"Gdyby tak człowieka skrzyżować z kotem, człowiekowi wyszłoby to na dobre, ale kotu by z pewnością zaszkodziło." Mark Twain

Wróciłem wczoraj do domu z kolejnym kotem. Siódmym.

Przy ognisku, na fortach, więc trochę nielegalnie, trochę na dziko obchodziliśmy urodziny Majkiego. Grupa najbliższych znajomych, skrzynka piwa, którego mi nie wolno było pić, dziwaczne rozmowy między innymi o potencjalnym życiu na innych planetach i grubiańskie żarty, czyli wszystko to, co sprawia, że czas spędza się szalenie miło, ale szybko on ucieka.

A w tym wszystkim zjawił się on. Troszkę płaczący dziecinnie, po kociemu, plączący się pod nogami, wreszcie uparcie wspinający się na moje kolana. Tylko na moje, inne go nie interesowały. Każde przenoszenie go na chwilę choć do Fridy czy Majkiego, bądź stawianie na ziemi sprawiało, że zaczynał się lament. Tak też kociak, na oko niespełna dwumiesięczny przespał pół nocy pod moją bluzą albo w jej kieszeni, grzejąc mnie i mrucząc słowa kocich piosenek.

Mam za miękkie serce, tak mawiają. Przygarniam wszystkie bezpańskie i głodne stworzenia. Czasem przygarniam te głodne ciepła i czułości, z mrokiem w duszy i chcę, by się po prostu uśmiechnęły. Nie zawsze to jest możliwe. Nie każdemu można pomóc, nie każde serce można chwycić pod żebrami i ogrzać nadruchliwymi dłońmi. Nie każde chce na to też pozwolić.

Ale on chciał się ogrzać, najeść, więc wziąłem go do domu.

Gdy siedział mi przy ognisku na kolanach, myślałem, że jest szary, zwykły burasek. Jednak, gdy zacząłem go głaskać, odkryłem, że to wcale nie jego barwa, a niesamowita ilość brudu pokrywająca jego puchate futerko. Moje dłonie również więc stały się szare, ale nie przeszkadzało mi to za bardzo. Gdy przyniosłem do go domu, nakarmiony i obwąchany przez pobratymców, pozwolił się wyczyścić. Lekko zwilżonymi ręcznikami, tak, żeby go nie moczyć całkiem i nie sprawiać mu przykrości. Przecież żaden kot nie lubi wody, chyba, że należy do tureckich Vanów albo tajskich kotów świątynnych.

Po zabiegach pielęgnacyjnych okazało się, że jest biały. Całkiem biały, nie licząc czarnej podeszwy jednej z przednich łapek. Niebieskie oczy, zwykłe u kociąt, u niego są jeszcze bardziej intensywne.

-Ej, kolego, czyżbyś ty był szlachetnie urodzony?- zaśmiałem się w łazience, kończąc go czyścić, a on odpowiedział wesołym miaukiem. Rozweseliło mnie to, bo zachowywał się, jakby naprawdę chciał odpowiedzieć. Jakby naprawdę, dosłownie chciał opowiedzieć swoją historię.

Dzisiaj przedpołudniem Ida zrobiła mu zdjęcie, napisaliśmy ogłoszenie. Że znalazł się kot. Tak przecież należy zrobić, to podpowiada logika wpojonych nam zasad społecznych. Ale...inne rzeczy trochę się we mnie buntowały, gdy rozwieszałem kartki z jego zdjęciem na słupach i w paru sklepach w okolicy, w której go znaleźliśmy.

Na razie nikt nie zadzwonił.

Coś się we mnie buntowało, bo wierzę, że koty same zjawiają się, kiedy chcą, w czyim życiu chcą i odchodzą tak samo. Nie można ich oddawać. Nie można ich mieć. Choć ten, biały kocurek, to przecież jeszcze dziecko. Może sam nie wie, czego chce. Może po prostu się zgubił. Może ktoś go kocha i za nim płacze?

6 innych kotów które mieszkają w moim domu i pies, przyjęły go bez problemu, z radością bądź obojętnością. Serdecznie przywitały go kanapowce, w tym największy i najstarszy z nich, gruby Ganesz, dumnie obnoszący na świecie swe imię nadane po bogu-słoniu. Obojętne były półdzikie trzy koty, mieszkające w piwnicy. Bo widzicie, te też same przyszły i odejdą, kiedy będą chciały. Te trzy ocierają się tylko o moje nogi i nie wchodzą nigdy na piętro. Utrzymują swoją niezależność, czasem zostawiające mi martwe myszy na schodach prowadzących na górę. Myszy, które pokazują, że jesteśmy równi, wszyscy od siebie coś dajemy. Myszy będące być może też podziękowaniem.

Tak więc póki co żyją dwie kocie wspólnoty w moim domu- te w piwnicy, nie mieszające się za bardzo w życie rodzinne i nie śpiące ze mną w łóżku, ale mające swoje miski. I te będące bliżej, rozlewające się na kanapach i kochające pieszczoty, te stale włóczące się koło Sisi robiącej obiady. Mam wrażenie, że śnieżnobiały kot dołączy do tych drugich. Już dzisiejszą noc przespał na moim sercu, mrucząc głośno, tak jak tylko te maluchy potrafią. Ludzkie dzieci śmieją się najszczerzej, kocie dzieci mruczą najgłośniej i najmuzykalniej.

Żadna ze wspólnot nie miała nic przeciwko nowemu lokatorowi, któremu nie potrafiłem wymyślić imienia. Żaden nie był zazdrosny. A ja to w kotach, z którymi mieszkam, właśnie uwielbiam. Same są wolne, nie są niczyją własnością- ale i nie traktują mnie jako swoją własność. Wiem, brzmi to może absurdalnie, jednak nieraz mam wrażenie, że to przecież działa w dwie strony. Zwierzęta też potrafią być niesamowicie zazdrosne. Te się nauczyły, że o mnie nie wolno być zazdrosnym. Ja daję im wolność, ale i wolności w tej relacji wymagam. Jak w każdej innej zresztą też.

Nie noszę w duszy kota, kot nie jest moim zwierzęciem totemicznym- ale mam wrażenie, że z kotami dogaduję się bardzo dobrze. Może dlatego, że miewam nieraz kocie zachowania. Też przychodzę i odchodzę, kiedy chcę. Też nie można mnie mieć na własność. Na wyłączność. Niektórym ludziom niesamowicie trudno to zrozumieć, niektórym muszę tłumaczyć nieraz, że nic na to nie poradzę. Nieraz znikam nocami, by potem o świcie wrócić i wymruczeć swoje opowieści, jakby nigdy nic się nie stało.

Wszystkie koty, z którymi żyję, mają swoje własne ścieżki, którymi chadzają nocami, z których przynoszą nieraz ofiary swoich ostrych zębów lub krwawiące rany. Ja mam swoje podróże w które muszę wyruszyć sam. Mam swoje ścieżki w głąb siebie, noce twórcze, w które nikogo nie zabieram i nikogo do nich nie wpuszczam. Bo są moje. Czasem tylko ktoś mi towarzyszy przez jakiś czas.

Wszystkie koty, z którymi żyję, czasem chcą być pogłaskane przez kogoś, kogo same wybiorą. Ja tak jak i one, potrzebuję nieraz czułości, ale nienawidzę, gdy dotknąć, czy fizycznie czy duchowo, próbuje mnie ktoś, kogo dotyku sobie nie życzę. Wyginam wtedy grzbiet w drugą stronę, żeby się przypadkowo nawet o tą dłoń nie otrzeć.

Wszystkie koty, z którymi żyję, dzielą swoje życie jeszcze z innymi stworzeniami. Nie tworzą stada, ale z niektórymi lubią spędzać czas, czasem wylizać sobie wzajemnie futro. Ganesz kocha leżeć na psie, z którym wszyscy żyjemy. Lubią towarzystwo, ale nie mają hierarchii, nie są poddane jeden drugiemu. Po prostu każdy z nich ma swój świat, który czasem współdzieli z innymi. Tak jak koty, uznaję wspólnotę, mam problem z uznawaniem stada. Lubię spędzać z kimś czas, ale nie można mnie podporządkować, zmusić, bym spędzał stale i tylko z tymi osobnikami i słuchał tylko tego, co oni mają do powiedzenia. Tak jak kota, nie można mnie mieć na wyłączność, tylko w jednym stadzie.

Wszystkie koty, z którymi żyję, mogły być wędrowcami. Ale znalazły miejsce, które im pasuje. Może znalazły swoją miłość, miłość między człowiekiem a kotem i nie chcą z niej rezygnować. Być może, ja, jak każdy wędrowiec, jako wędrowny ptak, w końcu znajdę swoje gniazdo w cudzym sercu? Jak koty, znajdę i wybiorę dłonie, które będą mogły mnie głaskać? Czy, być może, już znalazłem? Wszystko wyjaśni się z czasem.

Być może, ten maluch też wyruszył w podróż, żeby znaleźć swoje miejsce. Czy mój dom i moje serce nim jest? Nie jestem w stanie odpowiedzieć. Na pewno pozwalam mu zostać tak długo, jak tego pragnie. Tak długo, jak tego potrzebuje. Będę się cieszył jego mruczeniem, pięknymi oczami, tak długo jak mi pozwoli na to. Bo ja nie wyganiam. Wręcz przeciwnie.

Tak samo jak pozwalam zostawać ludziom w swoim życiu. Przychodzą gdy chcą, odchodzą gdy chcą, choć nieraz łamią mi tym serce. Choć nieraz chce się niektórych błagać, by zostali. Ale trzeba być pokornym wobec cudzych decyzji przecież. Zostają potem po nich dobre wspomnienia, czasem tylko to się liczy, czasem tylko na tym trzeba się skupić. Nie wiem, ile serc złamałem przypadkiem, nie wiedząc o tym, odchodząc. Nie wiem, czy chciałbym wiedzieć.

Ludzie, tak jak koty, pozwalają się kochać, nigdy nie będąc posiadanymi, bo tak naprawdę, należą zawsze tylko do siebie. Tylko czasem o tym zapominają i próbują swoje życie w cudze ręce oddać, swoje radości i smutki uzależnić od cudzych rąk i słów. A tak nie można. Tak jest po prostu- niemożliwe.

Ludzie nieraz przychodzą do mnie jak koty, chcące się ogrzać albo najeść. A ja mam wrażenie, że od tych małych drapieżników mogli by się wiele nauczyć. Ale nie zawsze chcą dostrzec pewne oczywiste prawdy.

Ludzie nie zawsze chcą widzieć, że prawdziwa miłość nie ma nic na własność. Czasem mylą ją z zaborczością i nakazami, zakazami wszelkimi. Wplatają je w nią, niszcząc i krusząc, sprawiając, że miłość słabnie i płacze. Jakiś czas temu, dość niedawno zresztą o tym pisałem, że posiadanie jakiejkolwiek istoty jest tylko ułudą. Ale my kochamy się do tej właśnie ułudy przywiązywać. Mam wrażenie nieraz, że dlatego, iż sami czujemy się strasznie niepewni i niekompletni. Dlatego, że sami nie wiemy, kim jesteśmy. Szukamy przez to stabilnego gruntu tam, gdzie go nie ma. Bo tak naprawdę on może istnieć tylko w nas.

Gaiman, jeden z największych kociarzy wśród pisarzy, napisał kiedyś : „ Koty nie mają imion. (…) Wy, ludzie, macie imiona, bo sami nie wiecie, kim jesteście. My wiemy, kim jesteśmy, więc nie potrzebujemy imion”.

Nadajemy imiona kotom, żeby jakoś się do nich zwracać. A zapominamy o tym, jak od czasu do czasu powinniśmy mówić sami do siebie. Może nieraz właśnie poza imieniem. Poza nazwami, poza logiką. Mówić sercem i miłością, odczuwają cały nurt życia, który przez nas przepływa.

Jesteśmy czymś więcej niż nazwa, niż słowa. Nie potrzebujemy określeń. Wszystko, co wiemy, wszystko co czujemy, wszystko jest stabilnym gruntem, który tak trudno pozornie odnaleźć. Jest stabilnym w ruchu i zmianach. To wszystko już należy do nas, trzeba to tylko poznać. Wszystko, czego potrzebujemy mamy w sobie. Dzięki temu możemy być szczęśliwymi.

Nie widzimy tego i dlatego tak często boimy się wyruszyć w podróż zwaną życiem. Dlatego tak często, trochę może nawet dziecinne, a trochę zgorzkniale, boimy się po prostu korzystać z tego, co daje nam świat. Zupełnie inaczej niż koty, nie wędrujemy dla samej wędrówki, a dla celu, który majaczy na horyzoncie. Zapominamy, że sama wędrówka bywa celem, bywa najistotniejsza i uczy nas bardziej, niż jakiekolwiek mądre słowa zawarte w książkach.

Zupełnie inaczej niż koty, boimy się być samodzielnymi, niezależnymi nieraz. Przywiązujemy się kurczowo do cudzego życia, splatamy jak bluszcz. Zapominamy, że można wędrować obok siebie, wspólnie, ale nikt nie postawi za nas kroków. Być może podzieli się zdobyczą, ale zapominamy, że musimy zapolować też na własną. Jak każdy dorosły kot, musimy sami podejmować decyzje jak one mordują myszy. Czasem za pomocą lodowatego instynktu, czasem może wahając się i bawiąc chwilę zdobyczą.

Zupełnie inaczej niż koty, boimy się właśnie samotności, zapominając, że to w niej możemy usłyszeć nieraz najwięcej i dzięki niej możemy wrócić i kochać, układając się czule na kolanach.

Układając się czule jak biały kociak, szukający ciepła i przyjaźni, podczas gdy ja piszę te słowa, układając się jak czarna jak noc kotka o imieniu pantery, Baghera tuż przy moim boku. Ten biały nie ma jeszcze imienia, którym jako człowiek mógłbym się do niego zwracać, ale ono się znajdzie samo. Znajdzie się samo, jak w nas nieraz znajduje się odwaga niezbędna do tego, by walczyć o szczęście. Jak w nas znajduje się siła, by pozwalać przychodzić i odchodzić tym, których możemy kochać. Znajdzie się samo, jak zawsze, w tym pięknym, choć trudnym nieraz świecie znajduje się po prostu miłość.

Bo ona jest wszędzie, czasem skryta w najpiękniejszych dłoniach, czasem w pozornie uszczypliwym żarcie. Czasem czai się na dnie niebieskich oczu. Czasem łagodnością i cierpliwością trzeba ją wydobyć, żeby mogła zakwitnąć i sprawić, że stajesz się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, chociaż jej nie posiadasz. Tylko chcesz być i by była, idąc razem, nie za siebie. Nic więcej, nic mniej.

  

"Nie zapominaj, że jestem dzikim kotem

I będziemy żyli w zgodzie

Dziki kot to ten, który nosi moje imię"