Nieuleczalny Wędrowiec i Kruk.

Ciepłe słońce oświetla twarz, budząc spokojnie pośród morza traw. Trawy nie są wcale zielone, są czerwone, czerwone purpurą, barwą klonowych jesiennych liści.

Moje ciało jest lekkie, nie czuje bólu, nie czuje głodu, nie czuje znużenia. Idealnie wyspane, giętkie, sprężyste, jest nowe i świeże. Nie zna ludzkich słabości.

Wstaję sprawnie niczym kot ze swojego posłania z trawy. Jestem całkiem nagi, czuję ciepły wiatr na każdym fragmencie swojego ciała, czuję promienie słońca. Nie wstydzę się zupełnie, nie boję się, że ktokolwiek mnie zobaczy i się zgorszy albo przestraszy. Każda wystająca kość przestała być kanciasta, kontur stał się miękki, gładki. Ze zdziwieniem przyglądam się swoim dłoniom, poznaczonym kolejnymi rysunkami podskórnego tuszu. Reszta zniknęła, wiem, że powinny tu być, ale tylko wnętrze dłoni poznaczone znakami, których nie rozumiem, wiedząc, że je znam.

W oddali widzę górski ośnieżony szczyt, słyszę szum wody. Gdzieś w czerwonych trawach płynie potok. Wiem, że mogę z niego bezpiecznie się napić, nie wiem skąd, ale wiem to, po prostu. Wiem, że traw nie wolno mi zrywać do rozpalenia ognia, bo te trawy krwawią jak ludzie.

Wstaję i po prostu idę więc w kierunku potoku, bo jestem strasznie spragniony.

Jest mi ciepło pomimo nagości, jest mi ciepło w środku. Jestem całkiem spokojny i pogodny.

"Zaskocz, do cholery!" dobiega mnie echo biegnące z oddali. To burzy mój spokój. Odwracam się, nie ma nikogo, kto tak mógłby krzyczeć. Czuję jak moje serce przez chwilę szamocze się w piersi. Trwa to parę sekund, ale przypomina mi, wydobywa niewyraźny obraz, jak spod wody, obraz tego, co działo się setki lat temu.

Czuję się przez chwilę zagubiony. Skąd te głosy pod spokojnym niebem? Kim jestem właściwie? Gdzie naprawdę jestem?

Ale idę przed siebie. Gdy klękam przy potoku z nieba spływa bezszelestnie wielki czarny ptak. Kruk. Ma więcej oczu niż powinien, jest większy, niż normalne kruki. Nie dziwi mnie to jednak Sam noszę jego imię. Chcę z nim porozmawiać, ale nie mogę.

"Powinieneś być we mnie", przychodzi mi myśl. Moje prawdziwe imię, które znam od wieków, od wcieleń poprzednich, imię czarnego ptaszyska powinno być we mnie, w moim ogrodzie. Kruk, symbol mnie, mój totem. Zwierzę szamanów, ten który stale chce wiedzieć i widzieć, łącznik z zaświatami, przewodnik umarłych...umarłych?

Próbuję z nim porozmawiać ale zdaje się mnie zupełnie nie rozumieć. Nie jesteśmy w ogrodzie, nie jesteśmy we mnie, to takie oczywiste, nie mogę z nim porozmawiać, bo może to nie ja?

Prostuję się nad strumieniem a czarny ptak z za dużą ilością oczu odfruwa na kilkanaście metrów. Patrzy mi w oczy, całkiem beznamiętnie, całkiem ptasio. Idę w jego kierunku. Znów odfruwa.

Zapada noc. Kruk jest gdzieś niedaleko, słyszę jego ochrypły głos od czasu do czasu. Niebo jest piękne, a trawy nie straciły swej barwy pomimo panującej ciemności, jakby same świeciły od środka, jakby same miały własne światło. Gwiazdy są nienaturalnie wręcz potężne, układają się we wzory, których nie znam.

Nagle, z oddali wiatr przynosi szepty. Niewyraźne słowa, jak w obcym języku. Poznaję tylko niektóre głosy, innych nigdy nie słyszałem, ale wiem, że je znam. Wiem, że są przyjazne. Chcę zrozumieć, co mówią, ale nie potrafię.

Nad ranem, tuż przed świtem, gdy gwiazdy blakną, znów czuję szarpnięcie serca i słyszę miotane przekleństwa. Ktoś klnie ze strachu. Przelewa na mnie swój lęk. Moje czyste serce, do tej pory nienaruszone zaczyna drżeć znów. Znów brakuje mi przez chwilę powietrza.

Gdy słońce wstaje na dobre, znów po prostu wstaję i idę za krukiem, z którym nie mogę porozmawiać. Wędruję przez morze traw w stronę góry, która z każdym krokiem zamiast przybliżać się, to oddala. Mimo to idę, idę po prostu. Nie mogę stać w miejscu.

Znów zapada noc. Gwiazdy są niżej, niż wczoraj. Zaczynam poznawać kształty. To imiona, gwiazdy to morze imion, które można po prostu odczytać, jeśli dobrze się patrzy. Znów słyszę szepty. Znów nic nie rozumiem.

Kolejny dzień. Wędrówka w stronę góry. Ze spokojnego miarowego stąpania wyrywa mnie płacz. Znam go. Znam ten szloch, to przecież ktoś, kogo kocham. Skąd to dobiega? Rozglądam się i nie widzę nikogo. Tylko ja, kruk i morze traw. Nic, nic zupełnie. Chcę wołać, że jestem tutaj, ale nie mogę. Głos jest więźniem gardła. Mój głos nie istnieje.

Kolejna noc. Tym razem zasypiam, ale wiem, że tak naprawdę nie śnię. Widzę wszystko z boku. Widzę cudzy sen, kogoś, kogo znam i nie znam zarazem. Widzę w nim siebie, siebie wesołego. Nie mogę zobaczyć twarzy śniącej, póki nie obraca się do mnie sama, z własnej woli i patrzy mi w oczy. To mnie budzi. Spojrzenie. Budzi też właścicielkę oczu ze zmarszczkami dookoła nich.

Znów słyszę szepty. Wyraźniejsze, głośniejsze. Wyławiam pojedyncze słowa, jakby z popsutego radia. Wyławiam fale, próbuję zrozumieć, usłyszeć więcej. Wraz ze świtem słowa znikają.

Znów wstaję i idę przed siebie, w stronę góry za moim dziwnym przewodnikiem. Nie jestem głodny, choć nic nie jadłem wiele dni. Nie jestem spragniony, choć oprócz tamtej wody z potoku od przebudzenia nic nie piłem. Moje nogi nie są zmęczone, wręcz przeciwnie, jakby dopominały się stawiania kolejnych kroków.

W południe, gdy słońce jest najwyżej, przychodzi zimny wiatr. Trawy zaczynają falować niebezpiecznie, sztorm w czerwonym morzu. Kulę się, smagany biczami powietrza. Upadam na kolana, bo nie mogę walczyć z tym żywiołem.

Tracę z oczu kruka. Góra, choć stanąłem w miejscu, coraz bardziej się oddala.

Przez chwilę nie mogę oddychać. Moje serce znowu się szarpie jak oszalałe.

Jestem całkowicie zagubiony. Nie rozróżniam kierunków, bo tu nie ma północy ani południa. Jest tylko morze traw. Nie ma czasu pomimo nocy i dni, wiem, że tak naprawdę one nic nie wyznaczają, są symbolem we mnie.

I znów nadchodzi noc. Noc, która nie jest brakiem słońca, noc, która jest wyrywaniem mnie z tego, co tu i teraz. Noc, która przynosi głosy, przynosi...miłość?

Zapadam w sen i wchodzę do lasu. Nie znałem wcześniej tych białych brzóz. Są młode, łatwo uginają się na wietrze, ale wbrew pozorom są silne. Wędruję w słońcu, choć jest noc. Cudze sny, przemyka mi przez głowę. Nie pierwszy i ostatni raz. Ale...cudze ogrody?

Stąpam cicho, spokojnie, nie chcę naruszyć czyjegoś spokoju. Docieram do serca lasu, jaskrawej zieleni koron i bieli pni młodych drzew. Wiem to, że to serce, zielona polana zalana słońcem. Zza białych brzóz spoglądają na mnie zielone oczy jasnego kota. Klękam przed nim, oddając szacunek. On -a raczej ona- tu mieszka. Ja jestem tylko intruzem. Mimo to kotka boi się mnie, chowa się między brzozami. Gdy ucieka między pniami, zwinnie, zmienia się w drobną dziewczynę, której napięta linia pleców majaczy w oddali. Nie wołam za nią, nie biegnę. Czuję tylko wielki smutek, wielki smutek, bo wstydzi się swojej nagości. Bo boi się sama swojego lasu, jest płochliwym kociakiem. Trwożliwe serce nawet we własnym świecie. Ona nie odwiedza cudzych snów i ucieka, gdy ktoś odwiedza jej, choć sama przecież wołała. Sama otworzyła drzwi.

Budzę się znów wśród traw. Niebo stało się ołowianoszare, zbiera się na deszcz. Trawy purpurowieją jeszcze bardziej, oczekując ożywczych strug. Zawsze kochałem deszcz, czekam wraz z nimi. Czekam, bo nie wiem, dokąd mam iść. Kruk zaginął. Nie ma go dla mnie.

Mimo to decyduję się nadal iść w stronę góry, jakby to była jakaś próba.

Gdy zapada kolejna noc, zasypiam znów pod gwiazdami, w których widzę coraz więcej imion. Śnię kolejny sen, jestem w obcym mieszkaniu. Nikt mnie nie widzi, tylko niespokojny dreszcz przebiega po napiętych już wcześniej plecach, gdy się pojawiam.

Czujesz mnie, przebiega mi przez myśl. Czujesz i wiesz, że jak zwierzę, którym jestem teraz, przykucnąłem tutaj w kącie i patrzę na ciebie. Czujesz mnie i nie chcesz wierzyć, że to ja. Ale to ja. I nie wiem, co jeszcze mnie tu przywiodło. Ale muszę się dowiedzieć. Muszę się dowiedzieć, czy to smak i pragnienie słów. Czy sama mnie zawołałaś? Powiedz. Powiedź, proszę.

Gdy budzę się słyszę już nie szepty, a ściszone głosy.

Mówią, żebym wracał. Jeden, tak, jasny modli się do bogów, którzy dla mnie nie istnieją, do bogów, których tu nie widzę. Inny mówi całkiem odmienne modlitwy. Głosy mnie wołają. Mówią, że mam wracać. Znów robi mi się smutno. Wracać? Jak mam wrócić? Zatonąłem w morzu traw. Czerwonych traw, które krwawią i przytulają do siebie. Mimo to jestem tu zupełnie sam.

Głos który znam, głos wyraźniejszy niż wszystkie inne. Płacze. To niedobry płacz, chcę go ukoić, szarpie mi nerwy, szarpie mi serce, ale nie mogę nic zrobić. Chcę coś powiedzieć, krzyczeć, ale nie mam głosu. Jestem niemy. Jestem też ślepy. Ale nadal słyszę.

Zbierają się znów chmury, zaczyna padać. Nie ma kierunków, nie ma czasu, nie ma przestrzeni, jest góra i są głosy, które nie ustają ze świtem. Tym razem są głośne i wyraźne też za dnia.

"Proszę, wróć"

"Boże, spraw, żeby się obudził"

"Proszę, niech wróci, ma tyle do zrobienia a ja muszę mu tyle powiedzieć, obiecuję, że to zrobię jeśli..."

"Nie umieraj, jeszcze nie umieraj...."

"Do cholery, dość tych żartów Króliku, budź się do kurwy nędzy!"

"Kordian!"

To przecież moje imię! Moje własne!. Nie imię moich wcieleń, mojej duszy, mojego serca. To imię mojego ciała, imię mnie w czasie i przestrzeni! Moje, moje, moje!

Głosy są coraz wyraźniejsze. Idę za nimi, nie patrząc na górę i widzę, że ta przestała się oddalać. Jest wręcz przeciwnie, coraz bliżej. Idę coraz szybciej i szybciej, aż zaczynam biec. Przewracam się raz, drugi. Trawy szumią niespokojnie, ale jakby do mnie mówiąc, dopingując w tym biegu. Znalazłem drogę w morzu.

Gdy już jestem prawie u celu, z nieba znów spływa wielooki kruk. Staje na mojej drodze i patrzy mi uważnie w oczy, już wcale nie bezmyślnie, wcale nie ptasio. Zaczyna dziobem wydzierać sobie pióra, a ja nic nie mogę zrobić. Patrzę bezradnie, jak na ziemię spływa czarna krew. Kruk jednak wcale nie płacze. Jest dumny z tego, co robi, pomimo bólu.

Nie mogę z nim rozmawiać, ale wiem, co mam zrobić. Co każe mi zrobić. Przyklękam i zbieram czarne lotki, które wyrwał czarnym dziobem. Zbieram je dokładnie, ocierając z krwi własnymi dłońmi. Wydłubuję jego oczy i zjadam je, by samemu widzieć.

Patrzę na swoje ręce, jakby widząc je po raz pierwszy. Pamiętam, że kiedyś, dawno temu, w innym życiu na przedramionach miałem rysunki czarnych piór. Teraz wcale nie są rysunkami. Wzdłuż kości rosną mi krucze lotki, ciemne jak najbardziej bezgwiezdna noc, poczernione dawno temu przelaną krwią.

Kiedyś wszyscy nosiliśmy białe skrzydła.

Staję się znów krukiem, bo zawsze nim przecież byłem, wzbijam się nad morze czerwonej trawy, która szepcze, że jeszcze nie mogę tu być, skoro nie chciałem. Słyszę głosy biegnące ze szczytu góry. Wszystkie modlitwy, wszystkie szepty, wszystkie zaklęcia i myśli podarowane mi tego dnia, tej nocy. Lecę w ich kierunku, to już nie mozolna wędrówka, to ekstatyczny lot. Ląduje na szczycie.

***

Budzę się na szpitalnym łóżku, niesamowicie spragniony. Moje usta są popękane, moja głowa ciężka, oczy razi niebieskawe, zimne światło jarzeniówki. Jestem zmęczony jak po najdłuższym biegu, całe ciało jest jak bez czucia, czując jednocześnie największy ciężar, moje ręce całkiem bezwładne.

Patrzę w ich kierunku. Nadal mają tatuaże, pióra Hugina i Munina, kruków Odyna. Myśl i Pamięć.

"Każdego ranka dwa kruki, Hugin i Munin są wypuszczane i lecą nad Midgardem.

Zawsze boję się, że Myśl może nie dolecieć z powrotem do domu,

Ale o wiele bardziej lękam się o powrót Pamięci." - z Grimnismal, poematu nordyckiego.

Nie mogę mówić, gardło za bardzo boli od respiratora. "Dlatego nie mogłem nic powiedzieć", myślę niejasno.

Jestem zmęczony jakbym nie spał milion lat. Eony męczących zmagań, choć dopiero co się obudziłem.

Nie myślę w ogóle o tym, co się działo. O tym, co było, co będzie, co jest. Słyszę szum wiatru w uszach, słyszę echo snu. Czuję czyjąś obcą rękę chwytającą moją dłoń. Dobrze jest. Bezpiecznie pomimo bólu który zaczyna do mnie docierać pomimo leków. Cicho pomimo szumu aparatów i wspomnienia wiatru znad morza czerwonych traw. Ciepło pomimo nagiego ciała przykrytego cienkim prześcieradłem. Ciepło od ludzkich myśli i oddechów płynącymi prosto z duszy, którymi mogłem oddychać.

Dociera do mnie muzyka z tandetnego radia. Dociera do mnie, że mam kurewską ochotę na papierosa i czarną, podłą kawę najgorszego gatunku. Mrużę oczy, nie chcę znowu zasypiać, choć zwyczajnie. Chcę się obudzić na dobre. Chcę zobaczyć niebo nad brudnym miastem. Zasypiam na nowo.

***

Miałem już we wtorek wieczorem, najpóźniej w środę rano siedzieć sobie na oddziale w osobnym ładnym pokoju, ze spokojem, marudzący na bolące żebra i to, że nie mogę jeść wszystkiego co chcę.

Trochę pokomplikowało się po drodze, trochę dłużej trwało dochodzenie do siebie, niż sądziłem. Chyba bardzo chciałem się wyspać, jak żartuje już teraz moja siostra, Ida ( której, swoją drogą, powinniśmy dziękować za cierpliwość bycia moją sekretarką, kto powinien, rozumie o co chodzi. Wielkie dzięki dla tej nerwowej natury).Może i tak, a może moje serce lubi robić mi na przekór.

Trochę pokomplikuje się dalej, nie wszystko jest jakbym chciał...ale o tym pomyślimy potem.

Tak więc pospałem do piątku, kiedy to lekarze zdecydowali się w końcu przestać podawać mi leki usypiające, bo ponoć się "ustabilizowałem". Ponoć zareagowałem od razu, po paru minutach od odstawienia, obudziłem się i znowu zasnąłem, już normalnym snem. Po trzech godzinach doszedłem ponoć całkiem do siebie, leżałem już nie na OIOM-ie jak przez te parę dni, a w osobnej sali, na oddziale, choć nadal pod stałą opieką monitorów i troskliwych pielęgniarek. Po trzech godzinach już siedziała obok mnie babcia, dziadek i Ida, Em i Młody, tłumaczący mi co się stało tak naprawdę. Dziwię się, że ich wszystkich wpuścili ale czuję tu siłę przekonywania i terroru mojej babci. Ponoć godzina 9 rano w piątek była jedną z najszczęśliwszych w ciągu długiego czasu, kiedy to lekarz na szpitalnym korytarzu powiedział im, że po prostu się obudziłem jak to o poranku, tak po prostu. Dostałem nawet opiernicz, od Idy rzecz jasna, że co ja sobie myślę, tak ludzi strasząc. Nie ma większego wyrazu troski.

Odzyskałem półlegalnie swój telefon, laptopa i zrobiłem się okropnie, okropnie głodny, ale oczywiście o schabowym mogłem jeszcze pomarzyć. Nikt nie chce przemycić mi ciastek, nic. Bo mi nie wolno jeszcze normalnie jeść. Pomimo leków przeciwbólowych strasznie bolała mnie klatka piersiowa, boli do tej pory. Ponoć od reanimacji przede wszystkim. Na szczęście mnie nie przypalili ani nic.

Moje myśli są wyjątkowo jasne i pogodne. Ponoć po pierwszym kryzysie nadzwyczaj szybko wracam do zdrowia. Czyżbym po prostu musiał pójść w pewne miejsca i coś odzyskać? Nasuwa mi się jak zawsze, jako mistykowi, niejasno. Ale, to już inna opowieść.

Myślałem, że nie będzie mi się chciało pisać przez parę tygodni. A tu taka niespodzianka. Wróciłem i tu i chcę mówić i mówić, pisać i pisać. Mam głód ludzi.

Jestem już z powrotem i nigdzie się nie wybieram. Należę jeszcze do tego świata. Choć...są też inne.

Wszystkich przepraszam, jeśli sprawiłem w jakikolwiek może sposób, nawet tu, że ktoś się martwił. Wiecie, aż mi głupio, że tak długo spałem. Że tak długo szukałem drogi, ja i moje serce, zanim zaczęło normalnie pracować. Przepraszam, że nie wyszło sprawniej, jak to mawiają.

Wszystkim, także i tutaj, dziękuję za wszystkie dobre myśli, modlitwy. Czasem pomagają bardziej, niż sądzicie. Bo czy sny są tylko snami...

Sny dzieją się w naszej głowie, powie ktoś. Ale czy to znaczy, że to, co dzieje się w naszej głowie jest mniej prawdziwe od tego, czego dotykamy dosłownie?

Nigdy tak nie sądziłem. Więc dziękuję wszystkim głosom, wszystkim naraz i każdemu z osobna. Także i tu, z całego wadliwego jeszcze trochę serca, ale jednak wprost z niego- przepraszam i dziękuję.

Wróciłem więc...czas na nowe przygody, czyż nie?:) Przydałaby się kolejna podróż, choć już nie taka. Dosłowna. Ale na to trzeba poczekać. Bo pierwszeństwo mają ludzie. Mają pierwszeństwo wszystkie głosy i imiona z gwiazd. Wszystko po kolei teraz, teraz już z górki.

Słyszałaś mój głos

Wyszedłem z lasu z własnego wyboru

Schronienie dawało mi tez cień

Ale w ciemności nie mam imienia.

Więc odpuszczam to pstryknięcie w mojej głowie

I będę pamiętał słowa, które wypowiedziałaś

Zostawiłem zachmurzony umysł i ciężkie serce

Ale byłem pewien, że zobaczymy nowy początek

Więc kiedy twoja nadzieja się pali

Ale znasz swoje pragnienia

Nie trzymaj szklanki nad płomieniem

Nie pozwól swojemu sercu zamarznąć

Zawołam cię po imieniu

Podzielę twoją drogę

Ale trzymaj mnie mocno, trzymaj mnie mocno,

Bo jestem nieuleczalnym wędrowcem!

Nauczę się kochać niebo pod którym jestem

Tak jak na podłą kawę muszę poczekać, a ćmika i tak się nie doczekam. Nawet tu nie ma dyspensy, cóż.