"Jestem górą wznoszącą się wysoko, dzięki temu przetrwałem", czyli czas na kolejną wyprawę.

Czas znów wyruszyć. W jeszcze nieznane rejony, chłonąć nowe doznania, nowe smaki, zapachy.

Czas znów wyruszyć, choć tym razem nie samemu, a z kolejnymi dobrymi ludźmi, których kocham. Z tymi, z którymi przeżyłem niejedno szaleństwo, niejedną euforię i niejeden smutek. Z tymi, którzy pamiętali, że żyję przecież już 10 000 dni. Każdego dnia więcej.

Czas znowu wyruszyć choć po drodze jak zwykle pełno komplikacji. Zniszczony telefon, problem z wizą jednego z przyjaciół który nie jest Polakiem, mała kontuzja, która nie powinna dziwić, ale kiepsko się goi przez leki przeciwzakrzepowe które przecież teraz muszę brać. Ale jedziemy. Wszystko już tak naprawdę spakowane. Jeszcze tylko jutro dzień w pracy, a wieczorem...cóż, wyprawa na samolot. I do mojego kolejnego raju obiecanego. Do Gruzji.

Choć, raj jest wszędzie, starczy, że nosi się go w sercu.

A u mnie momentami z tym trochę zamieszania. Mój raj momentami trochę się gubił. Raj tuż za rogiem, jak u mojego ukochanego Gauguina. On go nigdy nie osiągnął. Ja już go mam w sobie, tylko czasem obraz się zaciemnia.

Czasem nie jest złe. Bywa wręcz potrzebne, by uzmysłowić sobie pewne prawdy.

Wszystko miesza niepewność.

Zawsze lubiłem wręcz żegnać się przed podróżą, z tymi, których kocham. Z tymi, którzy nawet nie muszą o miłości wiedzieć. Przed wyjazdem do Indii, wcześniej przez wyjazdem do Tajlandii i Malezji, przed każdą podróżą po Europie. Lubiłem słowne pożegnania, lubiłem pisać te listy i mieć pewność, że ktoś będzie czekał na mnie, gdy wrócę choć to takie egocentryczne, ta egoistyczne- lecz ludzkie. Chcę, by ktoś tęsknił i czekał, tym razem na 22 sierpnia. Bo przecież zawsze wracam.

("Nie chciało mi się już spać i patrzyłem na gwiazdy. Byłem trochę głodny, ale więcej myślałem. Zawsze dużo myślę, ale wtedy bardzo dużo. Ale najwięcej tęskniłem, myślę, że za tobą, bo ty może nic nie wiesz, albo wiesz trochę. Tęskniłem nieprzebranie, nieprzebranie i myślę, że ktoś tam daleko, pod tym samym niebem, musiał też za mną tęsknić, a jeśli spał, to musiał się zbudzić, bo to niemożliwe, żebym nikogo nie trafił w serce w tamtym środku nocy, sercu nocy" E.Stachura )

Jestem przecież Włóczykijem mentalnym, niespokojnym duchem z czarnym kapeluszem który wraca zawsze wiosną do Doliny Muminków, przywożąc nowe opowieści, przywożąc prezenty i smaki, którymi chce się dzielić. Muzykę, którą chce się śpiewać na cały głos. Ja zawsze wracam do tych których kocham, do tych, którzy rozumieją że jestem jednak tym wędrownym ptakiem, nie drzewem. Ptakiem, który jak pisał Stachura, jest jednak najwierniejszym ze stworzeń. Bo może się oddala, ale wraca dzięki miłości. Znajduje w cudzych sercach swoje gniazda. I to pozwala mu układać wesołe piosenki o życiowej wiośnie. Na razie wracam, póki żyję w taki sposób. Tylko tamta opowieść jest odległa. Nie ma racji bytu.

Tym bardziej, że tym razem, gdy się żegnałem, poczułem ukłucie w myślach. Drobne ukłucie, które i tak nie zabiło radości podróży. Ukłucie przez poprzednie żarty może, przez moje żarty o własnej śmierci. O tym, że już mogę nie wrócić. Tym razem znów żegnam się przed wyjazdem, wrócę znów ze zdartymi kolanami, roześmiany i głodny jak wilk. Ale następne pożegnanie nie będzie takie. Tym razem ja nie będę miał pewności, że wrócę. Tej pewności nie można mieć, nie taką.

Później, po wszystkich moich muszę przyjdzie październik. Przyjdą nie góry i noce w namiocie, nie poznawanie nowych ludzi i zachwycanie się widokami. Przyjdą nowi ludzie, ale nie ze swoimi opowieściami. To tak mało czasu, a tyle jeszcze się chce. Chce się poznać, dotknąć, chce się Bieszczad i opowieści przy ognisku, kolejnej nauki, chcę miłości i dotykania, wędrówki po miastach. Ale to nieuchronne. Przyjdzie wysokie ryzyko powikłań operacji. Przyjdzie to „ryzyko śmierci” o którym uparcie powtarza mój lekarz, pokazując statystyki, mówiąc, że muszę być świadomy. Drażliwe liczby, którym ja nie zamierzam się poddać, ale o których powinienem pamiętać. Przed możliwością przecież ostatniej podróży trzeba ostrzegać.

I to nie tak znowu, że panicznie jakoś się boję. Tylko nie chcę tego biletu, tej przeprawy na drugą stronę. Po prostu nie teraz. Ale jeśli...cóż, zawsze niespodziewanemu mówię przecież „ahoj przygodo”. Całe życie i jego koniec też jest przygodą. Jakkolwiek dziwnie to nie brzmi.

Ale gdy myśli się o pożegnaniu, przy okazji tego- robi się dziwnie. Sam to sobie sprawiłem. Nieposkromiony język robi swoje.

Strasznie walczono o tą moją Gruzję, żebym nie jechał. Sisi aż się popłakała, krzycząc jednocześnie, na nic na początku zdawały się tłumaczenia, że przecież lekarz pozwolił, nawet to, że przyniosłem jej to nie piśmie, żeby nie zarzucała mi że kłamię, chociaż doskonale wie, że kłamać nie potrafię. Na pewno nie jej. Dopiero po paru rozmowach do niej dotarło. To nie szkodzi mojemu sercu fizycznemu. Zaszkodziłoby duchowemu. I teraz już to wie. Teraz już będzie po prostu czekać, aż wrócę. Bo nic mi się nie stanie. Na pewno nie teraz. Nie pozwolę na to. Nie pozwolę, by to zniszczyło mi góry.

Może, w pewien sposób, dlatego że tak wyrywam się za dzikością gór, bo to symbol i czucie, symbol tego, jak chcę żyć. Wyrywam się więc za lasami, potokami, ogniskami palonymi całą noc, szczytami i rześkim powietrzem. Za biegiem nieustannym. Może dlatego, że chce się mnie poskromić, a ja jeszcze bardziej muszę czuć, że żyję. Życie póki trwa, jest po prostu. I z jego darów trzeba korzystać. Może dlatego, że tam, w górach nabieram prawdziwego oddechu, muszę wręcz pojechać. Rozwijam skrzydła. Może dlatego, że muszę oddychać zanim zabiorą mi oddech na parę miesięcy leczenia...albo zanim zabiorą go na zawsze. Może trochę nadrabiam i może to nie jest do końca zdrowe...ale w tym szaleństwie jest metoda. Wolę to niż leżenie na łóżku i umartwianie się. Ale o tym już przecież pisałem. Nie jestem typem który chce umrzeć za życia. Już tam przecież byłem.

Więc tym razem ta podróż to jeszcze coś więcej. Dla mojej duszy to pokarm, jedzenie na zapas, zanim troszkę ją znowu poranią bezsilnością, jedyną w swoim rodzaju, bezsilnością chorego marudnego człowieka. Więc będzie radość, wspinanie się na strome stoki, sen w przeciekającym namiocie, dzikość, zziębnięte nosy o poranku, uciekanie przed niedźwiedziami kaukaskimi nie dajcie bogowie, pewna wspólnota podczas gotowania na kuchence z kartuszem. Będę mógł być tam tym, kim chce być moje serce mentalne. Z daleka od miast, bijące mocniej i radośniej, pomimo choroby.

Jadę ładować akumulatory, żeby starczyło, żeby przetrwać. W jakiś sposób, to też jest część tej podróży, choć nie myślcie sobie- to nie przesłania mi radości po prostu z wędrówki. To element tego, co mi potrzebne w życiu.

Krok za krokiem. Ruch. Ach, kocham tak biec po prostu zawsze przed siebie! Jak koń skakać nad przeszkodami. Jak dzikie zwierzę na przejmować się tym, co uwiera. Bo się żyje. Bo ma się instynkt pięknego życia. I to starcza. Przecież to starcza!

I te gwiazdy. Będą tam przecież widoczne jak nigdzie indziej. Przepiękne gwiazdy. Deszcz spadających Perseidów.

To przypomina o czymś jeszcze. O czymś ważnym.

Gdy tam będziemy, minie kolejna rocznica śmierci Vincenta. Tego, który doskonale wykorzystał swoje ostatnie miesiące zanim nowotwór dopadł go na dobre. Zmarł, można powiedzieć zabił się i dzięki temu wygrał w noc spadających gwiazd. I zawsze, gdy je widzę, są dla mnie piękne. Tez z innego powodu.

Przecież to światło, które rozświetla mrok, światło, które dociera do nas nawet, gdy życie się wypaliło. Tak samo jest z miłością. Ona nigdy nie odchodzi. Zawsze o tym wiedziałem. Gdy żegnałem swoją matkę, gdy żegnałem swojego przyjaciela.

Pisałem już o tym. Nawet na tym blogu przecież, bo wokół mnie dużo śmierci. Lubi ze mną tańczyć na różne sposoby.

„To dzięki nim (gwiazdom) tworzono historię. A nie bądźmy próżni. Jesteśmy tylko historią, którą sami o sobie opowiadamy. Której fragmenty tworzą też ci, którzy staną na naszej drodze. Której fragmenty tworzą ci, których kochamy lub kochaliśmy. Choć miłość jest jak światło umarłych gwiazd. Nie umiera, nadal do nas dociera, choć ten, kogo kochamy- już nie istnieje w tym świecie.
Stałem tak pod gwiazdami, przypominając sobie wszystkie historie, które usłyszałem z ust, które już nie istnieją w tym świecie. Przypominałem sobie śmiech i łzy. Światło umarłych gwiazd, które nadal żyją. W nas. Historie są żywe, wspomnienia. Nie ma tylko ciała ale…skąd mamy tą pewność, że istnieje tylko jeden wymiar obecności?
W to też pozwoliły mi wierzyć gwiazdy. Nie istnieje nieskończone. To gdzieś zakręca. Gdzieś się zderza. Gwiazdy pozwalają mi wierzyć, że gdzieś żyją zmarli. Bo tego nie trzeba rozumieć, logicznie tłumaczyć. Gdzieś jest energia, choć zginęła materia („materia jest tylko zmagazynowaną energią, zapadnią podniebienia wszechświata mój drogi Króliku”) . A raczej nie zginęła. Ona nadal trwa, żyje- w innym życiu. Nic nigdy naprawdę nie umiera. Nikt z nas naprawdę nie odchodzi. Nawet, jeśli tak to tłumaczyć…ja wierzę w coś więcej. Nazwijcie to jak zawsze wiarą wariata. Nie nie, nie ma sensu tego podważać. Wiara nie jest logiczna i żadne argumenty racjonalisty do mnie nie trafią. Ja czuję. I patrzę dalej w gwiazdy. Z jeszcze większą czułością, choć to niebo czasem pustoszeje. Rodzą się nowe gwiazdy, których światła jeszcze nie poznaliśmy.
Spadały kolejne Perseidy. Tak, to deszcz, który nadal nie stanowi dla mnie tańca śmierci. Jest zbyt piękny. Choć śmierć też ma w sobie coś pięknego, po prostu- jest i trzeba ją zaakceptować. Jako część życia. A spadające gwiazdy niech nadal spełniają życzenia. Niech stanowią bodziec do tego, by żyć. I by marzyć.
Odetchnąłem z ulgą. Pomyślałem kolejne życzenie i poczułem, że wróciłem do domu. Innego domu. Tego, w którym wszystko zaczyna się na nowo.”

I może dlatego ukuło mnie jedno, przy pożegnaniach- nie to, że pożegnania są czymś złym, nawet te ostatnie. Tylko to, że ja umiem żegnać ludzi, być przez nich zostawianym, ostatecznie...ale nie umiem ich zostawiać. Nie wtedy, gdy tego nie chcą.. Zawsze wracam, może nie zawsze w momencie gdy mnie potrzebują. Ale zawsze wracam i nie wyobrażam sobie, że mogłoby być inaczej. Że mieliby tęsknić..tak boleśnie.

Ale przecież wiem, nikt nie odchodzi ostatecznie. Jeśli tylko kocha. Tak po prostu.

Więc ja zastanowiłem się po prostu, czy starczy miłości. Czy starczy na to światło. Bogowie, czy ja wystarczająco kocham? A co z tym, którzy o tym nie wiedzą? Czy powinni wiedzieć? Czy pod tym jednym niebem, powinno się dać nieraz odczuć to, co nie ma racji bytu? Wiem, że tak. I to też niepokoi. Ile w tym złego, a ile dobrego...choć, ja przecież wiem, w miłości nigdy nie ma nic złego. W niej samej nigdy, choć jest tyle wątpliwości. Zwłaszcza, gdy miłość niekiedy zjawia się w nieodpowiednim czasie. Ale gdy nie ma już dużo czasu, gdy jest po prostu możliwość że czasu może nie starczyć...to przestaje mieć znaczenie. To widać inaczej. Widać inaczej gdy spojrzysz w gwiazdy i pomyślisz życzenie.

Więc może właśnie ten czas już nie ma znaczenia. Jeśli miłości ma wystarczyć, wystarczy. I tej dla świata. I tej, którą mam teraz, przed wyprawą w nieznane. Z ludźmi, których przecież kocham i którym będę śpiewał wesoło po drodze, aż każą mi się zamknąć w zmęczeniu. Mnie nie idzie tak łatwo zmęczyć. Nie mnie. Jestem znowu koniem, który nie może ustać w biegu. Szaleństwo, metodyczne szaleństwo. Tak, je w sobie mam zamiar zawsze pielęgnować.

Mam życzenia, mam marzenia przy gwiazdach. Nie tylko tego roku ale i każdego innego. Życzenia dobrego życia, bo przecież tego by dla mnie chcieli też ci, co odeszli. Tego ja bym chciał dla tych, których mógłbym zostawić. By zawsze marzyli. By dalej żyli swoim życiem. Nic więcej mi nie potrzeba.

Więc żegnam się znowu na dwa tygodnie i z tym miejscem, w które wrócę z nowymi przygodami. Opowieściami, jak to na Włóczykija przystało, choć nie zawsze chce się nimi dzielić. Tym razem będzie może mniej duchowości takiej jak w Indiach, ale będzie czuć Wielkiego Ducha pośród szczytów Kaukazu. Będzie można się zagubić i medytować czasem, a czasem słuchać marudzenia Deniz i jej przekleństw po turecku. Będzie można odstawić jakieś szaleństwo z Majkim ( choć, mam nadzieję że nie zaproponują nam kupna niedźwiedzia jak miało to miejsce w Pradze). Będzie można modlić się wśród drzew z Fridą, która przecież ma w sobie duszę czarownicy, swoich lasów i bagien i rozumie moją wiarę dziwną jak mało kto. Będzie pięknie. Ot, jak to w życiu.

A gwiazdy będą spadały. Tylko, że ja nie będę jedną z nich. Ja będę póki co życzeniem, nie światłem świecącym w oddali, nawet, gdy świat potem postanowi inaczej.

Chcę świecić coraz mocniej. Chcę kochać tak, żeby nikt nie zapomniał, że go kochałem. Tak jak ja nie zapomnę nigdy miłości swojej matki, Vincenta który odszedł tam symbolicznie. Chcę póki co prowadzić w tym tańcu. Na tyle, na ile mogę.

Więc żegnam się znów wesoło i nieznanemu mówię, ahoj, przygodo! Mam znów wielki uśmiech na twarzy, nieprzyzwoicie ciężki plecak ze sprzętem wysokogórskim, wygodne buty i harmonijkę, by rozniecać radość w duszach przy rozniecaniu ognia. Znów, więcej nie potrzeba. Znów, starczy krok za krokiem i piękno świata.

Czy można być szczęśliwszym niż w takich momentach?

Wyruszam i tym razem nie zanurzam się w oceanie. Jestem górą o solidnych podstawach, która mierzy wysoko nie upada przy żadnym z trzęsień ziemi.

Jestem górą wznoszącą się wysoko, dzięki temu przetrwałem,
Jestem górą, opowiedz moją opowieść, najlepsza historia jest teraz na sprzedaż,
Jestem wybrzeżem, jestem falami, jestem tym, który sprawia że pragniesz,
Jestem doliną, jestem wzgórzami, spójrz na mnie, stoję nieruchomo,

Jestem górą, jestem równiną, powiedz mi że jestem szalony,
Jestem duszą, jestem źródłem, jestem korzeniami, jestem drzwiami,
Jestem długą i ciężką drogą wybiegającą z mojego serca,
Jestem górą,, wespnij się na mnie i już nigdy nie przestaniemy,

Jestem szafką, jestem kluczem, jestem tym kim chcesz być,
Jestem powodem, jestem winą, już nigdy nie będę taki sam,
Lustro-lustro, powiedz prawdę o młodych i starych,
O rzeczach które głęboko ukrywamy,
Lustro-lustro pokaż mi czym i jak się stanę,
Na razie jestem tylko górą,
Jestem górą.

Wracam po 22 sierpnia. Trzymajcie się i cóż, nie tęsknijcie za bardzo!