Pechowy Włóczykij który kradnie prezenty.

Dzień Włóczykija, moje prywatne święto nie zaczęło się za dobrze. Nic nie wyszło z pierwotnych planów dotyczących jednej wycieczki, ten dzień nie miał być spędzony więc jak mam w zwyczaju. Plany wieczoru z graniem na harmonijce przy ognisku też się nie miały ziścić.

Przypaliłem tosty robiąc sobie śniadanie, skończyła się moja ulubiona herbata, perfidnie podpijana przez dni kiedy mnie nie było w domu przez moje siostry. Po drodze do pracy prawie wpadłem pod pędzącą taksówkę. Na szczęście tylko zdarłem sobie skórę z części twarzy, rozbiłem wargę i poobdzierałem dłonie szorując po asfalcie parę metrów gdy uniknąłem zderzenia. W pracy aż nie pozwolili mi iść do urzędów pozałatwiać paru spraw, przez co nudziłem się niemiłosiernie. Gdy wyszedłem z biura, oczywiście musiało się rozpadać. Zazwyczaj deszcz mnie cieszy, zazwyczaj jest moim wybawieniem, ale czułem się trochę jak w tej piosence „znowu w życiu mi nie wyszło”. Szedłem tak moknąc i patrząc melancholijnie na piękne kamienice Jeżyc, moich kochanych Jeżyc. Nagle zadzwonił telefon.

-Słuchaj, Indie, kiedy kończysz pracę? - to była Frida, wystrzeliwująca słowa z prędkością karabinu maszynowego.

-No właściwie już skończyłem.

-To słuchaj, jak zjesz obiad wpadnij do mnie na kawę, mam dla ciebie nietypowy prezent z okazji twojego święta podróżniku- zaszczebiotała wesoło.

-No ok, koło 16 będę- powiedziałem tylko i rozłączyłem się, z trochę lepszym humorem pomimo bolącej dalej twarzy.

Sisi widząc mnie od progu zaczęła lamentować, co ja to znowu wykombinowałem.

To nie koniec pecha. Gdy piłem ze szklanej butelki jeden z moich kotów, ten największy i najcięższy, Ganesz ważący prawie 10 kg spadł na mnie z impetem z szafki. Oczywiście uderzył w butelkę, która uderzyła mnie w ząb. Jest pięknie ukruszony na środku.

Oh, God.

Poszedłem więc do Fridy, ciekaw mimo wszystko, co tam dla mnie ma.

-Słuchaj, nie będziemy owijać w bawełnę. Jeśli coś będziesz chciał wydać, zgłaszasz się z tym do mojej siostry. Bo chcesz prawda? Musisz chcieć! O tym też chciałam z tobą pogadać. Aśka ma propozycję. Ja mam propozycję dla naszego Włóczykija!- powiedziała mi Frida, gdy siedzieliśmy, ona nad kawą a ja herbatą, bo tej pierwszej mi nie wolno przecież.

-Hę?- zgłupiałem nie całkiem rozumiejąc o co chodzi. Frida, moja przyjaciółka i zarazem żona mojego przyjaciela, mentalnego wręcz brata Majkiego ma starszą parę lat siostrę,Aśkę.

Po chwili zrozumiałem, o co jej chodzi. Że jak?!

Frida faktycznie coś wspominała, że jej siostra ma do mnie interes, niemrawo podczas wizyty u niej we Wrocławiu gdy stamtąd dzwoniła. Myślałem, że pewnie potrzebuje muzyka na jakiś event związany z redakcją albo wydawnictwem właśnie. Jednym z kierunków jaki skończyła Aśka bowiem jest polonistyka ze specjalnością krytyki literackiej. Więc pracuje sobie teraz dzielnie w jednym z czasopism wrocławskiej bohemy i w wydawnictwie literackim...

WYDAWNICTWIE LITERACKIM.

BĘDZIESZ CHCIAŁ COŚ WYDAĆ.

AŚKA MA PROPOZYCJĘ.

Dotarło do mnie o co jej chodzi.

-Fridel, coś ty, na łeb upadła? -zapytałem zaskoczony zanosząc się śmiechem.- To bardzo miłe ale...JA mam się zgłaszać z wydaniem czegoś u twojej siostry? Co to za propozycje, ludzie?! Ja nie robię w literackiej branży!- śmiałem się coraz bardziej, prawie rozlewając swoją herbatę, a Frida patrzyła na mnie z tą swoją drapieżną ironią taką jaką tylko ona nieraz się cechuje. Wcale się nie śmiała. Uspokoiłem się po paru minutach.

-Już, wyśmiałeś mnie i propozycję mojej rodziny, mogę kontynuować? Wyśmiałeś mój prezent niewdzięczniku?- zapytała wesoło.

-No możesz kontynuować- znowu parsknąłem śmiechem i wykonałem iście królewski gest przyzwolenia dłonią. Wolałem milczeć chwilę, nie przesadzać jednak. Fridy się nie irytuje.

-Świetnie. W każdym razie Indie, ja mówię poważnie. Jak będziesz chciał coś wydać, kieruj się do Aśki. Ona nawet chce jeden z twoich tekstów na już. Bo potrzebuje kogoś takiego jak ty. Dlatego ta propozycja. Widzisz, Aśka chce jakiś twój tekst o Indiach. Taki, jakiego jeszcze nigdzie nie publikowałeś, nawet na swoim blogasku. Bo ja wiem że ty masz i inne teksty stamtąd, wysyłałeś mi je, więc się nie kryguj czy coś.

-Ale ja nic nie chcę wydawać, ja nie jestem pisarzem! Jak już bym chciał coś wydać, to płytę, ale sorry, to nie twoja działka twojej starszej. Zresztą, mi się sława żadna nie marzy. Już nie.

-Indie, ja wiem że ty nie jesteś pisarzem. Aśka wie. Wszyscy wiedzą. Albo inaczej powiedzmy- ja wiem, że ty nie umiesz wymyślać żadnych historii. Twoja wyobraźnia pod tym względem leży, chyba że to coś opartego na religii czy mitach, nieraz się o tym przekonałam przy niejednym piwie. Ale ty nie musisz nic wymyślać. Nie umiesz tworzyć fabuły, plączesz wątki, udają ci się tylko krótkie opowiadania a to i tak oparte jakoś na twoim życiu albo twoich znajomych. Pisarz pod tym względem z ciebie żaden.

-No więc właśnie!- wykrzyknąłem w ulgą.

-Ale to nie koniec. Bo Aśce nie chodzi o takiego pisarza, Indie.

-Um?- zacząłem jej słuchać, bo Frida naprawdę była poważna. A jeśli ona jest poważna w jakiejś kwestii pracy, artystycznej, przedsięwzięć...to to jest poważne.

-Ty nie musisz zmyślać historii. Ty genialnie opowiadasz to czego doświadczasz. I o to mi chodzi. Pokazałam Aśce twojego bloga, już jakiś czas temu. Widzisz, ja byłam u niej i ona marudziła, że musi złożyć teksty do zbioru esejów podróżniczych. Wiesz, że jej wydawnictwo się w dużej mierze tym zajmuje, wiesz że wydawali książki pani X i pana Y...Teraz kompletują teksty takich mniej sławnych, amatorów. O Indiach właśnie jak się szczęśliwie składa. I ponoć ktoś się jej wysypał strasznie, szuka czegoś inspirującego..i ja jej pokazałam twoje ostatnie teksty z podróży. Wiesz, to o Waranasi, o Tamilnadu, o Kerali, Bombaju nawet i Darabi...

-Frida czyś ty na łeb upadła?!- wkurzyłem się w pierwszym momencie.

-Nie, nie upadłam. Indie, ty może nie jesteś pisarzem, ale jesteś świetnym opowiadaczem. Zawsze byłeś. I o to tu chodzi. Nie dość, że genialnie zawsze opowiadałeś wszystkie historie z podróży, to jeszcze świetnie piszesz. Znaczy, jasne, masz straszne braki warsztatowe, masz problem ze składnią aż rażący co zauważyła Aś, piszesz za długie zdania...ale masz to coś. Bo tamto można podszkolić, zresztą, od czego są korektorzy, trzeba im dawać zatrudnienie. Ale masz dryg do tego bracie. Aśka była zachwycona, powiedziała że cię bierze jeśli masz coś, czego nie umieściłeś na stronie żadnej, bo to nie może być rzecz jasna publikowane póki co.

-Do czego ty zmierzasz?

-Widziałam jak opisujesz ludzi, jak ich „dotykasz” i przekładasz to na papier. Jak świetnie opisujesz swoje podróże, bo niejednego maila od ciebie dostałam i niejedną opowieść twoją słyszałam przy ognisku. A to samo przekładasz na papier więc...

-Serio, Frida, o co ci chodzi? Przestań.

-Zacznij pisać o podróżach. Wiesz że Aśki wydawnictwo zajmuje się reportażami właśnie z podróży między innymi, ich specjalizacją nie jest beletrystyka teraz i...

-Frida ja nie jestem pisarzem do cholery!

-Jesteś podróżnikiem i masz smykałkę do pisania. Jesteś Włóczykijem w czarnym kapeluszu. Starczy.

-Ale ja nigdy nawet o tym nie pomyślałem.

-Dlatego my z Aśką pomyślałyśmy za ciebie i dlatego jesteś tu ze mną na tej kawie.

Nie, nie musisz padać mi do stóp że nieraz myślę za ciebie głupcze- zaśmiała się i zaraz potem spoważniała.-To ogromna szansa. Chwytanie pana Boga za nogi. Wiesz to Indie.

-Ale Frida..przecież książki nie wydaje się ot tak, przecież to są lata pisania, doskonalenia, to nie jest...Przecież nie pisze się jakichś głupot i trafia nagle do wydawnictwa, to tak nie działa.

-Od tego masz znajomości. Poza tym, nikt ci nie wydaje od razu książki. Tylko jeden krótki tekst.

-Ale to obrzydliwe, znajomości...Ja się nawet o to nie prosiłem. Ja nie chcę.

-Idiota jesteś, jeśli nie podeślesz niczego Aśce, wiesz? Ty nie masz wydać żadnej zasranej książki, ogarnij się i nie wyolbrzymiaj panikarzu zasrany. Zbiór esejów, zbiór reportaży, twój w tym? Czemu nie. Co do cholery ci szkodzi chociaż podesłać coś mojej siostrze i spróbować żeby zobaczyło światło dzienne? Nawet na tym nie zarobisz jakoś. Grosze, ale jednak. Co ci szkodzi? Zwłaszcza w twojej sytuacji. Wielki Indie co nie boi się wyzwań? Gdzie on jest, co? -zaczęła drażnić mnie Frida.

-Nie jestem też dziennikarzem. Ja nie umiem pisać. To nie moja działka.

-A musisz nim być dziennikarzyną, pisarzyną jakąś? Kto o tym decyduje? Nie kwestia papierku i ty doskonale o tym wiesz. Indie. Jesteś świetnym obserwatorem.

-Ja nie umiem opowiadać, czasem coś ale tak...

-Pierdolisz teraz, Indie. Umiesz to. Co ci szkodzi spróbować? Serio, jesteś aż takim tchórzem? Co ty się tak bronisz?

-Ja...ja nie wiem. A może wiem, ale to w ogóle nie jest logiczne i..

-Więc skoro nie jest, to przestań tak pierdolić z łaski swojej.

Milczałem chwilę. Oczywiście przyszedł mi na myśl od razu Włóczykij. Bo jakże by inaczej.

„Stworzonko znów dotknęło plecaka i spytało ostrożnie:
- Może byś... Tyle podróżowałeś...
- Nie – odpowiedział Włóczykij. – Nie teraz. – I pomyślał rozgoryczony: „Dlaczego nie pozwolą mi nigdy zachować moich wspomnień o wędrówkach tylko dla siebie? Czy nie mogą zrozumieć, że gadaniem wszystko niszczą? Jeśli im opowiadam, to potem nic nie zostaje. Pamiętam tylko swoje własne opowiadania, kiedy staram się przypomnieć sobie, jak było.”

-Bo to jest takie moje. - powiedziałem w końcu cicho.

-Indie, co ty znowu wymyślasz?

-No to takie...wiesz, to sprzedawanie siebie troszkę. Kawałków duszy, bo coś w nią zapadało i...

-A jak grasz na scenie to nie sprzedajesz duszy?- oho, trująca strzała.

-Masz rację, Frida, chyba nie mogę zaprzeczyć...

-A jak piszesz ekshibicjonistycznie na blogu albo nam opowiadasz?

-Ale ja na tym nie zarabiam, ja...

-To po prostu zastanów się nad tym, co ci powiedziałam. Nie mówię, że wiesz, Aśka cię weźmie, to co pisałeś na blogu się jej podobało, ale jasne, są lepsi, ze znanymi nazwiskami, no po prostu możesz próbować. A może kiedyś by się okazało, że to jest dla ciebie wręcz idealne. Może byś właśnie przeszedł wstępną selekcję. Bo pomyśl sobie Indie, czy to nie byłoby idealne?

-Co znowu?

-Ja wiem o twoim planie10 letnim, mówiłeś mi, pamiętasz? A gdybyś tak zarabiał na podróżowaniu? Wiesz, pisał i jednocześnie podróżował. Złoty układ dla kogoś, kto zamiast imienin świętuje Dzień Włóczykija z Muminków, bo nim jest. Mógłbyś tam sobie tą swoją jogę i ochronę środowiska przemycać, no wiadomo o co chodzi. Zastanów się nad tym po prostu Indie, a teraz opowiedz, co tam ci jeszcze lekarz powiedział.- ucięła temat Frida.

Dopiliśmy kawę, a ja zostałem z myślami.

Bo ja się muszę zastanowić.

Pisanie. Ja i pisanie na poważnie? Wolne żarty! To nie moja działka. Ja się mogę zajmować różnymi formami ekspresji, muzyką, tańcem, teatrem...ale pisanie? Pisanie jest dla mnie, to ściek myśli często, zapiski, żeby mi coś nie uleciało. Tak jak te z podróży. Część mojego świata gdzieś przelana, żeby nie uciekła. To wszystko. Nic więcej, nic mniej.

Pisanie to dodatkowa rozrywka.

Pisanie to sposób na uporządkowanie myśli i formę kontaktu, jak ten blog choćby.

Ale tak? Wiem, że niejedna osoba byłaby zachwycona taką propozycją ale...ale mnie to przeraziło. Pisanie nie jest moje. Po prostu, to nie moje pole do popisu. To nie jest coś, co miałoby wypełniać treść mojego życia.

Chociaż ostatnio z tym pisaniem to coś za wiele się sprzysięgło. Jakby świat chciał mi coś powiedzieć. Najpierw propozycja wydawania tekstów z bloga w formie audio, którą dostałem i jeszcze na którą nawet nie odpowiedziałem, bo przecież tam za dużo rzeczy intymnych, za dużo innych ludzi i chyba bym nie mógł. Potem to pytanie Freda żartobliwe kiedy mają mi zrobić wieczorek poetycki. Wiele ludzi mówiących o tym, że może powinienem o tym pomyśleć.Teraz propozycja Fridy i jej starszej. Coś jest nie tak. Za dużo naraz.

Bo przecież pisanie, słowa nie są moje do cholery! Nie są moim rdzeniem. Nie czuję do końca słowami.

Ale z drugiej strony...jest wiele takich rzeczy. Które są dodatkami. Które nie mają być sensem życia. Ot, rozrywka, przyjemność.

Nie umiem ograniczać się do jednego. Nie umiem być tylko muzykiem, tylko podróżnikiem, tylko instruktorem jogi, masażystą lomi lomi, sozologiem, aktorem, twórcą czegokolwiek. Nie można mnie określić w jednej dziedzinie tylko, nie potrafię skupić się na jednym. Jest wiele rzeczy które lubię, pisanie to po prostu jedna z nich. Ale zarabiać na niej?

Może nie ma w ogóle co tego roztrząsać, robić z tego wielkiej sprawy. Może po prostu trzeba wybrać coś z morza zapisków z tych Indii cholernych, wysłać ten tekst i nie przejmować się. Przejdzie niezauważenie przecież, nawet jeśli jakimś cudem znajdzie się w tym zbiorze. Mało popularnej książki znanego wydawnictwa, nic więcej. 5 stron w prawie nikomu nieznanym dziele. To nic. Okruszek. Nikt nie każe iść temu dalej, może nikt nie nazwałby też tego sprzedawaniem? Nie ma co panikować, bo to nic. Dalej się nie potoczy, a nawet jeśli, to może jak mówi Frida, byłoby idealnie? Jeździć sobie po świecie a potem mówić o tym ludziom. Bo ja w gruncie rzeczy lubię się dzielić, jestem tym bajarzem przy ogniskach, opowiadaczem milionów historii ludzkich, swoich i cudzych. Może komuś by się te opowieści naprawdę spodobały, może by coś nawet wniosły do życia, jakąś iskrę jak to cudem nieraz bywa ale...

Pomyślałem sobie, po raz pierwszy od długiego czasu, że na coś nie zasłużyłem.

Wiem, że życie nie polega na zasługiwaniu właśnie, na jakimś „coś za coś”. Życie to w dużej mierze dążenie do celu. To coś, na co sobie zapracowaliśmy, we własnej głowie.

Czasem w jakiejś mierze łut szczęścia, łapanie wiatru w żagle- a to jak wieje, nigdy nie jest naszą decyzją. Ale mawiają, że wiatr sprzyja tym, którzy się dobrze o niego modlą.

Jest wielu wytrwałych ludzi, ambitnych w swojej pracy, w dążeniu właśnie do jakiegoś większego celu...a ja? Ja mam być znowu po prostu farciarzem?

Pomyślałem, że ten prezent tego dnia nie jest dla mnie. Że powinien go dostać ktoś inny, ktoś dla kogo pisanie i słowa są jego głównym nurtem twórczym. Ktoś, kto poświęca temu życie, całe emocje. Doskonale wiedziałem dla kogo to powinien być prezent tego dnia...ale tak nie można w życiu. Do cholery jasnej, nie można się zamienić, choć się wie, że się powinno, że...

Ten prezent nie należał się mi, temu, który nawet nie umie pisać z wyobraźni a jedynie opowiadać, co widział. Ten prezent nie należy się komuś, komu słowa przychodzą ot tak, od niechcenia i wcale nie są takie dobre.

Nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie.

Czasem mam wrażenie, że mam w życiu aż za dużo szczęścia. Jest wiele rzeczy, o które nie prosiłem, podczas gdy cieszyłem się z tych małych radości i robiłem po prostu swoje. Dużo rzeczy do mnie przychodzi, jak niejedna praca, jak wielu ludzi którzy otwierali moje serce, jak niejedna miłość i przyjaźń. Jestem szczęśliwym człowiekiem- czy przez to, że czuję się szczęśliwy naprawdę? Urodzony pod dobra gwiazdą? Czy może sam nad swoją głowę te gwiazdy sprowadzam pewnym nastawieniem, brakiem pokory? Czy będę umiał to kiedyś naprawdę docenić?

Może jestem farciarzem i to jest cholernie niesprawiedliwe wobec innych. Tak też może nie można powiedzieć, farciarz, bo było też dużo zła w moim życiu..ale to nie ma teraz znaczenia. Teraz jestem może po prostu tępym farciarzem. Przychodzą rzeczy, na które nie zasługuję. Midas?

Może w ogóle nie można mówić niesprawiedliwe? Teraz nie wiem, naprawdę nie wiem.

Dużo pracowałem, ambitnie na inne rzeczy, ale reszta..jakim cudem? Przyszła z nimi?

Czasem mam wrażenie, że pewne rzeczy do mnie przychodzą, bo się zgubiły. Powinny należeć do innych ludzi, ja nie jestem panem tych bezpańskich psów i przyjacielem tych bezpańskich kotów tak naprawdę, one przywiązują się do mnie chociaż nie powinny. Jakby nie mogły znaleźć prawidłowych właścicieli.

Tak jest z pisaniem. To nie mój zwierzak. To nie to, co robię w życiu najlepiej. Nie pracowałem nigdy nad nim, nie doskonaliłem, zawsze sobie merdał ogonem gdzieś dalej. Ale zawsze był i nie można go oddać, chociaż bardzo by się chciało i …

Nadal to nie moje. Może w końcu zrozumiałem co znaczy zasługiwać na sukces jako taki, co znaczy zasługiwać na szczęście? Bo to jest zupełnie nietrafione. Ślepa kura znowu znalazła ziarno.

Muszę się po prostu nad tym wszystkim zastanowić. Tak wiem, że szukam dziury w całym. Jak zawsze za dużo analizuję. Cóż. To też jest jeden z moich bezpańskich zwierzaków.

Może powinienem jak zawsze to przyjąć z radochą, chociaż na początku przeraziło i ukuło jakoś, chociaż to nic, czego się człowiek spodziewał. Już ukuło mnie wtedy, przy tamtej propozycji.

Czy mam łapać po prostu kolejną falę, którą można ujeżdżać jak surfer w oceanie życia? To chyba byłoby w moim stylu, nie sądzicie?

Mówią, że na starość nie żałuje się tego, co się zrobiło a tego, czego nie miało się odwagi zrobić...a ja nie lubię żałować. Ba. Ja nie żałuję. Więc odpowiedź pomimo uwierania nasuwa się sama. Bo może też ostatnimi czasy los chce ze mnie zakpić. Zrobić za mnie coś, czego nie przewidziałem w swoim scenariuszu. Trzeba go być może przyjąć jak zawsze..

..Bogowie, to tylko tekst i prezent!

Może los daje mi znaki. Może powinienem dać się ponieść.

Tak po prostu, jak ten cholerny farciarz, z prezentem, który nie jest dla niego. Który trochę chyba jest...złodziejem.

A po powrocie do domu oczywiście klasycznie pierdolnąłem małym paluszkiem u stopy w futrynę od drzwi. Chyba po raz KOLEJNY będzie złamany. Mówiłem już może, że jak mam pechowe dni to po całości?

Lepiej nie będę wychodził dzisiaj z domu. Pomimo Dnia Włóczykija nie będę prowokował losu, a w weekend na następnych warsztatach jogi które prowadzę sobie odbiję. Złamany palec na szczęście w tym nie przeszkadza.

Tymczasem nie zostaje mi nic innego, jakem muzyk a nie pisarz, jak podróż muzyczna. Niech dzisiaj będzie Gruzja, bo przecież trzeba się przygotować na kolejną podróż, która już za trzy tygodnie. Kto wie, może z Gruzji przywiozę kolejne opowieści jak to Włóczykij wracający latem do Doliny Muminków? Może kolejne do....opisania?

I tu dziękuję pannie M. za zapoznanie z tą muzyką :)

Edit:
Po rozmowie z siostrą Fridy okazało się, że ona jak zwykle to zbyt wyolbrzymiła, a ja jak zwykle za bardzo spanikowałem w pierwszym odruchu. Bo tak w sumie to jeszcze mniejsze wydawnictwa niż zakładałem, zapchajdziura...można teksty podesłać, a co!