Czasem brakuje słów, ale mimo wszystko dobrze jest wracać.

Wróciłem do domu parę dni temu. Wróciłem do rzeczywistości, do ważnych ludzi. Czas wrócić i tutaj, choć, tym razem przyznam, idzie to wyjątkowo opornie.

Trudno zejść z gór, bo przecież góry, góry Kaukazu, dzikie lecz przyjazne pozwalają żyć inaczej. Oddychać swobodnie. Żadne słowo nie są w stanie oddać ich cudowności. Żadne banalne stwierdzenia nie są w stanie opowiedzieć, co czuje człowiek stojący na krawędzi przepaści i patrzący na spadające gwiazdy, na monstrualny księżyc. Człowiek, dla którego gwiazdy tracące głowy na firmamencie to coś więcej.

Nic nie opisze spojrzenia w oczy rysia z bliska, rysia o złotorudym futrze, tak spokojnego i pewnego swojego życia, jak żaden człowiek nigdy nie będzie. Nie można w żaden sposób oddać szczęścia i lęku podczas bliskości niedźwiedzia. Kolejne mistyczne przeżycie dla wariata. Dla szamana i czarownic, dla tych, co noszą totemy w duszy.

Nigdy nie będę w stanie opowiedzieć co czuje się podczas szalonej burzy w górach, gdy spływa się w strugach błota razem z namiotem i traci cenne rzeczy, traci rzeczy, od których zależy przeżycie. Nigdy nie powiem ci jak to jest porządkować swoje ciało i duszę po nawałnicy i odnajdywać właśnie wszystkie te przedmioty i leki, bez których właśnie przeżyć nie można. Nigdy nie powiem ci, jak to jest myć się w zimnym górskim strumieniu o 5 nad ranem przy pięknym wschodzie słońca, marznąć nocami i budzić się ze szronem na śpiworze wysoko w górach, jak to jest widzieć wolność orła i słyszeć jego krzyk, gdy spada na niczego nieświadomego królika w dolinie. Nie umiem powiedzieć o każdym zachodzie słońca i czystym niebie. Musisz sam to przeżyć, bo tak naprawdę, przez same słowa, mój drogi czytelniku, nie odczujesz nic. Nie to, co ja czułem. A mi wstyd, że nie potrafię przekazać tego, jak drgało moje serce. Jak się śmiało i płakało ze wzruszeń. Miliona wzruszeń podczas niewielu tak naprawdę dni.

Nie umiem też napisać o wspaniałych ludziach w Tibilisi, o jednorazowych przyjaciołach w górach, o niesamowitym aromacie jedzenia i śmiechu przy muzyce. O tańcu na ulicy, bo na ulicy każdego z miast należy tańczyć, choć raz w życiu, gdy się w nim jest. W każdym z miast zostawiłem taniec. Może ktoś odnajdzie tam kiedyś moje kroki, usłyszy echo śmiechu.

Nie umiem powiedzieć o tym, jak kocham swoich przyjaciół, z którymi tam pojechałem. Jak bardzo martwiłem się o zwichnięte kolano Deniz, przez które szybciej zeszliśmy z gór, niosąc ją momentami na swoich plecach. Nie wiem jak opisać to co czułem podczas płaczu pijanej Fridy, która nie chce zostać sama. Nie chce zostać sama jako jedyna z naszej trójki, bo Vincenta już nie ma a ja...ja, cóż. Na jej miejscu też bym płakał.

Od kiedy wróciłem, brakuje mi słów.

Nie brakuje ich w wierszach, które piszę każdej nocy. Nie brakuje melodii dla skrzypiec, a nawet nie ma ich za mało dla gitary, bo i ta wczoraj o 2 w nocy okazała się wdzięczną kochanką, oddającą emocje i myśli dla tej jednej melodii. Ale brakuje trochę słów prostych, w prostocie być może najładnieszych.

Brakuje mi słów, które opiszą całe piękno, całą radość, wszystkie wzruszenia i niebezpieczeństwa. Wszystko tkwi w sercu i głowie i chyba...zostanie moje. Egoistycznie, tym razem zostanie moje. Bo jest mi potrzebne. A opowiadanie zabija wspomnienia, jak mówił Włóczykij, potem tylko pamiętam własne opowieści a nie to, jak było naprawdę. Jakkolwiek to nie brzmi, tym razem jest najprawdziwsze.

Może tym razem trochę trudno jest mi wejść w rzeczywistość. Jeszcze trudniej niż po powrocie z Indii, niż po powrocie z Malezji, Tajlandii i i każdej innej podróży. Tym razem po prostu rzeczywistość jest trudniejsza, trudniejsza w mojej głowie i dlatego, słów tak mało. Bo je, wbrew pozorom, cholernie łatwo zgubić. Może tak naprawdę słów tutaj mi zabrakło przez te wszystkie dni, bo te, które mogę opowiadać, te, które nie są mi egoistycznie potrzebne, oddałem już komuś innemu już. W swojej świadomości, wszystkie najintymniejsze opowieści i myśli z tej wyprawy, myśli nocne pod gołym niebem, już oddałem i tu nie ma na nie miejsca. Wszystko, co ma znaczenie, dla jednego człowieka tym razem. Może to też dziwne. Ale nie szkodzi, naprawdę nie szkodzi. Moje serce tego chce, a ja serca słucham.

Wróciłem z gorącej letniej pory, z upału i mrozu gór do pięknego preludium jesieni. Dość drastycznie, z gór na niziny. Z rozgrzanych skał i zimnych potoków do dojrzewających kasztanów. To trochę dezorientuje w pierwszym odruchu. Bo przecież już mamy jesień, nie oszukujmy się.

Gdy wyjeżdżałem pachniała macierzanka i krwawnik, pachniały wszystkie cierpkie zioła późnego lata. Gdy wróciłem, już ich nie czuję. Ten zapach zastąpił ten charakterystyczny biegnący od wody nad ranem, wody, która już szykuje się do zimy.

Gdy wyjechałem, nietoperze były chude, a koty traciły sierść przez gorączkę, liniały na potęgę. Gdy wróciłem, tłuste gacki szybują nad taflą wody łowiąc z trudem ostatnie komary. Gdy wróciłem, wszystkie moje koty zaczęły więcej jeść i przybierać gęste futro, najlepsze kocie płaszcze od jesiennego domu mody.

Gdy wyjeżdżałem w bocianim gnieździe toczyły się wojny o to, kto ma do niego prawo. Gdy wróciłem, gniazdo było puste.

Gdy wyjeżdżałem, poranki były ciepłe, ziemia rozgrzana i można było na niej spać, ot tak po prostu, bez żadnego śpiworu, bez strachu, że stawy zardzewieją. Gdy wróciłem, poranek był zimny i tylko spacer z psem, z tym który zawsze najwierniej czeka rozgrzał moje kości zasiedziałem w samolocie i pociągu. Najdziwniejsza 5 nad ranem, najdziwniejszy smak powietrza, powietrza po powrocie. Gdy ciężko uwierzyć, że to miejsce jest domem. A jest, a jednak się za nim tęskni, jednak się je kocha.

To wszystko wcale nie jest złe, nie myślcie, że tak sądzę. Jest inne, ale jest piękne, uwielbiam jesień jak i każdą porę roku. Ja po prostu przegapiłem moment zmiany, coś mi uciekło gdy mnie nie było, nie tak zwyczajnie, w sercu chyba coś uciekło a coś innego głębiej się zakorzeniło i trochę mi dziwnie. Lecz przecież teraz można czekać na kasztany i zajadać kwaśne jeszcze jabłka i winogrona na kilogramy ( 3.45 zł na Rynku Jeżyckim za kilogram zielonych winogron ), światło nigdy nie jest tak miękkie i żółte jak cytryny jak podczas preludium do opery jesiennych deszczy, ale...

Gdy wyjeżdżałem, ludzie byli pełni uśmiechu. Ten jeden uśmiech na którym mi zależy, tak bardzo mi zależy też widniał na twarzy, wyryty był w sercu, tak mi się zdawało, lecz...Gdy wróciłem, mam wrażenie że z wieloma z nich, z ludźmi których kocham, jest coś nie tak. Że zbliżająca się jesień zamraża ich serca. Gdy wróciłem, mam wrażenie, że część świata wywróciła się do góry nogami i sam nie wiem, dlaczego. Jakim cudem, jak tak szybko. Jak te dwa tygodnie mogły tyle zmienić. Martwię się o to, bogowie, jakże by mogło być inaczej? I pytam się siebie, co mogę zrobić. Jak dbać o twoje serce, jak nie pozwolić ci odejść? Co mogę zrobić, wiedząc, że sam zacznę niedługo tracić siły? Nie znam odpowiedzi i to mnie przytłacza. Brakuje mi słów, bo wiem, że nimi niewiele mogę zrobić.

Jestem świadom tego, że przecież tak będzie, że i moje światło trochę przygaśnie w pewnym momencie. Bogowie, ono już przygasa, gdy zszedłem z gór i przypomniałem sobie, do czego zmierzam, na której drodze jestem. Góry pozwoliły nabrać sił, Kaukaz był łaskawy dla duszy...ale trzeba wrócić i wszystko, zbliżające się i czające trochę uwiera. Nie jestem niezniszczalny, jestem tylko człowiekiem i mam swoje oczekiwanie. Swoje oczekiwanie, którym też dodatkowo innym zadaję ból, choć wcale nie chcę. Ale wiem, że stanę się marudny, melancholijny, pełen sprzeczności i strachu. Tu pewnie też. Dlatego, być może, broniłem się przed pisaniem tutaj. Dlatego, być może nie mogłem znaleźć słów.

Być może dlatego, że zaczyna mnie dotykać świadomość, że wielu ludzi też czeka na to, żebym pisał. A jeśli nie będę mógł?

A może dlatego, że wiem że troszkę to miejsce obecnie się zmieni.

Cóż, ja nie lubię się przed nikim wić, jak pijawka posypywana solą. A tak momentami będzie w tym miesiącu, w tym czasie.

Nie lubię nieraz pokazywać tego oblicza siebie, którego sam nie lubię. Ale gdzieś muszę. Gdzieś będę musiał to wylewać- choć trzeba pamiętać, że to będzie tylko część prawdy o mojej rzeczywistości, jak zawsze. Jak zawsze nawet w wiciu się zostanie zachwyt. . Ale muszę to tutaj wylewać, może też dlatego, żeby tu mieć ujście słabości, bo dla innych trzeba mieć siłę. Żeby móc też zakładać maski uśmiechu i błazna dla tych, których kocham, żeby być nieraz kłamcą mówiącym „wszystko jest w porządku” gdy noce są zimne, ale dla nich, bo oni nieraz potrzebują i tego. Nie można stracić dla nich ciepła. Nie można stracić żadnej miłości. Śmierć każdej z nich jest największą zbrodnią.

Więc trochę zgubi się tego Królika, którego dobrze znacie, trochę zgubi się szalonego i tańczącego nad przepaściami, wirującego pod księżycem i słońcem. Pewnie przyjdzie ten trochę ślepy na wszystkie wspaniałości życia, ślepy przez lęk, który nadejdzie jakiegoś dnia. Nadejdzie, już czuć jego oddech na karku.

Zwłaszcza, że żaden z Królików nie znosi czekania.

Gdy nastał jeden z wieczorów, który stanowi preludium jesieni, gdy wróciłem, siedziałem z dziadkiem w kuchni. Zapadał zmrok ale nie chciało się ani mi, ani jemu zapalić światła. Tak dobrze nad kubkiem parującej herbaty. Tak dobrze, gdy nieraz w rozmowach nie widać twarzy.

-Nie znoszę czekać, dziadku.

-Ależ Króliczku...sam na siebie sprowadziłeś to czekanie, przedłużyłeś je. Mogłeś już teraz być operowany. Więc ponieś konsekwencje jak dorosły i świadomy człowiek.

-Wiem dziadku, wiem. Mam jeszcze wiele rzeczy do zrobienia, wiesz zresztą, więc na tamto muszę poczekać. Ale to tkwi w głowie po prostu, chyba nie tylko o to czekanie chodzi.

-To znaczy?

-Jest jeszcze parę rzeczy, które właśnie muszę zrobić przed operacją i cholera...odwlekam to w czasie. Nie chcę konfrontować się z rzeczywistością.. Chyba...boję się. I myślę o tym w sumie jeszcze więcej odkąd wróciłem niż o operacji, to się robi nieważne.

-Ale będziesz żałował jeśli tego nie zrobisz?

-Na pewno.

-Więc nie zostaje nic innego jak znaleźć w sobie odwagę i to zrobić. A ty sobie poradzisz.

-Skąd wiesz?

-Bo zawsze sobie radzisz Króliczku.

Wstał i zapalił światło.

Zawsze sobie radzę. Ale gdyby tylko o mnie tu chodziło. Ja sobie radzę. Ze wszystkim, co mnie spotyka, choć nieraz ma to ogromną cenę. Ale mimo to, zresztą, gdybyśmy nie okupili pewnych rzeczy płaczem i krwią, nic by dla nas nie znaczyły. Ale, chyba niebezpiecznie zbaczam z tematu. Nawet tu, zbaczam z tematu. Robię się nadmiernie dygresyjny. Ot, jesień. Gubi słowa i logikę. Serce za dużo mi miesza.

W każdym razie, nie przedłużając nadmiernie ( nie tym razem, co?)- wróciłem. Wróciłem z jednego z najpiękniejszych miejsc jakie moje oczy mogły oglądać, wróciłem napełniony blaskiem spadających gwiazd i upalnego słońca, wróciłem upojony zapachem tamtych kwiatów, lasów i wody. Wróciłem z wielkim uśmiechem i wzruszeniem w sercu i mogę konfrontować się z rzeczywistością.

Z tą, w której zapada jesień, ale jesień piękna, pomimo wszelkich obaw dotyczących tego, co będzie się podczas niej działo, pomimo wszelkich zmartwień mówiących o cudzym sercu, którego nie można mieć na własność. Piękna muzyka końca lata przenika serce i trzeba się nią cieszyć, póki wybrzmiewa, trzeba chwytać kolejne chwile do kolekcji. Bo tych jeszcze przede mną wiele.

Wróciłem. I mam wrażenie, że po tym co tu nabazgrałem jednak zacznę odnajdywać słowa, coraz więcej i więcej. Bo coraz więcej nowych przygód czeka, dobrych i złych i one też będą musiały stać się opowieściami w pewnym momencie. 

Z listów fragmenty niewysłane:

„Wróciłem też po to, żeby dbać o ciebie. Na tyle na ile mogę, na tyle na ile mi pozwolisz, choć ja boję się zapytać nawet, jak daleko to może sięgać.

Więc wróciłem i jest pięknie, jest dobrze. Ciepła herbata, rodzina, pies grzejący stopy. I twoje słowa. I nie zamierzam już odchodzić, nie zamierzałem zresztą tak naprawdę odchodzić nigdy. Wróciłem i można iść dalej, wszystkie złe rzeczy miną przecież, wszystkie złe zmieniają się w dobre. Więc wróciłem i się nie poddaję, choć momentami nie jest łatwo. Ja wytrzymam wszystkie złe rzeczy i będę się uśmiechał też dla ciebie. Wiedz o tym, gdy będzie źle. Najpierw się płacze, ale potem jest w porządku. Aż do szczęścia.

Ty też wytrzymasz. Wszystkie złe i niedobre. Może trochę ze mną. Może trochę dla mnie. Musisz wytrzymać”

P.S. Tak w ogóle,a propos listów, to niedługo odpiszę na wszystkie maile którymi została podczas mojej nieobecności i w ostatnich dniach zalana moja skrzynka pocztowa XD Póki co jestem w połowie, mniej więcej. Ale żadne słowa nie zginą, nie ma co się obawiać.