"Give me my wings!" czyli o tym, że przeżyłem już 10 000 dni

-Stoimy pod twoim domem. Zejdziesz do nas?- Dostałem po 21 tajemniczy telefon od Fridy. Wyszedłem więc przed dom, w połowicznym negliżu...a tam całe stado ludzi. Wybałuszyłem oczy.

-Co to kurwa za zlot?- wyrwało mi się.

-My tylko na chwilę. Zaśpiewalibyśmy ci sto lat, ale nie o lata tu chodzi.

-Wszystkiego najlepszego Indie po prostu! Kolejnych 10 000 dni! A może i 100 000 dni najlepiej! -przekrzykiwali się ludzie.

-Hej, hej, hej, chwila, o co tu chodzi?!

-Kończysz dzisiaj 10 000 dni swojego życia! Frida policzyła! A jesteś fanem Toola, nie mogliśmy tego zignorować- zaśmiała się Natasza.

Tak oto dowiedziałem się, że kończę dzisiaj 10 000 dni życia. 27 lat z kawałkiem.

Zostałem mentalnie rozłożony na łopatki. Nie zostali długo, tylko tyle żeby wręczyć mi prezenty, mi, całkiem oszołomionemu całą sytuacją. Nie wiedziałem aż co się dzieje. Uściski, życzenia, drobne prezenty właśnie jak książki czy płyty, które teraz patrzę ze zdziwieniem, gdy leżą sobie spokojnie w pokoju.

Drobne prezenty i jeden największy, który, jak się okazało, Frida i Majki, razem z Nataszą, paroma innymi ludźmi jeszcze zrobili w porozumieniu z moją rodziną. Wielki skórzany album z napisem 10 000 days. W którym znajduje się 10 000 dni mojego życia. Może nie wszystkie po kolei...ale zdjęcie, wiersza, stare nutowe zapiski z czasów, gdy byłem jeszcze dzieckiem a które z sentymentu przechowywała moja babcia. Nie muszę chyba mówić, jak zaskoczony i jednocześnie wzruszony jestem. To aż nie do uwierzenia.

-Teraz nie masz czasu, ale my w Gruzji świętujemy, a zresztą obchodzisz swoje 10 000 dni jak wrócisz!- rzuciła jeszcze Deniz.

-I nie ma że nie pijemy!- jak zwykle musiał powiedzieć August.

No cholera, wzruszony jestem. Wzruszony jestem nimi. Tymi wspaniałymi ludźmi, którzy zapamiętali, że 27 lat z kawałkiem to 10 000 dni. Ludźmi, którym chciało się to obliczyć, choć jasne, są do tego specjalne kalkulatory, ale ludźmi, którzy w ogóle wpadli na tak szalony pomysł. Ludźmi, którzy wiedzą, jak 10 000 dni jest dla mnie symboliczne. Jakim wspaniałym bogom mam dziękować za takich przyjaciół? Za takich, którzy zawsze są, choć nieraz człowiek udaje, że poradzi sobie sam? Za takich, którzy wiedzą pewne rzeczy nawet gdy się nieraz o nich nie mówi? Za takich, którzy po prostu, po przyjacielski kochają i potrafią sprawić, że człowiek czuje się tak cholernie wyjątkowy? Bogowie, wspaniałe uczucie. I nawet nie będę wam dziękował, tylko im właśnie. Tym ludziom.

10 000 dni jest dla mnie symboliczne, ale nigdy nie pomyślałem o tym, żeby świętować jakoś ten dzień, który będzie moim dziesięciotysięcznym. Nigdy nie pomyślałem, żeby policzyć w ogóle, kiedy przemijam. Tak wyraźnie, tak jaskrawo, jeszcze bardziej, niż w urodziny.

10 000 dni jest ważne muzycznie. To jeden z moich ulubionych albumów mojego ukochanego zespołu. Jeśli muzyk umie powiedzieć ci, czyją muzykę najbardziej kocha i która najbardziej go rozrywa, to są poważne słowa, uwierzcie.

10 000 dni zostało stworzone po śmierci matki wokalisty, Maynarda. Która 27 lat spędziła w śpiączce, po czym odeszła, tak po prostu. Nie będę tutaj rozwodził się nad całą historią samej relacji Maynarda z matką, samym faktem choroby, nad śmiercią. 10 000 dni jest symboliczne. To jak nowe narodziny. Matka Maynarda odeszła do innego świata i poprosiła o swoje skrzydła. Ja....co ze mną?

Dziś więc jest mój dziesięciotysięczny dzień. Był dobry. Był zwykły, w ten dobry sposób. Bo w zwykłości tkwiła magia. W swoim dziesięciotysięcznym dniu mogę podziękować za wiele. Za cudowny spacer z psem o 5 rano. Za łaskę spokoju medytacji. Za uśmiech naprawdę ładnej dziewczyny na ulicy. Za cudowność smaku każdej z potraw. Za śmiech pracy. Za kolory, smaki dotyk. Tego dnia mogę podziękować za wyjątkowych ludzi, którzy ten dzień, jego koniec uczynili mniej zwyczajnym. I przypomnieli mi, że mam skrzydła. Bo ostatnio momentami o tym jakby zapominam. Czasem nocami mało latam mimo wszystko. Mimo pięknych rzeczy.

Dzisiaj mija 10 000 dni, od kiedy to przyszedłem na świat. Przyszedłem w płaczu i krzyku. Aż zaczerpnąłem oddech, ten tak ważny oddech. Ile oddechów już za mną? Ile uderzeń serca? 10 000 dni, w których nieraz cierpiałem, w których nieraz bolało. 10 000 dni w których nauczyłem się wiele o krzyku i płaczu z początku. Ale i dni, w których nauczyłem się oddychać właśnie spokojnie. Bez szarpanych urywanych wdechów. 10 000 dni do pełnego odczucia, jak powinno się to robić. A może jeszcze wiele muszę się nauczyć, kto wie? Dziś mija 10 000 dni w których stałem się sobą, tym, który nieraz wraca do złych demonów może, ale ma też i światło. Stałem się tym, kim jestem. A lubię tego człowieka- i nie chcę go zmarnować. Lubię tego człowieka i chcę, żeby zawsze mógł sobie tak powiedzieć. Po prostu, lubię cię, pomimo że nieraz masz swoje wariackie nawroty niepewności i nieraz dalej się wstydzisz człowieku. Ale to nic, jesteś w porządku.

To też 10 000 pięknych dni, które przeminęło bezpowrotnie. To dni deszczowe pierwszego pocałunku w życiu na oddziale rehabilitacyjnym. To dni pełne słońca, spędzane pod obcym niebem i pod tym, które doskonale przecież znam, a zawsze się zmienia. To dni z rodziną, spędzane wesoło. To dni pełne łez szczęścia. To dni w których zawsze gra muzyka, z której najważniejsza zawsze będzie tą, której rytm wyznacza serce. To dni rozkoszy, pożądania, kradzionych zmysłowości. To dni walki po której człowiek się śmieje. To dni pełne prozaicznych euforii i dobrego zmęczenia.

Te dni to moje życie.

( 10 dni w ogniu to wystarczająco długo, wracasz do domu...)

Te dni to moje życie, które przeminęło, ale zawsze we mnie zostanie.

Z tych dni tak naprawdę nic bym nie wymazał. Gdyby nie ból nie byłoby rozkoszy. Gdyby nie cierpienie nie byłoby szczęścia.

Wszystko w tym życiu, być może było po coś. Czasem po coś, co jeszcze ma się wydarzyć. Jak w życiu każdego z nas przecież.

Trzeba było nieraz coś zburzyć, żeby w sobie zbudować.

Trzeba było nieraz kochać, żeby potem móc pięknie cierpieć i tworzyć.

Trzeba było upaść, żeby móc się podnieść i czegoś nauczyć. Żeby unieść głowę z dumą.

(Jesteś jedyną która może podnieść głowę tak wysoko, potrząsnąć pięścią przed bramą i rzec: „wróciłam do domu”)

Te dni które przeminęły uświadamiają, ile mamy szans. Ile możliwości, zanim wrócimy do domu, w jakikolwiek nie wierzymy lub jakiemu nie dajemy wiary, widząc go po prostu jako dziurę w ziemi. Te dni co są przed nami są szansą nieraz, byśmy sami zbudowali sobie dom. Ten do którego odejdziemy, albo raczej- z jakiegoś świadomością będziemy odchodzić. Bo ja nie mam zamiaru jak Judith Marie pukać do bram Zbawcy. Sam jestem sobie Zbawcą i mam zamiar żyć.

Ze skrzydłami.

Być może to brzmi bojowo....ale wcale nie chodzi o walkę. Nie taką, jaką wielu by miało na myśli. Chodzi o przyjmowanie pewnych rzeczy wprost, także przemijania. Czy czasem przez to, że z nim walczymy, nie zapominamy o samym życiu? Czy często nie robimy tego na siłę? A czy czasem też być może, za mało doceniamy jego siłę?

Przemijamy codziennie, nie widząc wyjątkowości chwil. Kto powie, że wykorzystał całe 10 000, gdy przyjdzie jego kolej? No kto? Ja nie jestem w stanie, jeśli ktoś święty w nietrwonieniu czasu się tu znajdzie, niech pierwszy rzuci kamieniem.

Nikt z nas nie jest w stanie doceniać każdego dnia w pełni. Zbyt wiele nam umyka. Ale to nie znaczy, że nie można próbować. Czy staranie, próbowanie nie jest właśnie...chwałą? Swego rodzaju chwałą właśnie?

Ja będę próbował. Tak po prostu. Bo dziś mija moje 10 000 dni. Pewna epoka symboliczna, choć tak naprawdę, mijamy codziennie...ale ta granica po prostu tak wiele uświadamia. Tak pięknie pokazuje, jak każdy z dni nam ucieka. Jak wiele chwil trwonimy. A także, jak wiele było pięknych i za ile możemy być wdzięczni.

Czy traktowaliście kiedyś każdy wschód słońca jako cud? Każde otwarcie oczu po nocy jako kolejną niesamowitą szansę, by ucieszyć serce i uspokoić oddech? By móc kochać i dawać coś z siebie innym? Bo tak naprawdę właśnie każdy dzień jest cudem. Często o tym zapominamy. Często gubimy to w biegu codzienności.

Przecież mamy całe lata, myślimy. Każdy kolejny rok tak odległy.

A co, jeśli liczą ci dni? Godziny? Minuty? Sekundy? Czy czujesz wtedy, jak to wszystko się oddala, całe to twoje „mam tyle czasu”?

Tak naprawdę czasu nie posiadamy nigdy. Nie możemy go zatrzymać, cofnąć, spowolnić ani przyspieszyć. On tylko przez nas przepływa.

Właściwie, czy posiadamy cokolwiek? Czy każde posiadanie nie jest tylko ułudą? Czy po prostu zamiast mieć, nie powinniśmy być i poddawać się biegowi zdarzeń? Przepływom miłości w świecie, przepływom energii, która nas scala? Czy nie powinniśmy po prostu poddać się każdemu z miliona cudów, który dotyka nas każdego dnia?

Może błędem jest, że to nie dotyka nas nachalnie. A może po prostu nieraz trudno przebić się przez ludzką ślepotę. Tak, gdy chcemy być niewidomymi, nic nas nie uleczy.

Ale czasem warto chociaż wsłuchać się w bicie swojego serca, w swój rytm. Czasem warto po prostu zamknąć oczy i posłuchać świata w sobie. Przepływu czasu i tego, jak mijają kolejne sekundy, minuty, godziny a nawet dni.

Wielu z nas boi się przemijania, zapominając, że ono tak naprawdę też pozwala docenić życie. Właśnie ono każe nieraz spojrzeć na niektóre dni i powiedzieć dobrze, że żyję. Bo żyję, kiedyś umrę, kiedyś to stracę. Ale póki co jestem i mogę cały być zachwytem. Tak właśnie, zachwytem, nad tym, co kruche i nad tym, co po nas wieczne.

Więc dzisiaj mija 10 000 dni od kiedy przyszedłem na świat, od kiedy krzykiem i krwią naznaczyłem swoją obecność. Wiele dni minie, zanim umrę, bo tak naprawdę nie mam zamiaru tego robić teraz, o czym już pisałem, pomimo niektórych proroctw. Mam zamiar przeżyć kolejne 10 000 dni. W ogniu, w wodzie, na ziemi, oddychając wspaniałym powietrzem.

10 000 dni w ogniu emocji, odczuwania energii całego świata, którą on symbolizuje.

10 000 dni pływania w oceanie doznań, które aż nieraz krzyczą, doznań, które karmią hedonizm i sprawiają, że śpiewa się na głos.

10 000 dni stąpania po ziemi z całego świata, dni wędrówki dosłownej ale i tej w sobie, dni nauki

10 000 dni odczuwania przepływów, oddechów w całym ciele, poczucia samego życia w życiu.

10 000 dni, w których będę miał skrzydła. W których mam zamiar oswajać w swoim tempie każdy lęk, doceniać każde dobre słowo i odczuwać każdą boską- a tak naprawdę przede wszystkim, po prostu ludzką- zmysłowość.

A może i więcej dni.

Gdy przyjdzie mi odejść z kolei, po kolejnych dniach, kolejnych setkach i tysiącach, których nikt chyba już nie będzie liczyć, podniosę właśnie dumnie głowę i powiem, że tak, teraz mogę wrócić do domu. Do własnego domu, jakkolwiek arogancko to nie brzmi, pomimo że jest pokorą.

Ale będę tym, który może się cieszyć wieloma dniami. Wszystkim, co doznał.

Bo będę tym, który pozwolił sobie na marnowanie jak najmniejszej ilości chwil. Uderzeń serca, choć to biło za szybko i nigdy się nie oszczędzało. Tym, który zrealizował siebie i może nieraz zapominał, że ma skrzydła....ale nigdy ich nie oddał tak naprawdę. Pomimo, że je łamano. Pomimo, że szarpano za ich pióra. Pomimo tego, że w niektóre noce samemu się w nie nie wierzyło, gdy wszystko na nowo bolało.

Nie powiem oddajcie mi moje skrzydła. Sam na nie zapracowałem, nikt nie musi mi nic dawać jak Judith Marie, nie będę niczego żądał. I te 10 000 dni minionych dogłębnie to uświadamia.

Mam nadzieję też że żaden z moich dni nigdy nie okaże się kłamstwem. Nie okaże się zasłoną, bo wtedy..czy nie byłoby nimi całe życie?

Ważniejsze niż wszystkie urodziny. Ważniejsze niż inne symbole. Piękne w miłości do świata nawet w cierpieniu dni, tak po prostu mijające dni.

10 000 dni które było i wszystkie te, które nadejdą. Bez znaczenia, ile ich. Bez znaczenia, póki nie zapomina się po prostu żyć.