekkim przelotnym deszczyku, narzuciłem więc na bose stopy trampki, na grzbiet pierwszą lepszą wymięta koszulkę, na głowę kapelusz. Tak się nie żegna, nie w rozmowie. Słowa bywają cholernie puste. Kaśkę, moją Kaśkę, żegna się inaczej. Jestem jej grajkiem. Chwyciłem więc gitarę i z pośpiechu udałem się pod jej dom.

Nie chciałem krzyczeć na ulicy, zresztą, w tej okolicy nikt nie zwrócił by na to uwagi, ale grzecznie napisałem jej smsa, żeby wyszła na balkon. Na chwilę, na parę minut. Nieraz mieliśmy zresztą nocne spotkania, przez te wszystkie lata, „wyjdź na balkon”. Tym razem znowu miało być tylko tyle.

Nie trwało długo zanim wyszła, rozbudzona. Wiedziałem, że noc przed wyjazdem nie zaśnie. W końcu to ja ją znam i jej noce, a ona moje.

Nic nie powiedziałem. Nie swoimi słowami. W mieszkaniu nad Kaśką przez to moje niemówienie obudzili się ci weseli studenci i ze zdziwieniem obserwowali całą scenę, też nic nie mówiąc. Stojąc pod jej balkonem, nisko zawieszonym nad ulicą, zagrałem to, co najlepiej wszystko wyraża. Całą moją troskę. Całą moją miłość. Cały smutek pożegnania. Dobry, mimo wszystko, dobry smutek.

„Och, kochanie, kochanie, to dziki świat

Który ciężko zdobyć samym uśmiechem

Och, kochanie, kochanie, to dziki świat

A ja zawsze będę myślał o tobie jak o dziecku dziewczyno”

Nie powiedziałem ani słowa, gdy skończyłem grać. Skłoniłem się, zdejmując z głowy kapelusz, zarzuciłem gitarę na plecy. Odwróciłem się i idąc przed siebie, nie patrząc ale wiedząc, że to ona wpatruje się w moje oddalające się plecy, pomachałem na pożegnanie. Tego etapu życia. Tej dziewczyny w tym czasie, w tym mieście. A ona stała na balkonie, też nic nie mówiąc, bo wiedziała, że słów nie trzeba. Stała, płacząc ze wzruszenia. Ale to były naprawdę dobre łzy.

Trochę dalej ode mnie, dziewczyna która pewnie w swojej wrażliwości zostanie dzieckiem. Cudnym dzieckiem, w środku, będąc na zewnątrz już silna jak drzewo, dorosła sekwoja.
Wyjeżdża, w dziki świat. Nawet jeśli odejdzie na dobre, będzie na zawsze w moim sercu. A ja w jej. Ona moją aktoreczką, a ja jej grajkiem.